อลัน วัตต์ – หยุดพยายามที่จะได้มัน และคุณก็จะได้มัน
Stop Trying to
Get It And You'll Have It - Alan Watts On The Paradox Of Life
https://youtu.be/H_FpnETnHA0?si=hzifKVJnMJAN4qCC
เมื่อไม่นานมานี้, ผมได้รับการมาเยือนของสตรีผู้หนึ่ง
ผู้,ดังเป็นผลมาจากการได้รับฟังการพูดคุยรายการนี้, ได้ขอร้องแกมสงสัยว่าผมจะสามารถช่วยเหลือเธอให้ได้คืนประสบการณ์
ที่เธอเคย ได้มีในขณะที่อยู่ระหว่างการผ่าตัดครั้งหนึ่ง. ดังที่ทราบกันดีโดยทั่วไป, ยาสลบในบางครั้งชักนำให้เกิดสิ่งแปลกประหลาดและสภาวะไม่ปกติทั้งหลายของจิตสำนึก.
(Some time ago, I received a visit from a
woman who, as a result of listening to these talks, was wondering if I could help
her to regain an experience which she had had while undergoing a surgical
operation. As is generally known, anesthetics sometimes induce peculiarly and
unusual states of consciousness.)
และในบางโอกาส บุคลลหนึ่งภายใต้การวางยาสลบจะได้รับประสบการณ์รับรู้เฉพาะและเป็นพิเศษที่ซึ่งน่าหลงใหลได้เป็นที่สุด.
มันเป็นอะไรประเภทประสบการณ์ที่ผมคาดว่าเราน่าสจะโดยธรรมดาเรียกกันว่าความลี้ลับ
หรือจิตวิญญาณ และที่มันจะอยู่ไปอีกนาน, พกพาเอามาซึ่งความรู้สึกอันทรงพลังของความเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งและความเชื่อมั่นเต็มที่
ต่อความลี้ลับและความหมายของโลก. (And every now and then a person under
anesthesia will undergo a specific and particular experience which is of the
utmost fascination. It’s the kind of experience which I suppose we would
ordinarily call mystical or spiritual and which while it lasts, carries the
most powerful sensation of understanding with complete clarity and certainty
what is the mystery and meaning of the world.)
นี้บังเกิดขึ้นอย่างพอเพียงบ่อยครั้งเพื่อที่จะได้ทำการทดลอง.
บางทีคุณอาจจะรู้เรื่องราวของนักสืบสวนทดลองคนหนึ่งผู้ได้ดมยาสลบโดยตั้งใจในจุดประสงค์นี้.
อย่างโชคดี, ประสบการณ์ตามที่คาดหวังเอาไว้ได้เกิดขึ้น,
และในช่วงขณะสั้นๆนักสืบสวนนั้นก็ได้มีความเชื่อมั่นอย่างชัดเจน ของความเข้าใจอย่างสมบูรณ์ถึงจักรวาลแห่งการเกิดและตายนี้.
(This occurs sufficiently often to
have been made a subject of experimentation. Perhaps you know the story of the
investigator who took doses of the anesthetic for this purpose. Fortunately,
the expected experience took place, and for a brief period the investigator had
the vivid conviction of complete comprehension of this universe of life and
death.)
เขาได้คืปลุกตื่นนกลับมาของจิตสำนึกและได้รีบบันทึกอย่างรวดเร็วในเนื้อหาของประสบการณ์รับรู้นั้นแค่ก่อนที่มันจะเลือนไป.
หลังจากหลายนาทีนั้นแล้ว, เขาได้มองดูอะไรที่เขาได้เขียนไว้,
และตรงนั้นที่บนกระดาษก็คือสิ่งตามการสังเกตอันลึกล้ำนั้นบันทึกไว้ว่า, ทุกสิ่งในจักรวาลนี้คือกลิ่นไหม้ของผลอัลมอนด์ทั้งหลาย.
(He
regained waking consciousness and swiftly recorded the essential content of the
experience just before it faded. After several minutes, he looked at what he
written, and there upon the paper was the following immensely profound
observation.)
ทุกสิ่งในจักรวาลนี้คือกลิ่นไหม้ของผลอัลมอนด์ทั้งหลาย. ในแสงสว่างเย็นกระจ่างของจิตสำนึกอันมีเหตุผลนั้น,
ดูเหมือนว่าจะทำความบันดาลใจและน่าเชื่อถืออย่างแน่ชัดถึงความรู้ของฝันทั้งหลาย,
ของยาทั้งหลาย และประสบการณ์ลี้ลับได้ลงมาเพียงแค่อะไรชนิดนี้ดุจว่าเป็นจุดสุดยอดแบบหักมุมอย่างโง่ๆ.
(Everything in the universe is
the smell of burnt almonds. In the clear cold light of rational consciousness, the
seemingly inspired and utter convincing knowledge of dreams, of drug delusions
and mystical experience comes down to just this a sort if idiotic anticlimax.)
