จ. กฤษณะมูรติ – คุณมีภาพลักษณ์ของตัวคุณ
You have an image about yourself | Krishnamurti
https://youtu.be/6TXoYQGqbUQ?si=TJXncwFAG_aiQs2X
คุณเข้าใจไหม?
(You’ve
understood?)
จากวัยเด็กผ่านพ่อแม่,
ผ่านบรรดาสภาพแวดล้อมของสังคมทั้งหมดและอะไรอื่นๆ, ได้เจ็บปวด. ถูกมั้ย? คุณได้รับความเจ็บปวดจากวัยเด็ก,
ไม่ใช่รึ? คุณได้รับความเจ็บปวดอย่างมากมาย, ในทางจิตวิทยา. (From
childhood through the parents, through all the environment of society and so
on, being hurt. Right? You’re hurt from childhood, aren’t you? You have got
many hurts, psychologically.)
ความเจ็บปวดนั้นได้นำมาซึ่งผ่านทางภาพลักษณ์ที่คุณมีเกี่ยวกับตัวคุณ,
อย่างชัดเขน. ถูฏมั้ย? ฉันว่าต่อไปนะ? คุณจะ...คุณจะร่วมบ่งปันนี้มั้ย? (That
hurt is brought about through the image that you have about yourself,
obviously. Right? May I go on? Will you…Are you sharing
this?)
คุณมีภาพลักษณ์เกี่ยวกับตัวคุณ, ไม่ใช่รึ? (You
have an image about yourself, haven’t you?)
คุณมหัศจรรย์, หรือไม่มหัศจรรย์, หรือว่าคุณช่างอ่อนไหว,
คุณเป็นพิเศษมากที่สุด, คุณมีสติปัญญามากยิ่งกว่าบางคนอื่นๆ, หรือว่าคุณได้ใกล้ชิดพระเจ้ายิ่งนัก
- คุณรู้มั้ย, สิ่งพองโตยิ่งทั้งหมดนั้น! (You’re
marvelous, or not marvelous, or you are very sensitive, you are most
extraordinary, you have got more intelligence than somebody else, or that you
are very near God – you know, all that bilge!)
ดังนั้น, คุณได้มีภาพพจน์เกี่ยวกับตัวคุณ, และภาพลักษณ์นั่นได้รับความเจ็บปวดอยู่สม่ำเสมอจากวัยเด็ก,
โดยทางจิตวิทยา, ซึ่งมีผลกระทบต่อทางชีววิทยา, ซึ่งคือปัญหาทางจิตใจ.
ทีนี้, เมื่อมีความเจ็บปวดนั้น, คุณก็ถอยตัวออกมา, ปิดกั้น, ต่อต้านขัดขืน,
เพราะเช่นนั้น, การต่อต้านนั้น, การปิดกั้นนั้น, ความเจ็บปวดนั้นก็สร้างความแข็งแกร่งให้กับการมีเงื่อนไขยิ่งขึ้น.
ถูกมั้ย? คุณเข้าใจมั้ย? (So,
you’ve got an image about yourself, and that image is constantly being hurt
from childhood, psychologically, which affects biologically, which is
psychosomatic. Now, when there is that hurt, you are withdrawing, isolating,
resisting, therefore, that resistance, that isolation, that hurt strengthens
the conditioning. Right? You understand?)
และ, เมื่อแข็งแกร่งขึ้น, คุณก็กระทำพฤติกรรมโรคประสาท,
เพราะว่าคุณรู้สึกอ่อนไหวอย่างเหลือร้าย, เพราะว่าคุณได้สร้างกำแพงล้อมรอบตัวคุณ,
และคุณก็ถอยหนีต่ออะไรที่ติชมใดๆ, ที่ดูหมิ่นใดๆ, ที่ยกยอใดๆ - คำยกยอปอปั้นเป็นเช่นเดียวกันกับคำดูหมิ่นดูถูก,
พวกมันเป็นสองด้านของเหรียญหนึ่ง. (And, being strengthened, you act
neurotically, because you feel you are terribly sensitive, because you built a
wall around yourself, and you withdraw at any remark, any insult, any flattery
– flattery is the same as insult, they’re two sides of the same coin.)
