ปรัชญาตะวันออก - หวู เว่ย

 ปรัชญาตะวันออก - หวู เว่ย

EASTERN PHILOSOPHY: Wu Wei

         https://youtu.be/NvZi7ZV-SWI?si=fSqDLCq_y90qcFMD

หวู เว่ย(Wu Wei - 无为 ¹), มีความหมายว่า(means), ในภาษาจีน, ‘ไม่ทำ(non-doing)’, หรือ ‘ไม่ทำอะไร(doing nothing)’.

         ¹ https://en.wikipedia.org/wiki/Wu_wei

         มันฟังดูเหมือนเป็นคำเชื้อเชิญที่น่ายินดี(a pleasant invitation)ที่จะผ่อนคลาย(to relax), หรืออย่างเลวๆ(or worse), ตกไปอยู่ในความเกียจคร้าน(fall into laziness)หรือความเฉื่อยชา(apathy).

         กระนั้น, แนวความคิดนี้ก็เป็นกุญแจไขไปสู่การกระทำอันสูงส่งที่สุด(yet this concept is key to the noblest kind of action)ตามปรัชญาของลัทธิเต๋า(according to the philosophy of Daoism), และอยู่ที่หัวใจของอะไรซึ่งมันหมายความที่จะไปตาม ‘เต๋า’ – ‘วิถี’ (and is at the heart of what it means to follow ‘Dao’² 道, - ‘the way’).

         ²https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B9%8B%E0%B8%B2

ตามศูนย์กลางคัมภีร์ของลัทธิเต๋า(according to the central text of Daoism), เต๋า เต้ ชิง(Dao De Jing³ -  道德經), วิถีไม่กระทำทั้งหลาย(the way never acts), กระนั้นก็ไม่มีอะไรที่ปล่อยทิ้งไว้ทำไม่เสร็จ(yet nothing left undone).

         ³ https://en.wikipedia.org/wiki/Tao_Te_Ching

         นี้คือความขัดแย้ง/ความผิดธรรมดาของ หวู เว่ย(this is the paradox of Wu Wei): มันไม่ได้หมายความว่า “ไม่กระทำ”(it doesn’t mean ‘not acting’), มันหมายความว่า “กระทำโดยไร้พยายาม(it means ‘effortless action’), หรือ “กระทำอย่างไร้การกระทำ(or ‘actionless action’). มันหมายถึงการอยู่ในความสันติ(it means being at peace), ขณะที่ได้เกี่ยวพันในงานภารกิจทั้งหลายที่บ้าคลั่งอย่างมากที่สุด(while engaged in the most frenetic tasks), เพื่อที่ผู้นั้นจะสามารถดำเนินการสิ่งเหล่านี้ต่อไปได้ด้วยความสูงสุดในทักษะและสมรรถภาพ(so that one can carry these out with maximum skill and efficiency).

         บางอย่างในความหมายของ หวู เว่ย(something of the meaning of Wu Wei)ได้ถูกจับยึดไว้เมื่อเราพูดคุยถึงการอยู่ “ในสมาธิ”(is captured when we talk of being ‘in the zone’), ที่สิ่งหนึ่งกับอะไรซึ่งเรากำลังทำอยู่(at one with what we’re doing), ในสภาวะความมุ่งมั่นตั้งใจและรื่นไหลอย่างลึกล้ำ(in a state of profound concentration and flow).

         หวู เว่ยเขื่อมต่ออย่างใกล้ชิดกับความเคารพนับถือของนักบวชเต๋าในโลกธรรมชาติ(Wu Wei is closely connected to the Daoist reverence for the natural world), เพราะมันหมายถึงความมุ่งมั่นพยายามที่จะทำความประพฤติของเรา ดุจเป็นไปตามธรรมชาติและหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังเช่นกระบวนการทั้งหลายของธรรมชาติอันถูกต้องชัดเจน(for it means striving to make our behavior as spontaneous and inevitable as certain natural processes), และที่จะให้แน่นอนได้ว่าเรากำลังว่ายไหลตามไปด้วย(and to ensure that we are swimming with,) มากกว่าต่อต้าน, กับกระแสทั้งหลาย(rather than against, currents).

         เราจะเป็นต้นไผ่ที่โน้มโยกไปในสายลม(we are to be the bamboo that bends in the wind), หรือพืชที่ปรับเปลี่ยนตัวมันเองไปเป็นรูปทรงของต้นไม้(or the plant that adjusts itself to the shape of a tree).

         หวู เว่ย เกี่ยวข้องกับการปล่อยวางในอุดมคติทั้งหลาย ที่มิเช่นนั้นเราอาจจะพยายามใช้กำลังรุนแรงเกินไปเอากับสิ่งทั้งหลาย(Wu Wei involves letting go of ideals that we may otherwise try to force too violently onto things). มันเชื้อเชิญให้เราเราแทน ในการตอบสนองต่อสิ่งเรียกร้องที่แท้จริงของสถานการณ์ทั้งหลาย(it invites us instead to the true demands of situations), ที่โน้มเอียงเป็นที่ถูกสังเกตได้เท่านั้นเมื่อเราเอาแผนการทั้งหลายตามแรงขับดันของอัตตาของตัวเราหลีกไปทางด้านข้าง(which tend only to be noticed when we put our own ego-driven plans).

         อะไรที่สามารถตามติดได้ก็คือการสูญเสียจิตสำนึก(what can follow is a loss of consciousness), เอกภาพใหม่ระหว่างตนเอง(a new unity between the self and its environment). แต่ไม่มีอะไรในสิ่งนี้ที่หมายความว่าเราจะไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงหรือส่งผลกระทบสิ่งทั้งหลายได้ ถ้าเราแสวงหาพยายามกับหวู เว่ย(but none of this means we won’t be able to change or affect things if we strive for Wu Wei).

