เหล่ามือเคลื่อนไหวไป,
เหล่าริมฝีปากขยับ---
เหล่าความคิดทะลักจากเหล่าคำพูดของเขา,
และดวงตาของเขาตะกละหิว!
เขาคือเกาะแห่งอาณาจักรตัวตน.
---คำอธิบาย จาก “คู่มือ มวด’ดิบ” โดย เจ้าหญิงอีร์อูลาน
ท่อฟอสฟอร์ในตอนบนไกลออกไปถึงคูหาหว่านแสงสลัวลงมาบนส่วนในที่แออัด,
บอกนัยที่ขนาดใหญ่มหึมาของที่ว่างที่ถูกปิดล้อมโดยก้อนหิน.....ใหญ่, เจสสิกาเห็น,
ยิ่งกว่ากระทั่งโถง-ประชุมรวมของเธอที่สำนักเบเน เกสเสอริต. เธอประมาณได้ว่ามีมากกว่าห้าพันผู้คนได้รวมกลุ่มกันข้างนอกนั้นอยู่ภายใต้เพิงตะพักที่ซึ่งเธอได้ยืนอยู่กับสติลจาร์.
และอีกมากที่กำลังมา.
อากาศเต็มไปด้วยเสียงพูดพึมพึมกับผู้คน.
“บุตรชายของเจ้าได้ถูกพาไปยังที่พักของเขา,
เสย์ยาดินา.” สติลจาร์พูด. “เจ้าปรารถนาจะให้เขามาร่วมแบ่งปันการตัดสินใจของเจ้านี้ไหม?”
“เขาสามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของข้าได้หรือ?”
“อย่างแน่นอน,
อากาศด้วยอะไรที่เจ้าพูดออกมาจากปอดของเจ้าเอง, แต่---“
“การตัดสินใจยังคงเช่นนั้น,” เธอพูด.
แต่เธอรู้สึกแคลงใจ,
กังขาใจว่าถ้าเธอน่าจะใช้พอลเป็นข้อแก้ตัวสำหรับการถอยออกจากวิถีทางอันตรายนี้ดีหรือไม่.
มีธิดาที่ยังไม่กำเนิดที่ต้องคิดด้วยเช่นกัน.
อะไรที่เป็นอันตรายต่อเลือดเนื้อของมารดาก็เป็นอันตรายต่อเลือดเนื้อของธิดา.
เหล่าผู้ชายเข้ามาพร้อมด้วยพรมม้วน,
คำรามฮึดฮัดด้วยน้ำหนักของพวกมัน, ก่อกวนฝุ่นฟุ้งขึ้นเมื่อสิ่งของบรรทุกมานั่นถูกทิ้งลงบนตะพักยื่น.
สติลจาร์จับแขนของเธอ,
นำเธอกลับเข้าไปในโพรงแตรเสียงที่ก่อรูปอยู่เบื้องหลังเขตจำกัดของตะพักเวที.
เขาชี้ไปที่ก้อนหินม้านั่งภายในโพรงแตรเสียงนั้น. “แม่อธิการจะนั่งที่นี่,
แต่เจ้าจะพักผ่อนตนเองก่อนจนกว่าเธอมา.”
“ข้าชอบที่จะยืน,” เจสสิกาพูด.
เธอเฝ้าดูพวกผู้ชายนั้นกลิ้งม้วนพรมออก,
ปูทับพื้นตะพักนั้น, มองออกไปยังฝูงคน.
มีอยู่อย่างน้อยก็หนึ่งพันผู้คนบนพื้นหินในตอนนี้.
และยังคงที่พวกเขามากันอีก.
ออกไปนอกที่ทะเลทราย, เธอรู้, มันพร้อมเป็นราตรีสีแดงร่วงลงมา,
แต่ที่นี่ในโถงถ้ำคูหาเป็นเหมือนยามสนธยาไปตลอดกาล,
ความกว้างใหญ่สีเทาแออัดอยู่ด้วยผู้คนมาเพื่อที่จะดูเธอเสี่ยงชีวิต.
ช่องทางหนึ่งถูกเปิดผ่านฝูงชนมาทางด้านขวามือของเธอ,
และเธอมองเห็นพอลกำลังเข้ามาหาขนาบข้างอยู่ด้วยเด็กชายสองคน.
มีอาการส่ายอาดๆของความสำคัญ-ในตนเองกับเด็กๆนั้น. พวกเขาเก็บมือไว้อยู่ที่ด้ามมีด,
ขมวดคิ้วนิ่วหน้าใส่กำแพงผู้คนของแต่ละด้านขนาบ.
“ลูกชายของจามิสผู้ที่ตอนนี้เป็นลูกชายของอูซุล,”
สติลจาร์พูด. “พวกเขารับหน้าที่ต้อนรับดูแลทั้งหลายอย่างจริงจัง.”
เขาเสี่ยงยิ้มให้กับเจสสิกา.
เจสสิกาจดจำได้ถึงความพยายามที่จะทำให้เธออารมณ์ร่าเริงแจ่มใสขึ้นและรู้สึกขอบคุณสำหรับมัน,
แต่ไม่สามารถนำจิตใจของเธอไปจากอันตรายนี้ที่ได้เผชิญหน้าเธออยู่.
ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากทำมันนี้,
เธอคิด. เราต้องเคลื่อนไหวให้ฉับพลันถ้าเราต้องการที่จะมั่นคงปลอดภัยในแห่งหนของเราท่ามกลางฟรีเมนเหล่านี้.
พอลปีนขึ้นมาบนตะพักนั้น,
ทิ้งเด็กชายทั้งสองไว้ที่ข้างล่าง. เขาหยุดลงที่เบื้องหน้าของมารดาของตน,
ชำเลืองดูสติลจาร์, แล้วกลับมายังเจสสิกา. “เกิดอะไรกันอยู่หรือ? ข้าคิดว่าข้ากำลังถูกเรียกตัวมายังที่ประชุมสภา.”
สติลจาร์ชูมือขึ้นให้เงียบ,
ให้สัญญาณไปทางซ้ายมือของเขาที่มีเส้นทางหนึ่งได้เปิดอยู่กับผู้ชุมนุม. ชานิลงมาตานช่องทางเปิดนั้น,
สีหน้าดุจภูติน้อยของเธอวางไว้อยู่ในแนวของความเศร้าโศก. เธอได้ถอดชุดสติลล์สูทออกแล้วและสวมผ้าคลุมรัดรอบกายสีฟ้าอันงามอ่อนช้อยที่เผยแขนเรียวของเธอ.
ใกล้กับไหล่บนแขนซ้ายของเธอ, ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวได้ถูกมัดเอาไว้.
สีเขียวสำหรับการไว้ทุกข์, พอลคิด.
มันเป็นหนึ่งในธรรมเนียมทั้งหลายที่บุตรชายทั้งสองของจามิสได้อธิบายต่อเขาโดยอ้อม,
บอกเขาว่าพวกตนไม่สวมสีเขียวเพราะพวกเขาได้ยอมรับเขาในฐานะบิดาผู้พิทักษ์แล้ว.
“ท่านคือไลสาน
อัล-กาอิบหรือ?” พวกเขาได้ถาม. และพอลได้สัมผัสรู้ถึงจิฮาดในคำเหล่านั้นของพวกเขา,
ยักไหล่กับคำถามนั้นออกด้วยข้างหนึ่งของเขาเอง---เรียนรู้แล้วว่าคาเลฟฟ์,
คนโตกว่าของเด็กทั้งสอง, สิบขวบ, และเป็นบุตรชายตามธรรมชาติของจีออฟฟ์. ออร์ล็อป,
เด็กที่อ่อนวัยกว่า, แปดขวบ, บุตรชายโดยธรรมชาติของจามิส.
มันเป็นวันแปลกประหลาดกับการมีสองคนนี้ยืนคุ้มกันดูแลอยู่ให้กับเขาเพราะว่าเขาขอให้ทำมัน,
กันออกไปซึ่งความสงสัยใคร่รู้,
ยินยอมให้เขามีเวลาที่จะพยาบาลความคิดของเขาและความทรงจำของการรู้ล่วงหน้า.,
ที่จะวางแผนหนีพ้นเพื่อป้องกันจีฮาดนั้น.
ตอนนี้, ยืนอยู่เคียงข้างมารดาของเขาบนคูหาตะพักยื่นจากผนังและมองออกไปยังฝูงผู้ชุมนุมนั้น,
เขากังขาใจว่าถ้าแผนการใดหรือที่สามารถป้องกันการไหล่บ่าอย่างป่าเถื่อนของกองทหารคลั่งศาสนาทั้งหลายนั้นได้.
ชานิ, ใกล้ชิดอยู่กับตะพักยื่นนั้น,
ถูกตามมาในระยะไกลด้วยผู้หญิงสี่คนหามผู้หญิงอีกคนหนึ่งในเสลี่ยงแคร่.
