ริชาร์ด วูลฟ์ฟ – “อะไรที่จีนเพิ่งได้พิสูจน์ จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง”
“What China Just Proved Will Change Everything |
Richard Wolff"
https://youtu.be/041WwHEwAXw?si=SXoI1ZOu_LqOP3aH
จีนในฉบับรุ่นเศรษฐกิจสมัยใหม่
คือราว 50% เป็นกิจการทุนเอกชน, ทั้งของคนจีนและต่างชาติ,
และ 50% กิจการทั้งหลายที่รัฐบาลเป็นเจ้าของและบริหารจัดการ.
นั่นคืออะไรที่พวกเขาหมายถึงเมื่อพวกเขาพูดว่า เอ่อ พวกเขาได้เป็นสังคมนิยม ด้วยคถุณลักษณะเฉพาะแบบจีน.
(The Chinese version of modern economy is about 50% private capitalist
enterprise, both Chinese and foreign, and 50% government owned and operated
enterprises. That’s what they mean when they say uh they’ve got socialism with
Chinese characteristics.)
สหภาพโซเวียตได้มีความเป็นรัฐบาลมากๆยิ่งกว่า.
สหรัฐอเมริกาและบริเทนเป็นเอกชนมากๆยิ่งกว่า. จีนนั้นเป็นพันธุ์ผสมที่แตกต่าง
และต้องเป็นที่ถูกควบคุมอย่างสูงจากข้างบน เพราะว่าคุณได้มีม้าสองตัวที่ไม่ได้วิ่งไปในเส้นทางเดียวกัน,
ในทิศทางเดียวกัน. แต่อัจฉริยะของอะไรที่พวกดเขาได้ทำไป,
ซึ่งอธิบายว่าทำไมพวกเขาถึงได้เจริญเติบโตเป็น สองหรือสามเท่ารวดเร็วกว่าสหรัฐ
กับทุกคนของ 30 ปีที่แล้วมา, ก็เพราะว่า อะไรก็ตามที่เป็นแรงกระตุ้นจากการกำไรของภาคเอกชน
ไม่สามารถทำสำเร็จได้เพราะว่าข้อจำกัดของมัน, แต่รัฐบาลสามารถทำได้. (The Soviet
Union was much more government. The United States and Britain is much more
private. The Chinese is a hybrid that is different and has to be highly controlled
from above because you’ve got these two horses that don’t run in the same way,
in the same direction. But the genius of what they’ve done, which explains why
they’ve been growing in two or three times faster than the US for every one of
the last 30 years, is because whatever the private profit motivation cannot
accomplish because of its limits, the government can.)
พิธีกร: คุณก็รู้,
นั่นคือทัศนภาพที่ผมแทบจะไม่ได้ยินในวาทกรรมของสื่อกระแสหลักในอเมริกาเลย.
ความคิดที่ว่าเศรษฐกิจพันธุ์ผสม, อันที่คือผลจากพลังอิทธิพลทั้งกิจการเอกชนและการแทรกแซงโดยรัฐ,
สามารถที่จะให้ผลดีเหนือกว่าอย่างหมดจดกับแบบจำลองทุนนิยมทั้งหลาย,
ไม่ได้เป็นเพียงแค่เชิงทฤษฎีอีกต่อไป. (You
know, that’s a perspective we rarely hear in mainstream American discourse. The
idea that a hybrid economy, one that leverages both private enterprises and
state intervention, can outperform purely capitalist models, isn’t just theoretical
anymore.)
การเจริญเติบโตของจีนผ่านสองสามทศวรรษที่แล้วมาคือหลักฐานเชิงประสบการณ์/
ความรู้เชิงประจักษ์. และกระนั้น, เราก็ยังปฏิบัติต่อมันโดยเบี่ยงเบนใดๆจากลัทธิตลาดเสรีนิยม,
ว่านั่นคือสิ่งต้องห้าม. มันอย่างแท้จริงทำให้คุณประหลาดใจ,
คุณกำลังเกาะติดห้อยอยู่กับมโนคตินั้นด้วยการจ่ายให้กับผลลัพธ์ที่ตามมาอยู่หรือ? (China’s growth over the past few
decades is empirical evidence1. And
yet, we treat any deviation from market fundamentalism2 as
taboo. It really makes you wonder, are we cling to ideology at the expense of
results?)