         คัมภีร์เต๋า เต้ ชิง ชี้ออกมาว่า(point out that)เราควรเป็นเช่นน้ำ(we should be like water), ที่อ่อนน้อมยอมจำนนและอ่อนแอ, กระนั้นก็ไม่อาจมองข้ามความสามารถในการบุกโจมตีอะไรที่แข็งแรงและแข็งแกร่งได้(which is submissive and weak, yet which can’t be surpassed for attacking what is hard and strong).

         ผ่านความเพียรพยามอย่างอ่อนโยนและอ่อนน้อมยอมตามด้วยรูปทรงพิเศษของปัญหา(through gentle persistence and compliance with the specific shape of a problem), อุปสรรคก็สามารถถูกแก้ไขและถูกกัดเซาะไปที่ละนิดได้(an obstacle can be worked around and gradually eroded).

         ความคิดของการได้รับผลกระทบอันยิ่งใหญ่ทั้งหลายนั้นด้วยยุทธวิธีการไม่โต้ตอบ, อย่างฉลาด(the idea of achieving the greatest effects by wise, strategic passivity)ได้เป็นศูนย์กลางทางความคิดทั้งหลายของชาวจีนทางด้านการเมือง, การทูต และธุรกิจ(has been the central to Chinese notions of politics, diplomacy and business). ในคู่มือทั้งหลายในเรื่องปัญญาที่ได้ผลิตขึ้นโดยชาวเต๋าทั้งหลาย(in the manuals on wisdom produced by Daoists), เราได้ถูกบอกซ้ำๆว่า แทนที่เราจะกำหนดบังคับในแผนการหนึ่งหรือแบบอย่างหนึ่งใดกับสถานการณ์หนึ่ง, เราควรที่จะปล่อยให้ผู้อื่นกระทำอย่างลนลานหวาดกลัวไป(we have been repeatedly told that rather than impose a plan or model on a situation, we should let other act frantically), และแล้วก็เป็นเหมือนว่าปรับเปลี่ยนตัวเราเองในขณะที่เรามองเห็นทิศทางที่เหตุสำคัญทั้งหลายนั้นเข้ามาเกี่ยวกัน(and then likely adjust ourselves as we see the direction that matters have involved in).

         ในราชวงศ์ถังของจีน(in China’s Tang dynasty⁴), นักกวีมากมายได้เปรียบหวู เว่ยว่า

         ⁴https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B8%96%E0%B8%B1%E0%B8%87

เป็นเสมือนท่าทีทั้งหลายที่ดีที่สุดของการเมา(many poets likened Wu Wei to the best aspects of being drunk). มันไม่ใช่โรคติดสุราเรื้อรังที่พวกเขากำลังส่งเสริมสนับสนุน, แต่เป็นการปฏิเสธในความเข้มงวดแข็งกระด้างและความวิตกกังวลวุ่นวาย(it wasn’t alcoholism they were promoting, but the decline in rigidity and anxiety)ที่ในบางครั้งมาด้วยความมึนเมาเล็กน้อย(that sometimes comes with being a little drunk), และซึ่งสามารถช่วยเราที่จะสำเร็จลุล่วงในงานที่ถูกชัดเจนทั้งหลายได้(and which can help us to accomplish certain tasks).

         นักกวีหนึ่งได้เปรียบเทียบว่าเหมือนใครบางคนได้แรงบันดาลใจจากหวู เว่ยไปเป็นเช่นคนเมาผู้หนึ่งที่ร่วงจากเกวียนโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ(one poet compared someone inspired by Wu Wei to a drunk man who fall uninjured from a moving cart). เป็นเช่นนี้เองในแรงเคลื่อนไหวภายในทางจิตวิญญาณ(such is their spiritual momentum), ที่พวกเขาไม่ได้รับผลกระทบโดยอุบัติเหตุและความไม่โชคดีทั้งหลายที่อาจพังเหล่ากรอบชุดความคิดควบคุมและที่ถูกควบคุมอย่างยิ่ง(that they are unaffected by accidents and misfortunes that might break those of a more controlled and controlling mindset).

         ทฤษฎีทั้งหลายของการวาดภาพอันนำหน้าของราชวงศ์ถังทำให้หวู เว่ยเป็นศูนย์กลางของการฝึกปฏิบัติด้านศิลปะ(theories of painting from the Tang’s dynasty onwards made Wu Wei central to artistic practice). มากไปกว่าการที่จะความพยายามอย่างลงแรงหนักที่จะผลิตซ้ำอีกครั้งในธรรมชาติดุจเช่นนักลอกเลียนที่ซื่อสัตย์ทั้งหลาย(rather than laboriously attempting to reproduce nature as faithful copyists), ศิลปินควรที่จะค้นหาธรรมชาติภายในตัวพวกเขาเอง, และยอมจำนนต่อการเรียกร้องทั้งหลายของมัน(the artist should find nature within themselves, and surrender to its calls).

         ภารกิจของจิตกรไม่ใช่ที่จะการลอกเลียนผิวเปลือกภายนอกแผ่ขยายของสิ่งทั้งหลาย(the painter’s task is not to imitate the external surface of things), แต่คือการนำเสนอสำแดง “กุ้ย” หรือ “วิญญาณของสิ่งทั้งหลาย”นั้น(but to present the ‘Gui 鬼⁵’ or ‘spirit of things)เช่น ภูเขา, ต้นไม้, นกและแม่น้ำทั้งหลาย(like mountains, trees, birds and rivers),

⁵https://www.facebook.com/dekaekjeen/photos/a.1840667806157302/2281571625400249/?type=3&locale=th_TH

โดยอารมณ์รู้สึกบางจิตวิญญาณนี้ในตัวพวกเขาเอง, แล้วปล่อยให้มัน “ไหลออก”มาผ่านแปรง, ลงบนผ้าไหมหรือกระดาษ(by feeling some of this spirit in themselves, and then letting it ‘flow out’ through the brush, onto silk or paper). มันได้เป็นไปตามที่นักคิดชาวเต๋าทั้งหลายได้เคารพนับถือไม่ใช่แค่งานศิลปะที่เสร็จสิ้นแล้ว(it followed that Daoist thinkers revered not just the finished work of art), แต่เป็นการกระทำวาดภาพในตัวมันเอง(but the act of painting itself). และได้พิจารณาห้องทำงานทั้งหลายของศิลปินเป็นเช่นสถานที่ทั้งหลายสำหรับปรัชญาประยุกต์(and considered artist studios as places for applied philosophy).

