อลัน วัตต์ส - อวกาศ/ที่ว่าง ไม่ใช่ไม่มีอะไร, มันคืออะไรทุกอย่าง

 อลัน วัตต์ส - อวกาศ/ที่ว่าง ไม่ใช่ไม่มีอะไร, มันคืออะไรทุกอย่าง

Space Is Not Nothing, It's Everything - Alan Watts On What Lies Beyond

          https://youtu.be/nlUNHMsp8Xs?si=qc9sFvZGVAtag7ft

          อวกาศ/ที่ว่าง บางทีในบางหนทางถูกตัดผ่านโดยร่างทั้งหลายที่ลอยอยู่, โดยหลากหลายชนิดของการสั่นสะเทือนทางไฟฟ้า, คลื่นแสงทั้งหลาย, รังสีคอสมิก ฯลฯ. และจิตใจทั้งหลายของผู้คนส่วนมาก, อวกาศเป็นแค่ไม่มีอะไร. อวกาศเป็นแค่ไม่ได้อยู่ที่นั้น.  (Space maybe in some way crossed by floating bodies, by various kinds of electrical vibrations, light waves, cosmic rays¹ etc. And in most people minds, space is just nothing. Space is just isn’t there.)

          ¹https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B5%E0%B8%84%E0%B8%AD%E0%B8%AA%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%81

          และเช่นนั้น, เมื่อใดที่ความสนุกสนานเริ่มต้นที่จะเห็นว่ามีอะไรบางอย่างทะแม่ง ๆเกี่ยวกับอวกาศ. อย่างไรก็ตาม, มันคือฉากหลังอยู่กับที่ซึ่งเรามองเห็นทุกสิ่ง และกระนั้นสิ่งน่าขันเกี่ยวกับอวกาศคือ ที่ในหนทางหนึ่งมันไม่ได้จบที่ซึ่งของแข็งเริ่มต้น และคุณเห็นได้ในทันทีว่าคุณไม่สามารถปักหมุดอวกาศลงไปได้. คุณไม่สามารถเข้าใจอวกาศได้จริงๆเลย. (And so, once fun begins to see there’s something fishy about space. After all it is the background against which we see everything and yet a funny thing about space is that in a way it doesn’t end where a solid begins and you see immediately that you cannot pin space down. You cannot really conceive space at all.)

          มองที่ความกังขาใจของเด็กคนหนึ่งมี เมื่อมันถามคำถามทั้งหลายและเริ่มต้นที่ อะไรอยู่ที่ข้างบนนั่น, อะไรเลยโพ้นไปจากนั่น, อะไรอยู่หลังจากนั่นไป, อะไรอยู่หลังจากนั่นไป. เด็กนั้นได้หลงใหลอย่างสัมบูรณ์สิ้นกับการคิดถึงเรื่องนั้น. แต่มันเป็นที่คัดค้านเอากับอวกาศที่เราได้ประสบรับรู้ทุกสิ่งที่เราประสบ. และโดยหนทางนั้นก็ยังที่เราประสบรับรู้ทุกๆสิ่งด้วยเช่นกัน, ไม่เพียงแต่ในมิติของอวกาศเท่านั้น แต่ก็ยังในมิติของเวลาด้วยเช่นกัน. (Look at the wonder a child has when it asks questions and begins what’s up there, what’s beyond, what’s after that, what’s after that. The child is absolutely fascinated by thinking about that. But it is against space that we experience everything that we experience. And by the way also we experience everything, not only in the dimension of space but also in the dimension of time.)

          ทีนี้, ความหลงใหลเกี่ยวกับอวกาศและเวลาคือซึ่งขณะที่พวกเขาเป็นพื้นฐานต่อประสบการณ์ทั้งหลายที่เป็นไปได้ซึ่งเรามี, คุณแค่ไม่สามารถชี้เบาะแสได้.  (Now, the fascination about space and time is that while they are basic to all possible experiences that we have, you just can’t put your finger on.)

          เราบางสามารถที่จะพูดว่า พวกนั้นเป็นนามธรรม/มโนคติทั้งหลายล้วน ๆ. ไม่มีสิ่งอะไรที่เป็นเช่น อวกาศ และไม่มีสิ่งอะไรที่เป็นเช่น เวลา. มีเพียงแค่หนทางของเราในการวัดและการคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมของจักรวาลเชิงกายภาพ, เป็นเช่นรูปแบบหนึ่ง, รูปแบบเชิงระบบหนึ่ง, รูปแบบทั้งหลายเชิงพลังงาน.  (We could perhaps say that they are pure abstractions. There is no such thing as Space and there is no such thing as Time. There are merely our way of measuring and thinking about the behavior of the physical universe, as a pattern, a system pattern, energy patterns.)

