อลัน วัตต์ส - อวกาศ/ที่ว่าง ไม่ใช่ไม่มีอะไร, มันคืออะไรทุกอย่าง
Space Is Not Nothing, It's Everything - Alan Watts On What Lies Beyond
https://youtu.be/nlUNHMsp8Xs?si=qc9sFvZGVAtag7ft
อวกาศ/ที่ว่าง
บางทีในบางหนทางถูกตัดผ่านโดยร่างทั้งหลายที่ลอยอยู่,
โดยหลากหลายชนิดของการสั่นสะเทือนทางไฟฟ้า, คลื่นแสงทั้งหลาย, รังสีคอสมิก
ฯลฯ. และจิตใจทั้งหลายของผู้คนส่วนมาก, อวกาศเป็นแค่ไม่มีอะไร. อวกาศเป็นแค่ไม่ได้อยู่ที่นั้น.
(Space maybe in some way crossed
by floating bodies, by various kinds of electrical vibrations, light waves,
cosmic rays1 etc. And in most people minds, space is
just nothing. Space is just isn’t there.)
และเช่นนั้น,
เมื่อใดที่ความสนุกสนานเริ่มต้นที่จะเห็นว่ามีอะไรบางอย่างทะแม่ง ๆเกี่ยวกับอวกาศ.
อย่างไรก็ตาม, มันคือฉากหลังอยู่กับที่ซึ่งเรามองเห็นทุกสิ่ง และกระนั้นสิ่งน่าขันเกี่ยวกับอวกาศคือ
ที่ในหนทางหนึ่งมันไม่ได้จบที่ซึ่งของแข็งเริ่มต้น และคุณเห็นได้ในทันทีว่าคุณไม่สามารถปักหมุดอวกาศลงไปได้.
คุณไม่สามารถเข้าใจอวกาศได้จริงๆเลย. (And so, once fun begins to see
there’s something fishy about space. After all it is the background against
which we see everything and yet a funny thing about space is that in a way it
doesn’t end where a solid begins and you see immediately that you cannot pin
space down. You cannot really conceive space at all.)
มองที่ความกังขาใจของเด็กคนหนึ่งมี
เมื่อมันถามคำถามทั้งหลายและเริ่มต้นที่ อะไรอยู่ที่ข้างบนนั่น, อะไรเลยโพ้นไปจากนั่น,
อะไรอยู่หลังจากนั่นไป, อะไรอยู่หลังจากนั่นไป. เด็กนั้นได้หลงใหลอย่างสัมบูรณ์สิ้นกับการคิดถึงเรื่องนั้น.
แต่มันเป็นที่คัดค้านเอากับอวกาศที่เราได้ประสบรับรู้ทุกสิ่งที่เราประสบ.
และโดยหนทางนั้นก็ยังที่เราประสบรับรู้ทุกๆสิ่งด้วยเช่นกัน, ไม่เพียงแต่ในมิติของอวกาศเท่านั้น
แต่ก็ยังในมิติของเวลาด้วยเช่นกัน. (Look at the wonder a child has
when it asks questions and begins what’s up there, what’s beyond, what’s after
that, what’s after that. The child is absolutely fascinated by thinking about
that. But it is against space that we experience everything that we experience.
And by the way also we experience everything, not only in the dimension of
space but also in the dimension of time.)
ทีนี้,
ความหลงใหลเกี่ยวกับอวกาศและเวลาคือซึ่งขณะที่พวกเขาเป็นพื้นฐานต่อประสบการณ์ทั้งหลายที่เป็นไปได้ซึ่งเรามี,
คุณแค่ไม่สามารถชี้เบาะแสได้. (Now,
the fascination about space and time is that while they are basic to all
possible experiences that we have, you just can’t put your finger on.)
เราบางสามารถที่จะพูดว่า
พวกนั้นเป็นนามธรรม/มโนคติทั้งหลายล้วน ๆ. ไม่มีสิ่งอะไรที่เป็นเช่น อวกาศ และไม่มีสิ่งอะไรที่เป็นเช่น
เวลา. มีเพียงแค่หนทางของเราในการวัดและการคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมของจักรวาลเชิงกายภาพ,
เป็นเช่นรูปแบบหนึ่ง, รูปแบบเชิงระบบหนึ่ง, รูปแบบทั้งหลายเชิงพลังงาน. (We could perhaps say that they
are pure abstractions. There is no such thing as Space and there is no such
thing as Time. There are merely our way of measuring and thinking about the
behavior of the physical universe, as a pattern, a system pattern, energy
patterns.)
