เจฟฟรีย์ แซ็คส์ - เตือน:
ระบบการเมืองของสหรัฐ ได้ “พังพินาศ” ภายใต้ ทรัมป์
Jeffrey
Sachs WARNS: US Political System Has 'COLLAPSED' Under Trump
https://youtu.be/7Cjbz_ajvrY?si=rDwSdmbCRBkokixl
ให้ผมใช้เวลาแค่สองสามนาทีพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ของโลกในตอนนี้, เพราะว่าเมื่อสองวันที่ผ่านมาได้มีเรื่องเป็นอย่างละคร.
ในตอนนี้ไม่มีการรับประกันว่าเราจะหลีกพ้นมหันตภัยได้, เพราะโลกไม่ได้มีการนำที่ดี
และโลกอยู่ในสถานะไม่เสถียรเพราะในบ่ดาสิ่งทั้งหลายทั้งหมดที่เราได้อภิปรายถกเถียงกันใสแล้ว.
(Let me spend just a few
minutes talking about the situation in the world right now, because the last
couple of days have been dramatic. Now there is no guarantee that we avoid catastrophe,
because the world’s not well led and the world is in a very unstable situation
because of all the things that we’ve been discussing.)
และ เอ่อ
อย่างแน่นอนว่า, วิกฤติภูมิอากาศ, ทั้งหมดของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโลกเศรษฐกิจ,
แม้กระทั่งนอกเหนือจากผู้นำที่เข้าแทรกแซงเลือกทำในสิ่งผิดๆทั้งหลาย, แค่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ทั้งหลายในด้านเทคโนโลยีกำลังสร้างความประหลาดใจและคุณก็รู้ดีไปกว่าผม.
(And uh of course, the climate
crisis, all of the upheavals in the world economy, even aside from the
interventions leaders choosing wrong things, just the technological upheavals
are astounding and you know better than I.)
ดังนั้น,
นี้คือบางอย่างที่ค่อนข้างเป็นอย่างละคร. แต่สิ่งอื่นที่เป็นการละครมากยิ่งไปกว่าก็คือการเปลี่ยนแปลงแปลทางภูมิรัฐศาสตร์ทั้งหลายที่กำลังดำเนินการอยู่.
พวกมันน่าสนใจยิ่ง. พวกมันเป็นอันตรายมาก, แต่กับทั้งหมดนั้น, อันที่จริงแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายนัก.
อะไรที่กำลังบังเกิดขึ้นก็คือว่าโลกที่คุ้นเคยกันดีได้เคยถูกนำโดยที่เรียกว่าสหรัฐอเมริกาและยุโรปนั้น
ไม่ได้ถูกนำโดยสหรัฐอเมริกาและยุโรปอีกต่อไปแล้ว. (So, this is something quite
dramatic. But other thing that’s very dramatic is the geopolitical changes that
are underway. They are remarkable. They’re very dangerous, but on the whole,
not bad actually. What’s happening is that a familiar world led so called by
the United States and Europe is no longer led by the United States and Europe.)
มันได้ทะนงองอาจถูกนำโดยสหรัฐอเมริกาและยุโรปที่จะเริ่มต้นด้วย.
มันอย่างแท้จริงแล้วเป็นจุดสิ้นสุดลงของวงจรอันยาวนานซึ่งย้อนวันกลับไปที่ปี 1492 และเป็นต้นมา
เพราะว่ามันได้เริ่มด้วยการเดินทางที่เป็นเล็กๆน้อยๆ,
ได้ผิดพลาดไปและเป็นการเปลี่ยนแปลงโลกในขั้นมูลฐาน. และพวกเขาบอกว่า, คุณรู้ได้อย่างไรว่าคริสโตเฟอร์
โคลัมบัสเป็นนักเศรษฐศาสตร์, ในอีกทางหนึ่ง?
เขาไม่ได้รู้เลยว่าเขากำลังไปที่ไหน. เขาไม่ได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน,
เมื่อเขาได้ไปถึงที่นั่นและมันเป็นด้วยการอุปถัมภ์ของรัฐบาล. เอ่อ, ดังนั้น, นี่คือส่วนหนึ่งของวิถีทางนั้น. (It was presumptuous to be led by
the United States and Europe to begin with. It’s actually the end of a very
long cycle that date back to 1492 and onward because it started with a voyage
that was a little bit, went awry and changed the world fundamentally. And they
say that, how do you know that Christopher Columbus was economist, by the way?
He didn’t know where he was going. He didn’t know where he was, when he got
there and it was on a government grant. Uh, so, this is part of the course.)
แต่โลกได้กลายเป็นโลกที่มียุโรปเป็นผู้นำด้วยความโหดร้ายอย่างมากและความไม่เสมอภาคอย่างมากและเป็นจักรวรรดินิยมปกครองอย่างมาก
และมีการพัฒนาเทคโนโลยีอย่างมาก ที่ตามมาด้วยกับมัน แต่นั่นได้ถูกนำไปใช้ประโยชน์เป็นเช่นรูปแบบหนึ่งของอำนาจและการกดขี่ด้วยเช่นกัน.
และสหรัฐอเมริกาได้ปกครองโลกมาราวครึ่งศตวรรษภายหลังจาก 1945. (But
the world became a European-led world with a lot of cruelty and a lot of
inequality and a lot of domination and with a lot of remarkable technological development
that came along with it but that was utilized as a form of power and oppression
as well. And the United States dominated the world for about a half a century
after 1945.)
ในตอนนี้เราอยู่ในโลกที่แตกต่างไปและเสียงทั้งหลายของอีกส่วนหนึ่งของโลกเป็นสำคัญจริงและกำลังเติบโต
และนั่นหมายความว่าในสื่อและในชีวิตทางการเมืองในโลกฝ่ายตะวันตกมีความวิตกกังวลมากยิ่งขึ้น,
อันที่จริงแล้วมากกว่าที่มีในจีน, เป็นตัวอย่าง, หรือที่ในอินเดีย
ที่มันไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย. (Now
we’re in a very different world and the voices of other parts of the world are
really important and growing and that means that in the media and in the
political life in the Western world there’s a lot more anxiety, actually than
there is in China, for example, or is in India where it’s not pessimistic.)
มันไม่ใช่ความรู้สึกว่าโลกกำลังแตกแยกกัน. มันเป็นความรู้สึกว่าโลกกำลังเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ถูกต้องอย่างแท้จริง.
และผมควรจะพูดว่าถ้าคุณมองไปที่ผลการสำรวจความเห็นในอาฟริกา ได้มีการมองโลกในแง่ดีอย่างมากมายอย่างชัดเจน.
อาฟริกาเป็นภาคพื้นทวีปหนึ่งเดียวที่มีการมองโลกในแง่ดีมากที่สุดในโลก เอ่อ
ถ้าคุณมองจากการสำรวจความเหก็นทั้งหลาย. (It’s
not feeling that the world’s falling apart. It’s feeling that the world is
changing in the right direction actually. And I would say if you look at opinion
surveys in Africa there’s a tremendous amount of optimism actually. Africa’s the
most optimistic single continent in the world uh if you look at opinion
surveys.)
ดังนั้น, โลกกำลังเปลี่ยนแปลงและมันนำไปสู่ความวิตกกังวลอย่างมากมาย
และความมิตกที่สูงที่สุดในสหรัฐอเมริกา
เพราะมันเหมือนกับการถูกผลักออกมาจากตำแหน่งสูงที่ตนเกาะอยู่. แต่ข้อจริงของสาระนี้คือ
โลกกำลังกลายเป็นที่ต้องน่าสนใจ, หลากหลาย และถูกเชื่อมโยงกันมากยิ่งขึ้น. พวกคุณเป็นกลุ่มที่หลากหลายมากแต่ไม่ได้หลากหลายเพียงพอ.