เจสสิกาเมินต่อการเข้ามาของชานิ,
เพ่งความสนใจทั้งหมดของเธอจับอยู่ที่ผู้หญิงที่อบู่บนเสลี่ยงแคร่นั้น---หญิงชราน่าเกลียด,
สิ่งโบราณที่เหี่ยวย่นยับแห้งในชุดคลุมยาวสีดำด้วยหมวกผ้าคลุมศีรษะที่ถูกเหวี่ยงเปิดไปไวทางด้านหลังเพื่อเผยให้เห็นปมขดสีเทาของผมและลำคออันเป็นเกลียวดุจเชือก.
ผู้หามเสลี่ยงแคร่ส่งวางภาระหนักของพวกเขาลงอย่างนุ่มนวลบนตะพักยื่นนั้นจากด้านล่าง,
และชานีประคองช่วยหญิงชรานั้นให้ลุกขึ้นยืน.
แล้วนี่คือแม่อธิการของพวกเขาสินะ,
เจสสิกาคิด.
หญิงชรานั้นเอนร่างหนักบนชานิขณะที่เธอเดินโขยกเขยกเข้ามายังเจสสิกา,
มองดูเหมือนที่ตั้งวางรวมสะสมไม้เท้าแขวนไว้ด้วยผ้าคลุมดำ. หล่อนหยุดตรงหน้าของเจสสิกา,
มองจ้องขึ้นในชั่วขณะนานพักหนึ่งก่อนการพูดในเสียบกระซิบแหบห้าว.
“แล้วเจ้าคือผู้หนึ่งนั้นสินะ.”
ศีรษะชราอีกพยักเพยิดครั้งหนึ่งอย่างน่าอันตรายกับลำคอผอมแห้งนั้น. “ชาเดาท์
มาเปสทำถูกแล้วที่เวทนาเจ้า.”
เจสสิกาพูดอย่างรดเร็ว,
อย่างหมิ่นเหยียด: “ข้าไม่จำเป็นต้องมีใครเวทนา.”
“นั่นยังคงมีอยู่ให้ได้เห็นกัน,”
แหบพร่ามาจากหญิงชรานั้น.
หล่อนหันไปอย่างเร็วจนน่าแปลกใจและเผชิญหน้ากับผู้ชุมนุมนั้น. “บอกพวกเขา, สติลจาร์.”
“ข้าต้องทำหรือ?” เขาถาม.
“เราคือผู้คนแห่งมิสร์,”
หญิงชรานั้นแหบครูด. “ตั้งแต่ซุนหนี่บรรพบุรุษทั้งหลายของเราหลบหนีจาก นีโลติค
อัล-อัวรัวบา, เราได้รู้จักการหนีและการตาย.
ผู้เยาว์ไปต่อนั่นที่ผู้คนของเราจะไม่ตาย.”
สติลจาร์สูดหายใจลึก,
ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว.
เจสสิการู้สึกได้ถึงเงียบสงัดครอบคลุมไปทั่วคูหาถ้ำที่มีฝูงคนชุมนุม---ราวยี่สิบพันผู้คนในตอนนี้,
กำลังยืนอย่างนิ่งเงียบ, เกือบจะปราศจากการเคลื่อนไหวใดๆ.
มันทำให้เธอรู้สึกขึ้นมาทันทีทันใดว่าเธอนั้นเล็กและถูกเติมเต็มด้วยความระแวดระวังอันตราย.
“คืนนี้เราต้องไปจากสิฐคามนี้ที่ได้เป็นสถานพักพิงกำบังแก่เรามานานเหลือเกินและเราจะไปกันทางทิศใต้เข้าสู่ทะเลทราย,”
สติลจาร์พูด.
เสียงของเขาดังลั่นออกผ่านไปตามใบหน้าทั้งหลายที่แหงนมองขึ้นมา,
ก้องสะท้อนกังวานด้วยแรงขับให้กับมันโดยโพรงแตรเสียงด้านหลังของตะพักเวที.
ยังคงที่ฝูงชนได้นิ่งงันสงบอยู่.
“ท่านแม่อธิการบอกกับข้าว่าท่านไม่สามารถรอดชีวิตจากฮัจเราะ(hajra*)อีกครั้งหนึ่งได้,” สติลจาร์พูด. “เราเคยมีชีวิตอยู่มาก่อนโดยปราศจากแม่อธิการ,
แต่มันไม่ดีต่อผู้คนที่เสาะหาบ้านใหม่ในในความทุกข์ยากทั้งหลายเยี่ยงนี้.
* https://en.wikipedia.org/wiki/Hajra
ตอนนี้, ฝูงชุมนุมได้ไม่อยู่นิ่ง,
พึมพัมกันด้วยการกระซิบกระซาบและก่อคลื่นกระแสของความไม่เงียบขึ้น.
“นั่นเรื่องนี้อาจไม่เป็นการบังเอิญ,” สติลจาร์พูด,
“ผู้มาใหม่ของเรา เสย์ยาดินา เจสสิกา แห่งฺความแปลกพิกล, ได้ถูกยินยอมให้เข้าพิธีในเวลานี้.
เธอจะมานะในการที่จะผ่านเข้าไปภายในซึ่งเราไม่สูญเสียพละกำลังของแม่อธิการของเรา.”
เจสสิกาแห่งฺความแปลกพิกล,
เจสสิกาคิด. เธอเห็นพอลกำลังจ้องมายังเธอ,
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคำถามทั้งหลาย, แต่ปากของเขาปิดเงียบแน่นด้วยความแปลกประหลาดทั้งปวงรายรอบพวกเขา.
ถ้าข้าตายในการมานะนี้,
อะไรที่เขาจะกลายไปเป็นนะ? เจสสิกาถามตัวเธอ.
อีกครั้งที่เธอรู้สึกถึงความเคลือบแคลงกังวลใจเติมลงในจิตใจของเธอ.
ชานินำหญิงชราแม่อธิการไปยังม้านั่งหินนั้นในตอนลึกขอโพรงแตรเสียง,
แล้วกลับมายืนข้างสติลจาร์.
“ที่เราอาจไม่ได้สูญเสียไปทั้งหมดถ้าเจสสิกาแห่งความแปลกพิกลจะล้มเหลว,”
สติลจาร์พูด, “ชานิ, ลูกสาวแห่งเลียต,
จะเป็นผู้อุทิศตัวให้กับการเสย์ยาดินาในครั้งนี้.”
เขาขยับร่างหนึ่งก้าวไปทางด้านข้าง.
จากตอนลึกของโพรงแตรเสียง,
เสียงของหญิงชราก็ดังออกมาสู่พวกเขา, เสียงกระซิบที่ถูกขยายดังขึ้น,
แหบห้าวและเสียดแทง: “ชานิได้กลับมาจากฮัจเราะของเธอ---ชานิได้เห็นน้ำทั้งหลายนั้นแล้ว.”
“ข้าขออุทิศลูกสาวแห่งเลียตนี้ให้กับในพิธีเสย์ยาดินา,”
แหบครูดมาของหญิงชรานั้น.
“เธอถูกยอมรับ,”
ฝูงชนตอบรับ.
พอลแทบไม่ได้ยินเสียงของพิธีนั้น,
ความสนใจของเขายังคงศูนย์กลางอยู่ที่อะไรที่ได้เคยพูดไว้ถึงมารดาของเขา.
ถ้าเธอจะล้มเหลว?
เขาหันและมองกลับไปยังผู้ที่พวกเขาเรียกว่าแม่อธิการ,
ศึกษาร่างที่เหี่ยวแห้งยับย่นนั้น, ไร้ก้นบึ้งลึกของดวงตาสีฟ้าจับแน่นของเธอ. เธอดูราวกับสายลมโชยจะพัดโบกหอบพาเธอจากไปได้,
กระนั้นก็ยังมีอะไรเกี่ยวกับเธอที่ชี้แนะว่าเธออาจจะยืนหยัดไร้การแตะต้องจากสิ่งใดได้ในเส้นทางของพายุหมุนรุนแรง.
เธอได้มีรัศมีของพลังเช่นเดียวกันกับที่เขาจำได้จากแม่อธิการ ไกอัส เฮเลน
โมฮิยัม ผู้ที่ได้ทดสอบเขาด้วยความเจ็บปวดในวิถีแห่งก็อม จาบบาร์.
“ข้า, แม่อธิการ รามาลโล,
ผู้ที่เสียงของข้าพูดเฉกเช่นแห่งมหาชน, พูดนี้ต่อพวกเจ้า,” หญิงชราพูด.
“มันเป็นการเหมาะสมแล้วที่ชานิเข้าสู่เสย์ยาดินา.”
“มันเหมาะสมแล้ว,” ฝูงชนตอบรับ.