อวกาศถูกใช้ในชนอินเดีย
เอ่อ ปรัชญาพื้นฐานอินเดีย, ในเวฑานตะ ให้เราเรียกว่า อากาศะ. และอากาศะ สำหรับพวกเขาแล้วก็คือธาตุพื้นฐาน. มีธาตุพื้นฐานทั้งหลายอยู่ห้าอย่างคือ,
ดิน, น้ำ, ลม, ไฟ และอากาศะ. และเช่นนั้นเอง, อากาศะนั้นก็บรรจุไว้ด้วยธาตุทั้งหลายอื่น.
(Space is used in Indian uh basic
Indian philosophy, in Vedanta2 it us
called Akasha3. And
Akasha is for them the fundamental element. There are five elements, Earth,
Water, Air, Fire and Akasha. And so, such space contains all the other element.)
2
https://en.wikipedia.org/wiki/Vedanta
3
https://en.wikipedia.org/wiki/Akasha
ในทางพุทธศาสนิกชนท
ความจริงอันสัมบูรณ์สุดได้ถูฏเรียก สุญญตา, ความว่างเปล่า.
ชาวจีนจะถือเอา, จะแปลจากภาษาสันสกฤตด้วยคุณลักษณะของพวกนั้นว่าหมายความว่า
ท้องฟ้าหรืออวกาศ. ชาวเต๋าจะพูด, อ้างอิงกันดังกว่า, ความมีประโยชน์ของหน้าต่างหนึ่ง
ก็คือไม่ได้มากในกรอบนั้นดังเช่นที่ว่างเล่าผ่านทะลุซึ่งบางอย่างสามารถถูกมองเห็นได้.
(In Buddhist philosophy where the
Ultimate Reality is called Sunyata4, the
Void. The Chinese will carry, will translate the Sanskrit with their character
that means Sky or Space. The Taoists would say, quoting louder, the usefulness
of a window is not so much in the frame as in the empty space through which
something can be seen.)
4https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%8D%E0%B8%95%E0%B8%B2
ความมีประโยชน์ของแจกันนั้น
ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าในที่ด้านข้างทั้งหลายของมันทำด้วยดินเหนียว้ท่าๆกับที่ความกลวงว่างข้างใน
ที่บางอย่างสามารถใส่เข้าไปได้. และแน่นอนว่า, นั่นเป็นสิ่งน่าสะดุ้งตกใจ,
เมื่อเปรียบเปรยกับชาวตะวันตก เพราะว่าเราคิดไปในอีกทางหนึ่ง,
ดังที่คุณรู้. ดังที่ผมได้เริ่มต้นที่จะบอกว่า เราคิดโดยสามัญสำนึกกันจริงๆว่า อวกาศไม่มีอะไรเลยทั้งสิ้น.
(The
usefulness of their vase is not so much in the sides made of clay as in the
hollow inside into which something can be put. And of course, that is a
startling, metaphor for a Westerner because we think the other way round, you
see. As I started out to say we really think commonsensically that space is
nothing at all.)
ปและเราเป็นที่น่าสงสารมากยิ่งกว่าต่อความคิดเช่นนั้น
ที่เป็นนามธรรมล้วน ๆต่อความคิดของชาวตะวันออก ที่อวกาศได้เป็นอะไรบางอย่างของความจริงพื้นฐาน.
จิตรกรทั้งหลายก็เช่นกันที่ได้ระแวดระวังได้ถึงอวกาศ/ที่ว่าง
เพราะโดยเฉพาะอย่างยิ่ง, ถ้าคุณวาดภาพในสีน้ำมันทั้งหลาย, คุณต้องระบายสีฉากหลังของคุณ.
และเพราะเช่นนั้นเอง, ในการเติมลงไปในมัน, คุณก็เริ่มที่จะตระหนักรู้ว่ามันมีรูปร่างของมันเอง.
(And
we much more sympathetic to the idea that’s pure abstraction then to the Oriental
idea that space has some kind of basic reality. Painters also are very aware of
space because especially if you paint in oils, you have to paint your
background. And therefore, in filling it in, you begin to realize that it has
its own shape.)
