หน้าเว็บ

วันอาทิตย์ที่ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2568

ถ้าไม่มีพระผู้สร้าง, แล้วทำไมจักรวาลถึงมีขึ้นมาได้? ชาวพุทธให้คำตอบนี้

ถ้าไม่มีพระผู้สร้าง, แล้วทำไมจักรวาลถึงมีขึ้นมาได้? ชาวพุทธให้คำตอบนี้

If There's No Creator, Why Does The Universe Exist? A Buddhist Answer

          https://youtu.be/gITP1mspOW8?si=zvTLZmnwZ60CCS85

 

บทที่ 1: มนุษย์โหยหาว่า: ใครเป็นผู้สร้างทำสิ่งนี้ขึ้นมา? (The Human Longing: Who Made This?)

          ถ้าไม่มีพระผู้สร้าง, ทำไมจักรวาลถึงมีอยู่? ชาวพุทธผู้อ่อนโยน ให้คำตอบ.

          มีขณะหนึ่ง, เงียบสงัด และคงอยู่ยาวนาน, ที่มาถึงยังมนุษย์ทุกคน. เราก็เงยหน้าขึ้นมองที่ดวงดาวทั้งหลาย, หรือเรานั่งอยู่ตามลำพังภายหลังจากที่ใครบางคนยได้เสียชีวิตจากไป, และคำถามนี้ก็ผุดขึ้นมาอย่างช้าๆ – ใครสร้างทำทั้งหมดนี้? มันยไม่ใช่แค่ความสนใจใฝ่รู้; มันเป็นบางอย่างที่ลึกลงไปกว่า. เราโหยหาค่อความหมายที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายจลาจล, มือที่ชี้นำทางให้ในพายุ.  (There’s a moment, quiet and persistent, that comes to almost every human being. We look up at the stars, or we sit alone after someone we love has passed, and the question slowly rises – Who made all this? It’s not just curiosity; it’s something deeper. We long for meaning behind the chaos, a guiding hand in the storm.)

เมื่อชีวิตได้กลายเป็นความไม่แน่นอน, ความคิดที่ว่าใครบางคนทรงพลังอำนาจได้กำลังเฝ้าดูอยู่เหนือเรา ก็นำความอุ่นอกอุ่นใจสบายอย่างลึกซึ้งมาสู่เรา, ทำให้เรารู้สึกโดเดี่ยวลำพังน้อยลงในความไพศาลนี้. ลำต้นค้ำจุนทั้งหลายตามธรรมชาตินั้นงอกโตขึ้นมาจากความโน้มเอียงอันฝังรากลึกอยู่ในจิตใจของมนุษย์. (When life becomes uncertain, the idea of someone powerful watching over us brings profound comfort, making us feel less alone in the vastness. This natural stems from a deep-seated human tendency.)

จากยุคสมัยเริ่มต้น, เราได้ถูกสอนมาว่า ทุกสิ่งนั้นมาจากที่ไหนสักแห่ง: บ้านถูกสร้างโดยช่างก่อสร้าง, หนังสือถูกเขียนขึ้นโดยนักประพันธ์.  ดังนั้น, การมองดูบางสิ่งที่กว้างใหญ่ไพศาลเช่นจักรวาลนั้น, มันเป็นโดยสัญชาตญาณจะถามว่า: ใครเป็นผู้สร้างทำสิ่งนี้?  (From the early age, we are taught that everything comes from somewhere: a house is built by a builder, a book is written by a writer.  So, looking at something as vast as the universe, it’s instinctively natural to ask: who created this?)

แรงกระตุ้นนี้ได้ถูกฝังรากลึกในอะไรทางจิตวิทยาที่เรียกว่า “การสืบค้นผู้กระทำ.” สมองของเราได้วิวัฒนาการมาเป็นความสนใจสังเกต – ถ้าหญ้าสั่นไหว, มันเป็นแค่ลม,หรือว่ามีเสือตัวหนึ่งซ่อนอยู่? สัญชาตญาณการเอาตัวรอดนี้ในตอนนี้ได้ขยายไปสู่จักรวาล; เรามองดูกาแล๊กซี่ทั้งหลายและคิดว่า: ใครบางคนต้องได้เอามันมาจัดวางขึ้น. ด้วยความกลัว, บ่อยครั้งก็มาถึงคำถามที่ว่า, “ใครสร้างทำมัน?” (This impulse is rooted in what psychology calls “agency detection1.” Our brains evolved to notice intention – if the grass rustles, is it just wind, or a hidden tiger? This survival instinct now extends to the cosmos; we look at galaxies and think: someone must have placed them. With awe, often comes the question, “Who made it?”)

1https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B8%9A%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%9C%E0%B8%B9%E0%B9%89%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%97%E0%B8%B3

พระพุทธเจ้าได้เข้าใจถึงความโน้มเอียงนี้. มีเรื่องราวหนึ่งในคัมภีร์ชาวพุทธกล่าวถึงท้าวผกาพรหม, เทวดาองค์หนึ่งที่, เนื่องด้วยการมีชีวิตอยู่ยาวนานกว้างไกลในอาณาจักชั้นสูงของตน, ได้เชื่อว่าเขาเป็นพระผู้สร้างตลอดกาล. พระพุทธเจ้าได้เสด็จไปเยือนเขา, และอย่างอ่อนโยนได้เผยให้เขาเห็นว่า “พระผู้เป็นเจ้า”นี้ได้ติดอยู่ในความหลงผิดและการเกิดใหม่, อันเป็นผลมาจากมุมมองที่จำกัดและความหลงลืมไปของเหตุทั้งหลายซึ่งนำเขามาที่นั้น. (The Buddha understood this tendency. There’s a story in the Buddhist texts about Brahma Baka2, a celestial who, due to vast stretches of existence in a high realm, believed he was the eternal creator. The Buddha visited him, gently revealing that even this “god” was caught in delusion and rebirth, a result of his limited view and forgetfulness of the causes that brought him there.)

          2 https://en.wikipedia.org/wiki/Brahm%C4%81_(Buddhism)

          ในชั่วขณะอันลึกซึ้งนั้น: พระผู้เป็นเจ้า, คิดว่าเขาผู้เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจทั้งหมดนี้, ก็หวนระลึกได้ว่า เขาเองก็ติดอยยู่ในข่ายใยแห่งเหตุปัจจัยทั้งหลาย. (พูดอีกอย่างหนึ่งก็ได้ว่า – ถึงแม้ตนจะเป็นผู้สร้างโลกโลกหรือดาวเคราะห์ทั้งหลาย, แต่ ตนก็หาได้เป็นผู้สร้างสร้างจักรวาลที่ตนอาศัยเกอิด/ดับอยู่นี้ – ผู้แปล) (It’s a profound moment: a god, thinking he is all-powerful, being remind he too is caught in the web of conditions.)

          วัฒนธรรมและจารีตประเพณีทั้งหลายได้มีคำตอบในหนทางที่แตกต่างกันไปในคำถามพื้นฐานมนุษย์นี้. ในศาสนาทั้งหลายแบบเทวนิยม, มีเทพยดาอยู่ผู้หนึ่งผู้ซึ่งได้สร้างสรรค์จักรวาลนี้ขึ้น – พระเจ้าผู้ได้สร้างทำทุกสรรพสิ่ง, ให้เป้าประสงค์และการควบคุมของมัน. ทัศนคตินี้เสนอให้ไม่แต่เพียงเรื่องราวของการสร้างสรรค์, แต่ได้ฝังสมอลงในอารมณ์รู้สึกเบื้องลึกว่า: คุณได้ถูกสร้างขึ้นมาโดยมีเป้าประสงค์, คุณเป็นวัตถุ, ใครบางคนที่อยู่ในการควบคุม.   (Different cultures and traditions have answer this fundamental human in various ways. In theistic religions3, there is a divine being who created the Universe – a God who made everything, giving its purpose and control. This view offers not just a story of creation, but a deep emotion anchor: you were made on, purpose, you matter, someone is in control.)