มีใครในที่นี้ที่เป็นชาวจีนบ้างไหม? (ไม่, เรมีที่มาจากฮ่องกง.) (So, the world’s changing and it
leads to a lot of anxiety and the anxiety is highest in the United States
because like to be pushed off the perch. But the fact of the matter is the
world’s becoming a lot more interesting, diverse, interconnected. You’re very
diverse group but not quite diverse enough. Are there any Chinese faces here?)
(No, we have somebody from Hong Kong.)
โอเค, ดีครับ, ฮ่องกง. เราเพิ่งไปที่นั่นกัน, นั่นน่าอัศจรรย์.
และอินเดียล่ะ? เยี่ยม, โอเค. ดังนั้น, ระหว่างทั้งสองนั้น, คุณคือ 40% ของประชากรโลก, แต่ไม่ได้ถูกต้องชัดเจนในห้องนี้. ดังนั้น,
มันแค่ที่จะพูดว่า เราไม่ได้ที่จะมีคว่ามเสมอภาคกันในด้านประชากรในห้องนี้อย่างสมบูรณ์.
แต่คุณก็เป็นกลุ่มที่มีความหลากหลายมากที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง, สำคัญมาก. และโลกก็กระทั่งยิ่งหลากหลายมากว่า
ถ้าผมควรจะถือเอาหนทางเช่นนั้น ดังนั้นเราจำเป็นต้องพากเพียรเพื่อการนั้น. (Okay,
good, Hong Kong. We were just there, that’s wonderful. And India? Great, okay. So,
between the two, you’re 40% of the world populations, but not exactly 40% of
this room. So, it’s just to say we don’t have to have complete demographic equality.
But you’re a very diverse group which is extremely important, very important. And
the world’s even more diverse if I could put it that way so we need to strive
for that.)
และเมื่อมองในมุมทัศนภาพนั้น, ในมุมมองของผมเองคือ ผมจะพูดประโยคที่คลุมเครือแล้วเป็นมุมมองโลกในแง่ดี.
ถ้าดเราไม่รู้สิ่งทั้งหลายนี้กันขึ้น, ที่เป็นไปได้, แล้วสิ่งทั้งหลายก็เป็นที่โอเค.
และด้วยการนั้น, ผมหมายถึงว่าโลกที่กำลังปรับแก้รูปร่างจะเป็นที่ยิ่งเสมอภาคมากขึ้น,
เปิดมากขึ้น, อย่างแท้จริงได้รับผลประโยชน์จากการฟันฝ่าทั้งหลายมากมายในเทคโนโลยี.
(And
viewed on that perspective, my own view is I’ll say a grim statement then an
optimistic statement. If we don’t know things up, which is possible, then things
are gonna be okay. And by that, I mean the world that is taking shape will be
more equal, more open, actually benefiting from a lot of the breakthroughs in
technology.)
ที่น่ากังวลอย่างแท้จริงที่ผมมีคือ แค่คสวามหายนะในระยะสั้นๆ
เพราะว่าประเทศของผมได้มีผู้นำที่เลวร้ายที่สุดซึ่งมันเคยมีมา และระบบการเมืองได้พังพินาศลงไป. ดังนั้น, เรามีการปกครองโดยบุคคลหนึ่งรายที่ไม่ได้อย่างชัดเจนว่าเป็นหนทางซึ่งจะจัดการสังคมของผู้คน
335 ล้าน และผลิตผล 30 ล้านล้านดอลลาร์. แต่นั่นเป็นอะไรที่เรามีในชั่วขณะนั้น.
แต่ถ้าเราสามารถหลีกเลี่ยงมหันตภัยทั้งหลายไกด้, เราอย่างแท้จริง, ไม่ได้เป็นแค่เชิงวาทกรรม
และไม่ได้เป็นแค่ในเชิงมองโลกในแง่ดี, เราจริงๆแล้วมีหนทางแก้ไขคลี่คลายทั้งหลายมากมายในโลกนี้
สำหรับผลผลิตอาหาร, สำหรับสิ่งทั้งหลายทุกชนิดทั้งหมดที่น่าอัศจรรย์อย่างสมบูรณ์. (The
real worry I have is just disaster in the short term because my country is the
worst lead it’s ever been and our political system has collapsed. So, we have
one person rule which is not exactly the way to run a society of 335 million
people and $30 trillion of output. But that’s what we have for the moment. But
if we can avoid the catastrophes, we actually, not just rhetorically and not
just optimistically, we really have a lot of solutions in this world for food
products, for sustainable energy, for better education and healthcare systems,
for all sorts of things that are completely wonderful.)
พวกเขากำลังถูกค้นพบ, พวกเขากำลังถูกพัฒนา. พวกเขากำลังบุกเบิกในหลายของพวกเขา.
พวกเขาไม่ได้กำลังถูกดำเนินการที่มาจราส่วนซึ่งพวกเขาจำเป็นตจ้องการและระยะก้าวที่พวกเขาจำเป็นต้องการไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดอันจำเป็น.
แต่พวกเขาสามารถเป็นได้เพราะไม่มีความข่าดแคลนขั้นพื้นฐานใดของทรัพยากร
หรือความรู้เชิงปฏิบัติ. เราไม่ได้กำลังขาดแคลนแร่ธาตุพิเศษจำเพาะทั้งหลายที่ทำให้เราทำนี้ไม่ได้.
เราไม่ได้ขาดแคลนที่ดินที่ทำให้เราต้องกำลังดิ้นรนต่อสู้เพื่อผู้ที่มีกินหรือผู้ไม่มีกิน.
(They’re getting discovered,
they’re getting developed. You’re pioneering many of them. They’re not getting
undertaken at the scale that they need and the pace that they need by any means.
But they could be because there’s no fundamental shortfall of resources or
know-how. We’re not running out of particular minerals so that we can’t do
this. We’re not running out of land so that we’re in struggle for who eats and
who doesn’t eat.)
เราไม่ได้กำลังขาดแคลนพลังงานเพราะว่า รังสีดวงอาทิตย์
นั้นมีราว 5,000 เท่าของการใช้พลังงานของเราบนดาวเคราะห์นี้. ดังนั้น, ถ้าเราปรับมาใช้พลังงานแสงอาทิตย์,
ที่ในตอนนี้ราคาถูกกว่าพลังงานประเภทอื่นๆใด
เราก็ไม่ไกด้อยู่ในภาวะขาดแคลนพลังงานเลย. เราไม่ได้ขาดแคลนความรู้เชิงปฏิบัติ.
แต่เราอยู่ในภาวะขาดแคลนความยุติธรรม. เราขาดแคลนความน่ารัก.
เราอยู่ในภาวะขาดแคลนความสงบสันติ. เราอย่ในภาวะวิกฤติทางภูมิรัฐศาสตร์.
(We’re
not running out of energy because solar radiation1 is
about 5,000 times our power usage on the planet. So, if we deploy solar power,
which is now cheaper than any other kind of power we’re not in an energy
shortage as well. We’re not in the know-how shortage. But we are in a fairness shortage.
We’re in a niceness shortage. We’re in a calmness shortage. We’re in a
geopolitical crisis.)