หญิงชรานั้นผงกศีรษะรับ, กระซิบ: “ข้าให้เธอด้วยท้องฟ้าสีเงินทั้งหลาย, ทะเลทรายสีทองและก้อนหินทั้งหลายของมันอันเปล่งประกาย,
ทุ่งสีเขียวที่ซึ่งนั่นจะเป็น. ข้าให้สิ่งเหล่านี้ต่อเสย์ยาดินา ชานิ.
และเพื่อว่าไม่ให้เธอลืมซึ่งเธอได้เป็นผู้รับใช้ของพวกเราทั้งหมด,
ต่อเธอลดลงสู่การพิธีกรรมแห่งน้ำเชื้อนี้. ของให้มันเป็นเช่นไช-ฮูลุดจะมีมัน.”
เธอยกแขนเรียวดุจไม้เท้าสีน้ำตาลขึ้น, ทิ้งมันลง.
เจสสิกา, รู้สึกถึงพิธีกรรมใกล้ล้อมเข้ามาหาเธอด้วยกระแสที่ได้กวาดเธอพ้นเลยการหันกลับได้ไปทั้งหมดแล้ว,
เหลือบมองอีกครั้งยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของพอล,
แล้วเตรียมตัวของเธอเองสำหรับการพิสูจน์ตนนี้.
“ให้นายกองน้ำก้าวมาข้างหน้า,” ชานิพูดด้วยแต่เพียงสั่นรัวบางเบาที่สุดของความไม่แน่ใจในน้ำเสียงของเด็กกึ่งสาว.
ตอนนี้เจสสิการู้สึกตนเองอยู่ที่จุดรวมของอันตราย,
รู้ว่ามันแสดงตนต่อการเฝ้ามองเต็มที่ของฝูงชนนี้, ในความเงียบสงัด.
คณะของชายกลุ่มหนึ่งทำทางของมันผ่านช่องทางคดเคี้ยวได้เปิดออกในฝูงชน,
เคลื่อนที่ขึ้นมาจากด้านหลังเป็นแถวคู่. แต่ละคู่แบกถุงหนังหนึ่งเล็กใบหนึ่ง,
ราวสองเท่าของศีรษะคน. ถุงเหล่านั้นดูแกว่งกระฉอกหนัก.
ผู้นำหน้าทั้งสองวางสัมภาระหนักของตนที่เท้าของชานิบนตะพักนั้นและถอยกลับไป.
เจสสิกามองดูที่ถุงนั้น,
แล้วที่ชายเหล่านั้น. พวกเขาได้เหวี่ยงหมวกผ้าคลุมศีรษะออกไปทางด้านหลัง,
เปิดให้เห็นผมยาวมัดเป็นม้วนที่ฐานต้นคอ,
หลุมดำของดวงตาพวกเขาจ้องกลับมายังเธอโดยปราศจากการวอกแวก.
กลิ่นฟูฟ่องของอบเชยฟุ้งขึ้นมาจากถุงนั้น,
ล่องลอยในอากาศผ่านเจสสิกาไป. เครื่องเทศ!
เธอกังขาใจ.
“นั่นคือน้ำหรือ?” ชานิถาม.
นายกองน้ำด้านซ้ายมือ,
ชายผู้หนึ่งด้วยแผลเป็นสีม่วงพาดข้ามสันจมูกของเขา, พยักกน้าหนึ่งครั้ง. “มีน้ำ, เสย์ยาดินา,”
เขาพูด, “แต่เราไม่สามารถดื่มมันได้.”
“มีน้ำเชื้อ?” ชานิถาม.
“มีน้ำเชื้อ,” ชายนั้นบอก.
ชานิคุกเข่าลงและวางมือของเธอลงที่ถุงกระเพื่อมกระฉอกนั้น.
“พรได้ประทานในน้ำและน้ำเชื้อของมันแล้ว.”
มีความคุ้นเคยต่อพิธีกรรมนั้น, และเจสสิกามองกลับไปที่แม่อธิการ
โรมาลโล. ดวงตาของหญิงชรานั้นได้ปิดลงและเธอนั่งคุดคู้มาข้างหน้าดุจหลับใหล.
“เสย์ยาดินา, เจสสิกา,” ชานิพูด.
เจสสิกาหันกลับมาเพื่อมองเห็นเด็กสาวจ้องขึ้นมาที่เธอ.
“ท่านเคยลิ้มน้ำพรศักดิ์สิทธิ์นี้มาไหม?”
ชานิถาม.
ก่อนที่เจสสิกาสามารถตอบได้, ชานิพูด: “มันไม่เป็นไปได้ที่ท่านเคยได้ลิ้มรสน้ำพรศักดิ์สิทธิ์นี้.
ท่านเป็นผู้นอกพิภพและไม่มีสิทธิ์.”
เสียงถอนหายใจดังผ่านฝูงชุมนุม,
การกระซิบกระซาบของเหล่าเสื้อคลุมนั้นทำให้ขนต้นคอของเจสสิกาชูชัน.
“พืชผลนั้นมหึมาและผู้สร้างนั้นได้ถูกทำลาย,”
ชานิพูด. เธอเริ่มแก้มัดขดปากท่อที่ติดอยู่กับตอนบนของถุงที่กระเพื่อมอยู่นั้น.
ตอนนี้, เจสสิการู้สึกถึงกลิ่นอายของอันตรายกำลังเดือดอยู่รอบตัวเธอ.
เธอชำเลืองไปที่พอล, มองเห็นว่าเขาติดอยู่ในความลึกลับของพิธีกรรมนี้และมองอยู่แต่ที่ชานิเพียงผู้เดียว.
เขาได้เห็นชั่วขณะหนึ่งนี้ไหม? เจสสิกาสงสัย.
เธอวางมือลงที่หน้าท้องของเธอ, คิดถึงธิดาที่ยังไม่กำเนิดที่นั่น, ถามตัวเธอเอง: ข้ามีสิทธิที่จะเสี่ยงเราทั้งสองหรือ?
ชานิยกพวยน้ำนั้นมายังเจสสิกา,
พูด:
“นี้คือชีววารี(Water of Life-น้ำแห่งชีวิต),
น้ำซึ่งยิ่งใหญ่กว่าน้ำ---คาน, น้ำซึ่งให้อิสระแก่จิตวิญญาณ. ถ้าท่านเป็นแม่อธิการ,
มันเปิดจักรวาลต่อท่าน. ขอให้ไช-ฮูลุดได้ตัดสินในตอนนี้.”
เจสสิการู้สึกตนเองไม่สามารถเลือกขาดได้ระหว่างน้าที่ต่อลูกที่ยังไม่กำเนิดและหน้าที่ต่อพอล.
สำหรับพอล, เธอรู้, เธอควรจะรับพวยน้ำนี้และดื่มสิ่งที่บรรจุอยู่ในถุงนั้น,
แต่ขณะที่เธอโน้มลงไปยังพวยน้ำที่ยื่นมา,
ประสาทสัมผัสทั้งหลายของเธอบอกว่ามันเป็นสิ่งที่อันตราย.
สิ่งที่อยู่ในถุงนั้นมีกลิ่นขมมีเลศนัยคล้ายคลึงกับยาพิษทั้งหลายที่เธอรู้จัก,
แต่ก็ไม่เหมือนกับพวกนั้น, ด้วย.
“ท่านต้องดื่มมันในตอนนี้,” ชานิพูด.
ไม่มีการหันกลับได้อีกแล้ว, เจสสิกาเตือนตนเอง.
แต่ไม่มีอะไรในการฝึกฝนมาของเธอทั้งหมดใน เบเน เกสเสอริตเข้ามาสู่จิตของเธอที่จะช่วยเธอผ่านฉับพลันนี้.
มันคืออะไรรึ? เจสสิกาถามตนเอง.
เหล้า? ยา?
เธอโน้มร่างลงไปเหนือพวยน้ำนั้น,
ได้กลิ่นสารเอสเตอร์ทั้งหลายของอบเชย, จำได้ถึงการเมามายของดันแคน ไอดาโฮ. เหล้าเครื่องเทศ?
เธอถามตัวเอง. เธอดึงหลอดท่อนั้นเข้ามาสู่ปากของเธอ, ดูดขึ้นมาในจิบเพียงเล็กน้อยมากที่สุด.
มันมีรสชาติของเครื่องเทศ, เผ็ดร้อนเบาบางกัดที่บนลิ้น.
ชานิกดลงไปที่ถุงหนังนั้น.
ก้อนใหญ่เต็มคำทะลักเข้าไปในปากของเจสสิกาและก่อนที่เธอจะสามารถช่วยตนเองได้,
เธอกลืนมันลงไป, ต่อสู้เพื่อรักษาไว้ซึ่งความนิ่งสงบและไว้เกียรติ.
“ยอมรับในความตายเล็กน้อยนั้นเลวร้ายเสียยิ่งกว่าความตายของมันเอง,”
ชานิพูด. เธอจ้องมองเจสสิกา, รอคอย.