ที่ได้ใส่หน้ากากอยู่ในภาษากวีหรือการจงใจทำให้คลุมเครือของวัฒนธรรมต่างถิ่นของวลีอย่างเช่น “ทั้งหมดคือพรหมัน.” หรือ “ความเป็นหนึ่งเดียวอันศักดิ์สิทธิ์ภายใต้ความหลากหลายซับซ้อนของโลก.” (Masked in the poetic or exotic obscurantism1 of such phrases as, “All is Brahman2,” or “The divine unity beneath the multiplicity of the world.” It may sound for a moment as if it meant something.)
1 https://en.wikipedia.org/wiki/Obscurantism
2 https://en.wikipedia.org/wiki/Brahman
แต่แก่นสำคัญของความไร้สาระของอารมณ์รู้สึกทั้งหลายเหล่านี้และคุณลักษณะที่เป็นอัตวิสัยอย่างบริสุทธิของสัมผัสสำนึกแห้งญาณทัศนะภายในที่พวกเขาได้เกี่ยวข้อง.
ทันทีที่ได้หลายเป็นอย่างชัดเจนเมื่อพรหมันหรือเอกาศักดิ์สิทธิ์,
ได้เข้ามาแทนที่โดยกลิ่นไหม้ของอัลมอนด์.
(But the essential nonsense of these feelings and the purely
subjective character of the sense of insight which they involve. At once
becomes obvious when Brahman or the Divine Unity, is replaced by the smell of
burnt almonds.)
เราอาจลงหลักปักฐานสำหรับการสรุปนี้ว่า ถ้าบางคนของเราไม่ได้มีสัมผัสอารมณ์รู้สึกเดียวกันนั้น,
ไม่ได้ตกอยู่ใต้ฤ?ธิ์ยาหรือการสะกดจิตทั้งหลาย, แต่เมื่อได้ตื่นรู้ขึ้นมาอย่างรุนแรง.
และผม, กับหนึ่งนั้น, จะไม่ทะเลาะด้วยกับ กลิ่นไหม้ของอัลมอนด์ ดุจเป็นกุญแจหลักไขสู่ความลี้ลับนี้. (We might settle for this
conclusion if some of us had not had the same sensation, not under drugs or
hypnosis, but when very wide awake. And I, for one, will not quarrel with the smell
of burnt almonds as the key to the mystery.)
ผมชอบมันมากว่าดีกว่าและรู้สึกมันสร้างสัมผัสรับรู้ได้มากๆยิ่งไปกว่า พรหมันหรือเอกาศักดิ์สิทธิ์,
เผยออกมาให้เห็นซึ่งความสำคัญในประสบการณ์รับรู้ (I like it much better
and feels it makes much more sense than Brahman or THE Divine Unity.)
เพราะความซ้ำซากน่าเบื่อมากของมัน, ความไร้สาระมากๆอันไม่สำคัญใดเลยของมัน
เผยออกมาให้เห็นถึงความสำคัญของประสบการณ์รับรู้ในเชิงคำถาม. เพราะสิ่งสำคัญของ พระวิวรณ์อันลี้ลับนั้นไม่ได้ทอดวางอยู่ในธรรมชาติของอะไรในทุกสรรพสิ่งของจักรวาลนี้. มันสามารถเป็นพระเจ้า หรือพรหมัน
หรือกลิ่นไหม้ของผลอัลมอนด์ หรือซอสแอปเปิ้ล หรือสิ่งใดก็ตามที่คุณชอบ. (For its very banality, its very
inconsequential silliness brings out the real significance of the experience in
question. For the importance of the mystical revelation3 does not lie
in the precise nature of what everything in this universe is. It can be God or
Brahman or burnt almonds or applesauce or anything you like.)
3 https://en.wikipedia.org/wiki/Revelation
ความสำคัญของมันทอดวางอยู่ค่อนข้างที่เรียบง่ายจะสัมผัสรู้สึกของทั้งปวงในส่วนของประโยคนั้น
ที่ดำเนินจัดการทุกสรรพสิ่งในจักรวาลนี้. ไม่ว่าจะคืออะไร. (Its importance lies rather in the
simple sensation of wholeness in the part of the sentence which runs everything
in this universe is. No matter what.)
สำหรับความทะนงอวดโอ่นั้นที่ได้มาสู่ผู้ประสบรับรู้ นั่นคือความรู้สึกแยกตัวตามนิสัยของเขาจากสภาพแวดล้อมของเขา,
จากส่วนที่เหลือของโลก, คือมายาภาพและนั่นเป็นเช่นผลที่ตามมา, กุศลกรรมของเขาเอง, อกุศลกรรมของเขาเอง,
โขคดีและโชคไม่ดี, เป็นกระบวนการเช่นเดียวกันดุจการเปลี่ยนแปลงฤดูกาลทั้งหลายและวัฏจักรของดวงดาวทั้งหลาย.
(For the conviction which has come to the experiencer is that is his habitual
sensation of isolation from his environment from the rest of the world is an
illusion and that as a corollary, his own deeds and misdeeds, fortunes and
misfortunes, are the same process as the changing seasons and the circling
stars.)