2 https://en.wikipedia.org/wiki/Market_fundamentalism
ริขาร์ด วูลฟ์ฟ: ในสหรัฐอเมริกา,
การถ่อมตัว, แบบฉบับที่เล็กมากของเรื่องนั้นก็คือ คือการที่รัฐบาลสงเคราะห์มหาวิทยาลัยให้ทำการวิจัยในพิสัยยาวไกลที่ไม่เน้นผลกำไรเป็นที่ตั้ง,
แต่ความโง่เขลาของอะไรที่ได้ทำลงไปในการที่จะตัดหั่นการสนับสนุนของรัฐบาล, และการที่จะกำจัดผู้อพยพทั้งหลาย
ผู้ซึ่งมักจะเป็นกำลังขับเคลื่อนอย่างมากในมัน. (In
the United States, a modest, too small version of that was the government
subsidizing the university to do some of that long range not profit dominated
research, the idiocy of what’s being done to cut back the government support to
get rid of the immigrants who often the driving force of much of it.)
พิธีกร: นั่นเป็นความจริงที่ยากจะยอมรับได้. ผู้อพยพทั้งหลายคือนวัตกรรมอันทรงพลังและการเติบโตมายาวนานในสหรัฐ,
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. การหั่นนั่นออกไปไม่ได้เป็นแค่ความโหดร้าย.
มันคือการทำลายตัวเอง. เรากำลังลอบทำลายต่อเครื่องยนต์ของความก้าวหน้าอย่างมาก
ในนามของ การยอมที่จะรักษาสถานภาพทางการเมืองในระยะสั้น. (That’s
a hard truth. Immigrants have long powered innovation and growth in the US,
especially in science and tech. Cutting that off isn’t just cruel. It’s
self-sabotage. We’re undermining the very engine of progress in the name of
short-term political appeasement.)
ริขาร์ด วูลฟ์ฟ: นั้นแหละ,
นั่นคือ การยอมรับต่อแซ่หวดกลับของ ว0 ปีแห่งโลกาภิวัตน์ที่ผ่านมาและระบอบเสรีนิยมใหม่.
พวกคุณที่เป็นเสรีนิยม ก็ต้องรับผิดชอบนั้นด้วยบ้างนิดหน่อย. ในฐานะเป็นเดโมแครตส์
ในฐานะที่เป็นรีพับลิกันส์, พวกเขาคือเหล่าเชียร์ลีดเดอร์ทั้งหลายให้กับกระแสโลกาภิวัตน์,
ให้กับการนำระบบอัตโนมัติ และการย้ายงาน – (การนำระบบอัตโนมัติ
(Automation) มาใช้และการย้ายงาน
(Relocating Jobs) เป็นสองประเด็นที่มักถูกพูดถึงพร้อมกันเนื่องจากมีความสัมพันธ์กัน
Automation หมายถึงการใช้เทคโนโลยีเข้ามาทำงานแทนมนุษย์ในกระบวนการต่างๆ ซึ่งอาจส่งผลให้บางตำแหน่งงานถูกแทนที่ด้วยเครื่องจักรหรือระบบอัตโนมัติ ในขณะที่การย้ายงาน (Relocating Jobs) เป็นการย้ายงานจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกสถานที่หนึ่ง ซึ่งอาจเป็นการย้ายจากประเทศหนึ่งไปยังอีกประเทศหนึ่ง หรือจากเมืองหนึ่งไปยังอีกเมืองหนึ่ง เพื่อลดต้นทุนหรือหาแหล่งทรัพยากรที่เหมาะสมกว่า)
และทั้งหมดของอะไรที่เหลืออื่นอีกมากนั้น. (That is, that is a concession to the
backlash of 30 years of globalization3 and
neoliberalism4.
You’ve the liberals5 are every
bit as responsible for that. The Democrats as the Republicans, they were all
cheerleaders for globalization, for liberalization, for automation and
relocating jobs and all of the rest of it.)
(And now they see the backlash that
put a guy in power who has to do all of the things necessary to hold on to his
demagogic base.)
