อลัน วัตต์ - การเปิดตา

อลัน วัตต์ - การเปิดตา

EYE OPENING speech by Alan Watts (SHOTS OF WISDOM 1)

          https://youtu.be/w0K8boIqldk?si=gtkZPb55pq0qPLZM

 

          ผู้คนที่มีอารยธรรมมากที่สุดไม่มีความเข้าใจกับความเป็นจริง เพราะว่าพวกเขาสับสนโลกดุจมันเป็นกับโลกเช่นที่พวกเขาคิดเกี่ยวกับมัน และพูดคุยเกี่ยวกับมันและอธิบายบรรยายมัน. (The most civilized people are out of touch with reality because they confuse the world as it is with the world as they think about it and talk about it and describe it.)

          เพราะโดยกับมือข้างหนึ่งมีโลกที่เป็นจริงและกับอีกมือคือระบบทั้งปวงของระบบแห่งสัญลักษณ์ทั้งหลายเกี่ยวกัลโลกนั้นที่เรามีอยู่ในจิตทั้งหลายของเรา. (For on the one hand there is the real world and on the other a whole system of system of symbols about that world which we have in our minds.)

          เหล่านี้คือสัญลักษณ์ทั้งที่มีประโยชน์มากๆที่อารยธรรมทั้งหมดพึ่งพาอยู่กับพวกมัน แต่เหมือนเช่นกับสิ่งดีๆทั้งหลายทั้งหมดพวกมันมีข้อเสียเปรียบของพวกมันเอง และสัญลักษณ์หลักใหญ่ที่เสียเปรียบนั้นคือว่า เราสับสนกับพวกมันกับความเป็นจริงเพียงเช่นที่เราสับสนในเรื่องเงินตรากับความมั่งคั่ง. (These are very very useful symbols all civilization depends on them but like all good things they have their disadvantages and the principal disadvantage of symbols is that we confuse them with reality just as we confuse money with actual wealth.)

          และชื่อทั้งหลายของเราเกี่ยวกับตัวเราเอง, เกี่ยวกับความคิดทั้งหลายเกี่ยวกับตัวเราเอง, ภาพทั้งหลายของเราเกี่ยวกับตัวเราเอง, กับตัวเราเอง. (And our names about ourselves, about ideas about ourselves, our images about ourselves, with ourselves.)

          ทีนี้แน่นอนละว่าความเป็นจริงจากจุดมุมมองของนักปรัชญาหนึ่งก็เป็นคำพูดที่อันตราย. นักปรัชญาจะถามผมว่าไรที่ผมหมายถึงที่ว่าความเป็นจริง. ผมกำลังพูดถึงโลกกายภาพของธรรมชาติ หรือว่าผมกำลังพูดถึงโลกจิตวิญญาณหรืออะไร? (Now of course reality from a philosopher’s point of view is a dangerous word. A philosopher will ask me what do I mean by reality. Am I talking about the physical world of nature or am I talking about a spiritual world or what?)

          และกับเรื่องนั่น, ผมมีคำตอบง่ายมากๆหนึ่งเมื่อเราพูดถึงโลกกายภาพที่จริงแล้วเป็นแนวความคิดเชิงปรัชญา. (And to that I have a very simple answer when we talk about the material world that is actually a philosophical concept.)

          ดังนั้นในหนทางเดียวกันถ้าผมพูดถึงความเป็นจริงเป็นเชิงจิตวิญญาณ ที่ก็ยังเป็นแนวความคิดเชิงปรัชญาด้วยเช่นกัน และความเป็นจริงในตัวมันเองไม่ใช่แนวความคิด, ความเป็นจริงเป็น.....(So in the same way if I say that reality is spiritual that’s also a philosophical concept and reality itself is not a concept, reality is…..)

          และเราจะไม่ตั้งชื่อให้มัน. (And we won’t give it name.)