         กวีราชวงศ์ถัง ฟู่ ไซ่(the Tang dynasty poet Fu Zai⁶), บรรยายถึงงานเลี้ยงใหญ่ที่ได้

         ⁶https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%95%E0%B8%B9%E0%B9%89_%E0%B8%9D%E0%B8%B9%E0%B9%88

ถูกโยนเข้าไปรู้เห็นจิตรกรผู้หนึ่ง, ฉาง โจว(Zhang Zao⁷), กำลังลงมือ. ที่ตรงกลางของห้องโถงนั้น

         ⁷ https://www.britannica.com/biography/Zhang-Zao

(described a big party that had been thrown to witness, the painter Zhang Zao in action right in the middle of the room), เขานั่งลงแผ่ขากว้าง, สูดลมหายใจลึกๆและแรงดาลใจของเขาก็เริ่มต้นพวยพุ่งไปข้างหน้า, เป็นเช่นสิ่งน่าตื่นตระหนกราวกับสายฟ้าผ่าที่ยิงผ่านสวรรค์ทั้งหลาย หรือลมหมุนที่กำลังกวาดไปในท้องฟ้า. หมึกนั้นดูเหมือนจะสาดพุ่งจากแปรงที่สะบัดบินไปของเขา, เขาได้ปรบมือของเขาด้วยเสียงแตกร้าวทันทีใดในรูปร่างแปลกประหลาดได้กำเนิดขึ้น. เมื่อเขาได้เสร็จสิ้นก็มีต้นสนทั้งหลายยืนหยัดตกสะเก็ดและผาหินตะหง่านและสูงชันและน้ำใสกระจ่างและเมฆวุ่นวายทั้งหลาย(he sat down with his legs spread out took a deep breath and his inspiration began to issue forth those present were as startled as if lightning was shooting across the heavens or a whirlwind was sweeping up into the sky. the ink seemed to be spitting from his flying brush, he clapped his hands with a cracking sound suddenly strange shapes were born. When he’d finished there stood pine trees scaly and Riven crags steep and precipitous, clear water and turbulent clouds). เขาโยนพู่กันของเขาลง ลุกขึ้นและมองไปรอบๆทุกทิศทาง, ราวกับว่า “ท้องฟ้าได้กระจ่างชัดภายหลังพายุ ในการที่จะเผยให้เห็นความจริงสำคัญนับ 10,000 สิ่ง”.

ฟู่ ไฉ่ ได้เพิ่มในงานของฉาง, ที่งานทั้งหลายของเขานั้นน่าเศร้าใจว่าในตอนนี้อันสูญเสียไปแล้ว, ทักษะอันหาได้ยากที่ “เขาได้ทิ้งเอาไว้ทางด้านหลังและนั่นคือศิลปะของเขาไม่ใช่แค่ภาพวาด, แต่คือความเป็นเต๋าในตัวมันเอง (he threw down his brush got up and looked around in every direction as if the I had cleared after a storm to reveal the true essence 10,000 things whose I added of Zang whose works are sadly now lost,  that he had ‘left mere skill behind’, and that his art was not painting, but the very Dao itself).

ชีวิตที่ดีไม่สามารถถูกบรรลุได้โดยหวู เว่ยเพียงลำพัง, แต่แนวความคิดของชาวเต๋านี้กุมจับอยู่ที่ปัญญาซึ่งเราอาจนำมาใช้ได้ทันในห้วงเวลาของความจำเป็นต้องการอย่างสิ้นหวัง(a good life could not be attained by Wu Wei alone but this Daoist concept captures a wisdom we may at times be in desperate need of:) เมื่อเราอยู่ในอันตรายของการทำลายตัวเราเอง(when wee are in danger of damaging ourselves), ผ่านความเข้มงวดเกินไปและความไม่ยอมแพ้, ยึดมั่นต่อความคิดทั้งหลายที่อย่างง่ายๆคือไม่เหมาะเจาะกับความเรียกร้องต้องการทั้งหลายของโลก(through an overly stern and unyielding adherence to ideas which simply don’t fit the demands of the world).

https://youtu.be/NvZi7ZV-SWI?si=Bv44A2ekhSvcrHZk

ปรัชญาตะวันออก - เล่า สื่อ

 ปรัชญาตะวันออก – เล่า สื่อ

EASTERN PHILOSOPHY - Lao Tzu

         https://youtu.be/dFb7Hxva5rg?si=8m9zYoFQ7dR__uoR

 

เป็นการยากที่จะรู้ได้มากชัดเจนนักเกี่ยวกับนักปรัชญาชาวจีน เล่า สื่อ นี้(it’s difficult to know much for certain about the Chinese philosopher Lao Tsu).

         แม้กระทั่งชื่อของเขาก็สามารถเป็นที่สับสนเล็กน้อย(even his name can be a little confusing); ในบางครั้งก็ยังถูกแปลออกมาเป็นคำว่า เล่าซี หรือไม่ก็ เล่า สี่ ด้วยเช่นกัน(is also translated as Laosi or Lao Tze ).