          3https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%A1

          วิทยาศาสตร์ได้เสนอให้คำอธิบายที่แตกต่างไป. ฟิสิกส์สมัยใหม่เสนอนแนะว่าจักรวาลได้เริ่มต้นด้วยการระเบิดครั้งใหญ่ - บิ้ก แบง – จุดหนึ่งที่อวกาศ, เวลาและพลังงานได้ระเบิดขึ้นมาเป็นสิ่งมีชีวิต. กระนั้น, แม้กระทั่งนักคิดที่เลอเลิศทั้งหลายเหมือนเช่นสตีเฟ่น ฮอว์กิ้งก็ได้ยอมรับว่ายังมีความลี้ลับอยู่อีก: อะไรที่มีอยู่ก่อนบิ้ก แบง? อะไรที่ทำให้เกิดมัน? เขาได้สำรวจค้นหาว่า อย่างไรที่ฟิสิกส์อาจจะยินยอมให้จักรวาลนั้นกำเนิดจาก “ความไม่มีอะไร” ที่เป็นศักยภาพอันล้ำลึกและอุดม, ซึ่งถูกปกครองโดยกฎทั้งหลายหนึ่ง ที่เราได้แต่เพียงเริ่มต้นเท่านั้นที่จะเข้าใจ. (Science offers a different explanation. Modern physics suggests the Universe began with the Big Bang4 – a point where space, time and energy exploded into being. Yet, even brilliant minds like Stephen Hawking5 admitted the mystery remains: what was before the Big Bang? What caused it? He explored how physics might allow the Universe to arise from a “Nothing” that is a deep, fertile potential, governed by Laws we’re only beginning to grasp.)

          4https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9A%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B9%81%E0%B8%9A%E0%B8%87

          5https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B9%80%E0%B8%9F%E0%B8%99_%E0%B8%AE%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%87

          แล้วก็มีวิธีของการมองแบบพุทธ – และในที่นี้, คำถามนั้นในตัวมันเองก็เริ่มต้นที่จะเปลี่ยนย้ายไป.(Then there’s the Buddhist way of seeing – and here, the question itself begins to shift.)

          พุทธศาสนาไม่ได้ถามว่า, “ใครสร้างทำสิ่งนี้?” แทนที่เช่นนั้น, ได้ถามว่า, “อะไรทำให้ชั่วขณะนี้อุบัติขึ้น?” จุดเพ่งพินิจเคลื่อนที่จากการสร้างสรรค์ภายนอกมาสู่สภาวะ/ปัจจัยภายในทั้งหลาย, จากแรงกำลังห่างออกไปมาสู่รูปแบบที่ปรากฏขึ้นเฉียบพลันนั้น. (Buddhism doesn’t ask, “Who made this?” Instead, it asks, “What causes this moment to arise?” The focus moves from an external creation to internal conditions, from a distant force to immediate patterns.)

การเปลี่ยนย้ายอย่างลึกซึ้งนี้บังเกิดขึ้นเพราะพุทธศาสนาไม่ได้เสาะหาที่จะสร้างทำเรื่องราวจักรวาล, แต่ที่จะช่วยเราให้เข้าใจว่าทำไมเราจึงทุกข์, และเราสามารถหยุดยั้งได้อย่างไร. เมื่อได้ถามคำถามถึงจุดกำเนิดจักรวาล, พระพุทธเจ้สบ่อยครั้งอยู่นิ่งเงียบ. ไม่ใช่เพราะว่าพระองค์ไม่ได้รู้, แต่เพราะว่าคำถามทั้งหลายเช่นนั้น, ถึงแม้ว่าปราดเปรื่องน่าหลงใหล, หาได้นำไปสู่อิสรภาพ; พวกนั้นคอยแต่ทำให้จิตใจหมุนวนอยู่กับความคิด, ไม่มีวันได้สัมผัสถึงสิ่งสำคัญทั้งหลายที่แท้จริง.  (This profound shift happens because Buddhism seeks not to build a cosmic story, but to help us understand why we suffer, and how we can stop. When asked cosmic origin question, The Buddha often stayed silent. Not because he didn’t know, but because such questions, though intellectually fascinating, don’t lead to freedom; they keep the mind spinning on thought, never touching what truly matters.)

ในกาลามสูตร – วิธีปฏิบัติต่อความเชื่อ 10 ประการ, พระพุทธเจ้าได้อธิบายว่า การถามเกี่ยวกับความไม่มีที่สิ้นสุดทางโลก – อจินไตย หรือการมีอยู่ของชีวอัตตาภายหลังการตาย เป็นเหมือนการถูกยิงด้วยลูกธนูที่อาบยาพิษ แล้วปฏิเสธที่จะบำบัดรักษาจนกว่าคุณจะรู้ถึงผู้สร้างทำมัน, ไม้, และขนนกทั้งหลาย. คุณก็ตายก่อนที่จะค้นพบ.  (In the Cūļamālukya Sutta6 , the Buddha explained that asking about the world’s infinitude or a soul’s existence after death is like being shot by poisoned arrow and refusing to treatment until you know its maker, wood, and feathers. You die before finding out.)

6https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%95%E0%B8%A3

พระพุทธเจ้าระบุไว้อย่างชัดเจนว่า, “เหล่านี้เป็นคำถามทั้งหลายที่ไร้ประโยชน์ต่อการหลุดพ้น/วิมุตติ.” พระองค์ไม่ได้ละทิ้งความสงสัยของจิต, แต่หันทิศทางกำกับมันให้มุ่งไปยังอะไรที่บำบัดรักษา, การเข้าใจว่าง่ายอย่างไรที่ความกระหายต่อความหมายเชิงนามธรรม สามารถเปลี่ยนไปเป็นความสับสนวุ่นวายได้. ดังนั้น, แทนที่จะถามว่า, “ใครสร้างทำจักรวาลนี้?” พระพุทธองค์จึงให้ถามว่า, “อะไรที่กำลังบังเกิดอยู่ในตอนนี้/เดี๋ยวนี้, และทำไมเราจึงทุกข์?” การค้นหานี้หันเข้าไปสู่ภายใน. มันเคลื่อนที่ย้ายจากดวงดาวทั้งหลายในท้องฟ้าไปยังความคิดทั้งหลายในจิต. และกระนั้น, คำถามนี้ยังคงโหยหาอยู่ว่า: ถ้าไม่มีพระผู้สร้าง, แล้วสิ่งทั้งหมดนี้มาจากที่ใดกัน? จักรวาลอันช่างสลับซับซ้อน, งดงามเช่นนี้สามารถมีอยู่ได้โดยปราศใครบางคนอยู่เบื้องหลังมัน?  (The Buddha explicitly stated, “These are not useful questions for liberation.” He wasn’t dismissing the mind’s wonder, but redirecting it toward what heals, understanding how easily that thirst for abstract meaning can turn into confusion. So, instead of asking, “Who made the universe?” Buddhism asks, “What is happening right now, and why do we suffer?” The search turns inward. It moves from the stars in the sky to the thoughts in the mind. And still, the question lingers: if there’s no creator, then where did all this come from? How can such a complex, beautiful universe exists without someone behind it?)

          การที่จะเข้าใจว่าพุทธศาสนาตอบสนองต่อการนี้อย่างไร, เราจำเป็นต้องที่จะมองยังทัศนะในเรื่องของเวลา, อวกาศ, และธรรมชาติของความสัจจริงในตัวมันเอง – ไม่ใช่เส้นตรง หรือ การกระทำเดี่ยว, แต่เป็นบางอย่างของการเคลื่อนที่อันไร้ที่สิ้นสุด. นั่นคือที่แนวความคิดในเรื่องวัฏจักร/วงกลมทั้งหลายเริ่มต้นที่จะเป็นรูปเป็นร่างขึ้น.  (To understand how Buddhism responds, we need to look at its view of time, space, and the nature of reality itself – not a straight line or a single act, but something endlessly moving. That’s where the idea of cycles begins to take shape.)