และเจสสิกาจ้องตอบกลับไป.
ยังคงกุมพวยน้ำนั้นอยู่ในปากของเธอ. เธอสัมผัสรสชาติสิ่งที่บรรจุอยู่ในถุงนั้นในนาสิกของเธอ,
ในเพดานปากของเธอ, ในแก้มของเธอ, ในดวงตาของเธอ---ความหวานที่กำลังกัด, ในตอนนี้.
เย็นยะเยียบ!
อีกครั้ง, ชานิส่งก้อนของเหลวนั้นเข้าสู่ในปากของเจสสิกา.
ละเอียดอ่อน.
เจสสิกาศึกษาใบหน้ของชานิ---รูปลักษณ์ดุจภูติตัวเล็ก---มองเห็นร่องรอยของเลียต-คายนิ์สที่นั้นราวกับยังไม่ได้ยึดเข้าที่ทางโดยเวลา.
นี่คือยาที่พวกเขาป้อนให้ฉัน, เจสสิกาบอกกับตัวเอง.
แต่มันเป็นไม่เหมือนยาอื่นใดในประสบการณ์รับรู้ของเธอ,
และในการฝึกฝนของเบเน เกสเสอริตรวมทั้งรสชาติของยามากมายทั้งหลาย.
รูปลักษณ์ของชานิช่างกระจ่างชัดเหลือเกิน,
ราวกับภาพร่างในแสงสว่าง.
ยา.
ความเงียบสงัดหมุนวนปักหลักลงรอบตัวเจสสิกาง
ทุกเส้นใยของร่างกายของเธอยอมรับต่อความจริงที่ว่าบางอย่างอันลึกล้ำได้บังเกิดขึ้นต่อมัน.
เธอรู้สึกได้ว่าเธอคือผงธุลีของสัมปชัญญะ, เล็กยิ่งกว่าอนุภาคย่อยของปรมาณู,
กระนั้นก็ยังมีความสามารถที่จะเคลื่อนไหวและสัมผัสรู้ในสิ่งรายล้อมรอบเธอได้. เหมือนวิวรณ์เผยออกฉับพลัน---ม่านที่ถูกเหวี่ยงเปิดออกไป---เธอตระหนักได้ว่าเธอได้กลายเป็นตื่นรู้ต่อการแผ่ยืดออกของพลังวัตรแห่งจิตของตนเอง.
เธอเป็นเพียงธุลี, กระนั้นก็ไม่ใช่ธุลี.
ถ้ำคูหายังคงอยู่รอบเธอ---ผู้คนเหล่านั้น.
เธอสัมผัสรู้พวกเขา: พอล, ชานิ, แม่อธิการ โรมาลโล.
แม่อธิการ!
ที่สำนักศึกษามีคำเล่าลือทั้งหลายว่าบางรายไม่สามารถรอดชีวิตจากพิธีกรรมแม่อธิการได้,
ว่ายานั้นเอาพวกเขาไป.
เจสสิกาเพ่งความสนใจของเธอกับแม่อธิการ โรมาลโล, ระแวดระวังในตอนนี้ว่าทั้งหมดนี้ได้บังเกิดขึ้นในชั่วขณะหนึ่งของเวลาฉับพลันที่หยุดนิ่งเยือกแข็ง---เวลาที่ยืดออกไปสำหรับเธอตามลำพัง.
ทำไมเวลาถึงได้ยืดออก?
เธอถามตัวเธอเอง. เธอจ้องไปที่การแสดงออกซึ่งหยุดนิ่งเยือกแข็งรอบตัวเธอ,
มองเห็นฝุ่นธุลีหนึ่งเหนือศีรษะของชานิ, หยุดอยู่ตรงนั้น.
รอคอย.
คำตอบนั้นสำหรับฉับพลันนี้มาเหมือนการระเบิดในจิตสำนึกของเธอ: เวลาส่วนตัวของเธอเองได้ถูกยืดขยายออกไปเพื่อช่วยชีวิตของเธอ.
เธอเพ่งสมาธิที่การแผ่ขยายออกไปของพลังจัตรแห่งจิตของเธอเอง,
มองภายใน, และถูกประจันอย่างทันทีทันใดเข้ากับแกนโพรงเซลล์,
หลุมแห่งความดำมืดจากสิ่งซึ่งเธอได้หดตัวถอย.
นั่นเป็นที่ที่เราไม่สามารถมองดูได้,
เธอคิด. มีสถานที่ที่แม่อธิการทั้งหลายได้ลังเลยิ่งที่จะเอ่ยถึง---ที่ซึ่งมีเพียงควิทสาตซ์
ฮาเดรัคอาจมองไปได้.
ความตระหนักรู้นี้กลับมาในขนาดเล็กๆของความเชื่อมั่นในตนเอง,
และอีกครั้งเธอกล้าเสี่ยงที่จะเพ่งสมาธิไปกับการแผ่ขยายของพลวัตรแห่งจิตนั้น,
กลายเป็นธุลี-ตัวตนที่ค้นหาภายในเธอต่ออันตราย.
เธอพบมันภายในยานี้ที่เธอได้กลืนลงไป.
สิ่งนี้เป็นอนุภาคทั้งหลายที่กำลังเริงระบำภายในเธอ,
การเคลื่อนไหวทั้งหลายของมันช่างรวดเร็วที่กระทั่งเวลาที่หยุดนิ่งเยือกแข็งก็ไม่สามารถหยุดพวกมันได้.
อนุภาคเริงระบำ. เธอเริ่มจดจำได้โครงสร้างที่คุ้นเคยทั้งหลาย,
การเชื่อมต่อของปรมาณู: ปรมาณูคาร์บอนตรงนี้, ขดม้วนกำลังโบกไหว.....อณูกลูโคส.
หนึ่งสายโซ่ทั้งปวงของอณูอยู่ประจันกับเธอ, และเธอจดจำได้ถึงโปรตีน.....สัณฐานของโปรตีน-เมธิล.
อาห์-ห-ห!
มันเป็นถอนหายใจที่ไร้เสียงของจิตใจภายในกายของเธอขณะที่เธอเห็นธรรมชาติของยาพิษนี้.
ด้วยการแหย่สืบตรวจเข้าไปด้วยพลังวัตรแห่งจิตของเธอ,
เธอเคลื่อนเข้าไปในมัน, ย้ายธุลีออกซิเจน,
ยินยอมให้ธุลีคาร์บอนอีกอันหนึ่งเข้าเชื่อมประสาน,
ติดแปะอีกครั้งของการเชื่อมโยงของออกซิเจน.....ไฮโดรเจน.
การเปลี่ยนแปลงแผ่ขยายออก.....เร็วขึ้นและเร็วยิ่งขึ้นขณะที่ปฏิกิริยาที่ถูกกระตุ้นเร่งเปิดพื้นผิวของการผัสสะของมัน.
เวลาที่ยืดออกไปนั้นผ่อนคลายการยึดกุมของมันต่อเธอ,
และเธอสัมผัสรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหว. ท่อพวยน้ำจากถุงนั้นได้ถูกแตะยังปากของเธอ---อย่างนุ่มนวล,
เก็บรวบรวมหยดของความชื้น.
ชานิกำลังเอาตัวเร่งปฏิกิริยาจากร่างของฉันไปเปลี่ยนแปลงยาพิษนี้ในถุงนั้น,
เจสสิกาคิด. ทำไม?
ใครบางคนช่วยเธอให้สบายขึ้นด้วยการอยู่ในท่านั่ง.
เธอมองเห็นหญิงชราแม่อธิการ โรมาลโลถูกพามานั่งอยู่ข้างเธอบนพื้นตะพักที่ปูไว้ด้วยพรม.
มือแห้งเหี่ยวของหล่อนแตะอยู่ที่ลำคอของเธอ.
และมีธุลีพลวัตรแห่งจิตอีกอันหนึ่งภายในสัมปชัญญะของเธอ! เจสสิกาพยายามที่จะปฏิเสธไม่ยอมรับมัน,
แต่ธุลีนั้นกวาดเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น.....ใกล้ยิ่งขึ้น.
พวกมันสัมผัสแล้ว!
มันเหมือนปริเวทนาอันสัมบูรณ์สุด,
การเป็นสองคนในคราเดียว, ไม่ใช่โทรจิต, แต่เป็นสัมปชัญญะร่วมกัน.
กับหญิงชราแม่อธิการ!
แต่เจสสิกามองเห็นว่าแม่อธิการนั้นไม่ได้คิดว่าตนเองนั้นชรา.
ภาพทัศน์คลี่ม้วนตัวออกต่อหน้าดวงตาของจิตร่วมกัน:
เด็กสาวกับจิตวิญญาณกำลังเริงระบำและเบิกบานอันเยาว์วัย.