1https://www.eco-on.co.th/2019/04/09/%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B5%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%94%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%A2%E0%B9%8C-solar-radiation/
และต่างอยู่ในความไม่มีเสถียรภาพอยาสงมากมายจากทั้งหมดของการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ
ที่กำลังดำเนินไปสู่ความเลวร้ายสำหรับอีก 50 ปีข้างหน้า เกือบจะไม่ว่าเราจะทำเข่นไร,
เพราะว่าอยู่ภายใต้ความเป็นจริงทางกายภาพของเรา ที่สร้างความอบอุ่นอย่างมากมายขึ้นเข้าไปในระบบ
และความตื่นตระหนกอย่างมากมายซึ่งจะมาจากการนั้น. นั่นไม่ได้หมายความว่าผลกระทบทั้งหลายจำเป็นที่ต้องเลวร้ายน่าตื่นตระหนก
เพราะสิ่งทั้งหลายนั้นสามารถถูกกั้นการปะทะชนได้. เราสามารถปรับตัวได้. แต่ภูมิอากาศในตัวมันเองกำลังไปสู่การกลายเป็นอันตรายในระยะสั้นมากยิ่งขึ้น.
(And
we are with a lot of instability from all of the upheavals of climate which are
going to get worse for the next 50 years almost no matter what we do, because
underlying our physical reality is a lot of warming built into the system and a
lot of shocks that will come from that. That doesn’t mean that the impacts
necessarily get worse because things can get buffered. We can become more resilient.
We can become adapted. But the climate itself is going to become more dangerous
shortly.)
ดังนั้น, นี่คือสภาพการณ์ที่ไม่น่าพึงใจของเรา. ในตอนนี้นั่นที่ได้บังเกิดพิเศษเฉพาะขึ้นเมื่อวานนี้คือ
สหรัฐได้ประกาศตนออกจากระบบการค้าโลก. สองสัปดาห์ที่ผ่านมา, สหรัฐประกาศถอนตนออกจากความท้าทายการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ.
สามสัปดาห์ที่ผ่านมา, สหรัฐประกาศถอนตัวออกจากความท้าทายกด้านความยั่วงยืน.
สี่สัปดาห์ที่ผ่านมา, สหรัฐได้ประกาศถอนตัวออกจาก WTO.
เอาละ. (So, this is our state of affairs.
Now that is specifically happened yesterday was the U.S. declared itself
outside of the world trade system. Two weeks ago, the U.S. declared itself
outside of the climate challenge. Three weeks ago, the U.S. declared itself out
of the sustainability challenge. Four weeks ago, the U.S. declared itself outside
of the WTO. Alright.)
อย่างซื่อตรงนะ, มันไม่ได้ทำให้โง่เง่าได้มากไปกว่าความจริงนี้.
แต่สหรัฐ คือ 4.1% ของประชากรโลก. และดังที่ผมได้พูดไปแล้ว,
อีก 95% ผมไม่ได้มองเห็นสิ่งทั้งหลายกำลังลดน้อยถแอยลงในความเข้มข้นของเจตจำนงแต่อย่างใด
และค่อนข้างเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ. และก็มีอย่างมากมายของสิ่งที่ดียิ่งทั้งหลายซึ่งกำลังบังเกิดแม้ว่าเพราะความแปลกแยกของสหรัฐอเมริกาในพฤติกรรมตอนนี้.
(Honestly, it doesn’t get dumber than this really. But the U.S. is
4.1% of the world population. And as I said, the other 95% I don’t see things
diminishing in intensity of purpose but rather increasing. And there are a lot
of very good things that are happening even because of the United States strangeness
of behavior right now.)
ตัวอย่างเช่น, จีนและอินเดีย, ที่ได้เป็นเต่าหัวค้อน/คนโง่เง่ากันมานานกว่า 60 ปี,
สำหรับเรื่องราวที่มากไปกว่านั้น, กับกว่า 80 ปี, กับเหตุผลที่ละเอียดซับซ้อนหนึ่งกัน,
ที่บริติชได้ลากเส้นเขตแดนอย่างก้ำกึ่งคลุมเคลือขึ้นในเทือกเขาหิมาลัย,
และนั่นได้หมายความถึงข้อพิพาทและขัดแย้งกันในพรมแดนระหว่างจีนและอินเดีย
มาตั้งแต่อินเดียได้รับเอกราชคืนมาจากบริติชในปี 1947 และสาธารณรัฐประชาชนจีนได้สถาปนาขึ้นในปี
1949. และพวกเขายังคงได้ต่อสู้กันมาเหนือเส้นที่ชายผู้ที่ชื่อว่าแม็คมาฮอนได้ลากอย่างก้ำกึ่งคลุมเคลือในปี
1880 ที่ตนไม่เคยขึ้นไปบนเทือกเขาหิมาลัยยี้เลยแม้แต่ครั้งเดียวที่ซึ่งเขาได้ลากเส้นนั้น.
(For example, China and India,
which have been at loggerheads for 60 years, for a kind more than that, for
almost 80 years, for a complicated reason, that the British drew an arbitrary
borderline in the Himalayas2, and
that has meant border dispute and conflict between China and India since India
gain independence in 1947 and the People’s republic of China was formed in 1949.
And they’re still fighting over a line that a guy named McMahon drew
arbitrarily in 1880 never been up to the Himalayas where he drew the line.)
2 https://en.wikipedia.org/wiki/Himalayas
และก็มี, จะอย่างไรก็ตาม, ทฤษฎีบทอันหนึ่งที่ผมแบบว่าสมัครที่จะสนับสนุน,
ว่าปัญหาทั้งหลายทั้งหมดในโลกนั้นต้องย้อนกลับไปที่บริติชต้นเดิม. แล้ว,
นั่นก็เป็นเช่นเดียวกันที่ในตะวันออกกลาง. มันเป็นคสวามจริงเช่นในเทือกเขาหิมาลัย.
มันเป็นความจริงอย่างมากของโลก. ใช่, มันเป็นความจริงทั่วไปทั้งหมดของอาฟริกา.
มันเป็นอันที่จริงแล้วเป็นกฎของหัวแม่มือ/กฎเกณฑทั่วไปง่ายๆ ที่ดีมาก.
มันไม่ได้ค่อนข้างเป็นทฤษฎีบทที่ได้รับการรับรองพิสูจน์นัก, แต่มันก็เป็นกฎเกณฑ์ทั่วไปที่ดีมาก.
(And
there is, by the way, a theorem that I kind of subscribe to, that all the
problems in the world go back to the British. So, that’s true in the Middle
East. It’s true in the Himalayas. It’s true in much of the world. Yes, it’s
true all over Africa. It is actually a very good rule of thumb3. It’s
not quite a prove theorem, but it’s a very good rule of thumb.)
3 https://en.wikipedia.org/wiki/Rule_of_thumb
อืม, ไม่ว่าจะในกรณีใดก็ตาม, รัฐมนตรีของอินเดียและจีนได้มาร่วมกันและบอกว่า,
เรากำลังสู้รบกันในเรื่องอะไรรึ? เราควรจะค้าขายกันมากยิ่งขึ้น,
เราน่าจะลงทุนกันมากขึ้น. ปละแล้วแถลงการณ์ทั้งหลายในด้านบวกอย่างมากก็ได้มาจากนายกรัฐมนตรี
โมดีและท่านประธานาธิบดี สี. (Um, in any event, the Indian and
Chinese foreign ministers got together and said, what are we fighting about? We
should trade more; we should invest more. We should invest more. And then very
positive statements came from Prime Minister Modi and from President Xi.)
