อลัน วัตต์ส - มายาภาพของอวกาศ
Alan Watts – THE ILLUSION OF SPACE (SHOTS OF WISDOM
20)
https://youtu.be/HPdKBojAwgQ?si=e-mlUOvhf4Bpkiuc
มีมายาภาพในเรื่องที่ว่าอวกาศ/ที่ว่างนั้น
แบ่งแยกออกจากสิ่งทั้งหลาย. (There is the illusion that space separates
things.)
นั่นก็มีการพูดว่า
อวกาศ/ที่ว่างคือช่วงห่างระหว่างร่างกายของคุณกับของผม. ช่วงห่างนี้รังสรรค์ขึ้นโดยการเกิดที่ปลายสุดข้างหนึ่งและการตายที่ปลายสุดอีกข้าง.
และแล้วภายหลังจากการตายของใครบางคน แล้วก็เป็นการเกิดของใครบางคนอื่น,
เหตุการณ์เหล่านี้กับช่วงห่างทั้งหลายระหว่างพวกเขา. และอย่างปกติธรรมดาเรามักคำนึงถึงช่วงห่างทั้งหลายเหล่านี้ในรูปของเวลาและช่วงห่างทั้งหลายเหล่านี้ในรูปของอวกาศ/ที่ว่าง. (That is to say the space the
interval between your body and mine. The interval created by birth at one end
and death at the other. And then after somebody’s death then somebody’s else
birth, these are events with intervals between them. And normally we regard
these intervals in time and these intervals in space.)
ดังที่ไม่มีความสำคัญ,
ไม่มีหน้าที่ใช้สอย, เราโน้มเอียงที่จะมองจักรวาลในตัวมันเองเป็นเช่นจริงๆประกอบอยู่ด้วยทั้งหมดของดวงดาวและกาแล๊กซี่ทั้งหลาย.
นั่นคืออะไรที่มันเป็น, นั่นคืออะไรที่เราได้สังเกตเห็น. แต่อวกาศ/ที่ว่างที่สิ่งทั้งหมดนี้บังเกิดอยู่กับมัน
เป็นอะไรชนิดที่ว่าไม่ได้ถูกเขียนถึงดุจอะไรบางอย่างที่ไม่ได้มีอยู่ที่นั้นจริงๆ. (As
having no importance, no function, we tend to see the universe itself as really
consisting in all the stars and galaxies. That what it is, that what we notice.
But the space on which all this happens is sort of written off as something
that isn’t really there.
แต่ผู้ใดก็ต่องตระหนักรู้ว่าอวกาศ/ที่ว่างนั้นเป็นหน้าที่ใช้สอยอันสำคัญของสิ่งทั้งหลายซึ่งอยู่ในอวกาศ/ที่ว่างนั่น.
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม, คุณไม่สามารถแยกออกไปซึ่งดวงดาวทั้งหลายนอกเสียจากว่ามีที่ว่างอยู่รอบๆพวกเขา.
การกำจัดออกไปซึ่งอวกาศ/ที่ว่าง
และคุณก็จะเห็นว่าคุณไม่สามารถมีปรากฏการณ์นี่เกิดขึ้นได้เลย. (But one has to realize is that
the space is an essential function of the things in the space. After all, you
can’t have separate stars unless there are space around them. Eliminate the
space and you will see you couldn’t have this phenomenon at all.)
และในทางกลับกัน,
คุณไม่สามารถมีอวกาศ/ที่ว่างได้. จะไม่มีอยู่ที่นั้นไม่ว่าในแง่ใดก็ตาม,
อะไรทั้งหมดเลยถ้าไม่มีร่างกายทั้งหลายอยู่ในมัน. ดังนั้น, ร่างกายทั้งหลายในอวกาศ/ที่ว่าง
และอวกาศ/ที่ว่าง คือสองรูปลักษณ์ของความต่อเนื่องเดียว.
พวกเขาได้ถูกเชื่อมต่อกันในหนทางเดียวกันที่ชัดเจนแน่นอนดุจดังด้านหลังกับด้านหน้า.