ภายในสัมปชัญญะร่วมกัน, เด็กสาวนั้นพูด,
“ใช่, นั่นแหละที่ฉันเป็นเช่นไร.”
เจสสิกาทำได้แต่เพียงยอมรับคำพูดนั้น,
ไม่ตอบสนองใดต่อพวกมัน.
“เจ้าจะได้มันทั้งหมดในไม่ช้านี้, เจสสิกา,”
ภาพทัศน์กลับในพูด.
นี้เป็นภาพหลอนประสาท, เจสสิกาบอกกับตัวเธอเอง.
“เจ้ารู้ได้ดีกว่านั้น,”
ภาพทัศน์กลับในพูด. “รื่นไหลตามไปในตอนนี้, อย่าต่อสู้กับข้า.
ไม่มีเวลาอีกมากแล้ว. เรา.....” มีการหยุดชงักไปนานชั่วขณะหนึ่ง, แล้ว: “เจ้าควรจะได้บอกกับเราว่าเจ้าตั้งครรภ์!”
เจสสิกาพบว่าเสียงที่พูดคุยนั้นอยู่ภายในสัมปชัญญะร่วมกัน.
“ทำไม?”
“การเปลี่ยนแปลงเจ้าทั้งสอง! พระแม่ศักดิ์สิทธิ์, เราได้ทำอะไรลงไป?”
เจสสิกาสัมผัสรู้ถึงแรงบังคับเคลื่อนย้ายในสัมปชัญญะร่วมกัน,
เห็นธุลี-ปรากฏอีกอันหนึ่งด้วยดวงตากลับในนั้น.
ธุลีอื่นนั้นพุ่งอย่างบ้าคลั่งที่นี่, ที่นั่น, วนวง.
มันเปล่งรังสีอันตื่นตระหนกล้วน.
“เจ้าจะต้องเข้มแข็งไว้,” ภาพ-ปรากฏของแม่อธิการชราพูด.
“จงขอบคุณว่าเป็นธิดาที่เจ้าตั้งครรภ์อยู่. สิ่งนี้จะฆ่าตัวอ่อนเพศชาย.
ตอนนี้.....อย่างระมัดระวัง, อย่างนุ่มนวล.....สัมผัสปรากฏ-ธิดาของเจ้า.
จงเป็นธิดา-ปรากฏของเจ้า.
ซึมซับความกลัวนั้น.....ปลอบโยน.....ใช้ความกล้าหาญของเจ้าและความเข้มแข็งของเจ้า.....อย่างนุ่มนวลในตอนนี้.....อย่างนุ่มนวล.....”
ธุลีอื่นนั้นหมุนวนกวาดเข้าใกล้, และเจสสิกาบังคับตนเองให้สัมผัสมัน.
ความตื่นตระหนกรุกรานเข้ามาเหนือเธอ.
เธอต่อสู้มันด้วยวิธีเดียวเท่านั้นที่เธอรู้: ข้าจะไม่กลัว. ความกลัวคือฆาตกรของจิต.
บทสวดนั้นนำมาซึ่งการเสแสร้งของความนิ่ง.
ธุลีอื่นนั้นนอนเฉยเมยต่อเธอ.
คำพูดนั้นใช้การไม่ได้, เจสสิกาบอกกับตัวเธอเอง.
เธอลดระดับตัวเองลงสู่ปฏิกิริยาทางอารมณ์ขั้นพื้นฐาน,
เปล่งรังสีของความรัก, ปลอบโยน, กอดอุ้มอุ่นของการปกป้อง.
ความตื่นตระหนกถดถอย.
อีกครั้ง, การปรากฏของแม่อธิการเฒ่าแสดงสิทธิ์ของตัวมัน,
แต่ตอนนี้มีเพิ่มพูนเป็นสามเท่าของสัมปชัญญะร่วมกัน---สองนั้นทำงานและหนึ่งนั้นนอนซึมซับอย่างเงียบสงบ.
“เวลาได้บังคับข้า.” แม่อธิการพูดภายในสัมปชัญญะนั้น.
“ข้ามีอีกมากที่จะให้กับเจ้า. และข้าไม่รู้ว่าธิดาของเจ้าจะสามารถยอมรับทั้งหมดของสิ่งนี้ได้หรือไม่ในขณะที่ยังคงจิตปกติอยู่.
แต่มันต้องเป็น: ความจำเป็นทั้งหลายของเผ่านี้คือสิ่งสำคัญสูงสุด.”
“อะไร---“
“เงียบเอาไว้เถิดและยอมรับ!”
ประสบการณ์รับรู้เริ่มต้นคลี่ม้วนออกต่อหน้าเจสสิกา.
มันเหมือนกับการแถบปาฐกม้วนยาวในเครื่องฉายภาพของการฝึกฝนที่สำนักศึกษาเบเน
เกสเสอริต...แต่เร็วยิ่งกว่า.....เร็วจนมองไม่เห็น.
กระนั้น.....ก็อย่างชัดแจ้ง.
เธอรู้ในแต่ละประสบการณ์นั้นขณะที่มันได้บังเกิด: มีคนรักหนึ่ง---เป็นชาย, ไว้เครา, มีดวงตาของฟรีเมน, และเจสสิกาห็นความเข้มแข็งและความอ่อนโยนของเขา,
ทั้งหมดของเขาในแว่บหนึ่งของชั่วชณะ, ผ่านความทรงจำของแม่อธิการ.
ไม่มีเวลาแล้วในตอนนี้ที่จะคิดถึงอะไรที่สิ่งนี้อาจจะได้กระทำต่อตัวอ่อน-หนึ่งธิดานี้,
มีเพียงเวลาที่จะยอมรับและบันทึกไว้เท่านั้น.
ประสบการณ์รับรู้ทั้งหลายไหลรินเทเข้ามาในเจสสิกา---เกิด, ชีวิต,
ตาย---สาระสำคัญและไม่สำคัญทั้งหลาย, การรินออกของเวลาในหนึ่งทัศนีย์เดียว.
ทำไมควรที่เม็ดทรายหนึ่งจากยอดผาติดอยู่กับในความทรงจำนั้นหรือ?
เธอถามตนเอง.
สายเกินไปแล้ว, เจสสิกามองเห็นอะไรที่กำลังบังเกิดขึ้น: หญิงชรานั้นกำลังตายและ, ในการตายนั้น,
เทรินประสบการณ์รับรู้ทั้งหลายของเธอเข้ามาในสัมปชัญญะของเจสสิกาดุจน้ำถูกเทลงใส่ถ้วยหนึ่ง.
อีกธุลีอื่นจางายกลับคืนไปสู่สัมปชัญญะก่อน-กำเนิดขณะที่เจสสิกาเฝ้าดูมัน.
และ, กำลังตาย-ใน-มโนคติ, แม่อธิการเฒ่าจากชีวิตของเธอไปในความทรงจำของเจสสิกาด้วยหนึ่งพร่ามัวของการการถอนหายใจในคำพูด.
“ข้ารอคอยมานานแล้วต่อเจ้า,” เธอพูด.
“นี่คือชีวิตข้า.”
นั่นเองที่มันเป็น,
เปิดผนึกหุ้มออก, ทั้งหมดของมัน.
กระทั่งชั่วขณะของความตาย.
ข้าตอนนี้คือแม่อธิการ, เจสสิกาตระหนักรู้.
และเธอรู้ด้วยสัมปชัญญะโดยทั่วไปว่าเธอได้กลายไปเป็น,
ในความสัจ, อย่างแท้จริงกับอะไรที่หมายถึงด้วยแม่อธิการ เบเน เกสเสอริต.
ยาพิษนั้นได้เปลี่ยนรูปเธอ.
นี่ไม่ได้แน่ชัดนักว่าพวกเขาทำมันได้อย่างไรที่สำนักศึกษาเบเน
เกสเสอริต, เธอรู้. ไม่มีใครได้เคยแนะนำเธอต่อความลึกลับทั้งหลายของมัน,
แต่เธอรู้.
ผลลัพธ์ตอนจบนั้นเป็นเหมือนกัน.
เจสสิกาสัมผัสได้ว่าธุลี-ธิดานั้นยังคงสัมผัสเธออยู่ข้างในสัมปชัญญะ,
ตรวจสอบมันโดยปราศจากการตอบสนอง.
สัมผัสอันตื่นตระหนกของความโดดเดี่ยวคืบคลานผ่านเจสสิกาในความตระหนักรู้ของอะไรที่ได้บังเกิดขึ้นกับเธอ.
เธอเห็นชีวิตของเธอเองเป็นเช่นลายรูปแบบที่ถูกทำให้เชื่องช้าลงและชีวิตทั้งหมดรอบตัวเธอได้ถูกเร่งเร็วขึ้นจนกระทั่งการเริงระบำเล่นอยู่ถายในได้กระจ่างชัดยิ่งขึ้น.