          อวกาศถูกใช้ในชนอินเดีย เอ่อ ปรัชญาพื้นฐานอินเดีย, ในเวฑานตะ ให้เราเรียกว่า อากาศะ. และอากาศะ สำหรับพวกเขาแล้วก็คือธาตุพื้นฐาน. มีธาตุพื้นฐานทั้งหลายอยู่ห้าอย่างคือ, ดิน, น้ำ, ลม, ไฟ และอากาศะ. และเช่นนั้นเอง, อากาศะนั้นก็บรรจุไว้ด้วยธาตุทั้งหลายอื่น.  (Space is used in Indian uh basic Indian philosophy, in Vedanta² it us called Akasha³. And Akasha is for them the fundamental element. There are five elements, Earth, Water, Air, Fire and Akasha. And so, such space contains all the other element.)

          ² https://en.wikipedia.org/wiki/Vedanta

          ³ https://en.wikipedia.org/wiki/Akasha

          ในทางพุทธศาสนิกชนท ความจริงอันสัมบูรณ์สุดได้ถูฏเรียก สุญญตา, ความว่างเปล่า. ชาวจีนจะถือเอา, จะแปลจากภาษาสันสกฤตด้วยคุณลักษณะของพวกนั้นว่าหมายความว่า ท้องฟ้าหรืออวกาศ. ชาวเต๋าจะพูด, อ้างอิงกันดังกว่า, ความมีประโยชน์ของหน้าต่างหนึ่ง ก็คือไม่ได้มากในกรอบนั้นดังเช่นที่ว่างเล่าผ่านทะลุซึ่งบางอย่างสามารถถูกมองเห็นได้.  (In Buddhist philosophy where the Ultimate Reality is called Sunyata⁴, the Void. The Chinese will carry, will translate the Sanskrit with their character that means Sky or Space. The Taoists would say, quoting louder, the usefulness of a window is not so much in the frame as in the empty space through which something can be seen.)

          ⁴https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%8D%E0%B8%95%E0%B8%B2

          ความมีประโยชน์ของแจกันนั้น ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าในที่ด้านข้างทั้งหลายของมันทำด้วยดินเหนียว้ท่าๆกับที่ความกลวงว่างข้างใน ที่บางอย่างสามารถใส่เข้าไปได้. และแน่นอนว่า, นั่นเป็นสิ่งน่าสะดุ้งตกใจ, เมื่อเปรียบเปรยกับชาวตะวันตก เพราะว่าเราคิดไปในอีกทางหนึ่ง, ดังที่คุณรู้. ดังที่ผมได้เริ่มต้นที่จะบอกว่า เราคิดโดยสามัญสำนึกกันจริงๆว่า อวกาศไม่มีอะไรเลยทั้งสิ้น. (The usefulness of their vase is not so much in the sides made of clay as in the hollow inside into which something can be put. And of course, that is a startling, metaphor for a Westerner because we think the other way round, you see. As I started out to say we really think commonsensically that space is nothing at all.)

          ปและเราเป็นที่น่าสงสารมากยิ่งกว่าต่อความคิดเช่นนั้น ที่เป็นนามธรรมล้วน ๆต่อความคิดของชาวตะวันออก ที่อวกาศได้เป็นอะไรบางอย่างของความจริงพื้นฐาน. จิตรกรทั้งหลายก็เช่นกันที่ได้ระแวดระวังได้ถึงอวกาศ/ที่ว่าง เพราะโดยเฉพาะอย่างยิ่ง, ถ้าคุณวาดภาพในสีน้ำมันทั้งหลาย, คุณต้องระบายสีฉากหลังของคุณ. และเพราะเช่นนั้นเอง, ในการเติมลงไปในมัน, คุณก็เริ่มที่จะตระหนักรู้ว่ามันมีรูปร่างของมันเอง. (And we much more sympathetic to the idea that’s pure abstraction then to the Oriental idea that space has some kind of basic reality. Painters also are very aware of space because especially if you paint in oils, you have to paint your background. And therefore, in filling it in, you begin to realize that it has its own shape.)

          และเมื่อคุณเล่นกับภาพถ่ายแบบเนกะทีฟ หรืออะไรก็ตามที่สับเปลี่ยน เอ่อ กลับไปจาก ส่วนหน้าไปเป็นส่วนหลัง, ฉากหน้าไปเป็นฉากหลัง. คุณเริ่มต้นที่จะกลายเป็นระแวดระวังถึงอวกาศ ว่าเป็นเช่นรูปร่าง. เพราะเพื่อที่จะตัดการควบคุมโลก, คุณต้องแตะต้องมันอย่างค่อนข้างนุ่มนวล. คุณต้องไม่พยายามที่จะปักหมุดสิ่งทั้งหลายลงไป, พูดกันในเซน, คุณไม่ได้พยายามที่จะตอกตะปูลงไปในท้องฟ้า. เพราะว่านั่นคือความงามของอวกาศที่คุณเห็นมันว่าไม่มี, ไม่มีอะไรเลยในมันที่จะยึดถือ. มันไม่ได้มีตะขอที่จะให้คุณแขวนหมวกไว้ได้, รู้ไหม, บางแห่งในอวกาศ.   (And when you play with photographic negatives⁵ or anything that switches uh back foreground to background, foreground to background. You begin to become aware of space as having a shape. Because in order to handle the world, you see, you have to touch it rather gently. You mustn’t try to pin things down, say in Zen, you do not try to drive a nail into the sky. Because that’s the beauty of space you see it has no, there’s nothing in it to hang on. It hasn’t a hook to put your hat on, you know, somewhere in space.)