          ทีนี้มันน่าทึ่งที่อะไรซึ่งไม่ได้มีอยู่ในโลกจริง, ตัวอย่างเช่น, ในโลกของความเป็นจริงไม่ได้มีสิ่

งทั้งหลายใดเลย หรือว่ามีเหตุการณ์ทั้งหลายใดเลย นั่นไม่ได้หมายความที่จะพูดว่า โลกในความเป็นจริงเป็นความว่างเปล่าไร้รูปลักษณ์อย่างสมบูรณ์. (Now it’s amazing what doesn’t exist in the real world, for example, in the real world there aren’t any things nor are there any events that doesn’t mean to say that the real world is a perfectly featureless blank.)

          มันหมายความว่ามันเป็นระบบที่น่าพิศวงของความคดเคี้ยวแกว่งไปมาทั้งหลายที่เราอธิบายเข้าไปในสิ่งและเหตุการณ์ทั้งหลายในหนทางดังที่เราจะฉายภาพทั้งหลายลงไปบนภาพขของโรร์สชัค หรือหยิบเอากลุ่มพิเศษเฉพาะของดวงดาวทั้งหลายที่ในท้องฟ้าออกมา และเรียกพวกมันว่าเป็นนักษัตรปลาสิงห์ตราชั่งอะไรทั้งหลาย ดังที่เราแบ่งกลุ่มของดวงดาวทั้งหลายนั้น, เอาละ พวกนั้นคือกลุ่มทั้งหลายของดวงดาวในดวงตาของจิตของเราในระบบแนวความคิดทั้งหลายของเรา, พวกเขาไม่ได้อยู่ข้างนอกนั่นเป็นเช่นกลุ่มนักษัตรดาวอะไรทั้งหลายท่าได้จัดกลุ่มอยู่แล้วในท้องฟ้า. (It means that it is a marvelous system of wiggles in which we describe things and events in the same way as we would project images on a Rorschach plot¹ or pick out particular groups of a stars in the stars in the sky and call them constellations as if were separate groups of stars, well they’re groups of stars in the mind’s eye in our system of concepts, they are not out there as constellations already grouped in the sky.)

          ¹ https://en.wikipedia.org/wiki/Rorschach_test

          ดังนั้น, ในหนทางเดียวกัน ความแตกต่างระหว่างตัวฉันเองและส่วนที่เหลือของจักรวาล เป็นอะไรที่ไม่ได้มากไปกว่าความคิดหนึ่ง. มันไม่ได้เป็นความแตกต่างจริง. และการปฏิบัติสมาธิก็คือหนทางหนึ่งที่เราเข้ามาเพื่อที่จะรู้สึถึงความไม่อาจแยกสัมพันธ์กันออกได้ในพื้นฐานจากจักรวาลบทั้งปวง. และอะไรที่จำเป้นต้องการก็คือ  เราหุบปาก. (So, in the same way the way the difference between myself and all the rest of the universe is nothing more than an idea. It is not a real difference. And meditation is the way in which we come to feel our basic inseparability from the whole universe. And what that requires is that we shut up.)

          พูดอีกนัยหนึ่งคือ เรากลายเป็นเงียบอยู่ภายใน และหยุดการพูดไม่รู้จบ ที่ดำเนินอยู่ข้างในกะโหลทั้งหลายของเรา. เพราะว่าคุณเห็นส่วนใหญ่ของเราถูกบีบบังคับให้คิดอยู่ตลอดเวลา ที่นั่นต้องพูดได้ว่า เราคุยกับตัวเราเอง. ผมจำได้ตอนเป็นเด็ก, เรามีการพูดกันทั่วไปอยู่ว่า, “การพูดกับตัวเอง คือสัญญาณแรกของความบ้า.” (That is to say that we become interiorly silent and cease from the interminable chatter that goes on inside our skulls. Because you see most of us think compulsively all the time that is to say we talk to ourselves. I remember when I was a boy, we had a common saying “talking to yourself is the first sign of madness.”)

