สวามี สารวาปิยะนันฑะ - ฉันไม่ใช่กายและจิต. แต่อย่างไรหรือ? ตอนที่ 1, “ฉันไม่ใช่อะไรมันทั้งนั้น” ไปสู่ “ฉันคือทั้งหมดของมัน”

สวามี สารวาปิยะนันฑะ - ฉันไม่ใช่กายและจิต. แต่อย่างไรหรือ? ตอนที่ 1, “ฉันไม่ใช่อะไรมันทั้งนั้น” ไปสู่ “ฉันคือทั้งหมดของมัน”

I am not the body and the mind. But how? | Part I , "I am none of it" to " I am all of it"|

         https://youtu.be/e_jYfLy_cmI?si=Du2LAcY2OSS57dxg

 

         มีการยกคำกล่าวจริงจากท่านสวามี วีรชนันธะ(Swami Virajanandha), สวามี ทีสะ คุรุ(Swami Tee’s Guru), สวามี ทาธัจหะ ทันจี(Swami Tathagha Tanji) เป็นคุรุ(Guru), ท่านสวามี วีรชนันธะ เป็นประธานคณะนิกายของเรา หลายๆปี, หลายทศวรรษที่ผ่านมาแล้ว (the president of our order many, many years, decades ago.) แล้วในท่ามกลางคำกล่าวของท่าน ฉันได้พบว่าไว้เช่นนี้, โลกทั้งปวงนี้ได้ถูกนำเสนอต่อฉันไปตามกับร่างกาย. (So among his saying I found this, this whole world is presented to me along with the body.) ดังนั้นไม่ว่าจะฉันเป็นทั้งหมดของมัน หรือไม่เป็นมันเลย (So either I am all of it or none of it.)

         เห็นมั้ย, มันเป็นสิ่งที่ง่าย ๆซึ่งเราไม่ได้สังเกต. เราได้ระแวดระวังอะไรที่เราได้จระหนักถึง, ทุกสิ่ง, โลก, ร่างกายนี้, ความคิดทั้งหลายของเรา และโลกภายนอกที่ได้เปิดเผยออกต่อเราผู้คน, ทั้งหมดของมันรวมอยู่เข้าด้วยกัน. อะไรที่เราอยากปกติธรรมดาทำคือเราพูดว่า, ฉันคือสิ่งนี้และที่เหลือไม่ใช่ฉันนี้เป็นสิ่งอื่น, ตัวเอง, วัตถุ. (See, it simple thing that we don’t notice. We are aware what are we aware of, everything, the world, this body, our thoughts and external world which is revealed to us people, all of it together. What we normally do is we say, I am this and the rest is not me this other, subject, object.)

         แต่ก็ไม่ยืนหยัดต่อเหตุผลเมื่อคุณพิจารณามันในหนทางนี้ว่า ทุกสิ่งทั้งปวงได้ถูกนำเสนอต่อฉันซึ่งความตระหนักรู้/สัมปชัญญะ. ฉันได้ตระหนักรู้อะไรๆ. ฉันได้ตระหนักรู้ถึงโลก, ฉันได้ตระหนักรู้ถึงร่างกายนี้ด้วยเช่นกัน. ดังนั้นทำไมฉันถึงพูดว่าตัวฉัน, นั่นไม่ใช่ตัวฉัน. นี้คือฉันนั่นไม่ใช่ฉัน. ไม่ว่าฉันคือทั้งหมดของมัน, ร่างกายและจักรวาล หรือไม่มีอะไรเป็นของมัน. (But doesn’t stand to reason once you consider it in this way that the whole thing is presented to me the awareness. I’m aware of what. I’m aware of the world, I’m aware of the body also. So why do I say this is me, that’s not me. This is I and that’s not I. Either I am all of it, body and the universe or none of it.)

         นี้คืออะไรที่ เอ้อ สวามี วีรชนันฑะ จี ได้หมายถึง. และขณะที่กำลังอ่าน อัชตวากระ คีตา, ฉันได้เจอเข้ากับโศลกท่อนหนึ่งที่ท่านสวามี วีรชนันฑะได้นำมากล่าวอ้างอิงจากอัชตะวากระ คีตานั้น. ในบทที่ 2 ของอัชตะวากระ คีตา ในท่อนที่ 2 ของบทที่ 2. โศลกท่อนนั้นกล่าวไว้ว่า, “ยะถา ปรากา ศะยัม เอโก เดฮัม เมนัม ตะถา อะตา จะกัต อาตตา มามะ จะกัต สารวัม อาธะวา นาชะ คินชะ นะฮา.” (This is what uh Swami Virajananda Ji meant. And while reading the Ashtavakra Gita¹, I came across this very verse Swami Virajananda Ji was quoting from the Ashtavakra Gita. In the second chapter of Ashtavakra Gita in the second verse of the second chapter. The verse goes “yahta prakasa yam ekho deham me nam tatha jagat aata mama jagat sarvam aathawa nacha kincha naha”.)

         ¹ https://en.wikipedia.org/wiki/Ashtavakra_Gita

“ดังที่ฉันโดยตนเองเผยแสดงถึงร่างกายนี้ และจักรวาลทั้งปวงนี้, เช่นนั้นเอง, เช่นนั้นเอง ว่าทั้งหมดของจักรวาลนี้คือฉัน หรือก็ไม่ได้คือมัน.” (“As I by myself reveal this body and this entire universe, therefore, therefore either all of this universe is mine or none of it is.)

         เป็นโศลกที่งดงามยิ่งนัก, เป็นโศลกที่ส่องสว่างยิ่งนัก. ฉันได้ติดอยู่กับ เอ้อ ความพิศวงใจ, และคุณรู้มั้ย, กวีไบรอนได้กล่าวถึง เอ้อ อัชตะวากระ คีตาไว้ว่า, เมื่อบรรดาครูทั้งหลาย และนักปรัชญาทั้งหลาย และนักกวีทั้งหลายได้พูดอะไรที่พวกเขาต้องการที่จะพูดแล้ว และนิ่งเงียบลง, อัชตะวากระก็เริ่มต้นพูด. (What a beautiful verse, what a radiant verse. I’m stuck with uh wonder, and you know, Byron² says that uh Ashtavakra, when all these religious teachers and philosophers and poets have said what they wanted to say and fallen silent, Ashtavakra begins to speak.)

         ² https://en.wikipedia.org/wiki/Lord_Byron

         Fy’อะไรที่เขาพูดคือ คำทั้งหลายดูเหมือนจะออกมาจากความส่องสว่าง พวกเขาปรากฏขึ้นบนกระดาษในกระดาษและหมึก, พวกเขาออกมาจากการส่องสว่าง. และชั่วขณะที่พวกเขาสัมผัสกระดาษ, และน้ำหมึกและกระดาษนั้น, และแล้วชั่วขณะถัดมาพวกเขาก็หายกลับไปในความส่องสว่างออกมานั้น. พวกเขาเรืองแสงสว่างออกมามากและโศลกท่อนนี้ก็เป็นเช่นนั้น.  (As what he says is words seem to come out of luminosity they appear on the paper in paper and ink, they come out of a radiance. And the moment they touch the paper, and the ink and paper, and then the next moment they disappear back into that radiance. They’re so luminous and this verse is like that.)