และเมื่อคุณเล่นกับภาพถ่ายแบบเนกะทีฟ
หรืออะไรก็ตามที่สับเปลี่ยน เอ่อ กลับไปจาก ส่วนหน้าไปเป็นส่วนหลัง,
ฉากหน้าไปเป็นฉากหลัง. คุณเริ่มต้นที่จะกลายเป็นระแวดระวังถึงอวกาศ
ว่าเป็นเช่นรูปร่าง. เพราะเพื่อที่จะตัดการควบคุมโลก, คุณต้องแตะต้องมันอย่างค่อนข้างนุ่มนวล.
คุณต้องไม่พยายามที่จะปักหมุดสิ่งทั้งหลายลงไป, พูดกันในเซน, คุณไม่ได้พยายามที่จะตอกตะปูลงไปในท้องฟ้า.
เพราะว่านั่นคือความงามของอวกาศที่คุณเห็นมันว่าไม่มี,
ไม่มีอะไรเลยในมันที่จะยึดถือ. มันไม่ได้มีตะขอที่จะให้คุณแขวนหมวกไว้ได้, รู้ไหม,
บางแห่งในอวกาศ. (And when
you play with photographic negatives5
or
anything that switches uh back foreground to background, foreground to
background. You begin to become aware of space as having a shape. Because in
order to handle the world, you see, you have to touch it rather gently. You
mustn’t try to pin things down, say in Zen, you do not try to drive a nail into
the sky. Because that’s the beauty of space you see it has no, there’s nothing in
it to hang on. It hasn’t a hook to put your hat on, you know, somewhere in
space.)
5
https://en.wikipedia.org/wiki/Negative_(photography)
และกระนั้นก็ยัง,
มันไม่ได้มีข้อบกพร่องใดให้จับต้องได้. อวกาศของคุณมีพื้นคอนกรีตแข็งแรงแน่นหน้ารองอยู่ก้นล่าง.
มันน่าจะเป็นค่อนข้างสิ่งที่อันตราย แต่มันไม่ใช่. ไม่มีที่ใดในอวกาศที่จะชนประสานงา.
ด้วยอวกาศลคุณสามารถวิ่งเข้าไปใส่บางคนหรือบางสิ่งอื่นได้. ใช่, แต่ไม่ใช่ปะทะเข้ากับอวกาศ.
(And
yet, it hasn’t got a flaw to fall onto. Your space had a concrete floor on the
bottom. It’d be pretty dangerous stuff but it doesn’t. There’s nowhere in space
to collide. With space you can run into somebody or something else. Yes, but not
with space.)
มีผีเสื้อราตรีตัวหนึ่งกำลังบินรอบๆตัวผม,
มันตัวเล็กมากและมันจะในไม่ช้าวิ่งเข้าไปในเทียนไขอันหนึ่งและมอดไหม้ตัวมันเอง. เหตุหการณ์เล็กๆนั่นน่าจะไม่เป็นไปได้เลย
นอกจากว่าในบริบทของกาแล๊กซี่ทั้งหลายทั้งหมดเหล่านี้. เพราะว่าพวกเขา
การดำรงอยู่ของพวกเขาไปกับความเป็นไปได้ของการมีอยู่นั้นแค่ชีวิตเล็กๆนาทีเดียวกระพือปีกไปรอบๆ.
(There
is a moth flying around me it’s very small and it will soon run into a candle
and extinguish itself. That little incident would not be possible at all except
in the context of all these galaxies. Because they their existence goes with the
possibility of there being such a minute little life fluttering around.)
อะไรที่ไม่ใช่เป็น เอ่อ ง่ายเกินไปที่จะมองเห็น
ก็คือภาพในทิศทางตรงกันข้ามที่การวัดระยะเดียวกันของกาแล๊กซี่ทั้งหลายทั้งหมดเหล่านี้,
ขึ้นอยู่กับและไปเช่นเดียวกันกับผีเสื้อราตรีเล็กๆนี้. อย่างไรก็ตาม, เขาได้พูดว่า
ฉันรู้ว่าปราศจากฉัน, พระเจ้าก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้สักชั่วขณะหนึ่ง
และนี่คือรูปลักษณ์อื่นของมัน. และนี้คือสิ่งที่ยุ่งยากอันหนึ่งที่จะเข้าใจ ถ้าคุณได้ตระหนักถึงนั่น,
แล้วคุณก็เข้าใจมันจริงๆ. คุณได้มีประเด็นจองการมีอยู่ของคุณเอง. (What not is um so easy to see is
the picture in the opposite direction that in the same measure all these
galaxies, depend upon and go with this little moth. Anyway, he said I know that
without me, God could not live for one moment and this is the other aspect of
it. And this is the difficult one to understand if you realize that, then you
really got it. You’ve got the point of your own existence.)