บทที่ 2: ไม่มีพระผู้สร้าง: จักรวาลแห่งปัจจัยทั้งหลาย(No Creator: The Universe of Conditions)

 

          จิตของเราทั้งหลายเป็นเหมือนการเริ่มต้นอันสะอาด: รุ่งอรุณ, การเกิด, ชั่วขณะเริ่มแรกยิ่งนั้น. ดังนั้น, เมื่อได้บอกว่า, “ไม่มีขณะแรกฺ,” จิตต่อต้าน. มันต้องการประกาย, ผู้สร้าง, จุดหนึ่งที่ทุกสิ่งได้เริ่มต้น. แต่นั่นไม่ใช่ที่พระพุทธเจ้าได้อธิบายอย่างไรถึงความสัจจริง.  (Our minds like clean starts: daybreak, birth, the very first moment. So, when told, “There was no first moment,” the Mind resist. It wants a spark, a creator, a point where everything started. But that’s not how the Buddha described reality.)

พระองค์ได้สอนว่าจักรวาลนี้, และทุกสิ่งในมัน, ไม่มีจุดเริ่มต้นเดี่ยว. แทนที่, มันเคลื่อนที่ไปในวัฏจักร/วงกลมทั้งหลายอันกว้างไพศาลของการดำรงมีอยู่ เกิดขึ้น, หายไป, กลับมา.  การหมุนวนไม่มีจบสิ้นของการเกิดและการตาย, รู้จักกันว่าคือ “สังสารวัฏ” ในพุทธศาสนา, ครอบคลุม ไม่ใช่แค่ชีวิตบุคคลของเราทั้งหลาย แต่หมายถึงจักรวาลทั้งปวง: ดาวเคราะห์ทั้งหลาย, กาแล๊กซี่, สวรรค์ทั้งหลาย, และนรกทั้งหลาย.  (He taught that this universe, and everything in it, has no single start. Instead, it moves in vast cycles of existence – arising, fading, returning. This endless turning of birth and death, known as samsārain Buddhism, encompasses not just our personal lives but the whole cosmos: planets, galaxies, heavens, and hells.)

          ในพระอัสสุสูตร, พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ว่า, “ไม่สามารถจินตนาการได้ในการเริ่มต้นของสังสารวัฏ.” ไม่ใช่ไม่รู้, แต่ไม่อาจจินตนาการได้, เพราะว่ามันอย่างง่ายๆก็คือไม่ได้มีอยู่ในหนทางที่เราคิดได้. ทัศนภาพนี้เปิดเผยจักรวาลนั้นไม่ได้เป็นวัตถุที่ถูกตรึงแน่น, ปแต่เป็นเช่นกระบวนการที่ไหลและมีชีวิต. และเราเป็นส่วนหนึ่งในมันอย่างแนบชิด.  (In the Assu Sutta7, the Buddha said, “Unimaginable is the beginning of the samsāra’. Not unknown, but unimaginable, because it simply doesn’t exist in the way we think. This perspective reveals the Universe not as a fixed object, but as a flowing, living process. And we are intimately part of it.)

          7 https://www.accesstoinsight.org/tipitaka/sn/sn15/sn15.003.than.html

          ทุกสิ่งผุดขึ้นไม่ใช่จากบัญชาของสวรรค์, แต่จากปัจจัย/สภาวะทั้งหลายมาร่วมกัน. ลองคิดถึงคลื่นหนึ่งก่อรูปขึ้นจากลมและน้ำไม่ใช่จากไม่มีที่ใด, ไม่ใช่จากโองการของพระผู้สร้าง, แต่จากปฏิสัมพันธ์อย่างแม่นยำขององค์ประกอบทั้งหลาย.  นี้คืออย่างไรที่จักรวาลปฏิบัติการ:  ระบบรวมตัวกันด้วยตนเองอย่างมีพลวัตเปลี่ยนถ่ายไปอย่างสม่ำเสมอ, ไหลลื่น, และการตอบสนอง.(Everything arises not from divine command, but from conditions coming together. Think of a wave forming from wind and water – not from nowhere, not from a creator’s decree, but from a precise interplay of elements. This is how the Universe operates: a dynamic, self-organizing system constantly shifting, flowing, and responding.)

           

วิธีมองเช่นนี้ได้จัดเรียงแนวแถวการมองในบางหนทางทั้งหลายด้วยวิทยาศาสตร์สมัยใหม่. ไอน์สไตน์, ตัวอย่างเช่น, ไม่เคยเชื่อในเรื่องพระเจ้าส่วนบุคคล, แต่นับถืออย่างลึกซึ้งในโครงสร้างธรรมชาติความเป็นจริง.  เขาได้มองเห็นการสอดคล้องประสานกันภายในของจักรวาลนี้ – รูปแบบทั้งหกลายของการถักทอสานกันของเวลา, อวกาศ, และพลังงาน, ที่ซึ่งสิ่งทั้งหลายผุดขึ้นตามเหตุและปัจจัยทั้งหลาย. ความหวาดหวั่นของเขาไม่ใช่ถูกเล็งไปที่ผู้สร้างหนึ่ง, แต่ที่ความเข้าใจอันลึกซึ้งต่อกฎธรรมชาติที่ปกครองเหนือทุกสรรพสิ่ง.  (This way of seeing aligns in some ways with modern science. Einstein, for instance, never believed in a personal God, but deeply respected the inherent structure of reality. He saw harmony within the cosmos – interwoven patterns of time. Space, and energy, where things arise due to exact cause and effect. His awe wasn’t aimed at a creator, but at the profound comprehensibility of natural laws governing everything.)

ความคิดนี้เป็นศูนย์กลางในพุทธศาสนา: ทุกหยดฝน, หัวใจเต้น, ทุกกาแล๊กซี่เข้ามาสู่การเป็นอยู่เพราะบางอย่างอื่นทำมันให้เป็นไปได้. ไม่มีอะไรยืนอยู่ตามลำพัง. นี่คือความสัจจริงอันทรงพลังเต็มเปี่ยม:สิ่งที่มีอยู่ก็เพราะมีสิ่งนั้นอยู่.(This idea is central in Buddhism: every raindrop, heartbeat, every galaxy comes into being because something else made it possible. Nothing stands alone. This is the powerful truth: “This exists because that exists.”)

ในบาลี, ปฏิจจสมุปบาทการที่สิ่งทั้งหลายอาศัยซึ่งกันและกันจึงเกิดมีขึ้น. จินตนาการถึงใยแมงมุมหนึ่ง, ที่ทุกเส้นใยโยงติดต่อกับทุกเส้นอื่น. เมื่อสัมผัสเส้นใยหนึ่ง, และใยทั้งหมดก็จะสั่นสะเทือน. นั่นคืออย่างไรที่จักรวาลทำงานตามความคิดของพุทธ. ไม่มีจุดเริ่มต้น, ไม่มีจุดศูนย์กลางการควบคุม, แค่เหตุและผลทั้งหลาย, ไหลไปและก่อรูปร่างในแต่ละชั่วขณะนั้น. อะไรที่ดูเหมือนแข็งคงรูปอยู่ ก็เป็นแค่ส่วนทั้งหลายมากมายที่มาร่วมกัน, ยั่งยืนไปชั่วระยะหนึ่ง, และแล้วก็ผ่านไป.  (In Pali, this is "Pratītyasamutpāda"8 – Dependent Origination. Imagine a spider web, where every thread connects to every other. Touch one strand, and the whole web trembles. That’s how the Universe works on Buddhist thought. There’s no beginning point, no central controller; just causes and effects, flowing and shaping each moment. What looks solid is merely many parts comings together, sustained for a while, and then passing on.)