         เล่าสื่อได้ถูกพูดกันว่าเป็นผู้ดูแลรักษาบันทึกในราชสำนักจีนตอนกลางของราชวงศ์โจว(a record keeper in the court of the central Chinese Zhou¹ dynasty), ในศตวรรษที่ 6

         ¹https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B9%82%E0%B8%88%E0%B8%A7

ก่อนคริสตศักราช(in the 6^th century B.C.), และเป็นผู้อาวุโสกว่าร่วมสมัยเดียวกันกับขงจื้อ(and an older contemporary of Confucius). เขาอาจจะเป็นเช่นนิยายตำนานทั้งหมดด้วยเช่นกัน - เหมือนโฮเมอร์ ในวัฒนธรรมฝ่ายตะวันตก(he may also have been entirely mythical – like Homer in Western culture).

         เล่า สื่อ ได้ถูกเล่ากันว่าได้เบื่อหน่ายชีวิตในราชสำนักรางชวงศ์โจว ที่ขณะนั้นมีการเติบโตยิ่งขึ้นในการทุจริตผิดจริยธรรม(to have tired of life in Zhou court as it grew increasingly morally corrupt). ดังนั้นเขาจึงละทิ้งจากไปและขี่กระบือไปยังชายแดนตะวันตกของอาณาจักรจีน(so he left and ride a water buffalo to the Western border of Chinese empire). ถึงแม้ว่าเขาจะได้แต่งกายแบบชาวนา, แต่เจ้าหน้าที่ชายแดนจำเขาได้ และขอให้เขาเขียนบันทึกภูมิปัญญาของเขาเอาไว้(although he was dressed as a farmer, but the border official recognized him and asked him to write down his wisdom). ตามตำนานนี้, อะไรที่เล่า สื่อเขียนไว้กลายเป็นตำราศักดิ์สิทธิ์(what Lao Tzu wrote become the sacred text)ได้เป็นที่รู้จักกันคือ เต๋า เต้ ชิง(known as the Tao Te Ching²)

         ²https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B9%8B%E0%B8%AD%E0%B8%88%E0%B8%B4%E0%B8%87

         หลังจากเขียนคัมภีร์ชิ้นนี้แล้ว, เล่า สื่อได้ถูกบอกเล่ากันว่าได้ข้ามพรมแดนออกไปและหายไป, จากประวัติศาสตร์ บางทีอาจจะกลายเป็นฤษี/นักบวช(from history, perhaps to become a hermit).

         ในความเป็นจริง, คัมภีร์เต๋า เต้ ชิง(the Tao Te Ching)เหมือนเป็นการรวบรวมของงานทั้งหลายของผู้ประพันธ์หลายท่านที่ผ่านมา(likely to be thew compilation of the works of many authors overtime). แต่เรื่องราวทั้งหลายเกี่ยวกับเล่า สื่อ(Lao Tzu)และคัมภีร์เต๋า เต้ ชิง(Tao Te Ching)ในตัวมันเองได้ส่งผ่านลงไปสู่สำนักปรัชญาทั้งหลายกว่าสองพันปี(itself passed down through different Chinese philosophical schools for over two thousand years).

         เล่า สื่อเป็นสัญลักษณ์นำในการฝึกปฏิบัติเชิงจิตวิญญาณรู้จักกันในลัทธิเต๋า(Lao Tzu was the leading figure in the spiritual practice known Daoism), ซึ่งมีอายุมานานกว่าสองพันปี, และยังคงเป็นที่มีชื่อเสียงโด่งดังกันในตอนนี้(which is more than two thousand years old, and still popular today). มีอยู่อย่างน้อยที่สุด 20 ล้านนักบวชเต๋า(there are at least twenty million Daoists), และบางทีกระทั่งมีครึ่งพันล้านที่อยู่ไปทั่วโลกในตอนนี้(and perhaps even half a billion, living around the world now), โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ในประเทศจีนและไต้หวัน(especially in China and Taiwan). พวกเขาฝึกปฏิบัติสมาธิ(they practice meditation), สวดท่องคัมภีร์ทั้งหลาย(chant scriptures), และสักการะบูชาหลากหลายเทพเจ้าและเทพธิดาในวิหารทั้งหลาย(and warship a variety of gods and goddesses in temples).

         นักบวชเต๋าทั้งหลายยังได้ทำการธุดงค์ไปยังห้าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ในทางตะวันออกของจีน(Daoists also make pilgrimages to five sacred mountains in Eastern China)เพื่อที่จะทำการสวดภาวนในวิหารทั้งหลาย และซึมซับรับเอาพลังจิตวิญญาณจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้(in order to pray at the temples and absorb spiritual energy from these holy places), ที่ได้ถูกเชื่อกันว่าได้ถูกปกครองดูแลโดยผู้อมตะทั้งหลาย(which are believed to be governed by immortals).

         ลัทธิเต๋า(Daoism)ได้ถูกสานเกี่ยวพันกันอย่างลึกกับกิ่งก้านทั้งหลายทางความคิดอื่นเหมือนเช่นลัทธิขงจื้อและพุทธศาสนา(is deeply intertwined with other branches of thought like Confucianism and Buddhism). มีนิทานหนึ่งเกี่ยวกับสามผู้นำทางจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่แห่งเอเซียนี้(there is a story about the three great Asian spiritual leaders), (เล่า สื่อ, ขงจื้อ, และพระพุทธเจ้า).

ทั้งหมดได้ตั้งใจชิมรสน้ำส้มสายชูกัน(all were meant to have tasted vinegar). ขงจื้อพบว่ามันเปรี้ยว, มากเหมือนกับที่เขาพบว่าโลกนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เสื่อมทราม(Confucius found it sour, much like he found the world full of degenerate people), และพระพุทธเจ้าพบว่ามันขม, เหมือนกับที่พระองค์พบว่าโลกนี้เต็มไปด้วยความทุกข์(and Buddha found it bitter, like he found the world full of suffering). แต่เล่า สื่อพบว่าโลกนี้หวาน(but Lao Tzu found the world sweet).