          ทีนี้อย่างชัดเจนแล้วว่าถ้าผมพูดอยู่ตลอดเวลา, ผมก็ไม่ได้ยินอะไรที่ใครคนใดอื่นต้องพูด. และเช่นนั้น, ในหนทางแน่ชัดเดียวกัน, ถ้าผมคิดอยู่ตลอดเวลา, นั่นพูดได้อีกอย่างว่า ถ้าผมพูดกับตัวผมเองตลอดเวลา, ผมก็ไม่มีอะไรที่จะคิดเกี่ยวกับอะไรนอกไปจากความคิดทั้งหลาย.  (Now obviously if I talk all the time, I don’t hear what anyone else has to say. And so, in exactly the same way, if I think all the time, that is to say if I talk to myself all the time, I don’t have anything to think about except thoughts.)

          และโดยเหตุนั้นเอง, ผมกำลังอาศัยอย่างหมดสิ้นในโลกสัญลักษณ์ทั้งหลาย และผมไม่ได้เคยมีความสัมพันธภาพกับความเป็นจริงเลย. (And therefore, I am living entirely in the world of symbols and I’m never in relationship with reality.)

          เอาละ, ทีนี้นั่นคือเหตุผลพื้นฐานแรกสำหรับการปฏิบัติสมาธิ. แต่มีเหตุผลอีกอันอื่นและนี้กำลังที่จะเป็นที่ยุ่งยากขึ้นมาอีกเล็กน้อยที่จะเข้าใจว่า ทำไมเราสามารถพูดได้ว่าการปฏิบัติสมาธิไม่ได้มีเหตุผล หรือไม่ได้มีเป้าประสงค์, และในความเคารพนี้ มันไม่เหมือนเกือบทุกสิ่งทั้งหลายที่เรายอมรับได้จริง บางทีเหมือนดนตรีหรือการเต้นรำ. (Alright, now that’s the first basic reason for meditation. But there is another sense and this is going to be a little bit more difficult to understand why we could say that meditation doesn’t have a reason or doesn’t have a purpose, and in this respect it’s unlike almost all other things that we do except perhaps making music and dancing.)

          เพราะว่าเมื่อเราทำดนตรี, เราไม่ได้ทำมันเพื่อที่จะไปถึงจุดใดจุดหนึ่งที่แน่ชัด อย่างเช่นจุดสิ้นสุดของการประพันธ์นั้น. ถ้านั่นคือเป้าประสงค์ของดนตรีที่จะไปถึงจุดสิ้นสุดของดนตรีชิ้นนั้น แล้วอย่างขัดเจนว่านักตดนตรีทั้งหลายที่เล่นได้รวดเร็วที่สุดก็จะเป็นผู้เล่นที่ดีทุสุด และเช่นเดียวกันกับเมื่อเรากำลังเต้นรำ. เราไม่ได้กำลังมุ่งเล็งไปที่การไปถึงที่พิเศษเฉพาะหนึ่งบนพื้นที่เต้นรำนั้น ดังที่เราจะเป็นถ้าเรากำลังเดินทาง. (Because when we make music, we don’t do it order to reach a certain point such as the end of the composition. If that were the purpose of music to get to the end of the piece then obviously the fastest players would be the best and so likewise when we are dancing. We are not aiming to arrive at a particular place on the floor as we would be if we were taking a journey.)

          เมใอเรากำลังเต้นรำของการเดินทาง, ตัวมันเองคือจุดหมาย เมื่อเราเล่นดนตรี การเล่นในตัวมันเองคือจุดหมายนนั้น และอย่างชัดเจนเลยว่าสิ่งเดียวกันที่คือความจริงในการปฏิบัติสมาธิ. (When we dance the journey, itself is the point when we play music the playing itself is the point and exactly the same thing is true in meditation.)