ความรู้สึกของการสัมผัสรู้ถึงสัมปชัญญะของธุลีนั้นได้เลือนหายไปทีละน้อย,
ความเข้มข้นของมันคลายออกขณะที่ร่างกายของเธอผ่อนคลายจากการรุกรานของยาพิษนั้น,
แต่ยังคงที่เธอรู้สึกได้ถึงธุลีอื่นนั้น,
แตะต้องมันด้วยสัมผัสของความผิดในอะไรที่เธอได้ยินยอมให้บังเกิดขึ้นกับมัน.
ข้าทำมัน, หนูเอย, ไร้รูปร่าง,
ลูกสาวตัวน้อยที่รักของข้า, ข้านำเจ้าเข้ามาสู่จักรวาลนี้และเปิดสัมปชัญญะของเจ้าออกต่อทั้งหมดของหลากหลายรูปลักษณ์ของมันโดยปราศจากสิ่งป้องกันใดๆ.
การไหลล้นออกมาเล็กนิดของรัก-อบอุ่น,
เหมือนเงาสะท้อนของอะไรที่เธอได้เทรินเข้าในมัน, มาจากธุลี-อื่นนั้น.
ก่อนที่เจสสิกาจะสามารถตอบสนองได้,
เธอรู้สึกถึงการปรากฏของปทัดฐานแห่งความทรงจำที่เรียกร้อง.
มีอะไรบางอย่างที่จำเป็นในการทำ. เธอจัดกลุ่มเพื่อมัน,
ตระหนักรู้ว่าเธอได้กำลังถูกกั้นขวางโดยความมึนงงจากยาที่ถูกเปลี่ยนแปลงที่กำลังแผ่ซ่านอยู่ในประสาทสัมผัสของเธอ.
ข้าสามารถเปลี่ยนแปลงนั่นได้, เธอคิด.
ข้าสามารถเอาฤทธิ์ยานี้ออกไปได้และทำให้มันไร้พิษสง. แต่เธอสัมผัสรู้ได้ว่าเรื่องนี้จะเป็นข้อผิดพลาด.
ข้ากำลังอยู่ในพิธีกรรมแห่งการร่วมด้วยกัน.
แล้วเธอก็รู้ว่าอะไรที่เธอต้องทำ.
เจสสิกาเปิดดวงตาของเธอขึ้น, เหลือบมองที่ถุงน้ำซึ่งในตอนนี้ถูกถืออยู่เหนือเธอโดยชานิ.
“มันถูกประทานพรศักดิ์สิทธิ์แล้ว,” เจสสิกาพูด.
“เขย่าผสมน้ำนั้น, ปล่อยให้การเปลี่ยนแปลงเข้ากันไปทั่วทั้งหมด,
ที่ผู้คนจะดื่มร่วมกันได้และแบ่งปันในพรศักดิ์สิทธิ์นั้น.”
ปล่อยให้ตัวกระตุ้นทำงานของมัน, เธอคิด.
ปล่อยให้ผู้คนดื่มมันและมีสัมปชัญญะของแต่ละคนที่เพิ่มสูงขึ้นชั่วขณะสักพัก.
ยาพิษนีปลอดภัยแล้วในตอนนี้.....ตอนนี้ที่แม่อธิการได้เปลี่ยนแปลงมันแล้ว.
ยังคง,
ความทรงจำที่เรียกร้องอยู่ได้ทำงานกับเธอ, ทิ่มแทง. มีอีกสิ่งหนึ่งที่เธอต้องทำ,
เธอตระหนักได้, แต่ยานี้ทำให้เธอยุ่งยากที่จะเพ่งสมาธิ.
อาห์-ห-ห-ห-ห.....แม่อธิการชรา.
“ข้าได้พบกับแม่อธิการ โรมาลโล,” เจสสิกาพูด.
“ท่านได้จากไปแล้ว, แต่ท่านยังคงอยู่.
จงให้ความทรงจำของท่านเป็นเกียรติในพิธีกรรมนี้.”
ตอนนี้, ข้าไปได้คำพูดเหล่านี้มาจากที่ไหนหรือ?
เจสสิกากังขาใจ.
และเธอได้ตระหนักได้ว่าพวกนั้นมาจากความทรงจำอื่น,
ชีวิตนั้นได้ถูกมอบให้แก่เธอและบัดนี้เป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอ.
บางอย่างเกี่ยวกับของขวัญนั้นรู้สึกได้ว่ายังไม่สมบูรณ์, ด้วยเช่นกัน.
“ให้พวกเขาได้รับความสนุกสนานกัน,” ความทรงจำ-อื่นพูดภายในตัวเธอ. “พวกเขาได้ความพึงใจเพียงพอกันสักเล็กน้อยนอกเหนือจากมีชีวิตอยู่.
ใช่, และเจ้าและข้าต้องการเวลาเล็กน้อยนี้ที่จะกลายเป็นที่คุ้นเคยก่อนที่ข้าจะถอยจากและเทรินอกหมดผ่านความทรงจำทั้งหลายของเจ้า.
เรียบร้อยแล้ว, ข้ารู้สึกว่าตัวข้าเองถูกมัดอยู่กับชิ้นเล็กชิ้นน้อยของเจ้า. อาห์-ห-ห,
เจ้ามีจิตที่เต็มไปด้วยสิ่งน่าสนใจทั้งหลาย.
สิ่งทั้งหลายมากมายที่ข้าไม่เคยได้จินตนาการ.”
และความทรงจำ-จิตนั้นได้เปิดเปลือกหุ้มออกภายในเธอเปิดตนเองของมันต่อเจสสิกา,
อนุญาตการทัศนาลงระเบียงเดินอันกว้างยังแม่อธิการอื่นจนถึงดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดกับพวกเขา.
เจสสิกาหดตัวถอย, หวาดกลัวที่เธอจะกลายเป็นลงไปในมหาสมุทรแห่งหนึ่งเดียวนั้น.
กระนั้น, ระเบียงช่องทางนั้นยังคงอยู่, เผยออกต่อเจสสิกาว่าวัฒนธรรมของฟรีเมนนั้นเก่าแก่เกินไปกว่าที่เธอได้คาดไว้.
มีฟรีเมนอยู่บนโพริติน,
เธอได้เห็นผู้คนได้เติบโตความอ่อนโยนด้วยดาวเคราะห์อันสุขสบาย, ยอมให้กับจักรวรรดิผู้บุกรุกที่เข้ามาเก็บเกี่ยวและปลูกฝังอาณานิคมมนุษย์ทั้งหลายใน
เบลา เทกียูส และ ซาลูซา เสกันดา.
โอ้, เจสสิกาคร่ำครวญสัมผัสรู้ในการมีส่วนนั้น.
ไกลลงไปตามระเบียงทางเดิน,
ภาพทัศน์-เสียงกรีดร้อง: “พวกมันปฏิเสธเราในฮัจจ์!”
เจสสิกามองเห็นคอกกรงขังทั้งหลายของทาสบนเบลา
เทกียูส ลงไปตามระเบียงทางเดินข้างใน,
เห็นพวกที่ถูกคัดออกและพวกที่ถูกเลือกซึ่งแผ่กระจายคนไปสู่ รอสแสค และ ฮาร์มอนเธพ.
ฉากทั้งหลายของความโหดเหี้ยมทารุณได้เปิดสู่เธอเหมือนกลีบทั้งหลายของดอกไม้สยองขวัญ.
และเธอมองเห็นเส้นด้ายของอดีตนั้นร้อยเรียงนำไปโดยเสย์ยาดินาต่อจากเสย์ยาดินา---ตอนแรกด้วยคำบอกของปาก,
ในเพลงสวดทะเลทรายทั้งหลาย, แล้วได้กลั่นให้บริสุทธิ์ผ่านแม่อธิการทั้งหลายของพวกเขาเองด้วยการค้นพบถึงยาพิษบน
รอสแสค.....และบัดนี้ได้พัฒนาขึ้นสู่พละกำลังอันเฉียบแหลมบนอาราคิสในการค้นพบถึงชีววารี.
ไกลลงไปในระเบียงเดินชั้นใน,
อีกเสียงหนึ่งได้กรีดร้อง: “ไม่มีวันให้อภัย! ไม่มีวันให้อภัย!”
แต่ความสนใจของเจสสิกาถูกเพ่งจับอยู่กับวิวรณ์แห่งชีววารี,
มองแหล่งกำเนิดขอเธอ, เธองมัน:
และดังที่เธอเห็นการฆ่าของมันในความทรงจำใหม่ของเธอ, เธอกลั้นการหอบหายใจ.
สิ่งมีชีวิตนั้นจมน้ำตาย!
“ท่านแม่!
แม่เป็นอะไรไหม?”
เสียงของพอลรุกล้ำกับเธอ, และเจสสิกาดิ้นรนออกจากสัมปชัญญะข้างในนั้นเพื่อมองขึ้นมาหาเขา,
สำนึกของหน้าที่ที่มีต่อเขา, แต่ขุ่นเคืองต่อการปรากฏของเขา.