พิธีกร: นี่คือที่นโยบายเศรษฐกิจและละครการเมืองมาประสานงากัน. เมื่อผู้นำทั้งหลายได้เข้ามาเกี่ยวข้องมากยิ่งขึ้นกับทัศนศาสตร์มากกว่าเนื้อหาสาระ,
เราจบลงด้วยการตัดสินใจที่ทำร้ายเศรษฐกิจ แค่เพื่อที่จะรักษาอารมณ์จงรักภักดีกันเอาไว้.
มันไม่ใช่ความสามารถในธรรมาภิบาลอย่างยั่งยืน. มันแค่ปฏิกิริยาที่ขยันมากเท่านั้น.
(This is where economic policy and political theater collide. When
leaderships are more concerned with optics than substance, we end up with
decisions that hurt the economy just to maintain emotional loyalty. It’s not
sustainable governance. It’s reactive showmanship.)
ริขาร์ด
วูลฟ์ฟ: ดังนั้น, ใช่, แน่นอน, เขาต้องบอก, คุณก็รู้, ประเทศทั้งหลายนับโหลใน
อาฟริกานั่นคือ พวกเขาไม่ได้รับการยินดีต้อนรับที่จะส่งใครคนใดมายังสหรัฐอเมริกา.
นี่คือความวิตถารที่เนรเทศผู้อพยพทั้งหลาย. คุณกำลังทำอะไร? 10
ล้านคนในประเทศที่มีประชากร 330 ล้าน ไม่ได้ทำให้เกิดความแตกต่างอะไร. มันไม่เกี่ยวอะไรกันเลย.
คุณกำลังทำอะไร? คุณกำลังสนับสนุนความชั่วร้าย, แน่นอนละ,
แต่การสนับสนุนความชั่วร้ายเพื่อผลประโยชน์ตนโดยปราศจากสิ่งที่ไม่สามารถเป็นประธานาธิบดีได้,
กำลังที่จะมีและกำลังมีผลเชิงลบซึ่งทำลาย-ตนเองในผลกระทบทั้งหลายทางเศรษฐกิจ. (So, yes, of course, he has to tell,
you know, a dozen countries in Africa that’s they’re not welcome to send
anybody to the United States. This is grotesque to deport immigrants. What are
you doing? 10 million in a country of 330 million makes no
difference. It’s irrelevant. What are you doing? You’re pandering, of course,
but the pandering without which he can’t be president is going to have and is
having real negative self-destructive economic effects.)
และผมสังเกตเห็นในสองสามวันนี้ที่ผ่านมา
ไม่ว่ามันจะมาจากโกลด์แมน แซ็คส์ หรือ ธนาคารแห่งอเมริกา หรือเรย์
ดาลิโอ หรือ อ่า เจมี่ ไดมอน, มีการเติบโตของเสียงประสานของบรรดานักธุรกิจขาใหญ่
ผู้ที่กำลังพูดว่า, โอ๊ะ-โอ๋, นี่เป็นการหมุนขากมุมมองของพวกเขาที่ไม่สามารถควบคุมได้.
(And I notice in the last few
days that whether it’s from Goldman Sachs6 or
Bank of America or Ray Dalio7 or ah Jamie
Diamon8, there are a-growing chorus of very big
businessmen who are saying, o-oh this is spinning from their perspective out of
control.)
7
https://en.wikipedia.org/wiki/Ray_Dalio
8
https://en.wikipedia.org/wiki/Jamie_Dimon
พิธีกร:
เมื่อผู้เล่นทางการเงินหลักขาใหญ่อย่างเช่น โกลด แมน แซ็ค และเรย์
ดาลิโอ เริ่มต้นส่งเสียงแจ้งเตือน, คุณก็รู้ดี, ความเสี่ยงนั้นก็ไม่ได้เป็นแค่การละครแล้ว.
พวกเขากำลังมองเห็นต้นทุนทางเศรษฐกิจของความไม่มีเสถียรภาพ. และมันไม่ได้เป็นแค่ความกังวลทางวิชาการหรือถังความคิดอีกต่อไป.
(When major financial players
like Goldman Sachs and Ray Dalio start sounding the alarm, you know, the risks
aren’t just theoretical. They’re seeing the economic cost of instability. And
it’s no longer just a concern for academics or think tank.)
ริขาร์ด วูลฟ์ฟ: ทำไมจีนจึงเติบโตรวดเร็วกว่าสองถึงสามเท่าสหรัฐอเมริการึ?