ดังนั้น, ตราบใดที่คุณยังมีความเจ็บปวดนั้น, ตราบใดที่มีอารมณ์รู้สึกของการปิดกั้นตัวคุณนั้น,
การต่อต้านขัดขืน, กระบวนการสร้างความแข็งแกร่งของการมีเงื่อนไขก็ดำเนินต่อไปอีก.
และคุณก็กระทำอะไรจากความเจ็บปวดนั้น, จากการต่อต้านขัดขืนนั้น, จากการปิดกั้น,
อย่างโรคประสาท. ถูกมั้ย? (So, as long as you have that hurt, as
long as there is that feeling of isolating yourself, resisting, the
strengthening processing of conditioning goes on. And you act from that hurt,
from that resistance, from that isolating, neurotically. Right?)
ตอนนี้, เป็นไปได้ไหมที่จะไม่มีความเจ็บปวด - ที่คือ,
ไม่ที่จะลงทะเบียนความดูหมิ่นดูถูกนั้น? คุณเข้าใจไหม? คุณกำลังพบกับฉันอยู่ไหม?
คุณดูถูกฉัน, หรือว่าเยินยอฉัน - บางผู้คนได้ดูถูกฉัน แต่ผู้คนส่วนมากได้เยินยอฉัน,
โชคไม่ดี. (Now, is it possible not to be hurt – which is, not to
register the insult? You understand? Are you meeting me? You insult me, or
flatter me – some people have insulted me but most people have flattered me,
unfortunately.)
และไม่ที่จะลงทะเบียนไม่ว่าอย่างใด - มันเป็นไปได้ไหม? คุณเข้าใจคำถามของฉันไหม?
ทีนี้, คุณกำลังเฝ้าดูตัวคุณฌอง. นั่นคือ, คุณกำลังเฝ้าดูผ่านคำพูดทั้งหลายที่ฉันกำลังใช้,
ผู้พูดกำลังใช้อยู่, เฝ้าดูตนเองผ่านคำพูดทั้งหลายเหล่านั้นว่าเป็นเช่นมนุษย์,
ไม่ใช่มนุษย์ที่ไหนอื่น, แต่อย่างแท้จริงกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นตรงหน้าเรา,
เฝ้าดูตัวเขาเอง. (And
not to register either – is that possible? You understand my question? Now,
you’re watching yourself. That is, you’re watching through the words I’m using,
the speaker is using, watching through those words yourself as human being, not
a human being somewhere else, but actually sitting there in front of us,
watching himself.)
เขารู้ถึงความเจ็บปวดทั้งหลาย, เขาระแวดระวังถึงกระบวนการปิดกั้นของความเจ็บปวดนั้น
และจากการปิดกั้นนั้น, มีกิจกรรม; ตามเหตุผล, ไม่ตามเหตุผล,
โง่เง่า และที่เหลือทั้งหมดของมัน, และกิจกรรมนั้นเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเขามากยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น,
ความเจ็บปวดนั่น, กำแพงนั่น. (He knows the hurts, he’s aware of the isolating
process of that hurt because he doesn’t want to be hurt more, therefore, there
is resistance, there is isolation and from that isolation, there’s activity; logical,
illogical, stupid and all the rest of it, and that activity strengthens him
more and more, that hurt, that wall.)
ทีนี้, เรากำลังถามว่า, เป็นไปได้ไหมเมื่อการดูหมิ่นดูถูกหรือการเยินยอทั้งหลายนั่นได้ทำขึ้น,
ไม่ถูกลงทะเบียนมัน? (Now, we are asking, is it possible when
that insult or flattery is made, not to register it?)
จดจำในใจไว้ว่าสมองได้ถูกฝึกมา, ได้คุ้นเคย,
ได้รับการศึกษามาให้ลงทะเบียน - คุณมีภาพขึ้นไหม?