ที่เล่ากันเช่นนี้มีผลจากที่ว่า, เพราะว่าปรัชญาของเล่า สื่อมีความโน้มเอียงที่จะมองความไม่ลงรอยอันปรากฏอยู่ในโลกเป็นเหมือนความกลมกลืนที่ซ่อนอยู่ชี้นำโดยอะไรบางอย่างที่เรียกว่า เต๋า, วิถีทาง(this is telling, because Lao Tzu’s philosophy tends to look at the apparent discord in the world and see the underlying harmony guided by something called the Dao, the path).

         เต๋า เต้ ชิง(Tao Te Ching), ที่อธิบายถึง เต๋า(which describes the Dao), เป็นอะไรบางอย่างเหมือนคัมภีร์ไบเบิ้ล(is somewhat like the Bible): มันให้คำแนะนำทั้งหลาย(บ่อยครั้งที่กำกวมคลุมเครือ และโดบทั่วไปก็เปิดให้มีการแปลความหมายทั้งหลายได้มากมายหลายชั้น(it gives instructions(often vague and generally open to multiple interpretations)ในเรื่องจะใช้ชีวิตที่ดีอย่างไร(on how to live a good life). มันพิจารณาถึง “เต๋า” ว่าเป็นเช่น “วิถี”ของโลก, ที่ก็เป็นวิถีแห่งคุณธรรม, ความสุข, และความกลมกลืน(it discusses the “Dao” as the “way” of the world, which is also the path of virtue, happiness, and harmony).

         “วิถี/มรรค”(the way), โดยเนื้อแท้ไม่ใช่ความสับสน, หรือความยุ่งยาก(isn’t inherently confusing or difficult). แต่ในการที่จะดำเนินไปตาม เต๋า, เราจำเป็นต้องไปโพ้นเลยจากการแค่การอ่านหรือการคิดเกี่ยวกับมัน(but in order to follow the Dao, we need to go beyond simply reading and thinking about it). แทนที่จะทำเช่นนั้น, เราต้องเรียนรู้การไหลตาม, หรือการกระทำโดยไร้พยายาม(instead we must learn flowing, or effortless action).

         มันคืออะไรชนิดที่เป็นการยอมรับอย่างหมดสิ้นแห่งวิถีของเต๋า(it’s a sort of purposeful acceptance of the way of the Dao), และมีชีวิตอยู่อย่างกลมกลืนกับมัน(and living in harmony with it). นี่อาจจะดูเหมือนสูงส่งและแปลกประหลาด, แต่ส่วนใหญ่คำแนะนำของเล่า สื่อเป็นที่เรียบง่ายอย่างชัดเจน(this might seem lofty and bizarre, but most  of Lao Tzu’s suggestions are actually very simple).

         อย่างแรก, เราควรจะใช้เวลามากยิ่งขึ้นสำหรับความสงบนิ่ง(first, we ought to take more time for stillness). “ต่อจิตที่สงบนิ่ง(to the mind that is still)”, เล่า สื่อบอก, “จักรวาลทั้งปวงก็ยอมแพ้(the whole universe surrenders).”

         เราจำเป็นต้องปล่อยตารางเวลาของเราไป(we need to let go of our schedules), รวมทั้งความกังวลทั้งหลายและความคิดยุ่งเหยิงซับซ้อนทั้งหลาย(worries and complex thoughts)สักชั่วขณะหนึ่งและประสบรับรู้อย่างเรียบง่ายต่อโลก(for a while and simply experience the world).

         เราใช้เวลามากมายเหลือเกินในการรีบเร่งจากที่แห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่งถัดไปกันในชีวิต(we spend so much time rushing from one place to the next in life), แต่เล่า สื่อเตือนเราให้ว่า(but Lao Tzu remind us) “ธรรมชาตินั้นไม่ได้เร่งรีบ, กระนั้นทุกสิ่งก็สำเร็จทั้งสิ้น(nature does not hurry, yet everything is accomplished).” มันเป็นความสำคัญอย่างพิเศษเฉพาะที่เราจดจำถึงบางสิ่งบางอย่างนั้น – อย่างเช่น เสียใจ, ฉลาดขึ้น, พัฒนาสัมพันธภาพใหม่ – แค่บังเกิดขึ้นตามตารางเวลาของพวกมันเท่านั้นเอง(it is particularly important that we remember that certain things – grieving, growing wiser, develop a new relationship—only happen on their own schedules), เหมือนการเปลี่ยนแปลงของใบไม้ทั้งหลายในฤดูใบไม้ร่วงหรือผลิบานจากตุ่มตูมทั้งหลายตามที่เราได้ปลูกไว้เมื่อหลายเดือนก่อน(like the changing of leaves in the fall or the blossoming of the bulbs we planted months ago).  

         เมื่อเรานิ่งสงบและอดทน เราก็จำเป็นต้องถูกเปิดออกด้วยเช่นกัน(when we are still and patient we also need to be open). “ความมีประโยชน์ของโถใบหนึ่งมาจากความว่างเปล่าภายในของมัน(the usefulness of a pot come from its emptiness).” เล่า สื่อพูด, “ทำตัวเองให้ว่าง, ปล่อยให้จิตของเจ้ากลายเป็นนิ่งสงบ(empty yourself of everything, let your mind become still).”

         ถ้าคุณงานยุ่งเกินไป, ได้หมกหมุ่นเกินไปด้วยความกระวนกระวายหรือความทะเยอทะยาน(if we are too busy, too occupied with anxiety or ambition), เราก็จะพลาดหนึ่งพันชั่วขณะของประสบการณ์รับรู้ของมนุษย์ที่เป็นมรดกตามธรรมชาติของเรา(we will miss a thousand moments of the human experience that are our natural inheritance).