แล้วเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา, สามประเทศอื่นที่อยู่ในฐานะเต่าหัวค้อน/คนโง่เง่ากับเรื่องไม่มีเหตุผลในโลก,
ว่ากันตรงๆ, จีน, เกาหลี และญี่ปุ่น.
พวกเขาได้ถูกแบ่งแยกกันมาเพราะสหรัฐอเมริกาบอก, คุณอยู่อีกฝ่ายเรา
และพวกเขาคือศัตรู, และผมหมายถึงว่า เกาหลีและญี่ปุ่น คนละฝ่ายกับจีน.
ทั้งสามประเทศนี้ได้มาร่วมกันเพราะพวกเขาได้มองเห็นว่าสหรัฐไม่ใช่ผู้พิทักษ์อันยิ่งใหญ่ของผลประโยชน์ทั้งหลายของพวกเขา,
และพวกเขาได้บอกว่า,
เราจำเป็นต้องการที่จะปรับปรุงแก้ไขสัมพันธภาพทั้งหลายซึ่งกันและกัน.
นี้คือเรื่องที่ดีมากๆ. (Then
last week, three other countries that are at loggerheads for no reason in the
world, honestly, China, Korea and Japan. They are divided because the United
States says, you’re on our side and they’re the enemy, and
I mean to Korea and Japan vis-à-vis China. The three got together because they
see the U.S., not such a great protector of their interests, and they said, we
need to improve relations with each other. This is very, very good.)
และถ้าคุณคิดถึงเรื่องอิหร่านและซาอุอารเบีย,
เป็นตัวอย่าง, ทมี่ระบุไว้ชัดเจนโดยสหรัฐอเมริกา
ให้เป็นความแตกแยกขั้นมูลฐานของชีอะห์ กับ ซุนหนี่, และอย่างมากของนโยบายสหรัฐได้เล่นบทบาทฝ่านซุนหนี่ต่อต้านชีอะห์,
อิหร่านและอื่นๆอีกมากมาย. พวกเขาได้ทำสัมพันธไมตรีกันเมื่อปีที่แล้ว, ที่จีนได้ช่วยเหลือในการที่จะพังทลายกำแพงกั้นนี้ในหนทางอย่างชาญฉลาด.
สหรัฐอเมริกาจะไม่มีวันทำเช่นนี้เด็ดขาด
และไม่มีวันแม้กระทั่งได้คิดถึงมันออกมาได้, แต่จีนได้ช่วยเหลืออย่างมาก. (And if you think about Iran and
Saudi Arabia, for example, which was defined by the U.S. to be the fundamental
schism of Shia and Sunni, and so much of U.S. policy was playing the Sunnis against
the Shia, Iran and so forth. They made a rapprochement last year, which China
helped to broker in a very wise way. The United States would never had done it
and never even have thought about it, but China was very helpful.)
ดังนั้น, จริงๆแล้ว, ผมไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายแต่อย่างใดเลย.
ผมแค่มองเห็นโลกกำลังเปลี่ยนแปลง
และผมสามารถเข้าใจในลัทธิมองโลกในแง่ร้ายเป็นอย่างดีในหนังสอพิมพ์ทั้งหลายที่ผมบังเอิญได้อ่านที่ในสหรัฐ
เพราะว่าพวกเขาทั้งหมดต่างมุ่งเน้นไปที่ว่าสหรัฐอเมริกาเป็นหมายเลขหนึ่ง.
และถ้าคุณเอานั่นวางไว้ทางด้านข้าง, ผมชอบโลกที่มีจีนกำลังเล่นบทบาทอันใหญ่โตกว่ามากนี้,
และซาอุ อารเบียก็กำลังเล่นบทบาทที่ใหญ่โตกว่านี้. (So, truly, I’m not so
pessimistic at all. I just see the world changing and I can understand the
pessimism in the newspapers that I happen to read in the U.S. because they’re
all geared around the ideas of the U.S. as number one. And if you put that
aside, I like a world in which China’s playing a much larger role and India’s
playing a much larger role, and the African Union’s playing a much larger role,
and Saudi Arabia’s playing a much larger role.)
สำหรับผมแล้ว, นี่คือโลกอันยิ่งใหญ่.
มันคือโลกแห่งคว่ามหลากหลาย, เป็นอาหารที่ดีขึ้นมาก, เป็นการสนทนาที่ดีกว่ามกา,
เป็นสถานที่ที่ดีกว่ามากที่จะไปเยือน, สนุกสนานกว่ามากในการประชุมและพบปะกันเพื่อคลี่คลายแก้ไขปัญหาทั้งหลายและอะไรทั้งหมดที่เหลือ.
แต่ถ้าคุณแค่บังเอิญที่เป็นนักยุทธศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา,
มันดูมัวมืดมนและอันตรายและอะไรอื่นอีกมาก. (To me, this is a great world. It’s
a world of diversity, much better food, much better conversation, much better
places to visit, much more fun in conferences and meetings and problems solving
and all the rest. But if you just happen to be a U.S. strategist, it looks very
grim and dangerous and so forth.)
ดังนั้น, ผมจะไม่เข้าไปยุ่งด้วยในส่วนอันตรายนั้น,
ผมจะเข้าไปยุ่งด้วยในส่วนอันตรายก็เพื่อเหตุผลทั้งหลายที่ผมได้พูดไปแล้ว,
แต่ผมจะไม่เข้าไปยุ่งด้วยในวิกฤตการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้. ดงนั้น,
อะไรที่ผมอยากที่จะให้พวกคุณทั้งหลายที่จะทำก็คืออยู่กับวิถีทางกิจกรรมเครือข่าย,
และวิถีทางที่ปฏิบัติได้ และวิถีทางการคลี่คลายแก้ไขปัญหา0
และผมต้องการให้เราช่วยพวกคุณทำการนั้น. (So, I
don’t buy into the danger part, I do buy into, well, I do buy into the danger
part for the reasons I said, but I don’t buy into the inevitability of crisis.
So, what I would like you guys to do is to stay on the networking course and
the practical course and the problems solving course. And I want us to help you
do that.)
ดังนั้น, และแค่จะทำให้มันชัดเจน, คุณรู้มั้ย, เครือข่าวเยาวชน
เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน ก็ไม่ใช่ที่จะเสริมสร้างอำนาจให้แก่เยาวชน.
มันเป็นการที่จะช่วยเหลือการแก้ปัญหาสากลโลกทั้งหลายของสิ่งที่มีหนทางคลี่คลายทั้งหลายอยู่มากมาย.
ดังนั้น, นั่นจึงมีความแตกต่างไปอยู่บ้างเล็กน้อย.
เรามีหนทางเข้าถึงมากขึ้นอีกนิดกว่าที่คุณทำกันในบางแห่ง, เอ่อ การอายุมากว่าและผมสีดอกเลา,
แต่คุณรู้ว่าจะซ่อมแซมโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ทั้งหลายของเราได้อย่างไร
ได้ดีกว่ามากที่เราทำ. และอะไรที่กำลังดำเนินไปอยู่กับแอพส์ล่าสุดและจะใช้พวกมันอย่างไรและอะไรอื่นอีกมาก.
และนั่นคือความรู้เฉพาะอย่างแท้จริงในโลกของเราในตอนนี้. (So, and just to be very clear,
you know, SDSN Youth4 is not
to empower youth per se. It’s to help solve global problems of which to have a
lot of solutions. So, that’s a little bit different. We have a little more
access than you do to some places, uh being older and gray hair, but you know
how to fix our phones and computers a lot better than we do. And what’s going
on with the latest apps and how to use them and so forth. And that’s actually
unique knowledge in our world right now.)