          ⁵ https://en.wikipedia.org/wiki/Negative_(photography)

          และกระนั้นก็ยัง, มันไม่ได้มีข้อบกพร่องใดให้จับต้องได้. อวกาศของคุณมีพื้นคอนกรีตแข็งแรงแน่นหน้ารองอยู่ก้นล่าง. มันน่าจะเป็นค่อนข้างสิ่งที่อันตราย แต่มันไม่ใช่. ไม่มีที่ใดในอวกาศที่จะชนประสานงา. ด้วยอวกาศลคุณสามารถวิ่งเข้าไปใส่บางคนหรือบางสิ่งอื่นได้. ใช่, แต่ไม่ใช่ปะทะเข้ากับอวกาศ. (And yet, it hasn’t got a flaw to fall onto. Your space had a concrete floor on the bottom. It’d be pretty dangerous stuff but it doesn’t. There’s nowhere in space to collide. With space you can run into somebody or something else. Yes, but not with space.)

          มีผีเสื้อราตรีตัวหนึ่งกำลังบินรอบๆตัวผม, มันตัวเล็กมากและมันจะในไม่ช้าวิ่งเข้าไปในเทียนไขอันหนึ่งและมอดไหม้ตัวมันเอง. เหตุหการณ์เล็กๆนั่นน่าจะไม่เป็นไปได้เลย นอกจากว่าในบริบทของกาแล๊กซี่ทั้งหลายทั้งหมดเหล่านี้. เพราะว่าพวกเขา การดำรงอยู่ของพวกเขาไปกับความเป็นไปได้ของการมีอยู่นั้นแค่ชีวิตเล็กๆนาทีเดียวกระพือปีกไปรอบๆ. (There is a moth flying around me it’s very small and it will soon run into a candle and extinguish itself. That little incident would not be possible at all except in the context of all these galaxies. Because they their existence goes with the possibility of there being such a minute little life fluttering around.)

อะไรที่ไม่ใช่เป็น เอ่อ ง่ายเกินไปที่จะมองเห็น ก็คือภาพในทิศทางตรงกันข้ามที่การวัดระยะเดียวกันของกาแล๊กซี่ทั้งหลายทั้งหมดเหล่านี้, ขึ้นอยู่กับและไปเช่นเดียวกันกับผีเสื้อราตรีเล็กๆนี้. อย่างไรก็ตาม, เขาได้พูดว่า ฉันรู้ว่าปราศจากฉัน, พระเจ้าก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้สักชั่วขณะหนึ่ง และนี่คือรูปลักษณ์อื่นของมัน. และนี้คือสิ่งที่ยุ่งยากอันหนึ่งที่จะเข้าใจ ถ้าคุณได้ตระหนักถึงนั่น, แล้วคุณก็เข้าใจมันจริงๆ. คุณได้มีประเด็นจองการมีอยู่ของคุณเอง.  (What not is um so easy to see is the picture in the opposite direction that in the same measure all these galaxies, depend upon and go with this little moth. Anyway, he said I know that without me, God could not live for one moment and this is the other aspect of it. And this is the difficult one to understand if you realize that, then you really got it. You’ve got the point of your own existence.)

แต่ที่จะได้ภาพที่พลิกกลับ, คุณต้องมีอย่างแรกสุดของทั้งหมดคือ ต้องได้กระจ่างชัดถึงด้านตรงข้ามหนึ่งของมันอย่างมีชื่อว่าการมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งเล็กๆแค่หนึ่งนาทีนั้นเกี่ยวข้องกับทุกๆสิ่ง. คุณอะไรที่บังเกิดเมื่อคุณกระจ่างชัดนั่นและคุณได้เข้าใจมันจริงๆ. จิตใจของคุณได้กระพือปีกเมื่อคุณค้นพบว่าจักรวาลทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับคุณ ที่ใครบางคนได้ตื่นตกใจกลัว, คนอื่นๆกลับยโสโอ้อวด ที่คุณค้นพบนั่นและแล้วก็เป็นไปตามธรรมชาติ. (But to get the reverse picture, you have first of all to get clearly the its opposite one namely that the existence of any one-minute little thing is intimately related to everything. You what happens when you clearly that and you really got that. Your mind does a flip when you find out that all this universe depends on you some people get frightened, others get cocky you have to discover that and then be natural.)