         เราจำเป็นต้องเป็นที่ตื่นรู้ต่อวิถีของเสียงของนกทั้งหลายร้องในตอนเช้า, วิถีที่ผู้คนอื่นมีท่าทีเมื่อพวกเขากำลังหัวเราะ(we need to be awake to the way sound of birds in the morning, the way other people look when they are laughing), ความรู้สึกของการที่ลมพัดมากระทบใบหน้า(the feeling of wind against our face). ประสบการณ์รับรู้ทั้งหลายเหล่านี้เชื่อมต่อเราอีกครั้งกับส่วนต่างๆของตัวเราเอง(these experiences reconnect us to parts of ourselves).

         นี้คือจุดสำคัญอีกอันหนึ่ง(another key point)ในการเขียนของเล่า สื่อ(Lao Tzu’s writing): เราจำเป็นต้องอยู่ในการติดต่อกับตัวตนแท้จริงของเรา(we need to be in touch with our real selves). เราใช้เวลาไปอย่างมากมายมหาศาลไปกับการกังวลว่า ใครคือผู้เราควรจะกลายไปเป็น(we spend a great deal of time worrying about who we ought to become), แต่เราควรจะใช้เวลาให้กับการเป็นผู้ที่อยู่ในหัวใจอย่างแท้จริงแทน(but we should instead take time to be who we already are at heart).

         เราอาจจะค้นพบอีกครั้งถึงแรงดลใจอย่างกว้างขวาง, หรือด้านสนุกสนานที่เราได้ลืมไปแล้ว(we might rediscover a generous impulse, or a playful side we had forgotten), หรือง่ายๆอย่างความหลงใหลเก่าๆในการเดินทางชีวิตอันยาวนานมา(or simply an old affection for long walks).

         อัตตา/ตัวตนของเราบ่อยครั้งมักมาอยู่ในวิถีทางของตัวเราที่แท้จริง(our ego is often in the way of our true self), ที่ต้องถูกพบโดยการทำตัวเปิดกว้างต่อโลกภายนอก ยิ่งไปกว่าภาพวิกฤติภายในอันทะเยอทยานอยากมากเกินไป(which must be found by being receptive to the outside world rather than focusing on some critical, too-ambitious internal image).

         “เมื่อฉันปล่อยวางในอะไรที่เป็นฉัน(when I let go what I am),” เล่า สื่อเขียน, “ฉันกลายเป็นอะไรที่ฉันควรจะเป็น(I become what I might be).”

         ธรรมชาติเป็นประโยชน์อย่างพิเศษยิ่งในการค้นพบตัวของเราทั้งหลาย(nature is particularly useful for finding ourselves). เล่า สื่อชอบที่จะเปรียบเทียบส่วนทั้งหลายที่แตกต่างกันของธรรมชาติ กับคุณธรรมทั้งหลายที่แตกต่างกันไป(Lao Tzu liked to compare different parts of nature to different virtues).

เขาบอก, “ผู้คนที่ดีที่สุดก็เหมือนน้ำ, ที่เป็นประโยชน์ต่อสิ่งทั้งหลายทั้งหมด และไม่ได้แข่งขันประชันกับพวกนั้น(the best people are like water, which benefits all things and does not compete with them). มันอยู่ในที่ต่ำๆทั้งหลายที่ผู้อื่นทั้งหลายปฏิเสธ. นี้คือทำไมมันจึงเป็นเช่นเดียวกับเต๋า(it stays in lowly places that others reject. That is why it is so similar to the Dao).”

แต่ละส่วนของธรรมชาติสามารถย้อนเตือนเราถึงคุณภาพหนึ่ง ที่เรายกย่องชื่นชมและควรที่จะปลูกฝังให้กับตัวเราเอง---(each part of nature can remind us of a quality we admire and should cultivate ourselves---)ความแข็งแกร่งของภูเขาทั้งหลาย(the strength of the mountains), ความยืดหยุ่นโยกไหวของต้นไม้ทั้งหลาย(the resilience of trees), ความชื่นบานของดอกไม้ทั้งหลาย(the cheerfulness of flowers).

แน่นอนว่า, มีประเด็นทั้งหลายที่ต้องถูกแนะชี้โดยการกระทำ(there are issues that must be addressed by action), และมีเวลาทั้งหลายสำหรับการทะเยอทยาน(and there are times for ambition). กระนั้นงานของเล่า สื่อก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับชาวเต๋าทั้งหลายและผู้ที่ไม่ใช่ชาวเต๋าเช่นกัน(Lao Tzu’s work is importance for Daoists and non-Daoists alike), โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโลกสมัยใหม่ที่ทำให้ไขว้เขวหลงทางโดยเทคโนโลยี และเพ่งอยู่แต่ที่อะไรซึ่งเปลี่ยนแปลงทั้งหลายอันสม่ำเสมอ, ทันทีทันใจ, และรุนแรงกระแทกใจ(especially in a modern distracted by technology and focused on what seem to be constant, sudden and severe changes).

คำพูดทั้งหลายของเขารับใช้ให้บริการเฉกเช่นสิ่งเตือนจำ(a reminder)ของความสำคัญแห่งการสงบนิ่ง(stillness), การเปิดกว้าง(openness), และการค้นพบสิ่งที่ถูกฝังอยู่กระนั้นของชิ้นส่วนศูนย์กลางทั้งหลายของตัวเรา(and discovering buried yet central parts of ourselves).

https://youtu.be/dFb7Hxva5rg?si=3PmFUEcCTk2-bXHz

รินกุ ตุลคุ - ไขกุญแจความลับทั้งหลายของ โอม มณี ปัฑเม ฮุม

 ไขกุญแจความลับทั้งหลายของ โอม มณี ปัฑเม ฮุม/รินกุ ตุลคุ

Unlocking the Secrets of Om Mani Padme Hum | Ringu Tulku

         https://youtu.be/Y0u95-ITsIQ?si=czK9q2V2MlpGuNJs

         เอาละ, มนตร์ โอม มณี ปัฑเม ฮุม(OM MANI PADME HUM mantra). องค์ฑะไล ลามะ(His holiness the Dalai Lama)ทรงได้อธิบายไว้หลายครั้ง.