          การปฏิบัติสมาธิเป็นการค้นพบว่าจุดหมายของชีวิตนั้นมักจะมาถึงในทันทีทันใดนั้น. และเช่นนั้นเอง, ถ้าคุณปฏิบัติสมาธิ หรือมีแรงจูงใจภายในที่พูดได้ว่า ที่จะปรับปรุงจิตของคุณ, ที่จะปรับปรุงคุณลักษณะของคุณที่จะให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้นในชีวิต. คุณต้องให้ดวงตาของคุณมองไปที่อนาคต และคุณก็ไม่ได้กำลังปฏิบัติสมาธิ. (Meditation is the discovery that the point of life is always arrived at in the immediate moment. And therefore, if you meditate or an ulterior motive that is to say to improve your mind, to improve your character to be more efficient in life. You’ve got your eyes on the future and you are not meditating.)

          เพราะว่าอนาคตเป็นแนวความคิด, มันไม่ได้มีอยู่ ดังเช่นที่สุภาษิตว่าไว้ว่า “พรุ่งนี้ไม่มีวันมาถึง.” ไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งเช่นที่ว่าอนาคต, ไม่มีวันเป็นเช่นนั้นเพราะว่าเวลามีแต่ตอนนี้เสมอ. (Because the future is a concept, it doesn’t exist as the proverb says “tomorrow never comes.” There is no such thing as tomorrow, there never will be because time is always now.)

          และนั่นคือหนึ่งในสิ่งทั้งหลายที่เราค้นพบเมื่อเราได้หยุดพูกดคุยกับตัวเราเอง และหยุดคิด, เราก็ค้นพบว่ามีเพียงปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นตอนนี้ตลอดไป. (And that’s one of the things we discover when we stop talking to ourselves and stop thinking we find there is only a present only an eternal now.)

          ดังนั้น, มันน่าขบขันแล้วมันก็ไม่ใช่ที่คนเราปฏิบัติสมาธิโดยไม่มีเหตุผลเลยกันหรอกหรือ, นอกเสียจากว่าเราสามารถพูดได้เพื่อความรื่นรมย์ของมัน. และนี่คือที่ผมจะก้าวก่ายหลักการสำคัญว่า การปฏิบัติสมาธิน่าจะถูกคาดหวังว่าเป็นความสนุกสนานเบิกบาน. (So, it’s funny then isn’t it that one meditates for no reason at all, except we could say for the enjoyment of it. And here I would interpose the essential principle that meditation is supposed to be fun.)

มันไม่ใช่บางอย่างเป็นเช่นหน้าที่อันเข้มงวด. ความยุ่งยากเดือดร้อนของฺศาสนาดังที่เรารู้กันถึงมัน, ก็คือว่ามันได้ถูกปนเปเข้ากับหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติอย่างเข้มงวดเกินไป. เราทำมันเพราะว่ามันดีสำหรับคุณ, มันเป็รนอะไรของการลงโทษตนเอง. (It’s not something you do as a grim duty. The trouble religion as we know it, is that it is so mixed up with grim duties. We do it because it’s good for you, it’s a kind of self-punishment.)

เอาละ, การปฏิบัติสมาธิเมื่อได้ทำอย่างถูกต้องก็ไม่มีอะไรต้องทำกับอะไรทั้งหมดนั้น. มันเป็นอะไรประเภทว่าการขุดเอากับปัจจุบัน. มันเป็นอะไรแบบว่าสนุกสนานกับตอนนี้ตลอดไป และนำเราเข้าไปในสภาวะสันติ, ที่เราสามารถเข้าใจว่านั่นคือจุดประเด็นของชีวิต,ที่ที่มันอยู่ตรงนั้น, แค่ง่ายๆว่าที่นี่และตอนนี้. (Well, meditation when correctly done has nothing to do with all that. It’s a kind of digging the present. It’s a kind of grooving with the eternal now and brings us into a state of peace, where we can understand that the point of life, the place where it’s at, is simply here and now.)

 https://youtu.be/w0K8boIqldk?si=m_2uqIeiYZ6d4dyE