และคุณแค่ไม่สามารถเอามาได้แค่อย่างหนึ่งโดยไม่มีอีกอย่างหนึ่ง. (And vice versa, you couldn’t
have the space. There wouldn’t be there in any sense, whatsoever if there
weren’t the bodies in it. So, the bodies in the space and the space are two
aspects of a single continuum. They’re related together in exactly the same way
as a back and a front. And you just don’t get one without the other.)
ดังนั้น,
ชั่วขณะที่คตุณเห็นช่วงห่างนั้น, อวกาศ/ที่ว่างนั่นมีความสัมพันธ์ต่อกัน,
คุณสามารถเข้าใจได้ในทันที, ว่าอย่างไรที่คุณไม่ได้เป็นแค่ถูกกำหนดไว้เป็นการเฉพาะดุจวาบหนึ่งของจิตสำนึก
ที่อุบัติขึ้นระหว่างความมืดชั่วนิรันดร์. ที่เป็นมุมมองสามัญในสำนึกซึ่งชาวตะวันตกมีค่อชีวิตของเขา. (So, the moment you see that
interval, that space is connective, you can understand at once, how you are not
just to be exclusively defined as a flash of Consciousness that occurs between
two eternal darknesses. Which is the popular common-sense view which Western
man has of his own life.)
ที่คุณพิจารณาวินิจฉัยว่าในความมืดนั้นมีมาก่อนการเกิดของคุณ
ที่ไม่ใช่คุณ. ความมืดมิดชั่วนิรันดร์นั้นซึ่งได้ติดตามความตายของคุณไปนั้นก็เป็นเหมือนเช่นไม่ใช่คุณ. (That you consider that in the
darkness that comes before your birth there was no you. And the eternal
darkness that follows your death there is likewise no you.)
ผมกำลังจะถกเถียงอภิปรายสาระทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่โดยการอุทธรณ์ต่อความรู้พิเศษทางด้านผีสางใดๆ
ดุจว่าถ้าผมได้เดินทางอยู่บนที่ราบสูงทั้งหลาย และได้รู้ถึงชาติที่ผ่านมาแล้วทั้งหลายทั้งหมดของผมและดังนั้นเองสามารถบอกคุณอย่างต้องเชื่อถือ
ว่าคุณเป็นมากกว่ามากของปัจเจกบุคคล. ผมกำลังจะทำมันบนพื้นฐานของสามัญสำนึกอย่างสมบูรณ์สิ้นว่า
ทุกคนได้มีทางเข้าถึงยังความจริงทั้งหลาย. และนั่นแค่อะไรที่คุณต้องตระหนักรู้ว่าชีวิตนั้นเป็นรูปแบบหนึ่งของความสลับซับซ้อนอันมหึมา.
(And
I’m going to discuss these matters not by appealing to any special spooky
knowledge as if I had been travelling on the higher plains and knew all my
previous incarnations and therefore could tell you authoritatively that you are
much more than this individuality. I’m going to do it on a basis of complete
common sense that everybody has access to the facts. And that just what you
have to realize is that life is a pattern of immense complexity.)
และแอะไรที่คุณเรียกตัวคุณเองเป็นเช่นสิ่งมีชีวิตชีวอินทรีย์.
พูดได้ว่า, ฉันคือร่างกายทั้งหมดอย่างน้อยที่สุด. ที่นี้, อะไรคือร่างกาย?
ร่างกายนั่นได้สามารถที่จะเป็นที่รู้จักจดจำได้ และผมจดจำเพื่อนทั้งหลายของผมได้เมื่อผมพบกับพวกเขาอีกครั้งด้วยโชคดี.
และคุณก็จดจำผมได้ถึงแม้ว่าครั้งสุดท้ายคนใดที่คุณได้เห็นผม, ผมได้เป็นอะไรบางอย่างสัมบูรณ์แตกต่างไปทั้งหมดจากอะไรที่ผมเป็นในตอนนี้.
เฉกเช่นเปลวไฟของเทียนไขที่ไม่เคยคงที่. เปลวไฟของเทียนคือกระแสของก๊าซร้อนๆ.