และความมีเหตุผลดังที่มันอาจเป็นนั้น,
สิ่งนี้ได้ให้เขาซึ่งสัมผัสอารมณ์รู้สึกที่ชีวิตทั้งปวงของเขา, อดีต,ฐ ปัจจุบัน,
และอนาคต, เป็นอะไรบางอย่างที่คือธรรมชาติอย่างสมบูรณ์และอยู่เป็นระเบียบ,
และนั่นคือเขาด้วยตนเองไม่ได้เป็นเพียงแค่จิตในกะโหลก แต่เป็นกระบวนการอันที่สุดของโลก. (And reasonable as it may seem,
this gives him the sensation that his whole life, past, present, and future, is
somehow perfectly natural and in order, and that he himself is not just the
mind enclosed in the skull but the total process of the world.)
แต่อะไรหรือที่ผมจะสามารถพูดได้ต่อสตรีผู้ที่อยู่ภายใต้ยาสลบซึ่งครั้งหนึ่งได้รับประสบการณ์นี้
และต้องการมันอีกครั้งมากยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลก? ดังที่เธอกำลังตกอยู่ในความปรารถนาที่จะฟื้นฟู
โดยกระทำอย่างยิ่งยวดในการเสาะหามัน. เช่นเดียวกับการบอกคนที่หิวโหยว่าความหิวของเขาเป็นอะไรที่ป้องกันเขาจากการค้นพบอาหาร.
(But what could I say to the
woman who under anesthetic had once had this experience and wanted it again
more than anything else in the world? As that she is falling to revive the
experience by the very act of seeking for it. As well tell a starving man that
his hunger is what prevent him from finding food.)
ไม่เลย, ผมควรจะพูดอะไรบางอย่างที่ดีกว่านั้นเหมือนเช่นนี้.
คำตอบนั้นอยู่ในประสบการณ์อย่างยิ่งที่คุณได้มีมา.
คุณไม่ได้รู้หรอกหรือเมื่อในช่วงแห่งความกระจ่างแจ้งแน่ชัดนั้น ที่ชีวิตทั้งปวงของคุณทั้งอดีต,
ปัจจุบัน, และอนาคตได้เป็นหนทางเดียวกันคือส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ของอะไรซึ่งเราเป็นมาก่อนถูกขับเคลื่อนที่จะเรียกว่า
ความกลมกลืนกันของจักรวาลแห่ง เต๋า.
(No, I could better say something like this. The answer is in
the very experience which you have had. Didn’t you know then for certain with
utter clarity that your whole life past, present, and future was in some way
part and parcel of what we are before driven to call the universal harmony of
the Tao.)
แต่อะไรที่ผู้หนึ่งไม่ไกด้ดูเหมือนว่าจะเข้าใจแล้วนั้น,
ก็คือว่าสิ่งนี้ยังคงเป็นจริงอยู่ของอะไรที่ผู้นั้นเป็นในวันนี้. คุณอยู่ในกระแส.
เมื่อคุณกำลังเสาะหาอะไรที่คุณได้สูญหายไปและเมื่อคสามรู้สึกอย่างสมบูรณ์ตามปกติไม่น้อยไปกว่าเมื่อคุณอยู่ในความปีติสุข.
คุณไม่ได้กำลังรู้สึกถึงประสบการณ์และเมื่อคุณดิ้นรนเสาะหาที่จะได้มันมาอึกครั้งดังเป็นสาระสำคัญของความจริง
อนาคตอย่างยิ่งซึ่งคุณได้มองเห็นที่จะเป็นในการสมบูรณ์ที่สุดนั้นขั้นอยู่กับกระบวนการนี้.
(But what one doesn’t seem to understand then, is that this still
remains true of what one is today. You are in the stream. When seeking for what
you have lost and when feeling perfectly ordinary no less than when you were in
ecstasy. You’re not feeling the experience and you’re striving to regain it is
as a matter of fact the very future which you saw to be in such perfect accord
with the process.)
ลองคิดย้อนกลับไปวันเวลาโรงเรียนทั้งหลาย เมื่อด้วยความห่วงใยอย่างที่สุด.งครูของคุณได้อธิบายมันซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงความลี้ลับทั้งหลายในเรื่องเปอร์เซ็นต์
หรือโครงสร้างของรูปประโยค หรือการปรับเวลาตามฤดูกาล และคุณก็ล้มเหลวที่จะเข้าใจถึงประเด็นจุดนั้น.
และแล้วทันทีนั้นอะไรบางอย่างก็ลั่นคลิ๊กขึ้นในจิตของคุณ และหลักการทั้งหลายก็กลายเป็นที่กระจ่างชัด.
(Think back to school days
when with the utmost care your teacher explained over and over the mysteries of
percentage or sentence structure or daylight-saving time and you consistently
failed to see the point. And then suddenly something clicked in your mind and
the principle became clear.)
มีกวีนิพนธ์หนึ่งของจีนที่พูดว่า, “พูดทั้งหลายไม่ได้ทำให้คนเข้าใจ.
มันพาคนไปสู่ความเข้าใจในคำพูดทั้งหลายนั้น.”(There is a Chinese
poem which says, “Words do not make a man understand. It takes the man to
understand the words.”
https://youtu.be/H_FpnETnHA0?si=90qWoUk3Mc_u9fJV
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น