เมื่อคุณต้องการวาดแผนที่จิตวิญญาณของบุคคลหนึ่ง, คุณวาดแผนที่ของจักรวาลดังที่มันเป็น เมื่อเขาได้กำเนิด. เราพูดว่าแผนผังของคุณที่แสดงถึง เอ่อ คุณในหนทางพิเศษ. ตอนนี้แผนที่ดาราศาสตร์ทั้งหลายเป็นที่หยาบมากๆ, พวกมันถูกตั้งอยู่บนมุมมองค่อนข้างดึกดำบรรพ์กับจักรวาล.  (When you want to draw a map of a person’s soul, you draw a map of the universe as it was when he was born. We say that your chart that expresses uh you in a special way. Now the astrologist maps are very crude, they’re based on a rather primitive view of the universe.)

แต่ความสัจจริงของมันก็คือที่นั้นคุณมองเห็นว่าใครเป็นคุณจริงๆ. จิตวิญญาณของคุณ, จิตของคุณคือจักรวาลทั้งหมดสุดดังที่ได้จับจ้องเพ่งมาที่คุณ. (But the truth of it is there you see that who you really are. Your soul, your mind is the total universe as focused upon you.)

อวกาศก็คือคุณ. (The space is you.)

เพราะคุณนั้นยากที่ตรวจสอบเข้าถึงได้พอๆ กัน. อะไรที่คุณมองเห็นภายนอกคุณรู้สึกว่าเป็นข้างนอกคุณ, คือหนทางที่คุณรู้สึกภายในผิวหนังของคุณ และฉันคือทั้งหมดมากเท่าๆกับความสืบเนื่องกับจักรวาลทางกายภาพ เป็นเช่นคลื่นที่สืบเนื่องกันกับมหาสมุทร, คลื่นทั้งหลายของมหาสมุทรและผู้คนทั้งหลายของจักรวาล. (Because you are equally inaccessible to inspection. What you see outside you feel outside you, is the way you feel inside your skin you and I are all as much continuous with physical universe as a wave is continuous with the ocean, the ocean waves and the universe peoples.)

จิตสำนึกดของเราได้รับออิทธิพล ดังนั้นจึงแต่ละคนของเราไม่รู้สึกว่าเราได้ถูกสะกดจิต, ถูฏสะกดจิตอย่าวงแท้จริงเข้าไปสู่การรู้สึกและการรับรู้ว่าเรามีอยู่เพียงแค่ข้างในผิวหนังของเราเท่านั้น. ผิวหนังของคุณไม่ได้แบ่งแยกคุณออกไปจากโลก. มันเป็นเช่นสะพานผ่านที่ขยายโลกให้ไหลเข้ามาในคุณ. และคุณก็ไหลเข้าไปในมัน.  (Our Consciousness has been influenced so that each one of us does not feel that we have been hypnotized, literally hypnotized into feeling and sensing that we exist only inside our skins. Your skin doesn’t separate you from the world, it’s a bridge through which the external World flows into you. And you flow into it.)

https://youtu.be/nlUNHMsp8Xs?si=1eRhgHulbVCLJGNo

อลัน วัตต์ส - มายาภาพของอวกาศ

อลัน วัตต์ส - มายาภาพของอวกาศ

Alan Watts – THE ILLUSION OF SPACE (SHOTS OF WISDOM 20)

          https://youtu.be/HPdKBojAwgQ?si=e-mlUOvhf4Bpkiuc

          มีมายาภาพในเรื่องที่ว่าอวกาศ/ที่ว่างนั้น แบ่งแยกออกจากสิ่งทั้งหลาย. (There is the illusion that space separates things.)

          นั่นก็มีการพูดว่า อวกาศ/ที่ว่างคือช่วงห่างระหว่างร่างกายของคุณกับของผม. ช่วงห่างนี้รังสรรค์ขึ้นโดยการเกิดที่ปลายสุดข้างหนึ่งและการตายที่ปลายสุดอีกข้าง. และแล้วภายหลังจากการตายของใครบางคน แล้วก็เป็นการเกิดของใครบางคนอื่น, เหตุการณ์เหล่านี้กับช่วงห่างทั้งหลายระหว่างพวกเขา. และอย่างปกติธรรมดาเรามักคำนึงถึงช่วงห่างทั้งหลายเหล่านี้ในรูปของเวลาและช่วงห่างทั้งหลายเหล่านี้ในรูปของอวกาศ/ที่ว่าง.  (That is to say the space the interval between your body and mine. The interval created by birth at one end and death at the other. And then after somebody’s death then somebody’s else birth, these are events with intervals between them. And normally we regard these intervals in time and these intervals in space.)