เพียงแต่คุณพูดว่า “เปลวไฟของเทียนไข”เท่านั้นเอง ราวกับว่ามันคงที่. (And what you call yourself as a
living organism say. I am my whole body at the very least. Now, what is that
body? That body is recognizable and I recognize my friends when I meet them
again with luck. And you recognize me although the last time any of you saw me,
I was absolutely something entirely different from what I am now. Just as a
flame of a candle is never constant. The flame of a candle is a stream of hot
gas. Only you say ‘the flame of the candle” as if it were a constant.)
เอาละ, มันเป็นรูปแบบคงที่อย่างจดจำกันได้. โครงร่างรูปหอกแหลมของเปลวไฟ
และสีสันของมัน คือรูปแบบทั้งหลายซึ่งคงที่. และนั่นคือทั้งหมดที่เราเป็น.
สิ่งเดียวเท่านั้นซึ่งคงที่เกี่ยวกับเราทั้งหมดเลยก็คือการกระทำมากกว่าการเป็น. (Well, it is a recognizably
constant pattern. The spear-shaped outline of the flame and its coloration is a
constant pattern. But in exactly the same way we are all constant patterns. And
that’s all we are. The only thing constant about us at all is the doing rather
than the being.)
มันคือหนทางที่เราประพฤติปฏิบัติตน, หนทาที่เราเต้นรำ. เพียงไม่มีเราเท่านั้นกับเต้นรำทั้งหลาย,
นั่นเป็นเพียงแค่การเต้นรำ. แค่เป็นเช่นเปลวไฟคือกระแสของก๊าซร้อนๆ. แค่เป็นเช่นวังวนในแม่น้ำ
คือการหมุนวนของกระแสน้ำ. (It’s
the way we behave, the way we dance. Only there’s no we that dances, that’s
just the dancing. Just as the flame is the streaming of hot gas. Just as the
whirlpool in a river is a whirling of streaming water.)
ในหนทางเดียวกันอันชัดเจน, แต่ละคนของเราคือ
คลื่นอันน่าพึงใจที่สลับซับซ้อนมากๆ ของพลังงาน แห่งจักรวาลทั้งปวง. เพียงแต่ด้วยกระบวนการศึกษาที่ผิดซึ่งเราได้ถูกกีดกั้นจากความรู้ของความจริงนั่น.
ไม่เหมือนกับว่าถึงแม้มีใครบางคนที่จะถูกกล่าวโทษสำหรับเรื่องนี้, เพราะมันมักจะด้วยความยินยอมโดยปริยายของตัวเราเอง. (In exactly the same way, each
one of us is a very, very delightfully complex undulation of the energy of the
whole universe. Only by process of miseducation we’ve been deprived of the
knowledge of that fact. Not as if though there was someone to blame for this,
because it’s always with our own tacit consent.)
เพราะว่าชีวิตอย่างพื้นฐานคือเกมเล่นซ่อนหา. เพราะว่าชีวิตคือการเต้นเป็นจังหวะเปิดและปิดทั้งหลาย.
มันอยู่นี่แล้วตอนนี้มันก็ไม่. และด้วยคือการเต้นเป็นจังหวะนี้ เราก็รู้ว่ามีมันอยู่ที่นั้น.
นี่นะ...คุณไม่รู้ว่าอะไรที่คุณหมายถึงโดย”เปิด” จนกว่าคุณจะรู้อะไรที่คุณหมายถึงโดย
“ปิด”. นั่นคือทำไมเมื่อเราต้องการที่จะปลุกตื่นใครบางคนเราก็เคาะที่ประตู. มันไม่เพียงพอที่จะฟาดประตูสักครั้งด้วยกำปั้นของคุณ
และทำเสียงดังใหญ่โตให้กับเรา. แต่คุณคอยรักษาการเต้นเป็นจังหวะ เพราะว่านั่นโดยการเปิด/ปิดของมัน
ที่ดึงดูดความสนใจ. (Because life is basically a game of hide and seek. Because
life is pulsation on and off. Here it is and now it isn’t. And by being this
pulsation, we know it’s there. See…you don’t know what you mean by “on” unless
you know what you mean by ‘off”. That’s why when we want to awaken someone we
knock at the door. It’s not enough to slam the door once with your fist and
make us big noise. But you keep up a pulsation because that by its on and off
-ness attracts attention.)