ทำไมพวกเขาไล่ทันในเทคโนโลยี? ทำไมพวกเขาได้ทำรถยนต์ไฟฟ้าที่ดีที่สุด
ในเวลาที่เมื่อรถยนต์ไฟฟ้ากำลังที่จะเป็นแบบว่า พาหนะเครื่องมือในการขนส่งของ 50
ปีข้างหน้า ฯลฯ? (Why did the Chinese grow two to three times faster
than the United States? Why have they caught up technologically? Why have they made
the best electric car at a time when the electric car is going to be the means
of transportation for the next 50 years likely, etc.)
พิธีกร: มันกำลังบอกว่าจีนไม่ได้แค่ไล่ตามทัน. พวกเขากำลังวิ่งนำทำจังหวะให้ผู้อื่นทำตามในอุตสาหกรรมอนาคตทั้งหลายเหมือนเช่น
รถไฟฟ้า. นี่ไม่ใช่การลอกเลียนแบบอีกต่อไป. มันเป็นเหมือนการนำ. และเราควรที่จะถามว่าทำไมกันไม่ใช่รึ?
(It’s telling that China isn’t
catching up. They’re setting the pace in future industries like EVs. This isn’t
about copying anymore. It’s about leading. And we should be asking why aren’t
we?)
ริขาร์ด
วูลฟ์ฟ: และนั่นคือที่เราพูดไปถึงกันกับคำถาม, อะไรที่สามารถทำได้,
อะไรที่สังคมสามารถทำได้ที่จะแบ่งกันแบบ 50-50
ระหว่างกิจการภาคเอกชนกับกิจการภาครัฐ? ที่จะมีหนึ่งการปกครองโดยมีกำไรเป็นแรงกระตุ้น
และอีกอันหนึ่งที่แตกต่างกันในชุดแนวความคิดและการคำนวณตัวเลขทั้งหลาย. (And that there we get then to the
question, what can, what can a society do that has a 50-50 split between public
and private enterprise? That has one governed by the profit motive and the
other one by a different set of notions and calculations.)
ว้าว! นั่นเป็นเช่นคุณ
แต่เราไม่สามารถทำนั่นได้ในประเทศนี้เพราะว่าคำถามทั้งหลาย, ระบบทุนนิยมที่เราได้เอามันมาทันทีทันใดในลำดับที่สอง
ต้องพิจารณาตัดสินว่าทำไม เอ่อ ในโลกนี้คุณควรจะยึดอยู่กับสังคมที่ได้จัดระบบอุตสาหกรรมของมัน
และการเงินของมัน แต่อย่างไรก็ตาม, เราได้ให้ความเห็นนั่นว่ามีอีกหนทางหนึ่งที่ได้ทำงานได้ดีกว่ามาก.
(Wow! That would be then you but
we can’t do that in this country because that questions, the capitalist system
that we have put it immediately in second place have to justify why in the
world would you hold on to a society that has organized its industry and its
finance in the way we have given that there’s another way that has worked much better.)
นั่นกำลังเป็นที่น่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง
ในการที่เป็นคำถามที่เหมาะเจาะซึ่งเราต้องกำจัดมันออกไป. เราต้องทำการดิ้นรนต่อสู้กับความขัดแย้งทางบุคลิกภาพทั้งหลายนี้ของ,
ของพรรคคอมมิวนิสต์ที่ไม่ลงรอยกับอะไรอื่นทั้งหมด. (That
is so frightening as the proper question that we have to get rid of it. We have
to make this a struggle of personalities of, of the Communist Party against all
irrelevant.)
พิธีกร:
ความจริงนี้กระแทกประสาท. การเปลี่ยนคำถามโครงสร้างทั้งหลายเข้าไปในการใส่ร้ายป้ายสีในอุดมการณ์
คือการเบี่ยงเบนให้ไขว้เขวอันชาญฉลาด. ถ้าเราเพ่งจับกับอะไรที่ใช้การได้
แทนที่จะเป็นใครเป็นผู้ทำมัน, บางทีเราน่าที่จะสามารถเริ่มต้นแก้ปัญหาทั้งหลายได้
แทนที่การทำให้พวกมันเป็นสิ่งถาวร. (This really hits a nerve.
Turning structural questions into ideological mudslinging is a clever distraction.