          ดังที่ไม่มีความสำคัญ, ไม่มีหน้าที่ใช้สอย, เราโน้มเอียงที่จะมองจักรวาลในตัวมันเองเป็นเช่นจริงๆประกอบอยู่ด้วยทั้งหมดของดวงดาวและกาแล๊กซี่ทั้งหลาย. นั่นคืออะไรที่มันเป็น, นั่นคืออะไรที่เราได้สังเกตเห็น. แต่อวกาศ/ที่ว่างที่สิ่งทั้งหมดนี้บังเกิดอยู่กับมัน เป็นอะไรชนิดที่ว่าไม่ได้ถูกเขียนถึงดุจอะไรบางอย่างที่ไม่ได้มีอยู่ที่นั้นจริงๆ. (As having no importance, no function, we tend to see the universe itself as really consisting in all the stars and galaxies. That what it is, that what we notice. But the space on which all this happens is sort of written off as something that isn’t really there.

          แต่ผู้ใดก็ต่องตระหนักรู้ว่าอวกาศ/ที่ว่างนั้นเป็นหน้าที่ใช้สอยอันสำคัญของสิ่งทั้งหลายซึ่งอยู่ในอวกาศ/ที่ว่างนั่น. ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม, คุณไม่สามารถแยกออกไปซึ่งดวงดาวทั้งหลายนอกเสียจากว่ามีที่ว่างอยู่รอบๆพวกเขา. การกำจัดออกไปซึ่งอวกาศ/ที่ว่าง และคุณก็จะเห็นว่าคุณไม่สามารถมีปรากฏการณ์นี่เกิดขึ้นได้เลย.   (But one has to realize is that the space is an essential function of the things in the space. After all, you can’t have separate stars unless there are space around them. Eliminate the space and you will see you couldn’t have this phenomenon at all.)

          และในทางกลับกัน, คุณไม่สามารถมีอวกาศ/ที่ว่างได้. จะไม่มีอยู่ที่นั้นไม่ว่าในแง่ใดก็ตาม, อะไรทั้งหมดเลยถ้าไม่มีร่างกายทั้งหลายอยู่ในมัน. ดังนั้น, ร่างกายทั้งหลายในอวกาศ/ที่ว่าง และอวกาศ/ที่ว่าง คือสองรูปลักษณ์ของความต่อเนื่องเดียว. พวกเขาได้ถูกเชื่อมต่อกันในหนทางเดียวกันที่ชัดเจนแน่นอนดุจดังด้านหลังกับด้านหน้า. และคุณแค่ไม่สามารถเอามาได้แค่อย่างหนึ่งโดยไม่มีอีกอย่างหนึ่ง.  (And vice versa, you couldn’t have the space. There wouldn’t be there in any sense, whatsoever if there weren’t the bodies in it. So, the bodies in the space and the space are two aspects of a single continuum. They’re related together in exactly the same way as a back and a front. And you just don’t get one without the other.)

          ดังนั้น, ชั่วขณะที่คตุณเห็นช่วงห่างนั้น, อวกาศ/ที่ว่างนั่นมีความสัมพันธ์ต่อกัน, คุณสามารถเข้าใจได้ในทันที, ว่าอย่างไรที่คุณไม่ได้เป็นแค่ถูกกำหนดไว้เป็นการเฉพาะดุจวาบหนึ่งของจิตสำนึก ที่อุบัติขึ้นระหว่างความมืดชั่วนิรันดร์. ที่เป็นมุมมองสามัญในสำนึกซึ่งชาวตะวันตกมีค่อชีวิตของเขา.  (So, the moment you see that interval, that space is connective, you can understand at once, how you are not just to be exclusively defined as a flash of Consciousness that occurs between two eternal darknesses. Which is the popular common-sense view which Western man has of his own life.)

          ที่คุณพิจารณาวินิจฉัยว่าในความมืดนั้นมีมาก่อนการเกิดของคุณ ที่ไม่ใช่คุณ. ความมืดมิดชั่วนิรันดร์นั้นซึ่งได้ติดตามความตายของคุณไปนั้นก็เป็นเหมือนเช่นไม่ใช่คุณ.  (That you consider that in the darkness that comes before your birth there was no you. And the eternal darkness that follows your death there is likewise no you.)