4 https://www.unsdsn.org/our-work/sdsn-youth/
และเช่นนั้นเอง,
มันจึงเป็นความสำคัญอย่างมากที่คุณจะต้องอยู่ที่โต๊ะ. มันเป็นความจริง,
คุณควรจะอยู่ที่โต๊ะ เพื่อสองเหตุผล. หนึ่งคือ, เพื่อที่จะปกป้องผลประโยชน์ทั้งหลายของชนรุ่นพวกคุณ
ต่อต้านประธานาธิบดี สหรัฐ อายุ 78 ปี ที่ไม่รู้ว่าจะคิดไปข้างหน้าอย่างไร.
ดังนั้น, นั่นคือความจริง, แต่ผมไม่คิดว่านั่นควรเป็นเหตุผลหลักใหญ่ที่คุณควรจะอยู่ที่โต๊ะ.
เหตุผลหลักใหญ่ที่คุณควรจะอยู่ที่โต๊ะประชุมคือ คุณสามารถช่วยขับเคลื่อนวาระประเด็นไปข้างหน้าได้ในหนทางอันสำคัญมากยิ่ง.
(And so, it’s really important
that you’re at the table. It’s true, you should be at the table for two reasons.
One, to protect the interests of your generation against 78-year-old U.S. President
that don’t know how to think ahead. So, that’s true, but I don’t think that’s
the main reason you should be at the table. The main reason you should be at
the table is you can help move this agenda forward in a very significant way.)
ดังนั้น, ผมมีประสบการณ์ที่ดีเมื่อตอนผมเป็นหนุ่ม. ผมอย่างโชคดีที่ถูกยัดเข้าไปในที่ซึ่งผมสามารถทำอะไรบางอย่างที่ก้าวขั้นแรกเริ่มของอาชีพการงานของผมได้.
และขอบคุณพระเจ้า, มันได้ผลดีเพราะว่าไม่เช่นนั้นแล้วนั่นก็น่าจะเป็นจุดจบชองมันไปแล้ว
แต่ไม่ว่าจะในเหตุการณ์ใด,
คุณสามารถทำมันได้มากมาย. แต่ผมก็ยังรู้ด้วยว่าเราสามารถช่วยพวกคุณได้ด้วยเช่นกันเพราะว่าคุณสามารถเรียนรู้มากมายอย่างแท้จริงตามไปด้วยเช่นกัน.
(So,
I had good experience when I was young. I luckily thrust into places where I
could do something at an early stage of my career. And thank God, it worked
because otherwise that would have been the end of it. But in any event, you can
do a lot. But I also know we can help you too because you learn a lot actually
along the way as well.)
ทุกวันผมเรียนรู้บาองย่างที่ผมพูด, ผมไม่สามารถเชื่อได้ว่าผมไม่รู้ว่ากับเมื่อ
50 ปีที่ผ่านมาแล้วของการพยายามที่จะรู้ว่าอะไรที่ผมรู้และสิ่งพื้นฐานที่ค่อนข้าวงดีในทุกๆวัน,
ที่เป็นสิ่งประหลาดค่อผมอย่างแท้จริง, เพราะว่าในตอนนี้นั้นมันควรจะเป็นอะไรที่ถูกเขียนเอาไว้,
แต่มันไม่ได้เขียนเอาไว้เลยทั้งสิ้น. มีแค่อย่างมากเหลือเกินที่ต้องเรียนรู้.
และผมแบบว่าได้เดินวนไปรอบๆตลอดชีวิตทั้งปวงของผมพร้อมด้วยตำราเล่มหนึ่งอยู่ในมือของผม
หรือในตอนนี้ด้วยโทรศัพท์ของผมหรืออะไรบางอย่าง, การอ่าน, อ่าน, อ่าน, ไปทุกวันและเรียนรู้สิ่งพื้นฐานที่ค่อนข้างดีทั้งหลายอย่างแท้จริง,
ซึ่งกำลังน่ารำคาญจริงๆ, เพราะว่ามันน่าที่จะจบสิ้นเสร็จไปแล้ว แต่ก็ไม่. (Every day I learn something that
I say, I cannot believe I didn’t know that for the last 50 years of trying to
know what I know and pretty fundamental stuff every day, which is weird to me
actually, because by now it should be kind of rote, but it’s not wrote at all. There’s
just so much to learn. And I kind of walk around my whole life with a book in
my hand or now with an e-book or on my phone or something, reading, reading,
reading every day and learning pretty basic things actually, which is annoying uh
really annoying, because it should have been done already but it’s not.)
ดังนั้น, ทั้งหมดของการนั้นคือที่จะพูดว่า
เราสามารถช่วยพวกคุณได้ และผมสสามารถช่วยพวกคุณได้และผมสามารถช่วยสร้างเครือข่ายให้พวกคุณได้
และผมสามารถช่วยให้คุณเรียนรู้สิ่งทั้งหลายได้. ดังนั้น,
คุณอย่าไปคิดคาดว่าคุณได้รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง,
แต่ไม่คาดว่าคุณไม่รู้อะไรที่คุณกำลังมองเห็นด้วยที่สำคัญอย่างยิ่งยวด. ตาของคุณเองเกี่ยวกับสิ่งทั้งหลายที่สามารถทำให้เสร็จลงไปได้.
ดังนั้น, นั่นเป็นความสมดุลอย่างแท้จริง(So, all of that is to say we can
help you and I can help you and I can help you network and I can help you learn
things. So, you don’t presume you know everything, but don’t presume that you
don’t know what you’re seeing with your own eyes about things that can be done.
So, that’s really the balance that’s extremely important.)
ในตอนนี้, อะไรที่กำลังบังเกิดขึ้นหลังจาก 2030? ให้ผมพูดสักสองสามคำเกี่ยวกับนั่น
เพราะว่าคุณกำลังที่จะเล่นบทบาทใหญ่ในนั้น. อย่างชัดเจนว่า,
เราไม่ได้กำลังที่จะประสบสำเร็จในอะไรที่เราออกตัวเริ่มต้นมุ่งมั่นเอาไว้ในปี 2015,
กันยายน 25, 2015, เมื่อสันตะปาปา ฟรานซิส ชักนำเข้ามาเรื่องเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ในสหประชาชาติ.
วาระประเด็นเป็นที่ค่อนข้างมองโลกในแง่ดีล่วงหน้า. ในตอนนั้น,
มันเป็นเป้าหมายที่ท้าทายมาก. มันน่าจะต้องการความสามารถและการร่วมือกันเป็นอย่างมากที่จะทำให้พวกมันบังเกิดขึ้นได้.
(Now, what’s going to happen
after 2030? Let me say a few words about that because you’re going to play a
big role in that. Obviously, we’re not going to achieve what we set out to
achieve in 2015, September 25th, 2015, when Pope Francis ushered in
the Sustainable Development Goals at the UN. The agenda was pretty optimistic
beforehand. At the time, it was very stretched goals. It would have required a
lot of capacity and working together to make them happen.)
แน่นอนว่า, เราไม่ได้แค่ทำให้อำนาจหลักใหญ่ที่จะทำงานหนักกับการใดในเรื่องนี้.