ฉันก็เหมือนบุคคลซึ่งมือทั้งหลายของตนถูกทำให้ชามึนอยู่,
ปราศจากความรู้สึกจากชั่วขณะในตอนแรกของสัมปชัญญะ---จนกระทั่งวันหนึ่งความสามารถที่จะรู้สึกได้ถูกบีบบังคับเข้ามาในพวกเขา.
ความคิดนั้นแขวนห้อยอยู่ในจิตใจของเธอ,
สัมปชัญญะที่ถูกปิดล้อม.
และฉันพูด: “ดูสิ! ฉันไม่มีมือ!”
แต่ผู้คนรายรอบฉันทั้งหมดพูดว่า: “อะไรคือมือรึ?”
“แม่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
พอลพูดซ้ำ.
“ใช่.”
“ไม่เป็นไรกับข้าใช่ไหมที่จะดื่มนั่น?”
เขาทำท่าชี้ไปที่ถุงในมือของชานิ. “พวกเขาต้องการให้ข้าดื่มมัน.”
เธอได้ยินความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา,
ตระหนักได้ว่าเขาได้ตรวจพบยาพิษนันในสารตั้งต้น, ที่ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลง,
ที่ทำให้เขากังวลต่อเธอ. มันได้เกิดขึ้นแล้วกับเธอในตอนนั้นที่กังขาในใจเกี่ยวกับขอบเขตจำกัดแห่งการรู้ล่วงหน้าของพอล.
คำถามของเขาเผยเปิดออกมากต่อเธอ.
“ลูกจะดื่มมันก็ได้,” เธอบอก.
“มันได้ถูกเปลี่ยนไปแล้ว.” และเธอมองโพ้นเลยตัวเขาไปที่จะเห็นสติลจาร์กำลังจ้องลงมาที่เธอ,
ดวงตามืด-เข้มนั้นกำลังศึกษา.
“ตอนนี้, เรารู้ว่าเจ้าไม่สามารถจะเป็นผิดได้,”
เขาพูด.
เธอสัมผัสรูถึงความหมายที่ซ่อนเร้นอยู่ในที่นี้,
ด้วยเช่นกัน,
แต่การทำให้มึนงงของยานั้นได้มีอำนาจอยู่เหนือประสาทสัมผัสทั้งหลายของเธอ.
มันช่างอบอุ่นและกล่อมประโลมเหลือเกิน. ช่างเป็นบุญกุศลอย่างยิ่งที่ฟรีเมนเล่านี้ที่นำเธอมาเข้าสู่แอ่งแห่งไมตรีจิตเยี่ยงนี้.
พอลมองเห็นยานั้นเข้ายึดกุมกับมารดาของเขา.
เขาสืบค้นใสนความทรงจำของเขา---อดีตที่ติดแน่น,
เส้นกระแสไหลหลั่งของอนาคตทั้งหลายที่เป็นไปได้.
มันเหมือกับการตรวจดูอย่างละเอียดผ่านปัจจุบันทั้งหลายที่ถูกจับกุมไว้ของเวลา,
ทำให้ยุ่งเหยิงต่อเลนส์ของดวงตาข้างใน. เศษชิ้นทั้งหลายนั้นยุ่งยากที่จะเข้าใจได้เมื่อฉกคว้าเอาออกมาจากกระแสไหลท้นนั้น.
ยานี้---เขาสามารถประกอบรวมความรู้กับมัน,
เข้าใจได้ว่าอะไรที่มันเป็นการทำของมารดาของเขา,
แต่ความรู้นั้นขาดซึ่งจังหวะของธรรมชาติ, ขาดซึ่งระบบของการสะท้อนร่วมกัน.
เขาได้ตระหนักรู้ทันทีทันใดว่ามันเป็นหนึ่งสิ่งที่จะเห็นอดีตนั้นวุ่นอยู่กับปัจจุบัน,
แต่การทดสอบแท้จริงของปรากฏการณ์ก็คือการที่จะเห็นอดีตนั้นอยู่ในอนาคต.
สิ่งทั้งหลายดื้อรั้นในการไม่เป็นอะไรที่พวกมันดูเหมือนที่จะเป็น.
“ดื่มมันสิ,”ชานิพูด. เธอโบกพวยงวงของถุงน้ำนั้นใต้จมูกของเขา.
พอลยืดตัวขึ้น, จ้องมองชานิ.
เขารู้สึกถึงความตื่นเต้นของงานเฉลิมฉลองอยู่ในอากาศ.
เขารู้ว่าอะไรจะบังเกิดขึ้นถ้าเขาดื่มยาเครื่องเทศนี้ด้วยด้วยธาตุแท้ของแก่นสารของมันที่ได้นำการเปลี่ยนแปลงมายังเขา.
เขาจะกลับคืนสู่ภาพทัศน์ของกาลบริสุทธิ์, ของเวลา(time)-กลายเป็น
เทศะ(space). มันจะจับเขาให้เกาะคอนอยู่กับยอดสุดอันงวยงงและต้านทานเขาที่จะเข้าใจ.
จากด้านหลังของชานิ, สติลจาร์พูด: “ดื่มมันสิ, เจ้าหนุ่ม. เจ้ากำลังทำให้พิธีช้าอยู่.”
พอลฟังต่อฝูงคนแล้ว, ได้ยินถึงความบ้าคลั่งในน้ำเสียงทั้งหลายนั้น---“ไลสาน
อัล-กาอิบ,” พวกเขาพูด. “มวด’ดิบ!” เขามองลงไปที่มารดาของเขาง เธอปรากฏอยู่ในการหลับอย่างสันติสุขเต็มเปี่ยมในอากัปกิริยาการนั่ง---การหายใจของเธอสม่ำเสมอและลึก.
วลีหนึ่งออกมาจากอนาคตที่อดีตอันอ้างว้างของเขาเข้ามาสู่ในจิตของเขา: “เธอนอนหลับในชีววารี.”
ชานิดึงที่แขนเสื้อของเขา.
พอลรับงวงพวยน้ำนั้นเข้าไปในปากของเขา,
ได้ยินผู้คนนั้นตะโกน. เขารู้สึกถึงก้อนของเหลวเข้าไปในลำคอขณะที่ชานิกดถุงนั้น,
สัมผัสรู้ถึงความเคลิบเคลิ้มในฟองฟูมนั้น. ชานิเอาพวยน้ำนั้นออก,
ส่งถุงนั้นไปสู่มือที่เอื้อมมาหามันจากพื้นของถ้ำคูหา.
ดวงตาของเขาเพ่งจับอยู่ที่แขนของเธอ, แถบผ้าสีเขียวของการไว้ทุกข์ที่นั่น.
ขณะที่เธอยืดตัวลุกขึ้น, ชานิมองเห็นทิศทางที่จ้องมาของเขา,
พูด: “ข้าสามารถำว้ทุกข์ให้เขาได้กระทั่งในตอนความสุขของวารีนี้.
นี่เป็นอะไรบางอย่างที่เขาได้มอบไว้ให้แก่พวกเรา.”
เธอเอามือของเธอเข้าไปในมือของเขา, ดึงเขาเดินไปตามเพิงตะพักยื่น.
“เรามีอะไรเหมือนกันอย่างหนึ่ง, อูซุล: เราต่างก็สูญเสียบิดาไปต่อพวกฮาร์คอนเนนส์.”
พอลตามเธอไป.
เขารู้สึกศีรษะของเขาได้แยกออกไปจากร่างกายของเขาและคืนฟื้นด้วยการเชื่อมติดต่อพิกลทั้งหลาย.
ขาของเขาอยู่ไกลออกไปและปวกเปียก.
พวกเขาเข้าไปในช่องทางด้านข้างแคบๆ,
ผนังของมันอยู่ในแสงสลัวหรี่ด้วยลูกโคมเรืองแสงเว้นระยะห่าง. พอลรู้สึกว่ายานั้นกำลังเริ่มที่จะส่งผลกระทบอันโดดเด่นของมันกับเขา,
กำลังเปิดเวลาออกเหมือนดอกไม้หนึ่ง. เขาพบว่าต้องการที่จะยันตนเองให้มั่นกับชานิขณะที่พวกเขาผ่านทะลุอุโมงค์ในเงามืดอีกอันหนึ่ง.
ส่วนผสมของเกลียวเชือกและความอ่อนนุ่มที่เขารู้สึกภายใต้ผ้าคลุมของเธอก่อกวนเลือดในกายของเขา.
ความรู้สึกกวนวนปนด้วยการทำงานของยา, ห่อพับอนาคตและอดีตเข้าเป็นสู่ปัจจุบัน,
ทิ้งเขาไว้แค่ชายขอบบอบบางที่สุดของภาพคมชัดไตรทรรศน์.