8 https://en.wikipedia.org/wiki/Prat%C4%ABtyasamutp%C4%81da

การพึ่งพาอาศัยกันในการเกิดมีขึ้น เสนอให้ดุจแผนที่ที่บอกว่าสิ่งทั้งหลายอุบัติขึ้นได้อย่างไร. จากอารมณ์รู้สึกเล็กที่สุดไปสู่กาแล๊กซี่ใหญ่โตที่สุด, ทุกสิ่งโผล่ผุดจากเหตุปัจจัย/สภาวะทั้งหลายจำเพาะหนึ่ง. ไม่มีอะไรกำเนิดขึ้นออกมาจากกาไม่มีอะไร, หรือก็ไม่ได้จากถูกสร้างสรรค์เพียงเหตุเดียวแยกขาดจากสิ่งอื่น; มักจะมีห่วงโซ่หนึ่ง, เครือข่ายหนึ่งของการพึ่งพาอาศัยกันทั้งหลาย. (Dependent Origination serves as a map of how things arise. From the smallest feeling to the largest galaxy, everything emerges from specific conditions. Nothing is born out of nothing, nor created from a single, isolated cause; there’s always a chain, a network of interdependencies.)

12 การเชทื่อมต่อทั้งหลายของปฏิจจสมุปบาท/การพึ่งพาอาศัยในการเกิดมีขึ้น, บ่อครั้งประยุก๖ไปเป็นความทุกข์ของมนุษย์, และยังเปิดเผยให้เห็นว่า อย่างไรที่โลก/ภพทั้งหลายทั้งปวงปรากฏ: ไม่ใช่เพราะใครบางคนสร้างทำมันพวกมันขึ้นมา, แต่เพราะเหตุและเหตุปัจจัยทั้งหลายให้อุบัติแก่พวกเขา.  (The 12 links of Dependent Origination, often applied to human suffering, also reveal how entire worlds appear: not because someone made them, but because causes and conditions gave rise to them.)

หลักการนี้ประยุกต์ได้อย่างกว้างขวางสากล: ดวงดาวทั้งหลาย, ดาวเคราะห์ทั้งหลาย, ความคิดทั้งหลาย, การกระทำทั้งหลาย, เวลา ในตัวมันเอง – พวกเขาทั้งหมดต่างอุบัติขึ้นด้วยกัน, ไม่ได้อย่างแยกจากกัน. วิทยาศาสตร์สมัยใหม่, โดยเฉพาะควอนตัมฟิสิกส์, สะท้อนก้องกังวาลบางอย่างของความคิดทั้งหลายเหล่านี้. ในควอนตัมฟิสิกส์, อนุภาคทั้งหลายไม่ได้มีอยู่ในแบบติดแน่นแอยู่กับที่ทั้งหลาย จนกว่าพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กัน; พวกเขาถูกระบุได้ด้วยสัมพันธภาพทั้งหลายนั้น.  (This principle applies universally: stars, planets, thoughts, actions, time itself – they all arise together, not separately. Modern science, especially Quantum Physics, echoes some of these ideas. In Quantum world, particles9 don’t exist in fixed places until they interact; they are defined by relationships.)

9https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%B8%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%84

อะไรที่เราเรียกวา “วัตถุ” ไม่ได้แข็งคงรูปอยู่, แต่คือพลังงานกำลังเคลื่อนไหวในรูปแบบทั้งหลาย. ความเป็นจริง, ที่แก่นแกนของมัน, ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเหมือนเครื่องจักรกล: มันถูกถักทอสานกันเหมือนสนามหนึ่ง.   (What we call “matter” isn’t solid, but energy moving in patterns. Reality, at its core, isn’t built like a machine; it’s woven like a field10. Stephen Hawking suggested the Universe could have created itself due to the inherent laws of physics, not by an external builder, but by rules allowing emergence from a “quantum vacuum” a fertile potential, not truly nothing.)

10https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%B8%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%84

ในหนทางแปลกประหลาด, “ความไม่มี”เชิงวิทยาศาสตร์นี้เข้าคู่กันได้กับสุญตาของพระพุทธเจ้าความว่างเปล่า: ไม่มีอยู่, แต่ “ไม่มีสิ่งใดมีอยู่อย่างอิสระ/ตามลำพังได้.”  (In a strange way, this scientific “nothing” matches the Buddha’s Śūnyatā11 – Emptiness: not exists, but “nothing exists independently.”

11https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%8D%E0%B8%95%E0%B8%B2

ในทางพุทธศาสนา, ความว่าง ไม่ใช่ทฤษฎีเชิงวิทยาศาสตร์หนึ่ง. มันเป็นหนทางของการมองว่าเป็นิการปลดปล่อยจิตเป็นอิสระ: การที่ตระหนักว่าไม่มีตัวตนถูกติดแน่นคงที่, ไม่มีวัตถุที่ถูกติดแน่นคงที่, ไม่มีชั่วขณะที่คงที่. ทุกสิ่งอยู่ในการเคลื่อนไหวซึ่งสม่ำเสมอ, อุบัติขึ้นร่วมกัน. (In Buddhism, Emptiness isn’t a scientific theory. It’s a way of seeing that frees the Mind:  recognizing there’s no fixed self, no fixed object, no fixed moment. Everything is in constant motion, co-rising.)

พิจารณาถึงลมหายใจของคุณ. คุณไม่ได้ประดิษฐ์มัน, ไม่ได้ออกแบบปอดทั้งหลายของคุณ. กระนั้น, นี่ไงคุณ, กำลังหายใจ. ลมหายใจมาแล้วก็ไป, เหมือนคลื่น, เหมือนลม. นั่นคืออย่างไรที่จักรวาลเคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน: ในรูปแบบทั้งหลาย, ในจังหวะทั้งหลาย, เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ.   (Consider your breath. You didn’t invent it, didn’t design your lungs. Yet, here you are, breathing. The breath comes and goes, like waves, like wind. That’s how the Universe moves too: in patterns, in rhythms, always changing.)

นี้ไม่ได้เป็นมุมมองเชิงกลไก, เย็นชา. ในที่จริงแล้ว, มันเป็นอย่างลึกล้ำสนิทสนมใกล้ชิด. มันเตือนจำให้กับเราว่า: เราไม่ได้แยกขาดออกจากจักรวาล; เราเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการคลี่เผยออก. เราไม่ได้กำลังเฝ้าดูโลกจากข้างนอก; เราอยู่ในมัน, เหมือนตัวโน้ตหนึ่งของเพลง, ผุดขึ้นมาเมื่อดนตรีมาถึงตรงนั้น.  (This isn’t a cold, mechanical view. In fact, it’s deeply intimate. It reminds us: we are not separate from the Universe; we are part of its unfolding process. We’re not watching the world from the outside; we are in it, like a note in a song, arising when the music is right.)

พระพุทธเจ้าไม่ได้ขอให้เชื่ออย่างตามืดบอด. พระองค์เพียงได้ชี้ให้เห็นถึงวิถีที่สิ่งทั้งหลายเป็น:จงเห็นด้วยตนเอง.” เมื่อคุณได้สังเกตอย่างใกล้ชิด, ในขณะที่สงบนิ่ง, คุณอาจสังเกตโลกนั้นไม่ได้จำเป็นที่ต้องถูกสร้างทำขึ้นที่จะมีความหมายเต็มเปี่ยมใด. ความหมายของมันคือได้ค้นพบในรูปของการเคลื่อนไหว, ในความปฏิสัมพันธ์ต่อกัน. ดังนั้น, ความคิดเรื่องของจักรวาลโดยปราศจากประกายปะทุแรกนั้นไม่ได้เป็นอะไรบางอย่างที่จะหวาดกลัว; มันคือบางอย่างที่จะนั่งไปด้วย, ในความสงบนิ่ง, จิตนั้นได้เปิดออก. ความจำเป็นของการเริ่มต้นอย่างนุ่มนวล.  (The Buddha never asked for blind belief. He just pointed to the way things are: “See for yourself.” When you observe closely, with stillness, you might notice the world doesn’t need to be made to be meaningful. Its meaning is found in the motion, in the interconnectedness.  So, the idea of a Universe without a first spark isn’t something to fear; it’s something to sit with. In that stillness, the Mind opened. The need for a beginning softens.)