          ผมกำลังจะถกเถียงอภิปรายสาระทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่โดยการอุทธรณ์ต่อความรู้พิเศษทางด้านผีสางใดๆ ดุจว่าถ้าผมได้เดินทางอยู่บนที่ราบสูงทั้งหลาย และได้รู้ถึงชาติที่ผ่านมาแล้วทั้งหลายทั้งหมดของผมและดังนั้นเองสามารถบอกคุณอย่างต้องเชื่อถือ ว่าคุณเป็นมากกว่ามากของปัจเจกบุคคล. ผมกำลังจะทำมันบนพื้นฐานของสามัญสำนึกอย่างสมบูรณ์สิ้นว่า ทุกคนได้มีทางเข้าถึงยังความจริงทั้งหลาย. และนั่นแค่อะไรที่คุณต้องตระหนักรู้ว่าชีวิตนั้นเป็นรูปแบบหนึ่งของความสลับซับซ้อนอันมหึมา. (And I’m going to discuss these matters not by appealing to any special spooky knowledge as if I had been travelling on the higher plains and knew all my previous incarnations and therefore could tell you authoritatively that you are much more than this individuality. I’m going to do it on a basis of complete common sense that everybody has access to the facts. And that just what you have to realize is that life is a pattern of immense complexity.)

และแอะไรที่คุณเรียกตัวคุณเองเป็นเช่นสิ่งมีชีวิตชีวอินทรีย์. พูดได้ว่า, ฉันคือร่างกายทั้งหมดอย่างน้อยที่สุด. ที่นี้, อะไรคือร่างกาย? ร่างกายนั่นได้สามารถที่จะเป็นที่รู้จักจดจำได้ และผมจดจำเพื่อนทั้งหลายของผมได้เมื่อผมพบกับพวกเขาอีกครั้งด้วยโชคดี. และคุณก็จดจำผมได้ถึงแม้ว่าครั้งสุดท้ายคนใดที่คุณได้เห็นผม, ผมได้เป็นอะไรบางอย่างสัมบูรณ์แตกต่างไปทั้งหมดจากอะไรที่ผมเป็นในตอนนี้. เฉกเช่นเปลวไฟของเทียนไขที่ไม่เคยคงที่. เปลวไฟของเทียนคือกระแสของก๊าซร้อนๆ. เพียงแต่คุณพูดว่า “เปลวไฟของเทียนไข”เท่านั้นเอง ราวกับว่ามันคงที่.  (And what you call yourself as a living organism say. I am my whole body at the very least. Now, what is that body? That body is recognizable and I recognize my friends when I meet them again with luck. And you recognize me although the last time any of you saw me, I was absolutely something entirely different from what I am now. Just as a flame of a candle is never constant. The flame of a candle is a stream of hot gas. Only you say ‘the flame of the candle” as if it were a constant.)

เอาละ, มันเป็นรูปแบบคงที่อย่างจดจำกันได้. โครงร่างรูปหอกแหลมของเปลวไฟ และสีสันของมัน คือรูปแบบทั้งหลายซึ่งคงที่. และนั่นคือทั้งหมดที่เราเป็น. สิ่งเดียวเท่านั้นซึ่งคงที่เกี่ยวกับเราทั้งหมดเลยก็คือการกระทำมากกว่าการเป็น.  (Well, it is a recognizably constant pattern. The spear-shaped outline of the flame and its coloration is a constant pattern. But in exactly the same way we are all constant patterns. And that’s all we are. The only thing constant about us at all is the doing rather than the being.)

มันคือหนทางที่เราประพฤติปฏิบัติตน, หนทาที่เราเต้นรำ. เพียงไม่มีเราเท่านั้นกับเต้นรำทั้งหลาย, นั่นเป็นเพียงแค่การเต้นรำ. แค่เป็นเช่นเปลวไฟคือกระแสของก๊าซร้อนๆ. แค่เป็นเช่นวังวนในแม่น้ำ คือการหมุนวนของกระแสน้ำ.  (It’s the way we behave, the way we dance. Only there’s no we that dances, that’s just the dancing. Just as the flame is the streaming of hot gas. Just as the whirlpool in a river is a whirling of streaming water.)

ในหนทางเดียวกันอันชัดเจน, แต่ละคนของเราคือ คลื่นอันน่าพึงใจที่สลับซับซ้อนมากๆ ของพลังงาน แห่งจักรวาลทั้งปวง. เพียงแต่ด้วยกระบวนการศึกษาที่ผิดซึ่งเราได้ถูกกีดกั้นจากความรู้ของความจริงนั่น. ไม่เหมือนกับว่าถึงแม้มีใครบางคนที่จะถูกกล่าวโทษสำหรับเรื่องนี้, เพราะมันมักจะด้วยความยินยอมโดยปริยายของตัวเราเอง.  (In exactly the same way, each one of us is a very, very delightfully complex undulation of the energy of the whole universe. Only by process of miseducation we’ve been deprived of the knowledge of that fact. Not as if though there was someone to blame for this, because it’s always with our own tacit consent.)