คุณกำลังทำงานหนักเช่นเดียวกับผู้ที่กำลังพูโอยู่ไหม? ฉันหวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ.
(Bearing
in mind that the brain is trained, accustomed, educated to register – you’ve
got the picture? Are you working as hard as the speaker is working? I hope you
are!)
คุณตอบคำถามนี้อย่างไร? ฉันเป็นผู้พูดได้หยิบยกคำถามหนึ่งขึ้นมาที่คือ,
มันเป็นไปได้ไหมที่ไม่ลงทะเบียนเมื่อการเจ็บปวดหรือการเยินยอได้ถูกทำขึ้น? (How do
you answer this question? I’m the speaker has put forward a question which is, is
it possible not to register when the hurt or the flattery is made?)
ตอนนี้, คุณจะตอบคำถามนั้นอย่างไร? คุณได้ได้ฟังคำถามนั้นกันอย่างไร?
คุณได้ฟังมันมันกันอย่างไร? มันเป็นเช่นแนวคิหนึ่ง? หรือมันเป็นความจริง.
คุณเข้าใจไหม? เถิดน่า. (Now, how do you answer that question? How
do you listen to that question? How do you listen to it? Is it an idea? Or is
it a fact. You understand? Come on!)
คุณวาดข้อสรุปหนึ่งจากอะไรที่คุณได้ยินไปไหม? หรือว่าคุณได้สังเกตอย่างแท้จริงในความเจ็บปวดนั้น,
กิจกรรมของความเจ็บปวดนั้น ลถามตัวเองว่ามันทั้งหมดเป็นไปไม่ได้เลยหรือที่จะรับรู้ความเจ็บปวดใดทั้งหมด
และด้วยการนั้น, ไม่ลงทะเบียนความเจ็บปวดนั้น, ไม่ที่จะลงทะเบียนคำพูดนั้น, เกี่ยวพันความนัยของคำนั้น,
ที่ซึ่งหมายความว่าคุณไม่มี...ภาพพจน์นั่นที่กำลังเจ็บปวด, เพราะว่าภาพลักษณ์นั้นคือ
“คุณ”.(Do you draw a conclusion from what you have heard? Or do you
actually observe the hurt, the activity of that hurt and ask yourself if it is
at all possible not to receive any hurt at all and therefore, not register the
hurt, not to register the word, the implication of the word, which means that you
have no…That image is getting hurt, because the image is ‘you’.)
คุณเข้าใจทั้งหมดนี้ไหม? ดีมั้ย, ขอรับท่าน? เพราะว่าถ้าสมองไม่ความสามารถที่จะไม่ลงทะเบียน,
นอกจากในทางกายภาพ, แล้วมันได้มีความเคลื่อนไหวค่อข้างต่างออกไป, กิจกรรมค่อนข้างแตกต่างไป,
พลังงานค่อนข้างต่างออกไป. (You understand all this? All right,
Sir? Because if the brain is capable of not registering, except physiologically,
then it has quite a different movement, quite different activity, quite
different energy.)
ฉันดูหมิ่นคุณ – ฉันหวังว่าฉันจะไม่ แต่สมมติว่าฉันได้ทำ.
คุณสามารถได้ยินต่อการดูหมิ่นดูแคลน, คำพูดนั้น, ความหมายของมัน, และความปรารถนาที่จะทำให้คุณเจ็บปวด,
ความนัยทั้งหมดนั้น, ฟังต่อมันอย่างสมบูรณ์สิ้น, และสมองไม่รับมันเข้าไป -
ได้ไหม? (I insult you – I hope I don’t but suppose I do. Can you
listen to the insult, the word, the meaning, and the desire to hurt you, all
the implications, listen to it completely, and the brain not take it in?)
ฉันจะแสดงให้คุณรู้ว่าจะทำมันอย่างไร - ไม่ใช่ทำอย่างไร. แต่เป็นมันปฏิบัติการอย่างไร.
(I’ll
show you how to do it – not how. How it operates.)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น