If we focused on what works instead of who’s doing it, maybe we’d start solving
problems instead of perpetuating them.)
ริขาร์ด วูลฟ์ฟ:
ผมไปเจอข้อคิดเห็นทั้งหลายจำนวนหนึ่งในผู้คน ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องในอะไรของการสนทนาที่เรากำลังมีอยู่,
ผู้ซึ่งการเพ่งจับตั้งอกตั้งใจในวงแคบอย่างมากยิ่งกับธุรกิจรถยนต์,
กำลังมองไปที่หลากหลายของพวกมัน กับการย้ายที่อุตสาหกรรมการผลิตรถยนต์ที่จะในความเป็นจริงไม่ได้มายังที่สหรัฐอเมริกา,
แต่เป็นที่จีน. (I came
across a number of comments in which people who are not involved in the kind of
conversation we’re having, whose focus is much more narrowly concentrated on
the international automobile business, are projecting several of them that the
relocation of automobile industry will in fact not be to the United States, but
to China.)
ทำไม?
เพราะว่าอะไรที่ไมเคิลเพิ่งได้บอกไป. พวกเขามีชิ้นส่วนทั้งหมดรวมทั้งแร่ธาตุหายาก
ที่เป็นสิ่งสำคัญยิ่งยวดในหารทำแบตเตอรี่
ซึ่งปราศจากมันรถยนต์ไฟฟ้าก็ไม่ทำหน้าที่ประโยชน์ได้. (Why? Because of what Michael
just said. They have all of the components including the rare earths9 which
are crucial for the batteries without which the electric vehicle doesn’t
function.)
และถ้าคุณกำลังที่จะเคลื่อนย้ายมาที่สหรัฐอเมริกา
และถ้าสหรัฐอเมริกาไม่ได้กำลังที่จะเอามันมาจากจีน,
คุณก็กำลังเคลื่อนย้ายมาสู่ความหายนะของตนเอง. คุณไม่สามารถทำเช่นนั้นได้. คุณควรจะได้คำแนะนำที่ดีกว่าในการที่จะทำกับยานยนต์ของคุณ,
โฟล์คสวาเกนของคุณ หรือเปอโยต์ หรือ เฟียตของคุณ ในจีน
ที่คุณสามารถแน่ใจได้ว่าจะเข้าถึงแร่ธาตุหายากทั้งหลาย.
ที่โดยปราศจากมันแล้วคุณไม่สามารถผลิตสร้างรถยนต์นี้ได้เลย. (And if
you are going to move to the United States and if the United States isn’t going
to be able to get them from China, you’re moving to your own destruction. You
cannot do that. You’d much better advised to be your automobile, your Volkswagen
or your Peugeot or your Fiat in China where you can be sure of access to the
rare earths. Which without it you can’t build a car anyway.)
ดังนั้น,
นั่นคือหนึ่งสิ่ง. และนี่คืออีกหนึ่งสิ่ง. (So, that’s one thing. Here’s
another one.)
พิธีกร:
นี่ไม่ได้แค่เรื่องเกี่ยวกับการแข่งขันนะ. มันเป็นเรื่องการเข้าถึง.
จีนควบคุมห่วงโซ่อุปทานที่สำคัญทั้งหลาย. ถ้าเราไม่ได้อยู่บนโต๊ะ,
เราก็อยู่บนเมนู. (This
isn’t just about competition. It’s about access. China controls the supply
chains essentials. If we’re not at the table, we’re on the menu.)
ริขาร์ด
วูลฟ์ฟ: ประวัติศาสตร์ของการผูกขาดในระบอบทุนนิยมสามานย์, เรามาฟื้นความจำกันว่ามันคืออะไร.
มันเป็นเมื่อผู้ผลิตของอะไรสักอย่างสามารถยึดตลาดในแง่ของการกลายเป็นการเป็นผู้ขายราบเดียวเองของตลาด,
การผูกขาด, เป็นผู้ขายรายเดียว. ทำไม? (The history of monopoly10 in
capitalism, let’s remember what it is. It’s when the producer of something can
capture the market in the sense of becoming the only mono seller poly, monopoly,
the only seller. Why?)