         ฉันพิศวงใจเหลือเกิน, ติดอยู่กับโศลกท่อนนี้จนฉันคิดว่าฉันต้องการจะนำมาแบ่งปันความพิศวงใจของฉันให้กับคุณในวันนี้. (I was so wonder, stuck at this wonderful verse that I thought I want to share my wonder with you today.)

         เอ้อ อัชตะวการะบอว่า, เป็นแค่ที่ว่า, ดังที่ฉัน...คุณรู้มั้ย, ส่องสว่างร่างกายนี้, เช่นเดียวกับที่ฉันส่องสว่างโลกทั้งปวงนี้ และเพราะเช่นนั้น, ฉันระบุชี้ตนเองแต่เพียงร่างนี้เท่านั้น, นี้คือร่างกายของฉัน. แต่แล้วฉันควรจะพูดด้วยเช่นกันว่าโลกทั้งปวงนี้เป็นของฉัน, บนหลักการนั้น หรือไม่ใช่อะไรที่มันเป็น. (uh Ashtavakra says, is that just, as I…um…did you know, illuminate this body, so do I illuminate this entire world and therefore, I identify myself only this body, this is my body. But then I should also say that the whole world is mine, on that principle or none of it is.)

         ดังนั้น เราจะเข้าไปในเรื่องนี้กันในวันนี้ในรายละเอียดบางอย่าง. มันอาจะดูเหมือนว่าเป็นนามธรรมและปรัชญาหนักๆ แต่ อืม...มันเป็นเกี่ยวกับคุณ. มันเป็นเกี่ยวกับเรา. ดังนั้นมันจึงเป็นประเด็นที่น่าตื่นเต้นดีที่สุดต่อหัวใจของเรา. ฉัน, ตัวฉัน, ตัวของฉัน. นั่นคือทำไมฉันทำมัน, เป็นอะไรที่น่าสนใจเพราะว่าคุณควรจะรับเอามันเป็นเช่นเรื่องราวของคุณ. (So we will go into this today in some detail. It mays seem like abstract and heavy philosophy but um…it’s about you. It’s about us. So it’s the most exciting subject that is on the subject dearest to our heart. I. me, myself. That’s why I do it is very interesting because you should take it as your story.)

         อย่างแรกของทั้งหมด, นี้เราต้องเริ่มต้นด้วยการพิจารณาถึงเรื่องของ กาย-จิต, ตัวเราเอง, อะไรที่เราคิดว่าคือตัวเราเอง. เราไม่ได้มักจะเริ่มต้นด้วยตัวเราเองกันเสมอๆ. และทีนี้อัชตะวากระให้เบาะแสแก่เราอย่างหนึ่ง. “ยะถา ปรากาศ อะยามิ เอกหะ เดฮัม อายหัม”, ดังที่ฉันได้เผยออก ดังที่ฉันส่องสว่างร่างกายนี้ม ร่างกายนี้. ทีนี้ด้วย...ประโยคนี้เขาให้เราเบาะแสหนึ่งที่เราจะเริ่มต้นกันได้ในการ...สอบสวนของเรา. (First of all, this we must start with the consideration of this body-mind, ourselves, what we think of ourselves. We don’t always starts with ourselves. And here Ashtavakra give us a clue. “yahta prakash prakash ayami ekha deham ayham”, as I reveal as I illuminate this body this body. Now by this…this statement he gives us a clue where we begin our…our investigation.)

ถ้าฉันกำลังส่องสว่างบางอย่าง แล้วสิ่งนั้นก็ไม่ใช่ฉัน. ถ้าฉันกำลังเผยออกบางอย่างแล้ว สิ่งนั้นก็ไม่ใช่ฉัน. ถ้าฉันตระหนักรู้ถึงบางอย่างแล้ว สิ่วงนั้นก็ไม่ใช่ฉัน. แค่เหมือน...อืม...แสงที่อยู่ตรงนั้น และแสงนั้นตกลงมาที่โต๊ะนี้และนาฬิกานี้และไมโครโฟนนี้, และมันได้เผยให้เห็นสิ่งทั้งหลายเหล่านี้. แต่แสงนั้นไม่ใช่อะไรที่มันส่องสว่างกระทบ. มันเป็นบางอย่าง. มันเป็นแสงเดียวกันที่เผยเปิดไม่ใช่แค่เพียงโต๊ะ, อิเล็คตรอน แต่ยังมีนาฬิกาและไมโครโฟน. และกระนั้นได้แตกต่างไปจากโต๊ะนี้และนาฬิกานี้และไมโครโฟนนี้. (If I am illuminating something then that thing is not me. If I’m revealing something then that thing is not me. If I’m aware of something then that thing is not me, it’s not I. Just like um…the light is there and that light falls on this table and the clock and the microphone, and it reveals these things. But the light is not what it illuminates. It is something, it’s the same light which reveals not only the table, the electron but the clock and the microphone. And yet is distinct from the table and the clock and the microphone.)

โต๊ะและนาฬิกาและไมโครโฟน ไม่ได้ส่องสว่างออกมา. พวกมันไม่ได้เผยเปิดตนเอง. พวกมันไม่ได้เผยออกซึ่งกันและกัน. แต่แสงเผยเปิดออกซึ่งทุกสิ่งทั้งหมดนี้และเผยออกซึ่งตัวมันเอง, มันไม่ได้ต้องการแสงอีกอีกหนึ่งเผยตัวมันออกมา. (The table and the clock and the microphone are not illuminous. They don’t reveal themselves, they don’t reveal each other. But the light reveals all of this and reveals itself, it does not require one more light to reveal it.)

เช่นเดียวกัน, จิตสำนึก. คัมภีร์อุปนิษัทเรียก จิตสำนึกว่า, แสงของแสงทั้งหลาย, ทำไมรึ? เพราะถึงแม้ว่าแสงนี้จะเผยออกซึ่งทุกสิ่ง, ปราศจากดวงตาของเราก็ไม่มีอะไรของมันที่จะถูกเผยเปิดออกแก่คุณ. ดังนั้นดวงตาจึงเป็นผู้เผยออกซึ่งแสงตัวมันนั้น. แต่ปราศจากจิตแล้ว ที่แม้กระทั่งดวงตาได้กำลังทำงานอยู่, ถ้าจิตของคุณนอนหลับอยู่หรือไม่ได้สนใจ, คุณก็จะไม่ประสบรับรู้สิ่งใดเลย.  (Similarly, Consciousness. Upanishad call Consciousness, the light of lights, why? Because though this light reveals everything, without your eyes none of it will be revealed to you. So the eyes reveal the light itself. But without the Mind that even if the eyes are working, if your Mind is asleep or not attentive, you will not experience anything.)