         โอม ถูกพิจารณา, ไม่ใช่แค่โดยชาวพุทธทั้งหลายเท่านั้น, แต่ยังเป็นชาวฮินดูทั้งหลายด้วยเช่นกัน(OM is regarded, not only by Buddhists, but also by Hindus), ว่าคือ แหล่งต้นตอของเสียงทั้งหลายทั้งหมด(as the source of all the sounds). โอม(OM). และในบางครั้งมันได้ถูกอธิบายว่าเป็น อะ, โอ และมะ, อักษรสามตัวเหล่านี้(sometimes it’s described as A, O and MA, these three letters), ที่ถูกคาดหมายว่าเป็นการแสดงแทนถึงกาย, วาจา และจิต(which are supposed to represent the body} speech and mind), ทั้งหมดแห่งผู้รู้แจ้งทั้งหลาย(of all the enlighten beings).

         เพราะเช่นนั้น(therefore), โอม จึงเป็นการเริ่มต้นของทุกๆมนตร์(OM is the beginning of every mantra).

         มณี(MANI)ในภาษาสันสกฤตหมายถึง “อัญมณี”. มีความเชื่อเป็นตำนานกันว่า มีสิ่งที่เป็นอะไรเช่นอัญมณีหนึ่งซึ่งทำให้สมปรารถนาทุกประการ(there is a legendary that there’s a kind of wish-fulfilling jewel), ซึ่งถ้าคุณได้มาสักอันหนึ่ง(that if get one), แล้วคุณก็ล้างทำความสะอาดมัน(and then you wash it), อย่างแรกในน้ำทะเล(first in seawater), แล้วก็ในน้ำจืด(then in sweet water), และบางทีอาจจะเป็นน้ำนมด้วยเช่นกัน(and maybe milk also), แล้วคุณก็นำไปวางลนผ้าแถบ(and then you put it on a banner), แล้วคุณก็ทำการสวดภาวนา(and then you make prayers), และอะไรก็ตามที่คุณต้องการก็จะลงมาจากฟ้า!(then whatever you want comes down from the sky!) และคุณก็ได้มัน!(and you get it!) ดังนั้น นั่นคือ อัญมณีแห่งความสมปรารถนาทุกประการ(so that’s the wish-fulling jewel).

         ดังนั้น, อัญมณี คือสิ่งแสดงแทนถึงความเมตตากรุณา(so the jewel represents compassion). จากมุมมองของชาวพุทธ, คือบางอย่างที่นำมาซึ่งสิ่งดีทั้งหลายทั้งปวงสำหรับตัวคุณเองและสิ่งดีทั้งหลายทั้งปวงสำหรับผู้อื่น(from the Buddhist point of view, compassion is something that brings all good things for yourself and all good things for others).

         มันนำมาซึ่งสิ่งดีๆสำหรับตัวคุณเอง(it brings good things for yourself), เพราะว่าปัญหาทั้งหลายทั้งหมดของเรา และความทุกข์ทั้งหลายทั้งหมดของเรา(because all our problem and all our sufferings)ได้ถูกสร้างสรรค์ขึ้นเพราะอารมณ์รู้สึกทั้งหลายเชิงลบของเรา(is created because of our negative emotions). และเราก็มีอารมณ์รู้สึกทั้งหลายเชิงลบกันมากมาย(and we have many negative emotions), อย่างเช่น โกรธ(anger), เกลียดชัง(hatred), โลภตะกละมากเกินไป(too much greed), และยึดติด/อุปทานมากเกินไป(and too much attachment), แล้วก็ความริษยา(jealously), อิจฉา(envy), ทนงตน(pride), และความหยิ่งยโสมากเกินไป(and too much arrogant), และความสับสนและทั้งหมดของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น(and confusion and all kind of things).

         ต่ออารมณ์รู้สึกทั้งหลายเชิงลบทั้งหมดเหล่านี้(against all of these negative emotions), ถ้าคุณมองไปยังด้านเชิงบวก(if you look towards the positive side), มีเพียงแค่สองอย่าง(there are only two): ความเมตตากรุณา และปัญญา(compassion and wisdom).

         และบางครั้งแม้กระทั่งปัญญาก็ออกมาจากความเมตตากรุณา(and sometimes even wisdom comes out of compassion).

         ดังนั้น(so therefore), ยิ่งมากเท่าไหร่ที่เราพัฒนาความเมตตากรุณา และเราสามารถมีความเมตตากรุณาได้(the more we can develop compassion and we can have compassion), ก็ทำให้บรรดาอารมณ์รู้สึกทั้งหลายเชิงลบทั้งหมดเหล่านี้ส่งผลกระทบของพวกเขาต่อเราได้น้อยลงยิ่งขึ้น(the less all these negative emotions can have their effects).

เพราะเช่นนั้นมันจึงเป็นสิ่งที่ดีต่อเรา(therefore it’s good to us). มันเป็นสิ่งที่ดีต่อผู้อื่นทั้งหลายเพราะถ้าเรามีความเมตตากรุณา แล้วคุณก็พยายามให้ดีที่สุดด้วยเช่นกันที่จะทำอะไรซึ่งช่วยเหลือและดีสำหรับทุกๆคนอื่น(it’s good for others because if we have compassion then you will also try your best to do something helpful, good for everybody else).

เพราะเช่นนั้นเอง, มันจึงถูกเรียกว่า อัญมณีแห่งความสมปรารถนาทุกประการ(therefore it’s called the wish-fulfilling jewel).