เพราะว่าแล้วคุณก็ไม่สามารถทำเพียงแค่กำไรเท่านั้น
แต่ทำมันเข้าไปในผลส่วนเกินที่คุณได้มันขึ้นมาด้วยจากแรงงานของคุณ,
แต่คุณสามารถดีดยกราคามันขึ้นไปอีกเหนือต้นทุน และได้อะไรที่ถูกเรียกว่า รายได้จากการผูกขาดเพิ่มเติมจากมันนั้น.
(Because
then you can not only make the profit built into the surplus you get from your
workers, but you can jack up the price above cost and get what called the
monopoly revenue on top of it.)
แต่ความมีอยู่จริงของการนั้น,
ตัวอย่างคือ, ในอุตสาหกรรมไฮ-เทค ในวิลิคอน วัลเลย์,
และนี้เป็นประวัติศาสตร์หนึ่งของทุนนิยม, นาทีที่คุณได้รายได้จากการผูกขาด,
คุณก็กลายเป็นวัตถุของการอิจฉาและการแข่งขันจากทุกไคนอื่น, เพราะว่าคุณกำลังได้อัตราผลตอบแทนเกินความจริง. (But the very existence of that,
for example, in the hi-tech industry in Silicon Valley, and this is the history
of capitalism, the minute you get a monopoly revenue, you become the object of
envy and competition from everybody else, because you’re getting outlandish
rates of return.)
และเช่นนั้นเอง,
การไหลของทุนคือพยายามที่จะได้ส่วนแบ่งของการนั้นตั้งแต่มันสามารถทำกำไรมากยิ่งกว่าที่จะอยู่กับพื้นที่แข่งขันทั้งหลายของเศรษฐกิจ.
ดังนั้น, ในตอนนี้เรามีดีพซีค – (บริษัทปัญญาประดิษฐ์ของจีน), เรามีจีนผู้ที่ได้สาธิตให้เห็นว่าเมื่อคุณได้พยายามที่จะลอกเลียนคุณสามารถทำมันได้.
หัวเว่ยสามมารถผลิตสร้างชิปที่เกี่ยวข้แองได้. ดังนั้นบริษัททั้งหลายอื่นๆก็สามารถทำได้.
(And so, the flow of capital is
to try to get a piece of that since it’s much more profitable than to stay on
the competitive areas of economy. So, now we have DeepSeek11, we
have Chinese who have demonstrated that when you have tried to copy you can do
it. Huawei can produce the relevant chips. So can the other companies.)
11https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%94%E0%B8%B5%E0%B8%9B%E0%B8%8B%E0%B8%B5%E0%B8%81
ถ้าสหรัฐอเมริกากำลังพัฒนากลยุทธที่มีคุณภาพของการพึ่งพาตำแหน่งการผูกขาด
ที่อุตสาหกรรมเทคโนโลยีระดับสูงทั้งหลายของมันได้ประสบสำเร็จมาชั่วระยะหนึ่ง. แล้วผมได้มีข่าวสำหรับพวกเขา.
คุณกำลังที่จะสูญเสียมัน. พวกนักผูกขาดทั้งหลายมักที่จะทำเสมอ. ประวัติศาสตร์นั้นได้ชัดเจน.
ไม่มีระบบผูกขาดใดที่อยู่ได้ตลอดกาล. (If the United States is
developing a strategy that has the quality of depending on the monopoly
position that its high technology industries achieved for a while. Then I’ve
got a news for them. You’re going to lose it. The monopolists
always do. History is cleared. No monopoly lasts forever.)
พิธีกร: 0พนันได้ว่ายุทธศาสตร์ชาติอันหนึ่งนั้นคือไม่ใช่แค่ไร้เดียงสา. มันเป็นการพนันที่เราไม่สารถจ่ายได้กับการพ่ายแพ้.
(Betting national strategy on one is not just naïve. It’s a
gamble we can’t afford to lose.)
ริขาร์ด
วูลฟ์ฟ: เยเนรัล มอเตอร์ส และฟอร์ด ครั้งหนึ่งได้มีการผูกขาด.พวกเขาไม่ได้มีอีกต่อไปแล้ว.