และจิตตัวมันเอง โดยปราศจากจิตสำนึก, ไม่ว่าอะไรก็ตามนำถูกเสนอต่อในจิต ก็จะไม่ได้ถูกประสบรับรู้. ดังนั้นจิตสำนึกคือแสงแห่งแสงทั้งหลาย. แสงของว่าสิ่งนี้คือดวงตาของคุณ. แสงของสิ่งนี้คือดวงตาของคุณ. แสงของดวงตาของคุณคือจิต. แสงของจิตก็คือจิตสำนึก. (And the Mind itself without Consciousness, whatever presented in the Mind will not be experienced. So Consciousness is the light of the lights. The light of this is your eyes. The light of your eyes is the Mind. The light of your mind is Consciousness.)

แสงของจิตสำนึกคือ, ไม่เลย, มันเป็น...มันเป็นแสงของแสงทั้งหลาย. มันเป็นเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่ตนเอง-เรืองรองส่องสว่างไปเบื้องหน้าและเผยออกซึ่งทุกสิ่งต่อคุณ, ต่อฉัน, ต่อเรา, ตัวรับรู้.(The light of Consciousness, no, it is…it is the light of lights. It is the only one which is self- luminous shines forth and reveals everything to you, to me, to us, the knowing subject.)

นั่นที่ซึ่งแสงนั้นอันเป็นความตระหนักรู้, ต้องเป็นที่แยกออกจากตัวถูกรู้นั้น. ความเรืองรองและไม่เรืองรอง. ตัวรับรู้และตัวถูกรับรู้. ในภาษาสันสกฤตคือ “จิต, ญาดะ” พวกเขาไม่สามารถเป็นสิ่งเดียวกันได้. (That which is light that which is awareness, must be distinct from its object. The luminous and the non-luminous. The aware and the not aware. In Sanskrit “chit, jada” they cannot be the same thing.) 

อีกหนทางหนึ่งของการเข้าใจในสิ่งนี้ก็คือว่า, สิ่งใดซึ่งคือผู้รู้และสิ่งที่ถูกรู้. สิ่งใดที่คือผู้เห็นและสิ่งซึ่งเป็นผู้ถูกเห็น. พวกเขาไม่สามารถเป็นสิ่งเดียวกันได้. ดราชตะ(ध्रास्ता-ผู้มอง/ผู้กระทำ) และดริชยะ(दृश्य-ฉาก/ผู้ถูกกระทำ), เราได้ยินชื่อเสียง, คุ้นเคยกันดีกับการโต้แย้งนี้. พิจารณาถึงดวงตาในตัวของพวกมันเอง, ดวงตานั้นเป็นผู้มอง และโลกวัตถุนั้นเป็นฉาก(ที่ถูกมอง-ผู้แปล). ตอนนี้อย่างชัดแจ้งแล้วว่าดวงตานั้นสามารถมองแต่เพียงสิ่งทั้งหลายที่อยู่ห่างไปจากตัวพวกเขาเองเท่านั้น. หนึ่งสิ่งที่ดวงตาทั้งหลายไม่สามารถมองเห็นได้คือตัวของพวกเขาเอง.  (Another way of understanding this is that, that which is knower and that which Is known. That which is the seer and that which is the seen. They cannot be the same thing. The Dhrasta and Drishya, we are famous, we are familiar with this argument. Consider the eyes themselves, the eyes are the seer and the material world is the scene. Now clearly the eyes can see only things which are at the distance from themselves. One thing that eyes cannot see are the eyes themselves.)

บางครั้งเราไม่แม้กระทั่งมองเห็นแว่นตาของเราเอง, เพราะว่าพวกเขาอยู่ใกล้ดวงตาของเราเกินไปและพวกเขา, ก็โปร่งใสจนเรามองผ่านทะลุพวกเขาไป. ดังนั้นแม้กระทั่งใกล้มากยิ่งขึ้นกว่ากระจกแว่นตาก็คือดวงตาทั้งหลายในตัวพวกเขาเอง. พวกเขาไม่สามารถทำตัวพวกเขาเองเป็นวัตถุที่ถูกมองได้, ฉันหมายถึงว่า, คุณสามารถมองเงาสะท้อนในกระจกเงานั้นได้, คุณอาจจะเห็นภาพถ่ายเซลฟี่ จากกล้องถ่ายรูปได้, แต่ดวงตาทั้งหลายไม่สามารถมองตัวพวกเขาเองได้ในแบบที่มองดูสิ่งอื่นทั้งหลาย. (Sometime we don’t even see our own glasses, because they are very close to our eyes and they are, they are transparent so we see through them. So and even closer than the glasses are the eyes themselves. They eyes cannot make themselves an object, I mean, you can see a reflection in the mirror, you can see a selfie taken on a camera, but eyes cannot directly see themselves the way they see other things.)

ผู้มองและผู้ถูกมอง, พวกเขาต้องเป็นสิ่งแตกต่างกัน. อืม ถ้าคุณประยุกต์สิ่งนี้กับร่างกาย, ทำไมต้องร่างกาย? โลกของอัชตวากระรู้และเราทั้งหมดรู้ว่าเราไม่ได้พิจารณาตัวเราเองที่จะเป็นโลกนี้, นั่นเอง, นั่นคือปัญหาของโลกนี้, คุณรู้มั้ย, เราไม่ได้พูดว่า ฉันคือทุกสิ่ง. ฉันเป็นได้มากเช่นนี้. (The seer and the seen, they must be different. Um If you apply this to the body, why to the body? The world Ashtavakra knows and we all know we don’t consider ourselves to be the world, that’s, that’s the world problem you know, we don’t say that I am the everything. I am just this much.)

ทีนี้, อัชตะวากระบอกว่า, เริ่มต้นการเดินทางของคุณจากตรงนั้น. คือแค่มองดูที่อะไรซึ่งคุณคิดว่าคุณเป็น, ฉันคือร่างกายนี้. ทีนี้ร่างกายนี้ก็เป็นตัวถูกรู้ของความตระหนักรู้. ใช่, ฉันตระหนักรู้มันในกรณีเดียวกันกับแสงไฟและนี่คือตัวถูกรู้นั้น. และแสงไฟและวัตถุก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน. และผ่านแสงไฟนั้นก็ได้เผยออกซึ่งวัตถุทั้งหลาย. แต่มันไม่ได้เป็นสิ่งเดียวกัน. (Now, Ashtavakra says, start your journey there. Is just take look at what you think you are, I am this body. Now this body is it an object of awareness. Yes I’m aware of it in that case you are the light and this is the object. And the light and the object are not the same thing. That light and this object are not the same thing. And through the light reveals the object. But it’s not the same thing.)

จิตสำนึกและวัตถุ/ตัวถูกรู้ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน. จิตสำนึกและร่างกายก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน. ฉันตระหนักรู้ถึงมัน. ฉันคือจิตสำนึก, ร่างกายเป็นอะไรบางอย่างที่ฉันได้ตระหนักรู้โดยจิตสำนึก. (Consciousness and its object are not the same thing. Consciousness and the body are not the same thing. I am aware of it. I am Consciousness, the body something that I’m aware of it’s not consciousness.)