แต่ที่จะได้ภาพที่พลิกกลับ, คุณต้องมีอย่างแรกสุดของทั้งหมดคือ ต้องได้กระจ่างชัดถึงด้านตรงข้ามหนึ่งของมันอย่างมีชื่อว่าการมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งเล็กๆแค่หนึ่งนาทีนั้นเกี่ยวข้องกับทุกๆสิ่ง.
คุณอะไรที่บังเกิดเมื่อคุณกระจ่างชัดนั่นและคุณได้เข้าใจมันจริงๆ. จิตใจของคุณได้กระพือปีกเมื่อคุณค้นพบว่าจักรวาลทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับคุณ
ที่ใครบางคนได้ตื่นตกใจกลัว, คนอื่นๆกลับยโสโอ้อวด ที่คุณค้นพบนั่นและแล้วก็เป็นไปตามธรรมชาติ.
(But
to get the reverse picture, you have first of all to get clearly the its
opposite one namely that the existence of any one-minute little thing is
intimately related to everything. You what happens when you clearly that and you
really got that. Your mind does a flip when you find out that all this universe
depends on you some people get frightened, others get cocky you have to
discover that and then be natural.)
เมื่อคุณต้องการวาดแผนที่จิตวิญญาณของบุคคลหนึ่ง, คุณวาดแผนที่ของจักรวาลดังที่มันเป็น
เมื่อเขาได้กำเนิด. เราพูดว่าแผนผังของคุณที่แสดงถึง เอ่อ คุณในหนทางพิเศษ. ตอนนี้แผนที่ดาราศาสตร์ทั้งหลายเป็นที่หยาบมากๆ,
พวกมันถูกตั้งอยู่บนมุมมองค่อนข้างดึกดำบรรพ์กับจักรวาล. (When you want to draw a map of a
person’s soul, you draw a map of the universe as it was when he was born. We
say that your chart that expresses uh you in a special way. Now the astrologist
maps are very crude, they’re based on a rather primitive
view of the universe.)
แต่ความสัจจริงของมันก็คือที่นั้นคุณมองเห็นว่าใครเป็นคุณจริงๆ.
จิตวิญญาณของคุณ, จิตของคุณคือจักรวาลทั้งหมดสุดดังที่ได้จับจ้องเพ่งมาที่คุณ.
(But
the truth of it is there you see that who you really are. Your soul, your mind is
the total universe as focused upon you.)
อวกาศก็คือคุณ.
(The
space is you.)
เพราะคุณนั้นยากที่ตรวจสอบเข้าถึงได้พอๆ กัน. อะไรที่คุณมองเห็นภายนอกคุณรู้สึกว่าเป็นข้างนอกคุณ,
คือหนทางที่คุณรู้สึกภายในผิวหนังของคุณ และฉันคือทั้งหมดมากเท่าๆกับความสืบเนื่องกับจักรวาลทางกายภาพ
เป็นเช่นคลื่นที่สืบเนื่องกันกับมหาสมุทร,
คลื่นทั้งหลายของมหาสมุทรและผู้คนทั้งหลายของจักรวาล. (Because
you are equally inaccessible to inspection. What you see outside you feel
outside you, is the way you feel inside your skin you and I are all as much continuous
with physical universe as a wave is continuous with the ocean, the ocean waves
and the universe peoples.)
จิตสำนึกดของเราได้รับออิทธิพล
ดังนั้นจึงแต่ละคนของเราไม่รู้สึกว่าเราได้ถูกสะกดจิต, ถูฏสะกดจิตอย่าวงแท้จริงเข้าไปสู่การรู้สึกและการรับรู้ว่าเรามีอยู่เพียงแค่ข้างในผิวหนังของเราเท่านั้น.
ผิวหนังของคุณไม่ได้แบ่งแยกคุณออกไปจากโลก. มันเป็นเช่นสะพานผ่านที่ขยายโลกให้ไหลเข้ามาในคุณ.
และคุณก็ไหลเข้าไปในมัน. (Our
Consciousness has been influenced so that each one of us does not feel that we have
been hypnotized, literally hypnotized into feeling and sensing that we exist
only inside our skins. Your skin doesn’t separate you from the world, it’s a
bridge through which the external World flows into you. And you flow into it.)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น