สิ่งหนึ่งเท่านั้นที่ได้สร้างผลกระทบหลักใหญ่, ในมุมมองของเผม, คือจีน,
อันที่จริงแล้ว เอ่อ ยุโรปได้พูดเพียงสองสามอย่างที่ตอนเริ่มต้นแต่ยุโรปได้ถูกติดอยู่กับในเรื่องยูเครนนี้,
ซึ่ง, ในใจของผม, ได้เป็นความผิดพลาดอย่างเลวร้าย เพราะว่าสหรัฐอเมริกาไม่ได้รู้ว่าจะสร้างสันติภาพอย่างไร
และเป่าปลิวโอกาสไปภายหลังปี 1991 ที่จะช่วยสร้างสรรค์ความมั่นคงปลอดภัยร่วมกันในยุโรปแทนที่จะเป็นการแผ่ขยายNATOออกไปทั่ว.
(Of
course, we just didn’t get the major powers to work very hard on any of this. The
only one that made a major effort, in my view, was China, actually uh Europe
said a few things at the beginning but Europe got caught in this Ukraine was,
which, to my mind, was just a disastrous mistake because the United States
doesn’t know how to make peace and blew the chance after 1991 to
help create a true collective security arrangement5 in
Europe. Instead, it expanded NATO6.)
5 https://en.wikipedia.org/wiki/Collective_security
6 https://en.wikipedia.org/wiki/NATO
แต่ผมไม่อยากไปที่นั่นเพียงแค่ที่จะบอกว่าสหรัฐไม่ได้พยายาม,
ยุโรปก็ไม่ได้พยายามสักเท่าไหร่, จีนได้ทะยานออกตัวในข้อริเริ่มทางสายไหมใหม่/หนึ่งเข็มขัดหนึ่งเส้นทางที่เป็นสิ่งใหญ่และเชิงบวกอย่างมาก.
อาฟริกาได้ทะยานออกตัวในเขตเสรีทางการค้าอาฟริกัน, ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมากยิ่งและคือการพัฒนาในเชิงบวกอย่างยิ่ง.
แต่โลกเป็นเช่นทั้งปวงนั้น, สำหรับอำนาจหลักใหญ่ไม่ได้พยายามอย่างหนักเลย.
ดังนั้น, เรากำลังเอื้อมไปถึง, และผมไม่ต้องการที่จะเข้าไปลึกในมันนั้น, แต่ในมุมมองของผมคือสหรัฐที่มหาวิทยาลัยแห่งนอร์ธ
แคโรไลนาได้ปรุงแต่งบางอย่างที่ถูกเรียกว่า SARS-CoV -2 และได้สร้างความตื่นตระหนกแพร่กระจายขึ้น.
นั่นเป็นอีกเรื่องที่ยาว. (But I don’t want to go there just to
say the U.S. didn’t try, Europe didn’t try vet much, China launched the Belt and
Road Initiative7 which
is very big and positive thing. Africa launched the African Continental Free Trade
Area8, which is a very important thing and a
very positive development. But the world as a whole, for the major powers
didn’t try very hard. So, we’re reaching, and I don’t want to go into it, but
my view is the U.S. at the University of North Carolina concocted something
called SARS-CoV -29 and
made a pandemic. That’s another long story.)
7 https://en.wikipedia.org/wiki/Belt_and_Road_Initiative
8https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B8%95%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%97%E0%B8%A7%E0%B8%B5%E0%B8%9B%E0%B9%81%E0%B8%AD%E0%B8%9F%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2
9
https://en.wikipedia.org/wiki/COVID-19_pandemic
แต่เราแค่ได้สูญเสียเวลาไปมากมาย. ดังนั้น,
อะไรที่เรากำลังจะทำ? ความหวังของผม, เป็นการส่วนตัว,
และนี้คือบางอย่างที่เราสามารถอภิปรายถกเถียงกันได้นานกว่าคือว่า
เราดำเนินต่อไปภายใต้กรอบงานของเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืน.
และเหตุผลนั้นมันไม่ได้ใชเวลา 10 ปีที่จะได้รัฐบาลทั้งหลายเข้าใจสักเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับว่าจะสร้างทำอย่างไรในกระบวนการของโครงงานอันละเอียดอ่อนซับซ้อนหลากหลายมิตินี้
เพราะว่ามันไม่ได้เรียบง่ายที่จะทำเรื่องนี้ที่จะวางแผนกับ 17 เป้าประสงค์หลักในแผนการระยะยาว,
ยุทธศาสตร์, และอะไรอื่นทั้งหลาย. (But we
just lost a lot of time. So, what are we going to do?? My
hope, personally, and this is something we can discuss longer is that we
continue under the framework of the Sustainable Development Goals. And the
reason is it’s taken 10 years to have governments understand a bit about how to
make such a complicated, multidimensional programming process because it’s not
simple to do this to plan for 17 major objectives long-term planning, strategy,
and so forth.)
ในตอนนี้, เป้าหมายทั้งหลายจะไม่ได้อยู่อย่างแน่นอนเหมือนเดิม
แต่ผมไม่ต้องการที่จะรื้อทำทุกอย่างเพื่อที่จะมีกลุ่มชุดเป้าหมายและกรอบงานทั้งหลายขึ้นมาใหม่
เพราะ, พูดกันตามตรง, ในใจของผมแล้วมันบางทีเป็นไปในทางสร้างสรรค์ขึ้นในการนำเสียงใหม่เข้ามา
ให้เป็นที่แน่ใจ, ดังนั้น, ผมไม่ต้องการที่จะตัดประเด็นทั้งหลายขแองการพิจารณาออกไป,
ที่จะเข้ามาแทนที่, แต่ผมไม่คิดว่าเราควรจะโยนทุกสิ่งออกไปหมด,
เพราะว่ามันจะเป็นการสูญเสียหลักใหญ่ในเวลาที่จมลงไป. และในโลกของเราทุกวันนี้, สหรัฐก็จะเดินหนีออกไปจากโต๊ะประชุมกันอยู่ดี,
และมันแค่บางทียากหนักหนาสาหัสที่จะได้กรอบงานขึ้นมา, กรอบงานอีกอันหนึ่ง.
(Now,
the goals won’t stay exactly the same but I don’t want to redo everything to
have a new set of goals and a new framework because, honestly, to my mind it
may be constructive in bringing new voice in to be sure, so, I don’t want to
rule out deliberations, which will take place, but I don’t think we should
throw out everything, because it just would be a major loss in time sink. And
in our world today, the U.S. will walk away from the table anyway, and it just
may be very hard to get a frame work, another framework.)
ดังนั้น, ผมกำลังหวังว่าเราดำเนินต่อไปภายใต้การรื้อจัดชุดเกณฑ์การให้คะแนนกว้างๆขึ้นมาใหม่,
ไม่ต้องสงสัยใด, บางอย่างเกี่ยวกับปัญญาประดิษฐ์, เป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืน,
หรือแกะห่อของเป้าประสงค์ทั้งหลายและอื่นๆ. แต่ที่จะรักษากรอบงานนี้ไปสู่กลาง-ศตวรรษ
เพราะว่าในช่วงระยะเวลาถัดไปข้างหน้า, ในใจของผมแล้ว, คือไปสู่ 2050,
คือสู่กลาง-ศตวรรษ. และนั่นคือ, อันที่จริงแล้ว, อะไรที่เราจำเป็นต้องลดการปลดปล่อยคาร์บอนลงในระบบพลังงาน.
มันเป็นอะไรที่เราจำเป็นต้องที่จะเปลี่ยนรูปเกษตรกรรม. มันเป็นอะไรที่เราต้องที่จะสร้างสรรค์สังคมดิจิตอลให้สามารถทำงานได้ใรสอิ่งที่ดีๆทั้งหลายให้บังเกิดขึ้นด้วยเทคโนโลยีใหม่ๆทั้งหลายเหล่านี้และอื่นๆทั้งหลาย.