อย่างชัดเจนในการโต้แย้งเช่นเดียวกันจะประยุกต์เหมือนความหลากหลายเล็กๆของดราสตะและดริชยะ. คุณเห็นมันไหม? ใช่, ฉันสามารถมองเห็นแยกแยะร่างกายได้ด้วยประสาทสัมผัสของฉัน, ฉันสามารถมองมัน, ฉันสามารถแตะต้องมัน, ฉันสามารถได้กลิ่นมัน, ฉันสามารถลิ้มรสมัน, ฉันสามารถได้ยินมันในการครั่นครืนอยู่ในท้องของฉัน. ทั้งหมดของสิ่งเหล่านี้, ทั้งหมดของห้าประสาทรู้สึก/อายตนะสามารถแยกแยะร่างกายนี้ได้. ฉันเป็นผู้มอง, ผู้ได้ยิน, ผู้ได้กลิ่น, อะไรก็ตามมันเป็นของร่างกายนี้ที่ซึ่งได้ยิน, ได้เห็น, ได้แตะต้อง, ได้กลิ่น, ว่ามันเป็นวัตถุ/ตัวถูกรู้. มันคือดริชยะ/ฉาก, ฉันคือดราสตะ/ผู้กระทำ, ฉันคือผู้มอง, มันเป็นผู้ถูกมอง, ผู้มองและผู้ถูกมองไม่สามารถเป็นสิ่งเดียวกันได้. (Exactly the same argument will apply like a little variation Dhrasta and Drishya. Do you see it? Yes I can objectify the body with my senses, I can see it, I can touch it, I can smell it, I can taste it, I can even hear in the rumbling in my tummy. All of these, all the five senses can objectify the body. I am the seer, hearer, smeller, whatever it is of the body is that which is heard, seen, touched, smelled, it’s an object. It is Drishyam, I am Dhrasta, I am the seer, it is the seen, seer and seen cannot be the same thing.)

พวกเขาแตกต่างกัน. เพราะเช่นนั้นเอง, ฉันผู้มองแห่งร่างกายนี้ และไม่ใช่ร่างกายนี้. สังเกตได้ว่ามีคสวามแตกต่างอันละเอียดอ่อนในสองการโต้แย้งนี้. 1) คือ ฉันคือตัวรู้สึกและร่างกายเป็นวัตถุ/ตัวถูกรู้, ไม่ใช่ตัวรู้สึก. ตัวรู้สึกและตัวไม่รู้สึกไม่สามารถเป็นสิ่งเดียวกันได้. เพราะเช่นนั้นเองฉันจึงไม่ใช่ร่างกายนี้. (They are different. Therefore, I the seer of the body and not the body. Notice that subtle difference in the two arguments. 1 is I am conscious and the body is an object, not conscious. The conscious and the not conscious cannot be the same thing. Therefore I am not the body.)

การโต้แย้งอย่างที่ 2) คือ, ฉันคือผู้มอง, ผู้รู้, และร่างกายเป็นผู้ถูกมอง, ถูกรู้. พวกเขาไม่สามารถเป็นสิ่งเดียวกันได้. มันมีคว่ามหลากหลายของการโต้แย้งอย่างแรก, การโต้แย้งอีกอันนั้นสามารถรัยบได้ง่ายกว่า. ร่างกายเป็นสิ่งลำดับชุดต่อเนื่องกันของการเปลี่ยนแปลง, และฉันประสบรับรู้ต่อแต่ละของพวกเขานั้น. วัยทารกและวัยเด็กและวัยรุ่นและวัยกลางคนและวัยชรา, ทั้งหมดเหล่านี้เปลี่ยนแปลงอย่างมากมายใหญ่โตเกิดขึ้นอยู่กับร่างกายนี้. และฉันประสบรับรู้ทั้งหมดของพวกเขา. (The second argument is, I am the seer, the knower, and the body is the seen, the known, knower and known, seer and seen. They cannot be the same thing. It’s a variation on the first uh argument, another argument you can take even simpler. The body is continuous series of changes, and I experience each of them. Babyhood and childhood and youth and middle age and old age, all of these tremendous changes going on the body. And I experience all of them.)

ฉันมีสัญชาตญาณประสาทรู้สึกของความต่อเนื่องของสิ่งนี้. ฉันคือผู้รู้ของตัวฉันเองในร่างกายนี้, ในวัยเด็ก, ในวัยทารก, ในวัยรุ่นและนั่นคือร่างกายเป็นลำดับชุดทั้งหลายของความเปลี่ยนแปลง, ฉันเป็นผู้ไม่ได้เปลี่ยนแปลง และร่างกายนั้นเป็นการเปลี่ยนแปลง, วัตถุ/ตัวเปลี่ยนแปลง, เปลี่ยนแปลงและไม่เปลี่ยนแปลงในภาษาสันสกฤต, สาวิการ, นิรวิการ-ไม่เปลี่ยนแปลง, สาวิการ คือเปลี่ยนแปลง, ด้วยความปรับเปลี่ยนดัดแปลง. (I have an intuitive sense of a continuity of this. I am the knower of myself in this body, in childhood, in babyhood, in youth and that the body is a series of changes, I the unchanging subject and body the changing, object, changing and unchanging in Sanskrit, savikar, nirvikar- unchanging, savikar with changes, with modification.)

อย่างไรที่สิ่งเดียวกันเป็นทั้งเปลี่ยนแปลงและไม่เปลี่ยนแปลง? มันเหมือนง่ายเท่า ๆกับอะไรบางอย่างที่กำลังเคลื่อนที่. ถ้าคุณแปะติดตนเองอยู่กับสิ่งที่กำลังเคลื่อนที่นั้น, ไม่ว่าสิ่งที่กำลังเคลื่อนที่นั้นจะหยุดหรือว่าคุณจะถูกลากไปตามกับมันอยู่. คุณไม่สามารถมีได้ทั้งสองอย่างพร้อมกัน, สิ่งที่กำลังเคลื่อนที่ไปจะคอยแต่เคลื่อนต่อไปและกระนั้นคุณก็ไม่ได้เคลื่อนที่ และกระนั้นคุณก็ยังแปะติดอยู่กับมันอยู่, ทั้งสองอย่างไม่สามารถไปด้วยกัน. คุณไม่สามารถมีสัมพันธภาพกับการเปลี่ยนแปลง. (How can the same thing be changing and unchanging? It’s like as simple as something is moving. If you attach yourself to that moving thing, either the moving thing will stop or you will be dragged along with it. You cannot have both together, the moving thing will keep on moving and yet you don’t move and yet you are attached to it, the two cannot go together. You cannot have any relationship with the changing.)