“ข้ารู้จักเจ้า, ชานิ,”
เขากระซิบ.
“เราได้นั่งอยู่ริมตะพักเหนือทะเลทรายขณะที่ข้าปลอบประโลมความหวาดกลัวของเจ้า.
เราได้ลูบไล้กันในความมืดของสิฐคาม. เราได้.....”เขาพบว่าตนเองกำลังสูญเสียความคมชัดไป,
พยายามที่จะสั่นศีรษะของตน, ล้มคว่ำลง.
ชานหยัดยันร่างของเขาขึ้นมา,
นำเขาผ่านผ้าแขวนหน้าทึบเข้าไปในความอบอุ่นสีเหลืองของที่พักส่วนตัว---โต๊ะเตี้ยทั้งหลาย,
หมอนอิง, ฟูกนอนภายใต้ผืนผ้าสีส้มปูอยู่.
พอลเริ่มระแวดระวังว่าพวกเขาได้หยุดลง,
ว่าชานิยืนประจันหน้าเขาอยู่,
และว่าดวงตาของเธอทรยศออกมาถึงท่าทีของความตื่นตระหนกเงียบๆ.
“เจ้าต้องบอกข้า,” เธอกระซิบ.
“เจ้าคือ สิฮายะ,” เขาพูด,
“น้ำพุทะเลทราย.”
“เมื่อเผ่าแบ่งปันวารีนั้น,”
เธอพูด. “เราร่วมกัน---ทั้งหมดของเรา. เรา...แบ่งปัน.
ข้าสามารถ...สัมผัสรู้ถึงผู้อื่นกับข้า, แต่ข้ากลัวที่จะแบ่งปันกับเจ้า.”
“ทำไม?”
เขาพยายามที่จะเพ่งมาที่เธอ,
แต่อดีตและอนาคตกำลังรวมปนเข้าหากันเข้าไปเป็นปัจจุบัน, พร่ามัวภาพทัศน์ของเธอ.
เขาเห็นเธอไม่อาจนับได้ในหลายหนทางและหลายท่าทางและหลายฉาก.
“มีบางอย่างน่ากลัวในตัวเจ้า,”
เธอพูด.
“เมื่อข้าพาเจ้ามาจากผู้อื่น.....ข้าทำมันเพราะว่าข้าสามารถรู้สึกถึงอะไรที่ผู้ต้องการ.
เจ้า.....กดดันผู้คน. เจ้า.....ทำให้เราเห็นสิ่งนั้น!”
เขาบังคับตนเองที่จะพูดอย่างชัดเจน: “เจ้าเห็นอะไร?”
เธอก้มลงมองที่มือของเธอ.
“ข้าเห็นเด็กคนหนึ่ง...ในอ้อมแขนของข้า. เป็นลูกของเรา, ของเจ้าและของข้า.”
เธอเอามือมาที่ปากของตน. “เขาสามารถรู้ทุกรูปลักษณ์ของเจ้าได้ล่ะ?”
พวกเขามีเชาว์ปัญญาอยู่เล็กน้อย,
จิตของเขาบอกแก่ตัวเขา. แต่พวกเขากดข่มมันไว้เพราะมันน่ากลัว.
ในชั่วขณะของความกระจ่างชัด, เขาเห็นว่าชานิตัวสั่นเทาอย่างไร.
“อะไรหรือที่เจ้าต้องการจะพูด?” เขาถาม.
“อูซุล,” เธอกระซิบ,
และยังคงสั่นเทาอยู่.
“เจ้าไม่สามารถกลับเข้าไปในอนาคตได้,”
เขาพูด.
ความรู้สึกเห็นใจลึกล้ำต่อเธอกวาดผ่านเขาไป.
เขาดึงร่างเธอมาหาตน, ลูบล้ศีรษะของเธอ. “ชานิ, ชานิ, อย่ากลัว.”
“อูซุล, ช่วยข้าด้วย,” เธอร้อง.
ขณะที่เธอพูด, เขารู้สึกได้ถึงฤทธิ์ของยาได้ทำงานของมันสมบูรณ์สิ้นแล้วในตัวเขา,
ฉีกม่านทังหลายออกไปเพื่อให้เขาได้เห็นอนาคตอันห่างไกลสับสนอลหม่านพร่ามัว.
“เจ้าเงียบเหลือเกิน,” ชานิพูด.
เขายึดตัวเองให้สงบเยือกเย็นอยู่ในสัมปชัญญะนั้น,
มองเห็นเวลาที่ยืดออกไปในมิติพิกลของมัน, สร้างสมดุลอย่างประณีตกระนั้นก็ยังหมุนวน,
แคบแต่ยืดยาวไปเหมือนตาข่ายเก็บรวบไร้คณานับของโลกและแรงกำลังทั้งหลาย, ลวดขึงตึงที่เขาต้องเดินไป,
ที่ยังแกว่งไปมาที่เขาต้องทรงดุลยภาพอยู่บนมัน.
บนหนึ่งด้านเขาสามารถมองเห็นราชอาณาจักร,
ฮาร์คอนเนนที่ชื่อว่าฟียด์-เราธาผู้พุ่งเข้าหาเขาเหมือนดาบมรณะ, กิลด์ที่เจ้าเล่ห์และวางแผนการร้าย,
เบเน เกสเสอริตด้วยแผนอุบายของพวกเขาในการคัดเลือกการเพาะพันธุ์. พวกเขาวางรวมกันเป็นกลุ่มก้อนเหมือนพายุฝนบนเส้นขอบฟ้าของเขา,
ถูกกั้นขวางโดยไม่มากไปกว่าชนฟรีเมนและมวด’ดิบของพวกเขา, ยักษ์หลับฟรีเมนทรงตัวอยู่เพื่อสงครามศาสนาบ้าคลั่งข้ามไปทั่วจักรวาล.
พอลรู้สึกว่าตนเองอยู่ที่ศูนย์กลาง,
ที่ดุมแกนที่โครงสร้างทั้งปวงได้หมุนวนรอบ, เดินนำเส้นลวดบางของสันติภาพด้วยมาตรแห่งความสุข.
ชานิเคียงข้างเขา. เขาสามารถเห็นมันกำลังยืดเหยียดไปข้างหน้าของเขา,
เวลาของสัมพันธภาพเงียบสงบในสิฐคามซ่อนเร้น,
ชั่วขณะแห่งสันติระหว่างช่วงทั้งหลายของความรุนแรง.
“ไม่มีที่อื่นใดอีกสำหรับสันติสุข,”
เขาพูด.
“อูซุล, เจ้ากำลังร้องไห้,” ชานิพึมพำ.
“อูซุล, ความเข้มแข็งของข้า, เจ้าให้ความชื้นแก่ผู้ตายหรือ?
แก่ความตายของผู้ใดหรือ?”
“แก่หลายผู้คนที่ยังไม่ตาย,” เขาพูด.
“งั้นก็ปล่อยให้พวกเขาได้มีเวลาของชีวิตของพวกเขาเถิด,”
เธอพูด.
เขาสัมผัสรู้ผ่านหมอกของยานั้นว่าเธอพูดถูกต้องอย่างไร,
ดึงเธอเข้ามาแนบตัวขาด้วยแรงคุคั่ง. “สิฮายิ!” เขาพูด.
เธอเอาฝ่ามือยันที่แก้มของเขา, “ข้าไม่หวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว,
อูซุล. มองข้าสิง ข้าเห็นอะไรที่เจ้าเห็นเมื่อเจ้ากอดข้าเช่นนี้.”
“เจ้าเห็นอะไรหรือ?” เขาถามสั่ง.
“ข้าเห็นเราให้ความรักแก่กันและกันในเวลาแห่งความเงียบสงบระหว่างพายุทั้งหลาย.
มันคืออะไรที่เราถูกหมายให้ต้องทำ.”
ยานั้นได้ตัวเขาไปอีกครั้งและเขาคิด: ช่างมากมายหลายคราเหลือเกินที่เจ้าได้ให้แก่ข้าด้วยความปลอบประโลมใจและความลืมพ้นไปสิ้นทั้งหลายนั้น.
เขารู้สึกใหม่อีกของความเหนือแสงด้วยมโนภาพนูนสูงของเวลาของมัน,
สัมผัสรู้ถึงอนาคตของเขาที่กำลังกลายเป็นความทรงจำทั้งหลาย---ความน่าอดสูทั้งหลายที่อ่อนโยนของความรักทางกายภาพ,
การแบ่งปันและร่วมกันของตัวตน, ความอ่อนนุ่มและความรุนแรง.
“เจ้าเป็นผู้แข็งแกร่ง, ชานิ,”
เขาพึมพำ. “อยู่กับข้านะ.”
“เสมอเลยล่ะ,” เธอพูด,
และจุมพิตเขาที่แก้ม.
(จบบรรพที่
สอง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น