อะไรที่คงอยู่ก็คือความกระจ่างแจ้ง, ความเข้าใจสิ่งทั้งหลายดังที่พวกมันเป็น. เพียงแค่เช่นเดียวกับลมหายใจ, จักรวาลมาได้จำเป็นต้องการการเริ่มต้นที่จะเป็นจริง. มันแค่จำเป็นต้องการเหตุปัจจัย/สภาวะทั้งหลาย. และเมื่อเหตุปัจจัย/สภาวะทั้งหลายเหล่านั้นมารวมเข้าด้วยกัน, ลมทั้งหลายก็เคลื่อนที่ข้ามมหาสมุทรไป - และคลื่นหนึ่งก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง.  (What remains is clarity, understanding things as they are. Just like the breath, the Universe doesn’t need a beginning to be real. It just needs conditions. And when those conditions come together, the wind moves across the ocean – and a wave rises once again.)

หกอาณาจักร – ที่ซึ่งจิตสำนึกสามารถปรากฏได้อีกครั้ง (The Six Realms—Where Consciousness Can Reappear)

 

บทที่ 3: ทัศนภาพของพระพุทธเจ้า: จักรวาลของกรรม (The Buddha’s Vision: A Cosmos of Karma)

          บางผู้คนคิดว่าพระพุทธเจ้าหลีกเลี่ยงคำถามเรื่องจักรวาล, แต่นั่นไม่เป็นความจริง. พระพุทธเจ้าได้มองอย่างลึกล้ำเข้าไปในจักรวาล – ไม่ใช่แค่แผนที่ดวงดาวทั้งหลาย, แต่ที่จะเข้าใจว่าอะไรคอยทำให้สิ่งที่ดำรงอยู่หมุนเปลี่ยนไป. พระองค์ให้คำตอบทั้งหลายไม่ใช่เพื่อต่อความใฝ่รู้ใคร่รู้, แต่เพื่อความกระจ่างแจ้งและเป็นทุกข์น้อยลง.   (Some people think Buddhism avoids cosmic questions, but that’s not true. The Buddha looked deeply into the Universe – not to map stars, but to understand what keeps existence turning. He gave answers not for curiosity, but for clarity and less suffering.)

ผ่านการปฏิบัติสมาธิอันลึกซึ้ง, จิตของเขากลายเป็นกระจกเงาหนึ่ง, สะท้อนการเต้นรำอันสลับซับซ้อนของการสร้างสรรค์ และการละลายข้ามมิติอันรู้จบสิ้น. เมื่อพระพุทธเจ้าได้ตื่นรู้/ตรัสรู้ใต้ต้นโพธินั้น, พระองค์ได้มองเห็นว่าสรรพสิ่งทั้งปวงนั้นอุบัติขึ้นและผ่านจากไปอย่างไร, รวมทั้งภพทั้งหลายทั้งปวง. ทัศภาพของพระองค์, ฝังรากอยู่ในการมองเห็นโดยตรง, จากการสงบนิ่งลึก, ซึ่งได้ยินยอมให้พระองค์มองเห็นโพ้นเลยไปจากพระเจ้าทั้งหลาย. (Through profound meditation, his Mind became a mirror, reflecting the intricate dance of creation and dissolution across countless dimensions. When the Buddha awakened under the Bodhi tree, he saw how all things arise and pass, including entire worlds. His vision, rooted in direct seeing from deep stillness, allowed him to see beyond gods.)

สำหรับพระองค์, แม้แต่เทวดาก็เป็นส่วนหนึ่งของ “สังสารวัฏ”, ผูกอยู่กับกรรม, ในท้ายสุดก็เลือนจางไป. พระองค์ล่วงรู้ว่า มีอยู่อย่างไร, ปัจจัยเป็นเหตุโดยการกระทำทั้งหลายของพวกนั้น, สำแดงประกาศในหลากหลายรูปและอาณาจักรทั้งหลาย, จากมนุษย์ผ่านไปอย่างรวดเร็วอาศัยอยู่ต่อความเป็นอยู่อันสูงส่งยิ่งบนสวรรค์, แต่ละที่อยู่อาศัยชั่วคราวก่อรูปร่างขึ้นโดยการเลือกทั้งหลายของอดีต. พระองค์ได้อธิบายการเห็นระบบทั้งหลายของภพนับหลายพัน, แต่ละกับการมีอยู่/สิ่งมีชีวิต, สวรรค์ทั้งหลาย, และนรกทั้งหลาย, ถูกก่อรูปขึ้นโดย เหตุและการกระทำทั้งหลาย.  (To him, even heavenly beings are part of ‘samsāra12, bound by Karma, eventually fading. He perceived how being, conditioned by their actions, manifest in various forms and realms, from fleeting human lives to grander celestial existences, each a temporary dwelling shaped by past choices, He described seeing thousands of world systems, each with beings, heavens, and hells, shaped by causes and actions.)

12 https://en.wikipedia.org/wiki/Sa%E1%B9%83s%C4%81ra

นี้ไม่ได้เป็นแบบพิมพ์เขียวตายตัวกำหนดบัญชามาจากเบื้องบน, แต่เป็นระบบที่จัดระเบียบตนเองแบบพลวัต ที่ซึ่งกฏสากลทั้งหลายได้สำแดงกรากฏออกมาผ่านทุกความตั้งใจและการกระทำ/กรรม. วิธีในการมองเช่นนี้ไม่ได้ปฏิเสธ; มันเป็นการเข้าใจ.  (This wasn’t a static blueprint dictated from above, but a dynamic, self-organizing13 system where universal laws manifested through every intention and deed. This way of seeing isn’t denial; it’s understanding.)

13 https://en.wikipedia.org/wiki/Self-organization

การเข้าใจไม่ได้มาจากจินตนาการของมือที่ซ่อนอยู่, แต่มาจากการเห็นความเชื่อมโยง, เหตุทั้งหลาย, เหตุปัจจัยทั้งหลาย. ความงดงามของจักรวาลนี้ทอดวางไม่ได้อยู่ในการออกแบบคงที่ตายตัว, แต่ในธรรมชาติการมีปฏิสัมพันธ์อันเผยออกมิรู้จบ. (Understanding comes not from imagining a hidden hand, but from seeing the link, the causes, the conditions. The beauty of this cosmos lies not in a fixed design, but in its ever-unfolding interconnected nature.)

ในทางพุทธศาสนา, จักรวาลไม่ได้เป็นเช่นพีระมิดที่มีพระเจ้าอยู่บนยอด0 มันเป็นสนามทุ่งของเมล็ดพันธุ์และพืชผลทั้งหลาย: กรรมคือดิน, การกระทำทั้งหลายคือเมล็ดพันธุ์ทั้งหลาย, และผลลัพธ์ทั้งหลายก็เติบโตอย่างธรรมชาติ, โดยการเชื่อมต่อกัน. ไม่มีการตัดสินจากเทพเจ้าภายนอก, เป็นเพียงธรรมชาติการเผลออกของลำดับการณ์ทั้งหลาย, เหมือนเช่นมากกว่าอย่างไรที่ลูกโอ๊คอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจริญเติบโตเป็นต้นโอ๊ค, เมื่อถูกให้ปัจจัยทั้งหลายที่เหมาะสมถูกต้อง. ถ้าผู้หนึ่งโกหกบ่อยๆ, พวกเขาก็ก่อรูปร่างจิตที่แน่ชัดหนึ่ง, สร้างสรรค์ผลลัพธ์นั้นออกมา.   (In Buddhism, the Universe isn’t a pyramid with one God at the top. It’s a field of seeds and fruits: Karma is the soil, actions are the seeds, and results grow naturally, by connection. There’s no judgment from an external deity, only the natural unfolding of consequences, much like how an acorn inevitably grows into an oak, given the right conditions. If one lies often, they shape a certain mind, creating results.)