ชีวิตทั้งหมด, คุณเห็นนะ, คือความแปลบปลาบวูบวาบเข้า/ออกนี้,
มีเพียงจังหวะอันมหาศาลทั้งหลายนี้เท่านั้นในมัน. มีความแปลบปลาบ เปิด/ปิด-เข้า/ออก
อย่างรวดเร็วมากเหมือนปฏิกิริยาแสงที่มากระทบดวงตาของเรา. เช่นนั้นเองถ้าผมนำเอาบุหรี่ที่จุดอยู่ไปในที่มืดและหมุนมัน.
คุณจะมองเห็นวงกลมของไฟ. เพราะว่าการสะท้อนปลายบุหรี่นั้นอยู่ค้างที่จอเรติน่าตาของคุณด้วย.
มันยั่งยืน. (All
life, you see, is this flickering in and out, only there are enormous rhythms
in it. There are very fast flickering ins and outs like the reaction of light
upon our eyes. Such that if I take a lighted cigarette in the dark and I spin
it. You will see a circle of fire. Because the reflection of that cigarette tip
on your retina last. It endures.)
และด้วยในหนทางเดียวกันกับจอภาพของเรด้าร์, ภาพหนึ่งนั้นจะอยู่ในราวชั่วครู่เล็กน้อย
จนกระทั่งมันถูกวนกลับมาฟื้นอีกรอบหนึ่ง. แล้ว, ในหนทางนั้น, คุณเห็นมั้ย, คุณสังเกตเห็นความสืบเนื่อง.
และในหนทางเดียวกัน, แล้วคุณก็สังเกตได้ถึงความสืบเนื่องของแสงไฟ. (Just in the same way as on the
radar screen, an image stays a little while until it’s revivified by another
round. So, in that way, you see, you notice continuity. And in the same way,
then you notice the continuity of a light.)
เพราะว่าผมพูดถึงเรื่องโคมไฟอาร์คด้วยเช่นกัน, โคมไฟอาร์คที่เป็นแสงแปลบปลาบกระพริบจริงๆ.
และนั่นทำให้พวกเขาไม่อนุญาตให้ใช้โคมไฟอาร์คทั้งหลาย
ที่จะใช้งานในโรงงานที่ซึ่งมีเลื่อยวงเดือนใช้งานกัน.พราะว่าในบางครั้งควสามเร็วของความแปลบปลาบกระพริบของแสงไฟอาร์คนั้นมีจังหวะสอดคล้องกันเกินไปกับความเร็วในการหมุนของฟันเลื่อยบนใบมีด
ที่ทำให้ฟันเลื่อยดูไปแล้วเหมือนว่าพวกมันไม่ได้เคลื่อนไหว. และเช่นนั้นเอง,
ใครครนใดก็อาจจะเอามือของเขาแหย่เข้าไปโดนใบเลื่อยมีดนั้นได้, จะถูกมันฟันตัดขาดได้,
เพราะคิดว่ามันอยู่นิ่งๆ. (Because although I say with an
arc lamp, an arc lamp is actually a flickering light. And that’s they don’t
allow arc lights to be used in any shop where there’s a circular saw moving.
Because sometimes the flickering speed of the arc light so synchronizes with
the turning speed of the teeth on the blade that the teeth look as if they’re
not moving. And so, anybody who might put his hand on the
blade, would have it chopped off, thinking it was a still one.)
ดังนั้น, ในหนทางนี้, การกระตุ้นเต้นที่จังหวะรวดเร็วมากก็จะมองดูเหมือนว่ามันคงที่.
และเรามองเห็นไม่ว่าได้ที่การเต้นรวดเร็วมากนั้นเป็นเช่นวัตถุแข็งๆ.
เมื่อคุณมองดูที่ใบมีดนั้นของใบจักรนั้น หรือใบพัดลมไฟฟ้านั้น. ใบพัดที่ถูกแยกจากกันเป็น
4 หรือ 3 ใบก็กลายเป็นแผ่นแข็งๆชิ้นเดียว, และคุณก็ไม่สามารถโยนข่สักใบหนึ่งผ่านทะลุมันไปได้.
(So, in this way, very fast
impulses are looked upon as constant. And we see whether our fast impulse is a
solid thing. When you look at the blade of a propeller or an electric fan. The
separated 4 or 3 blades become a solid disc, and you cannot throw an egg
through it.)