ครั้งหนึ่งสาธุในอัตตระหกันฑ์เคยกล่าวไว้ว่า, “โย อานิตยะ ฮาย อาระ นิตตยะ ฮาย อันมี โคอิ ริสตะ นาย ฮาย, นั่นซึ่งเป็นภายนอก ซึ่งไม่ได้เป็นไม่-ภายนอก อันพวกเขาไม่ได้มีสัมพันธภาพ.” และกระนั้นพวกเขาดูเหมือนจะมีซึ่งสัมพันธภาพกัน. และนั่นคือสิ่งในตอนนี้คือ “สาวิการ”และ “นิรการ”, ความเปลี่ยนแปลงและความไม่เปลี่ยนแปลง ด้วยการปรับแก้เปลี่ยนแปลง และปราศจากการปรับแก้เปลี่ยนแปลง. และพวกเขาไม่สามารถเปแนสิ่งเดียวกันได้.  (Once Sadhu in Uttarakand used to say, “jo aanitya hai aaura nittya hai unme koi rista nai hai, that which is eternal that is un-eternal they have no relationship.” And yet they seem to have a relationship. And that’s the thing now “savikar” and “nirvikar”, changing and un-changing with modification and without modification. And they cannot be the same thing.)

เพราะเช่นนั้นเอง, สำหรับเหตุผลทั้งหลายเหล่านี้, อะไรคือเหตุผลทั้งหลายเหล่านี้? สามเหตุผลที่ฉันได้ให้ไปแล้วแก่พวกคุณ, และฉันสามารถป้อนให้พวกคุณได้อย่างน้อยที่สุดสี่หรือห้าเหตุผลที่ดีได้อีก. เหตุผลทั้งหลายเหล่านี้, สำนึกรู้ หรือ ไม่สำนึกรู้, ฉันผู้รู้สึกรู้ ร่างกายไม่รู้สึกรู้, ฉันไม่สามารถเป็นร่างกายได้. อื้อ, ฉันคือผู้รู้, ผู้มอง และร่างกายคือผู้ถูกมอง. ไม่ใช่แค่โดยกายภาพที่ผู้ถูกมองด้วยดวงตา, แต่เป็นห้าประสาทรู้สึก/อายตนะ. และร่างกายนั้นคือวัตถุ/ตัวถูกรับรู้ของประสาทรู้สึกทั้งหมด. ผู้รู้และผู้ถูกรู้, ผู้มองและผู้ถูกมอง, นั่นคือดราสตะและดริชยะ, เพราะเช่นนั้น ฉันจึงไม่สามารถเป็นร่างกายนี้ได้.  (Therefore, for these reasons, what are these reasons? Three reasons I’ve given you, and I can supply at least four or five more good reasons. These reasons, conscious not conscious, I the conscious the body not conscious, I cannot be the body. Uh, I the knower, the seer and the body is the seen. Not just physically the seen with the eyes, the five senses. And the body is the object of all the senses it is the known. Knower and known, seer and seen, there Dhrasta Drishya, therefore I cannot be the body.)

และอย่างที่สาม, ยิ่งง่ายมากเท่าใดก็ยิ่งเป็นการโต้แย้งตามสัญชาตญาณ, และความไม่เปลี่ยนแปลงและความเปลี่ยนแปลงไม่สามารถเป็นสิ่งเดียวกันได้. เพราะเช่นนั้นเอง ฉันจึงไม่ใช่ร่างกายนี้. การโต้แย้งทั้งหลายเหล่านี้ยิ่งเหมือนกันกับ, คุณรู้มั้ย, เหมือนการโต้แย้งทั้งหลายของทนายทั้งหลายในศาล ที่กล่าวจูงใจคณะลูกขุน, พวกเขาไม่ได้ใช้หลักทางคณิตศาสตร์ใดในการแสดงให้ดเห็นทั้งหลายนั้น, พวกเขาเป็นเหมือนอย่างจูงใจชักชวนมากกว่า. อย่างแรก,พวกเขาโน้มน้าวในเหตุผลของเรา, และแล้วอย่าไปละทิ้งพวกนั้นไปตรงนั้น, โอเค ฉันเข้าใจมัน, ฉันมองเห็นอะไรที่คุณกำลังพยายามจะพูด, ไม่ใช่แค่พยายามพูด. (And third, the more simply the more intuitive kind of argument, and the unchanging and the body is the changing. And therefore the unchanging and changing cannot be the same thing. Therefore I am not the body. These arguments are more like, you know, like an arguments, lawyers in the court to convince the jury, they are not mathematical demonstrations, they’re like persuasive. First they persuade our reason, and then don’t abandon them there, okay I get it, I see what you’re trying to say, not just try to say.)

ตอนนี้การได้ชักจูงใช้พวกเขาเป็นเหมือนเช่นตัวชี้ที่จพะเปลี่ยนแปลงวิธีที่คุณมองที่ร่างกายนี้. มันเป็นแค่กำลังพูดว่าฉันและพูดว่าสิ่งนี้, ร่างกายนี้. แล้วการโต้แย้งทั้งหลายนั้นจะเปลี่ยนแปลงกระบวนทัศน์ของเราในหนทางทั้งปวงที่เรามองยังตัวของฉันและร่างกายนี้. อัชตะวากระแค่กล่าวว่า, “ยะถา ประกาศะ อายะหะ มิ เอกะ ดาฮัม อายฮัม, ร่างกายนี้)นเผยออกส่องสว่างร่างกายนี้. เพราะเช่นนั้นเราสมบูรณ์สิ้นซึ่งความเป็นฉัน, ฉันไม่สามารถเป็นร่างกายนี้ได้. (Now having been convinced use them as pointers to change the way you look at the body. It’s just saying I and say this, this body. So the arguments will change our paradigm entire way of looking at myself and the body. Ashtavakra just says, “yatha prakash ayah mi aeko daham ayham, this body I reveal illumine this body. Therefore we completed I, and I cannot be the body.)

กระทั่งยิ่งไปกว่านั้น, เมื่อคุณมองเข้าไปข้างใน, อะไรที่เราอย่างใกล้ชิดระบุแยกแยะตัวเราเองมากยิ่งขึ้นด้วย, จิตนี้กับความเป็นของมันในความคิดทั้งหลาย, ความรู้สึกทั้งหลาย, ความทรงจำทั้งหลาย, ประสบการณ์รับรู้ทั้งหลาย, เรื่องราวส่วนตัว, บุคลลนี้ ที่เป็นอย่างพื้นฐานของการเป็นจิต/สิ่งมีชีวิตที่มีจิต, สถาปนาซึ่งความจำทั้งหลายในการชอบและไม่ชอบแห่งเรื่องราวตนเองของเรา. ฉันคือบุคคลนี้? ตัวอย่างการโต้แย้งเช่นเดียวกันมาประยุกต์ขึ้น, ประยุกต์มันในที่นี้. ฉันกำลังเผยออกซึ่งจิต? ฉันกำลังส่องสว่างซึ่งจิต?  (Even more so when you look inwards, what we more closely identify ourselves with, this mind its thoughts, feelings, memories,  experiences, the personal story, this person which is basically a mental being, constituted of like and dislike memories our own story. Am I this person? Same example argument apply, apply it here. Am I revealing the Mind? Am I illumining the Mind?)