เพราะว่าชีวิตอย่างพื้นฐานคือเกมเล่นซ่อนหา. เพราะว่าชีวิตคือการเต้นเป็นจังหวะเปิดและปิดทั้งหลาย. มันอยู่นี่แล้วตอนนี้มันก็ไม่. และด้วยคือการเต้นเป็นจังหวะนี้ เราก็รู้ว่ามีมันอยู่ที่นั้น. นี่นะ...คุณไม่รู้ว่าอะไรที่คุณหมายถึงโดย”เปิด” จนกว่าคุณจะรู้อะไรที่คุณหมายถึงโดย “ปิด”. นั่นคือทำไมเมื่อเราต้องการที่จะปลุกตื่นใครบางคนเราก็เคาะที่ประตู. มันไม่เพียงพอที่จะฟาดประตูสักครั้งด้วยกำปั้นของคุณ และทำเสียงดังใหญ่โตให้กับเรา. แต่คุณคอยรักษาการเต้นเป็นจังหวะ เพราะว่านั่นโดยการเปิด/ปิดของมัน ที่ดึงดูดความสนใจ. (Because life is basically a game of hide and seek. Because life is pulsation on and off. Here it is and now it isn’t. And by being this pulsation, we know it’s there. See…you don’t know what you mean by “on” unless you know what you mean by ‘off”. That’s why when we want to awaken someone we knock at the door. It’s not enough to slam the door once with your fist and make us big noise. But you keep up a pulsation because that by its on and off -ness attracts attention.)

ชีวิตทั้งหมด, คุณเห็นนะ, คือความแปลบปลาบวูบวาบเข้า/ออกนี้, มีเพียงจังหวะอันมหาศาลทั้งหลายนี้เท่านั้นในมัน. มีความแปลบปลาบ เปิด/ปิด-เข้า/ออก อย่างรวดเร็วมากเหมือนปฏิกิริยาแสงที่มากระทบดวงตาของเรา. เช่นนั้นเองถ้าผมนำเอาบุหรี่ที่จุดอยู่ไปในที่มืดและหมุนมัน. คุณจะมองเห็นวงกลมของไฟ. เพราะว่าการสะท้อนปลายบุหรี่นั้นอยู่ค้างที่จอเรติน่าตาของคุณด้วย. มันยั่งยืน.  (All life, you see, is this flickering in and out, only there are enormous rhythms in it. There are very fast flickering ins and outs like the reaction of light upon our eyes. Such that if I take a lighted cigarette in the dark and I spin it. You will see a circle of fire. Because the reflection of that cigarette tip on your retina last. It endures.)

และด้วยในหนทางเดียวกันกับจอภาพของเรด้าร์, ภาพหนึ่งนั้นจะอยู่ในราวชั่วครู่เล็กน้อย จนกระทั่งมันถูกวนกลับมาฟื้นอีกรอบหนึ่ง. แล้ว, ในหนทางนั้น, คุณเห็นมั้ย, คุณสังเกตเห็นความสืบเนื่อง. และในหนทางเดียวกัน, แล้วคุณก็สังเกตได้ถึงความสืบเนื่องของแสงไฟ.  (Just in the same way as on the radar screen, an image stays a little while until it’s revivified by another round. So, in that way, you see, you notice continuity. And in the same way, then you notice the continuity of a light.)

เพราะว่าผมพูดถึงเรื่องโคมไฟอาร์คด้วยเช่นกัน, โคมไฟอาร์คที่เป็นแสงแปลบปลาบกระพริบจริงๆ. และนั่นทำให้พวกเขาไม่อนุญาตให้ใช้โคมไฟอาร์คทั้งหลาย ที่จะใช้งานในโรงงานที่ซึ่งมีเลื่อยวงเดือนใช้งานกัน.พราะว่าในบางครั้งควสามเร็วของความแปลบปลาบกระพริบของแสงไฟอาร์คนั้นมีจังหวะสอดคล้องกันเกินไปกับความเร็วในการหมุนของฟันเลื่อยบนใบมีด ที่ทำให้ฟันเลื่อยดูไปแล้วเหมือนว่าพวกมันไม่ได้เคลื่อนไหว. และเช่นนั้นเอง, ใครครนใดก็อาจจะเอามือของเขาแหย่เข้าไปโดนใบเลื่อยมีดนั้นได้, จะถูกมันฟันตัดขาดได้, เพราะคิดว่ามันอยู่นิ่งๆ.   (Because although I say with an arc lamp, an arc lamp is actually a flickering light. And that’s they don’t allow arc lights to be used in any shop where there’s a circular saw moving. Because sometimes the flickering speed of the arc light so synchronizes with the turning speed of the teeth on the blade that the teeth look as if they’re not moving. And so, anybody who might put his hand on the blade, would have it chopped off, thinking it was a still one.)