เมมตากรุณาและปัญญาก็ส่งผลลัพธ์ทั้งหลายออกมาเป็นอย่างอื่น. ผลลัพธ์ทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้ก่อแบบรูปแค่เพียงประสบการณ์ส่วนบุคคล, แต่เป็นอะไรเช่นโลกที่เราได้อาศัยอยู่นี้. กระนั้น, แม้ว่าอาณาจักรทั้งหลายของมนุษย์ไม่ได้คงที่ยคดแน่น; เราอุบัติขึ้นหรือร่วงลงได้ตั้งอยู่บนที่ว่าเรามีชีวิตอยู่อย่างไร. เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องรางวัลหรือการลงโทษ, แต่เป็นเพียงอย่างง่ายๆของเหตุและผล.  (Kindness and wisdom bring other results. These results form not just personal experiences, but the kind of world we live in. Thus, even human realms aren’t fixed; we rise or fall based on how we live. This isn’t reward or punishment, but simple cause and effect.)

ทุกความคิด, คำพูด, และการกระทำทั้งหลาย ก่อให้เกิดระลอกคลื่นการถักทอร่วมกันของผืนผ้าแห่งการดำรงอยู่, สร้างรูปร่างไม่เพียงแค่ชะตากรรมของเรา แต่เป็นธรรมชาติอย่างชัดเจนของอาณาจักรทั้งหลายที่เราอาศัยอยู่. ทัศนภาพนี้ยังอธิ บายด้วยเช่นกันว่าทำไมพระพุทธเจ้าจึงไม่เคยที่จะเพ่งความสนใจไปที่การเริ่มต้นมีขึ้นของจักรวาล.  (Every thought, words, and action casts a ripple, collectively weaving the fabric of existence, shaping not just our destiny but the very nature of the realms we habit. This perspective also explains why the Buddha never focused on the Universe’s beginning.)

การถามว่าที่ไหนซึ่งมันได้เริ่มต้นขึ้นก็เหมือนกับการถามว่าจุดไหนที่วงกลมเริ่มต้น หรือเปลวไฟได้ลุกโชน. คำถามทั้งหลายเช่นนั้นดึงลากเอาจิตออกไปข้างนอก, ไปสู่ความคิดนึก. คำสอนของพระพุทธเจ้าหันจิตกลับเข้ามาข้างใน, เข้าไปในความตรวจสังเกต. พระองค์ไม่ได้ถือว่าคำถามทั้งหลายเหล่านี้ผิด, แต่ไม่ได้ช่วยอะไรในหนทางไปสู่สันติ. (Asking where it started is like asking where a circle begins or a flame jumps. Such questions pull the Mind outward, into speculation. The Buddha’s teaching turns the Mind inward, into observation. He deemed these questions not wrong, but unhelpful for the path to peace.)

พระองค์ได้เปิดเผยจักรวาลออกมาเป็นดุจกระบวนการของการมีชีวิต, การหายใจ, ตอบสนองเสมอ, เปลี่ยนรูปเสมอ, ซิมโฟนีวงใหญ่ของการดำรงมีอยู่ตามปัจจัย/สภาวะ. ญาณ/ความหยั่งรู้อันลึกซึ้งนี้ได้เสนอเส้นทางไม่ใช่ที่จะเป็นความเชี่ยวชาญทางปัญญาในจักรวาลวิทยา, แต่เพื่อที่จะเป็นการปลดปล่อยในความยึดมั่นในการมองเห็นความจริงให้เป็นไปตามความเป็นจริง. (He revealed a Universe that as a living, breathing process, always responding, always transforming, a grand symphony of conditioned existence. This profound insight offered a path not to intellectual mastery of cosmology, but to a liberation grounded in seeing reality as it truly is.)

บทที่ 4: การตื่นจากความฝันแห่งจักรวาล (Waking from the Cosmic Dream)

          นี้ไม่ได้ที่จะบอกว่าวิทยาศาสตร์และการศึกษาจักรวาลนั้นไม่มีคุณค่า. มีบางอย่างที่งดงามในอย่างไรที่ทั้งพุทธศาสนาและวิทยาศาสตร์เสาะหาที่จะเข้าใจต่อโลกโดยปราศจากการโหยหาอยู่กับพระผู้สร้างหนึ่งเดียว.(This isn’t to say science and cosmic study have no value. There’s something beautiful in how both Buddhism and science seek to understand the world without clinging to a single creator.)

ความหวาดหวั่นของไอน์สไตน์ที่จักรวาลเป็น “ที่สามารถหยั่งรู้ได้” ก้องสะท้อนการมองเห็นระเบียบเชิงลึกของพระพุทธเจ้า. ในขณะที่นักวิทยาศาสตร์ทั้งหลายใช้สูตรคณิตศาสตร์ทั้งหลาย, พระพุทธเจ้าได้ใช้การปฏิบัติสมาธิ.  ฟิสิกส์ศึกษาในเรื่องอวกาศและเวลา, พระพุทธเจ้าศึกษาเรื่องเจตนา, ปรีชาญาณการจับได้หมายรู้, และตัณหาการติดข้องในอารมณ์. ทั้งสองเส้นทางสามารถนำไปสู่ความเคารพอย่างลึกซึ้งต่ออย่างไรที่สิ่งทั้งหลายทำงาน. กระนั้น, จุดหมาย/ความจริงขั้นสูงสุดของชีวิตของพระพุทธเจ้าได้ก้าวข้ามความเข้าใจเชิงปัญญาของกฏแห่งจักรวาล.  (Einstein’s awe at the Universe being “comprehensible” echoes the Buddha’s seeing deep order. While scientists use formulas, the Buddha used meditation. Physics studies space and time, Buddhism studies intention, perception, and craving. Both paths can lead to a profound respect for how things work. Yet, the Buddha’s ultimate concern14 transcended mere intellectual understanding of cosmic laws.)

14 https://en.wikipedia.org/wiki/Ultimate_reality

พระองค์ได้แสวงหาไม่เพียงแต่หยั่งรู้ถึงจักรวาล, แต่เพื่อที่จะค้นพบพ้นไปจากวัฏจักรอันไม่สิ้นสุดขแองทุกข์. แต่พระพุทธเจ้าไม่ได้หยุดที่ความหวาดหวั่น. พระอง๕ได้ไปไกลยิ่งกว่า, การสอนว่าทำอย่างไรที่จะเคลื่อนโพ้นเลยจากวัฏจักรนั้นด้วยตัวของพวกเขาเอง. พระองค์เปรียบเทียบจักรวาลกับความฝัน. เราสามารถพิศวงใจที่ความงดงามของความฝันหนึ่งได้, แค่อิสรภาพที่แท้จริงมาถึงเมื่อเราตื่นขึ้น. ดังนั้นพระองค์จึงไม่ได้ถามว่า, “ความฝันนั้นทำสร้างมาจากอะไร?” พระองค์ถามว่า, “อะไรที่คอยทำให้ฝันอยู่”.  (He sought not just to comprehend the Universe, but to find a way out of its endless cycles of suffering. But the Buddha didn’t stop at awe. He went further, teaching how to move beyond the cycles themselves. He compared the Universe to a dream. We can marvel at a dream’s beauty, but real freedom comes when we wake up. So, he didn’t ask, “What is the dream made of?” He asked, “What keeps is dreaming”)

การตื่นรู้ไม่ใช่การหลบหนีจากความเป็นจริง, แต่คือการมองเห็นอย่างลึกซึ้งถึงความเป็นจริง ดังที่มันเป็นจริง, อิสระจากความบิดเบี้ยวทั้งหลายของอัตตาและอุปาทาน. มันเป็นการปลดปล่อยจากมายาภาพของการแยกตัวตนออกจากสิ่งอื่น, สร้างและสร้างขึ้นใหม่ในภพทั้งหลายของประสบการณ์ ผ่านทะลุความปรารถนาและความหวาดกลัวทั้งหลายของมัน. สำหรับพระองค์แล้ว, คำตอบนั้นคือกิเลสความปรารถนาที่ลาหกดึงเราไปสู่รูป, อัตลักษณ์, และคำพูดทั้งหลาย.(This awakening is not an escape from reality, but a profound seeing of reality as it truly is, free from the distortions of Ego and Attachment15. It is a liberation from illusion of a separate self, constantly building and rebuilding worlds of experience through its desires and fears. For him, the answer was craving – the desire that pulls us into forms, identities, words.)