ใช่, จิตกำลังเผยออกซึ่ง, ความคิดทั้งหลายของฉันได้ถูกเผยออกต่อฉัน, พวกเขาอาจจะไม่ได้ถูกเผยออกต่อใครอื่นใด นอกเสียจากว่าคุณส่งกระแสจิตไปได้. แต่อย่างโดยตรง, ฉันมีการรับรู้นี้, มันเป็นเชิงเทคนิค, มันจึงถูกเรียกว่าการรับรู้/สติสัมปชัญญะ. ฉันได้รับรู้ประสบการณ์อย่างโดยตรงต่อความคิดทั้งหลายของฉัน. เมื่อมีความเจ็บปวด, ผู้ที่ประสบรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้นอกไปจากฉันรึ? ฉันประสบรับรู้ความเจ็บปวด, ดังนั้นฉันเผยออกซึ่งจิตนี้, ฉันเผยออกซึ่งสิ่งการสถาปนาขึ้นนี้, สิ่งทั้งหลายที่อยู่ในจิต. ฉันเผยออกซึ่งบุคคล/ตัวตนนี้, ฉันได้คิดว่าฉันเป็น.  (Yes, the Mind is revealing, my thoughts are reveal to me, they may not be reveal to anybody else unless you are a telepath. But directly I have this perception, it’s technical, it’s called a perception. I directly experience my own thoughts. When there’s a pain, who experience the pain but me? I experience the pain, therefore I reveal the Mind, I reveal this the constituent, the contents of the Mind. I reveal this person, I thought I was.)

แต่ถ้าฉันได้เผยออกซึ่งมันแล้ว ฉันก็คือสิ่งส่องสว่าง. ฉันคือจิตสำนึก. ฉันคือจิตสำนึกที่เผยออกซึ่งจิต, ซึ่งคือวัตถุ/ตัวถูกรู้อันถูกส่องสว่าง, การโต้แย้งยึดอันเดียวกัน, จิต-จาดะห์(ฉาก), เพราะเช่นนั้นเอง ฉันจึงไม่สามารถเป็นจิตได้. และนี้เป็นที่น่ามึนงงยิ่ง, สิ่งน่าพิศษวงจริงๆ. นั่นคือสิ่งที่ในอย่างอัตโนมัติ, อย่างธรรมชาติในการแยกแยะตัวตนเองของเราด้วย, คือสิ่งบรรจุอยู่ในจิตของเรา. นั่นยคือที่ฉันเป็น. (But if I reveal it then I am the illuminate. I am the Consciousness which reveals the Mind, which is an object the illuminate, same argument holds, Chit, Jadah, therefore I cannot be the Mind. And this is such a stunning, a stunner really. That we the closest thing that we have the one which we automatically, naturally identify ourselves with, are the contents of our minds. That’s who I am.)

โกรธ. ฉันโมโห. ฉันพูดว่าฉันโมโหแต่ฉันกลายเป็นหนึ่งในกับนั่น. แต่มันเป็นเนื้อในของจิต. และสิ่งที่น่าสนใจก็คือ, ถ้าคุณคิดในวิธีนั้น, ถ้าคุณแค่นำความคิดนี้, ความเข้าใจนี้มาสู่จิตของคุณ, มันก็เป็นความโกรธ. ความโกรธก็จะถูกปลอบประโลมให้มันเย็นสงบลง. บางครั้งมันคือการแยกแยะของเราด้วยจิตที่เพิ่มความแข็งแรงให้กับมัน, ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เป็นเนื้อในทั้งหลาย. (Anger. I am angry. I am anger. I say I’m angry but I become one with that. But it’s the content in the mind. And the interesting thing is, if you think in that way, if you just bring this thought, this understanding to your Mind, it is anger. Anger will be pacifies it cools down. Somehow it’s our identification with the Mind which strengthens it, whatever the contents are.)

อันอื่นอีกอย่าง, การโต้แย้งอย่างที่สอง, ดราสตะ-ดริชยะ, สิ่งเดียวกันที่ยึดถือ. ฉันไม่ได้ตระหนักรู้ถึงเนื้อในของจิตของฉัน ถ้าการส่องสว่างที่เนื้อในของจิตนั้น, เช่นนั้นฉันก็คือผู้มองของจิต. และผู้มองกับฉากนั้นก็แตกต่างกัน, และเช่นนั้นเองฉันจึงไม่สามารถเป็นจิตผู้มอง, แน่นอน, ภายในคำอ้างอิงทั้งหลาย. (The other, the second argument, Dhrasta-Drishya, the same thing holds. Am I not aware of the contents of my mind if the illuminate the contents of the Mind, then I am the seer of the Mind. And the seer and the scene are different, and therefore I cannot be the Mind seer, of course, within quotes.)

และแล้วความเปลี่ยนแปลงและความไม่เปลี่ยนแปลง, นั่นคือสิ่งโดยตรงที่คุณรู้, เหมือนจิตเป็นความเปลี่ยนแปลงอย่างมากมาย, อย่างมากมายของความคิดทั้งหลาย, ความรู้สึกทั้งหลาย, อารมณ์ทั้งหลาย. บางคนกล่าวว่า, ในเฉลี่ยของหนึ่งวันที่ตื่นขึ้นมา เรามี 16,000 ในการไตร่ตรองพิจารณา, คิด, รู้สึก, อารมณ์, ทั้งหมดของอะไรทั้งหลายชนิดนั้น. (And then changing and unchanging, that the direct thing you know, like Mind is changing so much, so many thoughts, feelings, emotions. Somebody said, in an average waking day we have 16,000 discreet, thoughts, feelings, emotions, all sort of things.)

นั่นคือหนึ่งในการตีความ/แปลความหมายทั้งหลายของพระกฤษณะ, และโกปี(ภรรยา/ผู้ศรัทธา)ทั้งหลาย, โกปีทั้งหลายนั้นถูกคาดว่ามี 16,000, และพระกฤษณะคือหนึ่ง, พระกฤษณะก็คือจิตสำนึก. และโกปีทั้งหลายนั้นเป็นที่หลากหลายด้วยการปรับเปลี่ยนทั้งหลายเหล่านี้ของจิต. ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดกำลังเริงระบำไปรอบๆพระกฤษณะ, พระกฤษณะได้กำลังเรืองรองส่องสว่างยังพวกเขาทั้งหมด, ดังความหมายใดเช่นนั้น. (That is one deep interpretation of Krisna, and the Gopis³, Gopis are supposed to be 16,000, and Krishna is one, Krishna is Consciousness. And the Gopis are various with these modifications of the Mind. So they are all dancing around Krishna, Krishna is illuminating all of them, so in that sense anyway.)