แล้วก็ ปัฑเม(PADME)คือ ดอกบัว(is the lotus flower – ปัทม/ปทุม), ในภาษาสันสกฤตมันหมายถึงดอกบัว(in Sanskrit it means lotus flower). แล้วดอกบัวแสดงแทนถึงความบริสุทธิ์(and the lotus flower represents purity). อะไรบางอย่างที่ไม่แปดเปื้อนด่างพร้อยได้(something that is unstainable). อะไรบางอย่างที่คุณไม่สามารถทำให้สกปรกได้(something that you cannot make dirty). เพราะว่ามันถูกกล่าวกันว่า ดอกบัวนั้น(it is said that the lotus flower), แม้กระทั่งว่ามันกำลังเติบโตอยู่ในปลักตมพื้นที่มลพิษมากที่สุด(even it is growing in the most polluted area), มันก็มักจะดูเป็นที่สดชื่นและสะอาดสมบูรณ์สิ้นอยู่เสมอ(it always looks completely fresh and clean).

เพราะเช่นนั้น(therefore), มันจึงมักแสดงแทนถึงบาวงสิ่งที่บริสุทธิ์/ไม่มีที่ติ/ไร้มลทิน(it always represents something that’s immaculate), อะไรบางอย่างที่ไม่เคยถูกสัมผัสได้โดยสิ่งเชิงลบทั้งหลาย(something that’s never been touched by negative things). และนั่นเองที่ทำไมมันได้แสดงแทนถึงปัญญา(and that’s why it represents wisdom).

ปัญญานั้นคือบางอย่างที่เป็นธรรมชาติ(wisdom is something that is natural). ถ้าใครบางคนมีปัญญา, ถ้าใครบางคนได้ประสบรับรู้ปัญญา(of somebody has wisdom, if somebody experienced wisdom and see things in a clear way, the way the things are) แล้วสิ่งเชิงลบทั้งหลายทั้งหมดของคุณก็ถูกทำให้บริสุทธิ์สมบูรณ์สิ้น(then all your negative things are completely purified), เหมือนตะเกียงในความมืด(like a lamp in the darkness).

เมื่อตะเกียงหนึ่งได้ถูกจุดขึ้นในที่มืด, แม้กระทั่งว่าที่มืดแห่งนั้นได้มืดมิดมายาวนานหลายพันปี(when a lamp is lit in the dark place, even if that dark place was dark for thousands of years), มันก็กลายเป็นสว่างขึ้นมาในทันที(it becomes light immediately), มันไม่ได้ใช้เวลานานเลย(it doesn’t take long).

แล้วเพราะเช่นนั้นเองที่ ปัญญา คือ ปัฑเม(so therefore wisdom is PADME).

ดังนั้น, มณี ปัฑเม ก็เป็นเหมือน อัญมณีในดอกบัว(so, MANI PADME is like jewel in the lotus), ที่เป็นนามของ พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร/พระผู้มีแสงสว่าง(which is the name of Avalokiteshvara¹).

¹https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B8%A8%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B9%82%E0%B8%9E%E0%B8%98%E0%B8%B4%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A7%E0%B9%8C

เพราะเช่นนั้น(therefore), คุณกำลังพูดถึง พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร(you are talking about Avalokiteshvara), คุณกำลังพูดถึง ปัญญา และความเมตตากรุณา(you are talking about wisdom and compassion).

และแล้วก็ ฮุม แสดงแทน “ฉันคือเช่นนั้น”(and then HUM represents “I am that,”), หรือ “ฉันต้องการจะเป็นเหมือนเช่นนั้น”(or “I want to be like that,”) หรือ”ขอให้สิ่งนี้ได้บรรลุผล,”(or “may this be achieved”).

ดังนั้นเมื่อคุณกล่าว โอม มณี ปัฑเม ฮุม(so when you say OM MANI PADME HUM), มันคืออะไรแบบเหมือนว่าเป็นคำชี้แนะอันหนึ่งต่อตัวคุณเอง(it’s somewhat like a suggestion to yourself), พูดว่า(saying), “ขอให้ความเมตตากรุณาและปัญญาของฉัน,อัญมณีในดอกบัว, จงได้ผลิบานด้วยเถิด.” (“may my compassion and wisdom, the jewel in the lotus, blossom.”) “ขอให้ฉันทำให้เป็นจริงได้ในความดีเลิศทั้งหลายแห่งองค์พระอวโลกิเตศวร, และสำเร็จพระโพธิสัตว์ด้วยเถิด”(“may I actualize the qualities of Avalokiteshvara, and enlightened Bodhisattva”).

ดังนั้น นี้คือ โอม มณี ปัฑเม ฮุม(so this OM MANI PADME HUM).

และในบางครั้งก็มีสีสันทั้งหลายแตกต่างกันไปสำหรับหกพยางค์นี้(and sometimes there different colors for the six syllables), เป็นการแสดงแทนถึง(representing)หกอาณาจักร(six realms), หกพระพุทธเจ้า(six Buddhas), หกปัญญา(six wisdoms), และสิ่งอะไรๆทั้งหลายทำนองนั้น(and things like that).

และแล้วก็มีการฝึกปฏิบัติทั้งหลาย(and then there are practices), ในที่ซึ่งแต่ละพยางค์ทั้งหกเหล่านี้เปล่ง/แผ่รังสีส่องสว่าง(where each of these six syllables radiates light)และกำจัดออกไป หรือทำให้บริสุทธิ์ปราศจากอารมณ์รู้สึกเชิงลบและสิ่งเช่นนั้นทั้งหลายทั้งหมด(and get rid of or purifies all the negative emotions and things like that).

 https://youtu.be/Y0u95-ITsIQ?si=K5SaZiD_WF9MZ7Qu