Ego (อัตตา) และ Attachment (การยึดติด) เป็นแนวคิดที่สำคัญในทางจิตวิทยาและพุทธศาสนา Ego คือความรู้สึกของความเป็นตัวตน หรือตัวตนที่แยกจากผู้อื่น ส่วน Attachment คือการยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นวัตถุ บุคคล หรือความคิด ความรู้สึก 

15 https://en.wikipedia.org/wiki/Id,_ego_and_superego

* https://www.nkgen.com/732.htm

เมื่อกิเลสสิ้นลง, กงล้อก็หยุด. ภพ/โลก, ที่เรารู้จักมัน, เลือนหายไป. นี้หมายถึงไม่มีอะไรเหลือที่จะให้ไล่ล่า, ไม่มีอัตลักษณ์/ตัวตนให้ปกป้อง, ไม่มีพื้นให้ยืนหยัด. แค่สันติ. สันตินี้ไม่ใช่ช่องว่าง, แต่เป็นความกระจ่างแจ้งที่ไร้ขอบเขต, อิสรภาพจากแรงกำลังยิ่งยวดทั้งหลายที่สืบสานการร่ายรำของจักรวาล. มุมมองของพระพุทธเจ้าไม่ได้เล็กน้อยหรือเย็นชืด.  (When craving ends, the wheel stops. The world, as we know it, fades. This means nothing left to chase, no identity to defend, no ground to stand on. Just peace. This peace is not a void, but a boundless clarity, a freedom from the very forces that perpetuate the cosmic dance. The Buddha’s view of the Universe wasn’t small or cold.)

มันไพศาลและมีชีวิตชีวา, เต็มไปด้วยระดับชั้นและความเคลื่อนไหวทั้งหลาย.  แต่พระองค์มักที่จะนำความเพ่งสนใจกลับคืนมา: สิ่งนี้ช่วยเหลือให้เราตื่นรู้หรือไม่?พระองค์รู้ความเข้าใจว่าจักรวาลมีความหมายเพียงเล็กน้อยถ้าเราจะยังคงติดอยู่กับตวามโลภ, โกรธ, หลง/สับสน. การเดินทางที่แท้จริงนั้น, กระนั้น, ไม่ใช่การข้ามกาแล๊กซี่ทั้งหลาย, แต่เป็นภายในการเคลื่อนไหวอันละเอียดอ่อนทั้งหลายแห่งจิตของเราเอง. (It was vast and alive, full of layers and motions. But he always brought the focus back: Does this help us awake up? He knew understanding the cosmos means little if we’re still caught in greed, hatred, and confusion. The true journey, then, is not across galaxies, but within the subtle movements of our own minds.)

โดยการเข้าใจว่า อย่างไรที่เหตุปัจจัยทั้งหลายภายในเราเองให้อุบัติซึ่งประสบการณ์รับรู้ของเราต่อโลก, เราได้รับพลังอำนาจที่จะปรับแต่งรูปของประสบการณ์นั้น, ชั่วขณะแต่ละขณะ. ดังนั้นแล้ว, มากไปกว่าการชี้ถึงผู้สร้างหรือแบบพิมพ์เขียว, พระองค์ชี้ไปยังขณะปัจจุบัน – ตรัสว่า: จงมองดูที่นี่. เห็นอย่างกระจ่างแจ้ง.(By understanding how our own internal conditions give rise to our experience of the world, we gain the power to reshape that experience, moment by moment. So, rather than pointing to creator or blueprint, he pointed to the present moment – this breath, this feeling, this thought – saying: look here. See clearly.)

นั่นคือที่ควางลี้ลับที่แท้จริงเปิดอยู่. ไม่ใช่ที่ในท้องฟ้า. แต่ในจิตที่เฝ้าดูท้องฟ้า. จักรวาลได้เผยออกถึงสัจจะทั้งหลายอันลึกที่สุดของตัวมัน ไม่ใช่ผ่านการอธิบายภายนอกทั้งหลาย, แต่ผ่านความนิ่งสงบภายในของหัวใจซึ่งได้รับการปลดปล่อย/อิสรภาพ. (That’s where the real mystery opens. Not in the sky. But in the Mind that watches the sky. The Universe reveals its deepest truths not through external explanations, but through the inner stillness of a liberated heart.)

บทที่ 5:  คำตอบที่แท้จริง: จากคำถามภายนอกทั้งหลาย สู่อิสรภาพภายใน (The Real Answer: From External Questions to Inner Freedom)

          ในทุกยุคสมัย, ผู้แสวงหาทั้งหลาย, ผู้ช่างสงสัยทั้งหลาย, และผู้เชื่อถือทั้งหลาย พบว่าตัวพวกเขาเองปล้ำฟัดอยู่กับ การสอบถามเชิงลึกอยู่อย่างเดียวกัน: บางรายเป็นที่แน่ใจว่ามีพระผู้สร้าง, ผู้อื่นว้าไม่มี, และบางรายแบบง่ายๆว่าสงสัย. เมื่อคำถามทั้งหลายเหล่านี้ได้มาถึงพระพุทธเจ้า, พระองค์ได้รับฟัง. ไม่ใช่แค่คำพูดทั้งหลาย, แต่ต่อที่อยู่เบื้องใต้ความจำเป็นต้องการต่อความหมายนั้นด้วย, สันติ, ทิศทาง,. ชคำตอบของพระองค์เริ่มต้นที่นั้น, ไม่ใช่ด้วยทฤษฎีทั้งหลาย, แต่ด้วยความเข้าใจถึงหัวใจของผู้ถาม. พระองค์ได้เห็นว่า แม้จะมีความเชื่อทั้งหลายที่แตกต่างกันไป; ด้ายธรรมดาเส้นหนึ่งรวมเข้าเป็นหนึ่งในมนุษยชาติทั้งปวง: คือความปรารถนาที่จะหลุดพ้นความทุกข์ และค้นหาความสมปรารถนาที่แท้จริง.  (In every age, seekers, skeptics, and believers find themselves wrestling with the same profound inquiry: Some are sure there’s a Creator, others none, and some simply wonder. When these questions reached the Buddha, he listened. Not just to words, but to the underlying need for meaning, peace, direction. His reply began there, not in theories, but in understanding the questioner’s heart. He saw that despite different beliefs; a common thread unites all humanity: the desire to alleviate suffering and find genuine contentment.)

          พระองค์รู้ถึงเบื้องหลัง “ใครสร้างทำจักรวาล?” เป็นความโหยหาอย่างลึกยิ่งที่จะเข้าใจว่าทำไมชีวิตจึงรู้สึกอย่างที่มันเป็น: ทำไมเราเจ็บปวด, หวาดกลัว, หวัง. ดังนั้นแล้ว, แทนที่จะเป็นคำอธิบายโออ่าใหญ่หลวงถึงจักรวาล, พระพุทธเจ้าเปลี่ยนหันไปอีกทางอย่างอ่อนโยนว่า, “เจ้ากำลังทุกข์. เรามามองกันในที่นั้นเถิด.” (He knew behind “Who made the Universe?” was a deeper longing to understand why life feels as it does: why we hurt, fear, hope. So, instead of a grand cosmic explanation, the Buddha gently redirected: “You are suffering. Let’s look there.”)