³ https://en.wikipedia.org/wiki/Gopi

ความเปลี่ยนแปลงและไม่เปลี่ยนแปลง, ในการโต้แย้งเดียวกัน, จิต-จาดะห์, จิตสำนึก-ไม่จิตสำนึก. และแล้วก็ ดราสตะ-ดริชยะ, ผู้มอง-ผู้ถูกมอง/ฉาก, และความเปลี้ยนแปลง-ความไม่เปลี่ยนแปลง, สาวิการ-นิรวิการ. เพราะเช่นนั้น ฉันจึงไม่ใช่จิต. เพราะว่าฉันส่องสว่างไปยังร่างกายและจิต. ฉันคือผู้รู้ของร่างกายและจิต. ฉันคือความไม่เปลี่ยนแปลง, และร่างกายและจิตนั้นกำลังเปลี่ยนแปลงอยู่อย่างต่อเนื่อง. เพราะเช่นนั้นฉันจึงไม่ใช่สิ่งนี้. (Changing and unchanging, the same arguments, Chit-Jadah, Consciousness-Not Consciousness. And then the Dhrasta-Drishya, seer and seen, and changing and unchanging, savikar-nirvikar. Therefore I am not the Mind, I’m not the body, I’m not the Mind. Because I illumine the body and the Mind. I am the knower of the body and the mind. I am the unchanging, and the body and mind are continuously changing. Therefore I am not this.)

อะฑไวตะทั้งหมดเริ่มต้นที่ตรงนี้, นี่ไม่ใช่อฑไวตะ, จะว่าไปแล้ว,......(พูดในภาษาสันสกฤต)....ผู้ที่กำลังทำอยู่เช่นนี้ฉันไม่ใช่ร่างกาย, ไม่ใช่จิต, พวกเขาคือชนเวฑานตะที่ยังไม่สุกงอม, พวกเขาเป็นแค่ผู้เริ่มต้น. (All Advaita begins here, this is not a Advaita⁵, by the way, ………(in Sanskrit)……………………who keep on doing this I’m not the body, not the Mind, they are unripe Vedantians, they are beginners.)

⁵ https://en.wikipedia.org/wiki/Advaita_Vedanta

ดังนั้น ใช่แล้ว, นี่คือการเริ่มต้น, นี่คือจุดสิ้นสุดของกระบวนการที่ถูกเรียกว่าศังคยะ. นี้คืออะไรที่เป็นศังคยะ, ที่ขับเคลื่อนต่อ. แต่อฑไวตะเริ่มต้นที่นี่ มันเริ่มต้นกับ ก, ข, ค, ง ของอฑไวตะ. ที่จุดนี้,...อืม เราจะพูดว่า ไม่, ไม่, ไม่, ไม่, ฉันไม่ได้บอกว่าฉันคือเนื้อหนังและกระดูก. แต่เมื่อฉันหมายถึงก็คือ, ฉันเป็นนี้คือร่างกายของฉัน. ฉันกำลังตั้งใจที่จะไปให้ไกลเท่าที่ยอมรับได้ว่าไม่ได้เป็นตัวฉัน. ฉันไม่ได้คือความคิดของฉัน, มันเป็นความคิดของฉัน, คุณไม่ได้ยินหรอกหรือว่าฉันกำลังพูดอยู่. มันเป็นความคิดของฉัน. มันเป็นร่างกายของฉัน.(So yes, this is the beginning, this is the very end of the process called Sankya⁶. This is what Sankya is, driving at. But Advaita begins here it starts with A, B, C, D of Advaita. At this

         ⁶  https://en.wikipedia.org/wiki/Samkhya

point…um we will say no, no, no, I never said I am fresh and bone. But when I mean is, I am this is my body. I’m willing to go so far as to admit I am not the Mine. I’m not my thoughts, it’s my thoughts, don’t you hear what I’m saying. It’s my thoughts, it’s my body.)

         และอัชตะวากระอยู่นำหน้าเรานั่น. มันพูดว่า, มันไม่ใช่กระทั่งตัวฉัน. ร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวฉัน. ร่างกายนี้ก็กระทั่งไม่ใช่ตัวฉัน. มันไม่มีอะไรเลยที่เป็นตัวฉัน. ร่างกายนี้ไม่ได้เป็นตัวฉัน, แม้กระความคิดของฉัน, จิตนี้ก็ไม่ใช่ตัวฉัน. (And Ashtavakra is ahead of us there. It says, it’s not even Mine. The body is not Mine though. It’s none of it is Mine. The body is not Mine, even the thoughts, the Mind is also not Mine.)

         ฉันรู้สึกว่าเป็นตัวฉัน/ของฉันได้อย่างไร? ทำไมคุณคิดว่าร่างกายนี้เป็นตัวคุณ? คุณสร้าวงมันขึ้นมาหรือ? ไม่, ฉันไม่ได้ทำมันขึ้นมา, แต่, โอ้, ใครบางคนให้มันแก่คุณเป็นเช่นของกำนัล. คุณมีเอกสารทั้งหลายสำหรับมันไหม? กรมธรรม์และเอกสารในการซื้อขายได้มา? ไม่. คุณเป็นเจ้าของวัสดุทั้งหลายที่สร้างร่างกายนี้ออกมาด้วยไหม?, ความหลากหลายนั้น, คุณรู้มั้ย, ดินและไฟและน้ำและอากาศ หรือธาตุทั้งหลายหลากอยู่ตามตารางธาตุทางเคมีนั่น ที่ถูกใช้ในการสร้างร่างกายนี้ขึ้นมา, คุณเปแนเจ้าของมันรึ? ไม่. ไม่มีในมันเลย. (How so I do feel it’s mine? Why do you think the body is Yours? Do you make it? No, I didn’t make it, but oh alright, somebody gave it to you as a gift. Do you have a papers for it? The insurance and the documents of transfer and document of purchase? No. Do you own the materials out of which the body was built, the various, you know, the earth and fire and water and air or the various elements of the periodic table out of which the body is made, do you own it? Was it? No. None of it.)

เราได้พูดว่า, ดูที่มันสิ, มันไม่ใช่นั่น. อะไรที่ฉันหมายถึง, ฉันประสบรับรู้จากภายในและมัน,  ฉันสามารถควบคุมมัน มันเหมือนกับว่าฉันรับผิดชอบต่อมัน, จริงรึ, เรารับผิดชอบต่อมัน? มากต่อมันเท่าไหร่ที่เรารับผิดชอบนั้น?  (We said, look at it, it’s not that. What I mean is, I experience the body from within and it, I can control it’s like I’m in charge of it, really, are we in charge of it? How much of it are we in charge of?)

หลักใหญ่กว้างใหญ่ของกระบวนการทางชีวเคมีกำลังดำเนินไปกับ ที่ซึ่งคอยให้ร่างกายนี้มีชีวิตและทำงานตามหน้าที่? เราไม่มีความคิดนั้น, มันแค่เป็นวิทยาศาสตร์สมัยใหม่กำลังเริ่มต้นที่จะค้นพบบางอย่างของมัน. มันกว้างใหญ่และสลับซับซ้อนและหรูหราละเอียดอ่อนยิ่งนัก. เราไม่มีความคิดใดของอะไรที่จะทำถ้าเราได้ดำลังจะ...ทันทีนั้นร่างกายนี้บอกว่า โอค, ธรรมชาติบอก. (Vast majority of the biochemical processes going on which keep this body alive and functioning? We have no idea, it’s just modern science is beginning to discover some of it. It’s vast and complicated and very sophisticated. We have no idea of what to do if we were gonna…suddenly the body says okay, nature says.)