และคุณก็ไม่ที่จะคอยรักษาการผูกขาดเอาไว้ในที่นี่. ซึ่งหมายความว่ากลยุทธของคุณที่เหมาเอาว่าตำแหน่งการผูกขาดอย่างแน่ชัดนี้คือยุทธศาสตร์ที่ถูกสร้างขึ้นมาบนทราย,
นั่นที่กำลังค่อยๆไหลเลื่อนหายไป. คนจีนกำลังทำงานอยู่กับการนั้นด้วยเช่นกัน.
และจะว่าไปแล้วไม่ได้แต่เพียงจีนเท่านั้น, คนอื่นๆด้วย. (General Motors and Ford once had a
monopoly. They don’t anymore. And you’re not to keep that monopoly here. Which means
your strategy which assumes a certain monopoly position is a strategy built on sand,
that is ebbing away. The Chinese are working on that too. And by the way not
only the Chinese, others.)
และนี้คือ...นี้ไม่ได้เป็นแค่การเสี่ยงเท่านั้นสำหรับเหตุผลทั้งหมดที่เราได้ลดการผลิตลง,
แต่มันเป็นการเสี่ยงในประเด็นทั้งหลายของความเป็นจริงทั้งหลายของทุนนิยมระหว่างประเทศของการแข่งขัน.
จีนมีตำแหน่งการนำในเรื่องแร่ธาตุหายากและสำคัญยิ่งยวดของอุตสาหกรรมทั้งหลาย,
ไม่ใช่แค่อุตสาหกรรมรถยนต์, การจราจรทางอากาศ, เอ่อ, เครื่องบินทั้งหลาย,
การป้องกัน, เหล่านั้นกำลังต้องการด้วยเช่นกันในแร่ธาตุหายากนี้. (And this is a ve…this is not
only risky for all the reasons we’ve reduced, but it’s risky in terms of where
the actualities of international capitalist competition lie. The Chinese have a
dominant position in rare earths and crucial industries, not just the automobile
industry, air uh air traffic, airplanes, defense, those are also requiring rare
earths.)
ในตอนนี้,
สหรัฐอเมริกาจะ ทำความพยายามที่จะหาแหล่งใหม่ไหม? แน่นอน, พวกเขาจะทำ. พวกเขาอาจจะสำเร็จไหม?
พวกเขาอาจ. แต่เราในตอนนี้ยิ่งมากและมากที่เราพูดคุยกัน,
ก็ยิ่งมากขึ้นและมากจึ้นอย่างมีความ หวังเต็มเปี่ยมที่คุณทั้งหมดจะหยิบเอาขึ้นมาได้กับสภาวะเงื่อนไขทั้งหลายที่ได้ชี้แนะ
ว่ายุทธศาสตร์ซึ่งได้ถูกแสวงหาในตอนนี้คือ, มันเป็นการเสี่ยงมากเหลือเกินที่ผมเชื่อว่าคำพูดอย่างสิ้นหวังนี้น่าจะได้จับตะครุบมันกันเอาไว้ได้บ้าง.
(Now,
will the United States make an effort to get new sources? Sure, they will. May
they succeed? They may. But we are now the more and more we talk, the more and
more hopefully you’re all picking up on the conditions the many, many
conditions that suggest that the strategy being pursued now is, well, it is so risky
that I believe the word desperation captured it.)
พิธีกร: ความสิ้นหวัง, นั่นคือคำพูดที่เอ้อระเหย.
อะไรที่เรากำลังมองเห็นว่ามันไม่ได้แค่กลยุทธที่บกพร่อง.
มันเป็นระบบที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะเผชิญหน้ากับข้อจำกัดทั้งหลายของตัวเอง. และแนวความคิดทั้งหลายหลีกเลี่ยงการสำรวจตนเองอย่างซื่อสัตย์,
มันบ่อยครั้งจะเป็นการพยายามชดเชยให้กันมากไปด้วยการเสี่ยง. คำถามที่แท้จริงก็คือ,
เราจะคอยทุ่มสุดตัวกับมโนคตินั้น หรือในท้ายสุดยอมเผชิญหน้ากับความจริงที่เปลี่ยนแปลงของพลังพลวัตรโลกาภิวัตน์?
(Desperation, that’s the word
that lingers. What we’re seeing isn’t just flawed strategy. It’s a system
unwilling to confront its own limitations. And when a nation avoids honest
introspection, it often overcompensates with risk. The real question is, will we keep doubling
down on the ideology or finally face the changing reality of global power dynamics?)