          นี้ไม่ได้เป็นการหลีกเลี่ยง; มันชี้บอกถึงคำถามที่แท้จริง. ถึงแม้ว่าพระเจ้าเป็นผู้สร้างสรรค์จักรวาลขึ้นมา, เราก็ยังคงป่วย, แก่, ตาย, และรู้สึกถึงความสูญเสียเช่านนี้. ดังนั้นแล้ว, พระพุทธเจ้าจึงถาม: อะไรที่จะปลดปล่อยให้เจ้าเป็นอิสระจากการนั้นได้หรือ? การเปลี่ยนย้ายอย่างรุนแรงในการเพ่งสนใจนี้หันไปสู่การแสวงหาทางจิตวิญญาณภายในของการเปลี่ยนรูป. พระองค์ตรัสครั้งหนึ่งว่า, “ฉันสอนแต่เพียงหนึ่งสิ่งเท่านั้น: คือทุกข์, และการพ้นทุกข์.ฎ ไม่ได้ปฏิเสธความงดงามของดวงดาวทั้งหลาย, แต่เพราะว่าจุดกำเนิดขอิงพวกเขานั้นไม่ได้คลี่คลายความเจ็บปวดข้างใน. ไม่ได้ปฏิเสธใคร่รู้ใฝ่รู้, แต่ที่จะชี้มันไปทางด้านใน—ที่ซึ่งความเข้าใจเริ่มต้น.  (This isn’t avoidance; it’s addressing the real question. Even if a god created the Universe, we still get sick, age, die, and feel lost. So, the Buddha asked: What will free you from that? This radical shift in focus turns the entire spiritual quest from an external search for answers into an internal journey of transformation. He once said, “I teach only one thing: suffering, and the end of suffering.” Not to deny the stars’ beauty, but because their origin doesn’t solve inner ache. Not to reject curiosity, but to point it inward—to where understanding begins.)

          จักรวาลนั้น, ในแสงสว่างนี้, กลายเป็นครูผู้ลึกซึ้ง, การแสดงให้เห็นอย่างต่อเนื่องถึงหลักทั้งหลายของความไม่เที่ยง/ไม่จีรังยั่งยืนและการพึ่งพาซึ่งกันและกัน. และนั่นคือทำไม, ในวิถีพุทธ, คำถามนั้นได้เปลี่ยนย้ายไป. ไม่ใช่ “ใครสร้างทำสิ่งนี้?”  แต่ “อะไรในตอนนี้?” ฉันจะทำอะไรกับชีวิตนี้? (The Universe, in this light, becomes a profound teacher, constantly demonstrating the principles of impermanence and interdependence. And that’s why, in the Buddhist way, the question shifts. Not “Who made this?” but “What now?” What will I do with this life?)

          ฉันจะตอบสนองอย่างไรต่อความเจ็บปวด, ปีติ, เปลี่ยนแปลง? นั่นคือการทำงานของการตื่นรู้, ที่ซึ่งเป็นความรักทั้งหลายอย่างกระจ่างแจ้ง: บางคนยังคงกังขาใจอยู่ว่า:แต่อะไรถ้ามีพระผู้สร้าง, บางทีโพ้นเลยไปจากที่เรารู้ก็ได้ไหม?” สำหรับเรื่องนั้น, พระพุทธเจ้าไม่เสนอข้อโต้วาที. เพี่ยงนิ่งสงบ. ความว่างที่เงียบสงบที่ซึ่งแม้กระทั่งคำถามใหญ่โตทั้งหลายก็สามารถอ่อนลงไปได้, และจิตนั้นได้ค้นพบศูนย์กลางของตัวมันเอง, ไม่จำเป็นต้องการอีกต่อไปในความแน่นอนภายนอกที่จะรู้สึกปลอดภัย.  (How will I respond to pain, joy, change? That’s the work of awakening, where clarity loves. Some still wonder: “But what if there is a Creator, maybe beyond all we can know?” To that, Buddhism offers no debate. Only stillness. A quiet space where even big questions can soften, and the mind finds its own center, no longer needing external certainties to feel secure.)

          สันติภาพอันลึกซึ้งอุบัติขึ้นไม่ใช่จากคำตอบเชิงปัญญา, แต่จากการปลดปล่อยที่ลึกกว่าต่ออุปาทานทั้งหลาย. ในขณะที่พระพุทธเจ้าพระองค์เองได้สอนว่า:เมื่อจิตอยู่ในการนิ่งสงบ, โลกนั้นก็กลายเป็นที่กระจ่างชัดขึ้น. เมื่อปัญญาได้กำเนิด, ความจำเป็นต้องการพระผู้สร้างก็หมดไป – ไม่ได้เพราะมันถูกปฏิเสธ, แต่เพราะเจ้าไม่ห้อยแขวนอยู่กับคำถามนั้นอีกต่อไป.” นี้เป็นคำเชื้อเชิญสู่ประสบการณ์รับรู้ความเป็นจริงโดยตรง, สู่การอาศัยอยู่ในชั่วขณะนั้นอย่างเต็มเปี่ยม, และสู่การค้นพบสันติที่ไม่สั่นคลอนได้ซึ่งอุบัติขึ้นจากภายใน. (This profound peace arises not from intellectual answers, but from a deeper release of attachments. As the Buddha himself taught: “When the Mind is still, the world becomes clear. When wisdom is born, the need for a creator fades – not because it’s denied, but because you no longer cling to the question.” This is an invitation to experience reality directly, to inhabit the moment fully, and to discover an unshakable peace that arises from within.)

ในการสองอย่างเงียบสงบนี้, เราอย่างง่ายๆประสบรับรู้ต่อจักรวาลอย่างที่มันเป็น – ว่าเคลื่อนที่อยู่เสมอ, อุบัติขึ้นอยู่เสมอ, ละลายหายไปอยู่เสมอ. เพียงเหมือนกับคลื่นหนึ่งที่ไม่ไกด้จำเป็นต้องการช่างปั้น/ปฏิมากร, เพราะว่ามันไม่ได้เตยแยกออกจากมหาสมุทรเลย. (In this quiet seeing, we simply perceive the Universe as it is – always moving, always rising, always dissolving. Just like a wave that doesn’t need a sculptor, because it was never separate from the ocean.)

อย่างสมบูรณ์สุด, เราทั้งหมดต่างโหยหาที่จะเข้าใจจักรวาลนี้. บางรายเสาะหาพระเจ้า. บางรายเสาะหาตรรกะ/เหตุผล. บางรายแค่เสาะหาอวกาศ/ที่ว่าง. พุทธศาสนา, ในปัญญาอันลึกซึ้งของตน, ไม่ได้ละอายที่จะเชื่อ, หรือว่าเรียกร้องปฏิเสธ. เพียงเสนออย่างง่ายๆถึงเส้นทางที่จะมองเห็นอย่างกระจ่างแจ้ง, ที่จะมีชีวิตเปี่ยมเต็มที่ในแต่ละชั่วขณะ, และที่จะปล่อยวางอย่างนุ่มนวล. คำถามมูลฐานนั้น, แล้ว, ไม่ใช่ว่า “ใครสร้างทำสิ่งนี้?” (Ultimately, we all long to understand this, Universe. Some seek a God. Some seek logic. Some just seek space. Buddhism, in its profound wisdom, doesn’t shame belief, nor does it demand rejection. It simply offers a path to see clearly, to live fully in each moment, and to let go gently. The fundamental question, then, is not “Who made this?”)

มันเปลี่ยนรูปไปสู่ “ฉันจะสามารถตื่นขึ้นและมีชีวิตอยู่ด้วยความรัก, ความกระจ่างแจ้ง, และอิสรภาพได้ไหม?” เส้นทางนี้แม้ว่ามันเรียกหาความอดทน, ความกล้าหาญ, และความพากเพียรอดทน ในการปฏิบัติ, เป็นที่มีให้ได้เสมอ. แหล่งต้นกำเนิดสัมบูรณ์สุดของมันไม่ได้อยู่ที่ท้องฟ้า, แต่เป็นภายในศักยภาพอันไร้ขอบเขตแห่งหัวใจของคุณ (It transforms into: “Can I wake up and live with love, clarity, and freedom?” This path though it calls for patience, courage, and consistent practice, is always available. Its ultimate source is not in the sky, but within the boundless potential of your own heart.)

https://youtu.be/gITP1mspOW8?si=xMfFyNrxMKE4xklt

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น