(So, I’m hoping we continue under
this broad rubric resetting, adding, no doubt, something about artificial
intelligence, SDG 1810, or
repacking some of the objectives and so on. But to keep this framework to
mid-century because the next period, to my mind, is to 2050, is to mid-century.
And that’s, in fact, what we need to decarbonize the energy system11. It’s what
we need to transform agriculture. It’s what we need to create a workable
digital society in which good things rather than bad things happen with these new
technologies and so forth.)
10https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%9E%E0%B8%B1%E0%B8%92%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%A2%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%A2%E0%B8%B7%E0%B8%99
11 https://www.lse.ac.uk/granthaminstitute/explainers/what-is-decarbonisation-of-the-power-sector-why-do-we-need-to-decarbonise-the-power-sector-in-the-uk/
ดังนั้น, นั่นคืออะไรที่ผมคิดว่าเราจะเป็นอะไรที่ผมกำลังจะเป็นการเล็งมุ่งไปสำหรับสองสามปีข้างหน้า.
นี้บางทีอาจจะได้ถูกตัดสินใจได้ไม่มากก็น้อยในราวปี 2027 หรือ 2028, ดังนั้นนั่นจะเป็นกระบวนการของสหประชาชาติของเลขาธิการใหญ่ท่านถัดไปที่จะเข้ามารับตำแหน่งมอบหมายปฏิบัติการนี้.
บางทีจะมีการใคร่ครวญตรึกตรองกันทั้งหลาย. คุณจะได้เข้ามาเกี่ยวช้องในระดับนานาชาติและกระบวนการโลกานุวัตน์ทั้งหลาย
และทูตยุวชนทั้งหลายในหนทางมากมายทั้งหลาย.
เราควรที่จะร่วมกันวางยุทธศาสตร์กันจริงๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคุณควรทำการเอื้อมออกไปให้ไกลยิ่งขึ้นยังกลุ่มทั้งหลายอื่น
เอ่อ เพื่อที่จะทำเรื่องนี้. (So, that’s what I think we will be what
I am going to be aiming for in the next few years. This will probably be
decided more or less around 2027 or 2028, so there will be a UN process the
next Secretary General will assign a commission. Probably there will be
deliberations. You’ll be involved in national level and global processes and
youth ambassadors in many ways. And we should really strategize together about
this and you should make further outreach to other groups uh in order to do
this.)
หนึ่งจุดพื้นฐานก็คือ อะไรที่ทำให้ทั้งหมดเหล่านี้ได้ยากลำบากมากกับการคิดไปข้างหน้าทันเสวลาที่เส้นขอบฟ้าและความสลับซับซ้อนยาวไกลกว่ารัฐบาลทั้งหลายรู้ว่าจะทำอย่างไร.
ดังนั้น, ถ้าคุณต้องการที่จะเปลี่ยบนแปลงระบบพลังงาน มันไม่ใช่แค่กระบวนการ 1 ปี,
หรือ 5 ปี, หรือ 10 ปี. คุณต้องสามารถที่จะคิดจริงๆไปถึงราว 25 ปีหรือ 30 ปี
และการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานของเทคโนโลยี และเรียนรู้ว่าจะเอาสิ่งนั้นวางลงอย่างไรเข้าไปในกระบวนการทางการเมืองอย่างแท้จริง
และอะไรอื่น. (One
basic-point is that what makes all of this very hard is
thinking ahead on a time horizon and a complexity longer than governments know
how to do. So, if you want to change the energy system it’s not a one year or a
five-years or a 10 years process. You really have to be able to think about 25
years or 30 years and basic changes of technology and learn how to put that
into a real political process and so forth.)
และนี้คืออะไรที่ผมพบว่า
รัฐบาลทั้งหลายส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าจะทำมันอย่างมีประสิทธิผลอย่างไร. อีกครั้ง, จีนนกำลังมีการวางแผนที่ดีกว่าในเส้นทางนี้
มากว่ารัฐบาลอื่นใด ที่ผมรู้จักในหมู่รัฐบาลหลักใหญ่ทั้งหลาย. ยุโรปก็ไม่เลวนักที่ตอนตั้งจัดเป้าหมายทั้งหลาย,
แต่แล้วมันก็ไม่ได้สร้างสรรค์อย่างแท้จริงในการวางแผนที่จะส่งมอบพวกมันให้มีประสิทธิผลมากๆ. (And this is what I find most
governments don’t know how to do effectively. Again, China is better at planning
in this way than any government that I know among the major governments. Europe’s
not bad at setting goals, but it then doesn’t necessarily actually create the
planning to deliver them very effectively.)
ผมจะบอกด้วยเช่นกันว่า, ผมมีความหวังทั้งหลายอันมหึมา,
ความคาดหวังทั้งหลายและความเรียกร้องทั้งหลายของสหภาพอาฟริกาในปีทั้งหลายที่กำลังมาถึง.
จะมีคณะกรรมการสหภาพอาฟริกาชุดใหม่ที่เพิงเข้ามาสู่สำนักงานในเดือนมีนาคม
15 และอาฟรอิกาจำเป็นต้องการที่จะทำการทะลวงผ่านฝ่าฟันในอีก 30 ปีข้างหน้า.
มันไม่สามารถไปต่อได้เหมือนเช่นนี้ด้วยความขัดปแย้งทั้งหลายมากมาย,
ด้วยการที่เด็กๆทั้งหลายไม่ไกด้โรงเรียน, ด้วยระบบที่ใช้การไม่ได้, ด้วยไฟฟ้าไม่เข้าไปถึง,
ที่ยังคงมีอีกหลายร้อยล้านล้านผู้คน. (I’ll
say also, I have huge hopes, expectations and demands of the African Union in
the coming years. There’s a new AU commission that just came into office on
March 15 and Africa needs to make a breakthrough in the next 30 years. It can’t
go on like this with many conflicts, with kids not in school, with system not
working, with electricity not reaching, still hundreds of trillions of people.)
และนั่นคืออะไรที่เราได้อภิปรายถกเถียงกันในสัมมนาเชิงปฏิบัติการเรื่องการสนับสนุนทางการเงินในการพัฒนา
ที่เรามีขึ้นเมื่อต้นสัปดาห์นี้, ว่าจะทำการทะลวงผ่านนั่นกันได้อย่างไร. ดังนั้น,
หนึ่งสิ่งที่ผมกำลังถามขอจากคุณคือการช่วยเหลือที่จะยังนิ่งกับความคิดตามความเป็นจริงของการเปลี่ยนรูปพื้นฐานในประเทศของคุณ,
ภูมิภาคของคุณ, และในเมื่อเรากำลังที่จะไปยังมันด้วยกันที่ระดับมาตราส่วนโลก ที่
ใช่ล่ะ,เราสามารถจริงๆที่จะสร้างสรรค์อนาคตที่ดีกว่าได้ และมันไม่ได้เป็นแค่การเติมเต็มความปรารถนาเท่านั้น,
มันที่จริงแล้วเป็นการทำงานที่ปฏิบัติได้อย่างยิ่ง. (And that’s what we were discussing
in the financing for development workshop that we had earlier this week, how to
make those breakthroughs. So, one thing I’m asking of you is helping to instill
the idea of really basic transformation in your countries, regions, and since
we going to it together at a world scale that yes, we really can create a
better future and it’s not only wish fulfillment, it’s actually very practical
work.)