ดังนั้น, ในหนทางนี้, การกระตุ้นเต้นที่จังหวะรวดเร็วมากก็จะมองดูเหมือนว่ามันคงที่. และเรามองเห็นไม่ว่าได้ที่การเต้นรวดเร็วมากนั้นเป็นเช่นวัตถุแข็งๆ. เมื่อคุณมองดูที่ใบมีดนั้นของใบจักรนั้น หรือใบพัดลมไฟฟ้านั้น. ใบพัดที่ถูกแยกจากกันเป็น 4 หรือ 3 ใบก็กลายเป็นแผ่นแข็งๆชิ้นเดียว, และคุณก็ไม่สามารถโยนข่สักใบหนึ่งผ่านทะลุมันไปได้.  (So, in this way, very fast impulses are looked upon as constant. And we see whether our fast impulse is a solid thing. When you look at the blade of a propeller or an electric fan. The separated 4 or 3 blades become a solid disc, and you cannot throw an egg through it.)

เอาละ, ดังนั้น, ในหนทางเดียวกันอย่างชัดเจน, คุณไม่สามารถเอานิ้วของคุณทะลุผ่านก้อนหินได้. เพราะว่าก้อนหินกำลังเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไปกว่าที่นิ้วของคุณจะผ่านไปได้. (Well, so, in the exactly same way, you can’t put your finger through a rock. Because the rock is moving too fast for your fingers to go through.)

นั่นคือความหมายของปรากฏการณ์ทั้งปวงของความแข็ง. ความแข็งในธรรมชาติที่เป็นพลังงานเข้มข้น แต่กระทำในอวกาศ/ที่ว่างที่เข้มข้นมากๆ, อวกาศ/ที่ว่างหวงห้าม, แต่กำลังที่จะเอาชนะนรก, นั่นคือทำไมคุณถึงไม่สามารถผ่านทะลุมันไปได้. (That’s the meaning of the whole phenomenon of hardness. Hardness in nature is immense energy but acting in a very concentrated space, restricted space, but going to beat hell, that why you can’t get through it.)

ทีนี้, จากบรรดาที่เป็นจังหวะจิ๋วๆเร็วมาก ที่ให้เราซึ่งรอยกดประทับของความสืบเนื่อง. และก็ยังมีอยู่ในจักรวาลนี้ซึ่งมีจังหวะทั้งหลายที่ช้ามากๆ. และเหล่านี้คือยากมากต่อเราที่จะคอยตามอยู่ในรอย. และพวกเขาก็กดและประทับเรา ดุจเช่นชีวิตและความตายของเราเอง, ดังการมาและการไปของเรา, ที่ไปยังอะไรเป็นต่อเราเช่นอวกาศ/ที่ว่างอย่างช้า ที่เราไม่สามารถเป็นไปได้ที่จะเชื่อว่านั่นเป็นจังหวะหนึ่งจริงๆ.  (Now, from those very tiny fast rhythms which give us the impression of continuity. There are also in this universe immensely slow rhythms. And these are very difficult for us to keep track of. And they impress us and depress us as our own life and death, as our coming and going, which goes for what is to us such a slow space that we can’t possibly believe that it is really a rhythm.)

เราคิดถึงมันว่าเป็นเช่นการเกิดของเรา หรืออะไรบางอย่างค่อนข้างโดดเด่นเป็นเอกที่ไม่มีวันสามารถอุบัติได้อีกครั้ง. เพราะว่าเราช่างใกล้ชิดต่อมันที่คุณจะเห็น และมันกำลังเคลื่อนที่แสนจะช้ามาก. (We think of it as our birth or something quite unique that could never occur again. Because we are so close to it you see and it’s moving so slowly.)

และเช่นนั้นเอง, ด้วยมุมมองของจุดนั่น, เราเป็นเหมือนดังที่มาร์แชล แม็คลูฮัน ได้พูดไว้ว่า, เขาได้ยืมคำอุปมาอุมัยมาจากผม, ที่ก็คือว่า เรากำลังขับรถอยู่กำลังมองไปที่กระจกเงามองหลัง. นั่นหมายถึงว่า นั่นคือสภาพแวดล้อมในที่ซึ่งเราเชื่อว่าตนเองมีอยู่ก็มักจะเป็นอดีตเสมอ, มันไม่ใช่อันหนึ่งที่คุณได้อยู่ในนั้นอย่างแท้จริง. ขบวนการของความเจริญเติบโต, ขบวนการพื้นฐานของชีววิทยา คือหนึ่งในกลุ่มคำสั่งทั้งหลายซึ่งชั้นต่ำกว่ามักจะถูกแทนที่ด้วยคำสั่งทั้งหลายที่สูงกว่าเสมอ. (And so, with that point of view, we are like a Marshall McLuhan¹ has said, he borrowed a metaphor from me, which is that we are driving a car looking at the rear vision mirror. That means that the environment in which you believe yourself to exist is always a past one, it isn’t the one you’re actually in. The process of growth, the basic process of biology is one in which lower orders are always being superseded by higher orders.)

¹ https://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_McLuhan

https://youtu.be/HPdKBojAwgQ?si=WfadEV5vyD9k2g-X