เอาละ, ดังนั้น, ในหนทางเดียวกันอย่างชัดเจน,
คุณไม่สามารถเอานิ้วของคุณทะลุผ่านก้อนหินได้. เพราะว่าก้อนหินกำลังเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไปกว่าที่นิ้วของคุณจะผ่านไปได้.
(Well,
so, in the exactly same way, you can’t put your finger through a rock. Because
the rock is moving too fast for your fingers to go through.)
นั่นคือความหมายของปรากฏการณ์ทั้งปวงของความแข็ง. ความแข็งในธรรมชาติที่เป็นพลังงานเข้มข้น
แต่กระทำในอวกาศ/ที่ว่างที่เข้มข้นมากๆ, อวกาศ/ที่ว่างหวงห้าม,
แต่กำลังที่จะเอาชนะนรก, นั่นคือทำไมคุณถึงไม่สามารถผ่านทะลุมันไปได้. (That’s
the meaning of the whole phenomenon of hardness. Hardness in nature is immense
energy but acting in a very concentrated space, restricted space, but going to
beat hell, that why you can’t get through it.)
ทีนี้, จากบรรดาที่เป็นจังหวะจิ๋วๆเร็วมาก ที่ให้เราซึ่งรอยกดประทับของความสืบเนื่อง.
และก็ยังมีอยู่ในจักรวาลนี้ซึ่งมีจังหวะทั้งหลายที่ช้ามากๆ. และเหล่านี้คือยากมากต่อเราที่จะคอยตามอยู่ในรอย.
และพวกเขาก็กดและประทับเรา ดุจเช่นชีวิตและความตายของเราเอง, ดังการมาและการไปของเรา,
ที่ไปยังอะไรเป็นต่อเราเช่นอวกาศ/ที่ว่างอย่างช้า ที่เราไม่สามารถเป็นไปได้ที่จะเชื่อว่านั่นเป็นจังหวะหนึ่งจริงๆ. (Now, from those very tiny fast
rhythms which give us the impression of continuity. There are also in this
universe immensely slow rhythms. And these are very difficult for us to keep
track of. And they impress us and depress us as our own life and death, as our
coming and going, which goes for what is to us such a slow space that we can’t
possibly believe that it is really a rhythm.)
เราคิดถึงมันว่าเป็นเช่นการเกิดของเรา
หรืออะไรบางอย่างค่อนข้างโดดเด่นเป็นเอกที่ไม่มีวันสามารถอุบัติได้อีกครั้ง.
เพราะว่าเราช่างใกล้ชิดต่อมันที่คุณจะเห็น และมันกำลังเคลื่อนที่แสนจะช้ามาก. (We think
of it as our birth or something quite unique that could never occur again.
Because we are so close to it you see and it’s moving so slowly.)
และเช่นนั้นเอง, ด้วยมุมมองของจุดนั่น, เราเป็นเหมือนดังที่มาร์แชล
แม็คลูฮัน ได้พูดไว้ว่า, เขาได้ยืมคำอุปมาอุมัยมาจากผม, ที่ก็คือว่า เรากำลังขับรถอยู่กำลังมองไปที่กระจกเงามองหลัง.
นั่นหมายถึงว่า นั่นคือสภาพแวดล้อมในที่ซึ่งเราเชื่อว่าตนเองมีอยู่ก็มักจะเป็นอดีตเสมอ,
มันไม่ใช่อันหนึ่งที่คุณได้อยู่ในนั้นอย่างแท้จริง. ขบวนการของความเจริญเติบโต, ขบวนการพื้นฐานของชีววิทยา
คือหนึ่งในกลุ่มคำสั่งทั้งหลายซึ่งชั้นต่ำกว่ามักจะถูกแทนที่ด้วยคำสั่งทั้งหลายที่สูงกว่าเสมอ.
(And
so, with that point of view, we are like a Marshall McLuhan1 has
said, he borrowed a metaphor from me, which is that we are driving a car
looking at the rear vision mirror. That means that the environment in which you believe yourself to exist is always a past one, it
isn’t the one you’re actually in. The process of growth, the basic process of
biology is one in which lower orders are always being superseded by higher
orders.)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น