สำหรับผมแล้ว, อีกประการหนึ่ง, ผมจับได้ว่ามีผู้ถลำตัวมารายหนึ่ง,
ผมคิดว่านะ, ซินีแอด, เกี่ยวกับความสำคัญของการศึกษาในฐานที่เป็นมูลฐานอย่างที่แน่นอนสุด.
นั่นคุณใช่ไหมฒ ซินีแอด? เย้, บางทีอาจจะมีเด็กๆ 300
ล้านคนที่ไม่ได้เข้าโรงเรียนในตอนนี้ และเราต้องอย่างแน่นอนสุดพูดว่า, ไม่! คุณกำลังล้อเล่นเป็นเด็กๆอยู่รึ? ต้องไม่ใช่ปีการศึกษาแบบนี้. (For
me, by the way, I caught who had a slide, I think, Sinead, about the importance
of education as being absolutely fundamental. Was that you, Sinead? Yeah, in
any event, okay, there are probably 300 million kids not in school right now
and we have to absolutely say, no! are you kidding? Not another school year
like this.)
นี่มันบ้า. และเหตุผลว่าทำไมพวกเขาไม่ได้ไปเข้าเรียนในบางแห่งทั้งหลาย,
มันเป็นเพราะความขัดแย้งและการขับไล่ออกจากสถานที่อยู่อาศัย. แต่สำหรับอย่างน้อย
200, 250 ล้านคนของเด็กๆทั้งหลาย, ก็เพราะว่ารัฐบาลไม่ได้มีเงินทุนที่จะจ้างครูผู้สอนทั้งหลาย,
ที่จะมีโรงเรียนทั้งหลายและอไรอื่นๆเหล่านั้น. และผมต้องการที่จะให้เหมาะเจาะไปด้วยกันกับพวกคุณต่ออำนาจทั้งหลายที่เป็นเช่นนั้นอย่างนี้อันไม่สามารถปล่อยให้อนาคตเป็นเช่นนี้ได้.
นี่คือจุดพื้นฐานมากที่สุดของทุกสิ่งที่เรากำลังพยายามจะทำกัน. (This is crazy. And the reason
they’re not in school in some places; it’s because of conflict and displacement.
But for at least 200, 250 million kids, because the governments don’t have the
funds to hire teachers, to have the schools and so forth. And I want to have a
fit together with you to the powers that be that this cannot go on any longer.
You cannot leave kids out of school in this world. They cannot have a future that
way. This is the most basic point of everything that we’re trying to do.)
ทุกๆหนึ่งในพวกคุณได้มีโชคชะตาและคุณอาจจะได้ดิ้นรนต่อสู้มาอย่างมากมาย,
บิดเบี้ยวและพลิกผัน, มีโชคดี, มีพ่อแม่คอยช่วยเหลือ,
เพื่อนทั้งหลายที่ได้ช่วยเหลือ, ครอบครัวที่ได้ช่วยเหลือบางวิธีที่คุณสามารถได้รับการศึกษามา.
แต่ผมคิดว่านั่นเป็นสิ่งแรกที่เราจริงๆแล้วจำเป็นต้องทำคือ
การนำเอาเท้าของเราวางลงไปและพูดว่า ไม่มีหลอกลวงมันกันอีกต่อไปแล้ว
ต่อประเทศเจ้าภาพทั้งหลาย, แต่พวกเขาไม่ได้มีเงินกับIMF-กองทุนการเงินระหว่างประเทศ,
กับ ธนาคารโลก, กับจีน, กับใครอื่นใด. คุณต้องช่วยเหลือทำให้แน่ใจว่าเด็กๆทั้งหมดนั้นอยู่ที่โรงเรียนในคาบปีการศึกษา.
(Every
one of you had the fortune and you probably had a lot of struggles, twists and
turns, good luck, parents that helped, friends that helped, family that helped
somehow that you could get an education. But I think that’s the first thing we
really need to do is to put our foot down and say no more faking it to any to
the host countries, but they don’t have the money to the IMF12, to
the World Bank13, to
China, to anyone else. You got to help make sure that all the kids are in the
school period.)
12 https://en.wikipedia.org/wiki/International_Monetary_Fund
13https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%98%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81
และแล้วก็มีทั้งหมดของวาระประเด็นอื่นอีก ที่เรากำลังเกี่ยวข้องด้วย.
ผมจะไม่ลงแรงไปถึงจุดนั้นอ กต่อไป เพราะว่าผมรู้ว่าเวลามีน้อยแล้ว. แต่ขอให้เรา,
พวกคุณทั้งหลายเป็นสิ่งสำคัญจริงๆในกระบวนการนี้. และที่จะเพิ่มเติมให้กับความสำคัญของพวกคุณ,
ขอให้เชื่อมติดต่อกับคนอื่นๆที่คุณคิดว่าเราจำเป็นต้องนำเข้ามาในกระบวนการนี้
เพราะนี้คือกลุ่มซึ่งมีพลังอำนาจมากที่สามารถจริงๆทำความแตกต่างอย่างมหึมาและสามารถจริงๆ,
อีกประการหนึ่ง, คุณสามารถที่จะช่วยบรรดารัฐมนตรีชราทั้งหลายในรัฐบาล,
ประธานาธิบดีทั้งหลายและอื่นๆเหล่านั้น, ได้เข้าใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องตลก. (And then there are all the other
issues that we’re dealing with. I won’t belabor the point any longer because I
know the time is short. But let’s, you guys are really important in this
process. And to add to your importance, connect with others that you think we
need to bring into this process because this is a very powerful group that can
really make a huge difference and can really, by the way, you can help the
older ministers in the government, the presidents and so forth, understand this
is no joke.)
นี่เป็นความจริงสำหรับสังคมทั้งหลายของคุณ.
นี่เป็นความจริงที่สามารถทำให้เสร็จลงได้. คุณสามารถบอกกับพวกเขาว่าโปรเฟสเซอร์
แซ็คส์ได้พูดไว้ และเช่นนั้นเองที่พวกเขาต้องทำต่อไปกับมัน และว่า
เราอยู่ที่นี่เพื่อจะช่วยเหลือ, และเรากำลังที่จะได้การสนับสนุนทางการเงินที่พวกเขาจำเป็นต้องการ.
นั่นคือ, เราอย่างจริงๆกำลังที่จะได้การสนับสนุนทางการเงินที่รัฐบาลจำเป็นต้องการ,
แต่คุณจำเป็นต้องช่วยเหลือวางโครงร่างแผนงานทั้งหลายออกมา, ความคิดทั้งหลาย,
การปฏิบัติการจริงจัง, สิ่งมหัศจรรย์ทั้งหลายที่สามารถถูกทำให้สำเร็จลงได้,
และอย่างจริงๆบันดาลใจให้ประเทศของพวกคุณทั้งหลาย และเพื่อนของคุณทั้งหลาย และธุรกิจทั้งหลายที่คุณตกลงเกี่ยวข้องด้วย
และการคิดอย่างใหญ่, ใหญ่มาก. (This is real for your societies.
This really can be done. You can tell them Professor Sachs said so and that
they got to get on with it and that we’re here to help, and we’re going to get
the financing that they need. That was, we really are going to get the
financing that governments need, but you need to help lay out the plans, the
ideas, very operational, the wonderful things that can be done, and really
inspire your countries and your friends and the businesses you’re dealing with
and think very, very big.)
และเรามาวางแผนที่จะพบปะประชุมกันทุกสองสามสัปดาห์ที่จะคอยรักษาสิ่งนั้นเอาไว้.
(And
let’s plan to meet every few weeks to keep that up.)
https://youtu.be/7Cjbz_ajvrY?si=3ZJXAeKN_tO7NZ73