เอาละ, คุณคิดว่าคุณรับผิดชอบนี้, นี่ล่ะเอาพวงมาลัยไป, ขับเคลื่อนร่างกายนี้ไป ฉันจะหมุนเอง. เราได้พังพาบลง, คุณรู้จักเมาท์ไซนายไหม? ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลไซนายภายในไม่กี่นาที, คุณต้องโทรไปที่ 911. เกิดอะไรขึ้นรึ? เขาเข้ารับผิดชอบกับร่างกายของเขา. เขากำลังยึดครองไว้. (Alright, you think you’re in charge, here take the wheel, drive this body I’ll take it for a spin. We collapsed, you know Mount. Sinai emergency room within  minutes, you’d have to call 911. What happened? He’s took charge of his body. He’s having a seizure.)

นั่นคืออะไรที่จะบังเกิดขึ้นกับเรา. เราไม่ได้มีความคิดใดเลยที่จะขับเคลื่อนให้ชิ้นเล็กๆจิ๋วๆที่สุดของกระบวนการทั้งหลายนี้ไปได้อย่างไรในร่างกายนี้. ในภควัต คีตา, พระกฤษณะกล่าวแก่อรชุน.....(พูดในภาษาสันสกฤติ).....นั่นคือกระบวนการทั้งหมดที่กำลังดำเนินไปในจักรวาลทั้งปวงและร่างกายนี้. ร่างกายนี้คือส่วนหนึ่งของจักรวาล. ทุกสิ่งได้ถูกทำเสร็จสิ้นแล้วโดยธรรมชาติ, มันไม่ได้กระทั่งถูกพูดว่า พระเจ้ากำลังทำมัน หรือข้าคือกฤษณะผู้กำลังกระทำมัน.  นี้เพียงแค่คือธรรมชาติทำมัน....(ในภาษาสันสกฤติ)....ถูกลวงไปด้วยการทำงานของอัตตา, การมีความรู้สึกคิดว่าฉันคือผู้กระทำ, ฉันคือผู้ควบคุม. คุณไม่ใช่เช่นนั้น. (That’ s what would happen to us. We have no idea how to run even a tiniest fraction of the processes going on in this body. In Gita, Krishna says to Arjuna…..(in Sanskrit)…..that all the processes which are going on in this entire universe and this body. The body is part of the universe. Everything is being done by nature, it doesn’t even say God is doing it or I am Krishna are doing it, this is just nature does it. …..(in Sanskrit)…..deluded by the functioning of the ego. The sentient being think I am the Doer, I am the Controller. You’re not.)

มันไม่ใช่ร่างกายของคุณ. (It is not your body.)

มันไม่ใช่ร่างกายของพระเจ้า. (It’s nature’s body, it’s God’s body.)

จะเป็นใครก็ตาม แต่ไม่ใช่ของเรา, ไม่ในหนทางใดเลย, ไม่มีทางที่มันเป็นของเรา. มันดำเนินการเปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่อง. การเปลี่ยนแปลงนั้นจะไม่หยุดรอให้กับเรา. ฉันชอบการเป็นวัยรุ่น, เรามาหยุดกันอยู่ตรงนี้เถิด. ไม่เลย. มันจะไม่หยุดให้. (Whoever but not ours. In no, no way it is ours. It’s continuously changing. The changing will not stop for us. I like being young, let’s stop here. No. It won’t.)

ดังนั้นมันไม่ได้เชื่อฟังเรา, เราไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบต่อมัน. มันไม่ใช่ตัวฉัน, ไม่มีชีวอัตตาคือจิตของคุณอีกต่อไป. ไม่ว้าร่างกายนี้หรือจิตนี้ที่เป็นตัวฉัน/ของฉัน. (So it doesn’t obey us we are not in charge of it. It’s not mine, no more soul is the Mind yours. Neither the Body nor the Mind are Mine.)

ฉันไม่ใช่ร่างกายนี้. ร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวฉัน. (I am not the Body. The Body is not Mine.)

ฉันไม่ใช่จิตนี้. จิตนี้ไม่ใช่ตัวฉัน. (I am not the Mind. The Mind is not Mine.)

นี้เป็นญาณ/ภาพทัศน์ภายในขั้นรากฐานที่ถูกให้มาแก่เราในทางคำสอนของ อฑไวตะ เวฑานตะ.(This is the fundamental insight which is given to us in Advaita Venanta.)

การแยกกันอย่างชัดแจ้งนี้ระหว่างจิตสำนึก/วิญญาณขันธ์ และทุกสิ่งอื่นตามที่ อัชตวากระกล่าวไว้.....(ในภาษาสังสกฤติ).....ทุกสิ่งได้ถูกเผยออกต่อฉันโดยจิตสำนึก หรือไม่ว่าจิตสำนึกว่า ฉันได้ตระหนักรูถึงมัน นั่นคือมันต้องเป็นที่แตกต่างไปจากฉัน.  (This clear separation between Consciousness and everything else as Ashtavakra says…..(in Sanskrit)…..everything is revealed to me by Consciousness. And that which is revealed to me by Consciousness or either Consciousness I’m become aware of it that must be different from me.)

ฉันไม่ใช่มัน, มันเป็นวัตถุ/ตัวถูกรู้. เช่นกันกับร่างกายนี้ที่ฉันถือยึดอยู่กับมันอย่างติดแน่น, มันก็ไม่ใช่ฉัน. และจิตนี้ก็ไม่ใช่ฉันด้วยเช่นกัน. และประสาทรู้สึกทั้งหลายและความรับรู้ทั้งหลายที่ฉันได้พอใจ, เจ็บปวด, พวกเขาก็ไม่ใช่ฉันด้วยเช่นกัน หรือว่าไม่ใช่ตัวฉัน.(I am not it, it’s an object. So is this Body which I’m so hold on to it so tightly, it’s not me. And the Mind is also not me. And the senses and the perceptions which I get pleasure, pain,  they’re also not me nor Mine.)

ดังนั้นจึงไม่มีตัวคุณ/ของคุณอีกต่อไป, ที่แล้วคุณก็คือภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง, ที่คุณกำลังเฝ้าดูบนฉากนั้นที่เป็นของคุณ. เมื่อคุณดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่งบนจอภาพ, คุณเป็นภาพยนตร์นั้นหรือ? ไม่เลย. ภาพยนตร์เรื่องนั้นเป็นของคุณในสาระรู้สึกใดหรือ? ไม่เลย. (Then no more Yours, then you’re the movie which you are watching on a screen is yours. When you watch a movie on a screen, are you the movie? No. Is the movie yours in some sense? No.)

มันไม่ใช่ฉัน, มันไม่ใช่ตัวฉัน/ของฉัน.  (It’s not me, it’s not Mine.)

         https://youtu.be/e_jYfLy_cmI?si=plDphAh3-q9OyG3f