อลัน วัตต์ส - สิ่งนี้จะค้นพบคุณที่เวลาอันถูกต้อง
Alan
Watts: this will find you at the right time
https://youtu.be/_wIdUa7dEVA?si=pRT3BF7qrRC6-A81
อย่างแน่ชัดในหนทางเดียวกันเมื่อชีวอินทรีย์ของคุณเองคอยทำประโยชน์หน้าที่โดยปราศจากการดูเหมือนว่าจะมีอะไรให้ทำด้วยการทำมัน.
กระบวนการนั่นดำเนินอยู่ต่อไปด้วยหนึ่งกระบวนการกับพฤติกรรมทั้งหมดกำลังไปรอบๆคุณของผู้คนอื่นๆ,
ของธรรมชาติ, และของจักรวาลทั้งปวง. (In
exactly the same way as your own organism keeps functioning without your
apparently having anything to do with doing it. That process is continuous with
one process with all the behavior going on around you of other people, of
nature, and of the entire universe.)
เมื่อคุณไตร่ตรองความอาจจะเป็นจริงนี้,
คุณก็จะ, ผมพูด, เริ่มต้นที่จะได้รู้สึกถึงมัน. และก็มีจุดใคร่รู้ที่ เอ่อ
แนวคิดหนึ่งเลื่อนไถลเข้ามาเหนือสู่การได้ความเขี่ยวชาญของการรู้สึกได้อย่างแท้จริงถึงหนทางที่มันไป.
มันอย่างแน่ชัดว่าเป็นสิ่งอะไรชนิดเดียวกัน, ดุงดังที่ได้อารมณ์รู้สึกของ สายลมในการแล่นเรือใบ,
ที่คุณจำเป็นต้องการที่จะคอยให้ใยเรือตึงกระชับอยู่ต่อไป, ให้ผมจะบอกว่า,
ในการแล่นเรือ. (As you contemplate this possibility, you shall, I say, begin
to get the feel of it. And there is a curious point where a um concept slips
over into getting a knack of actually feeling that’s the way it goes. It’s
exactly the same sort of thing, as getting the feel of the wind in sailing,
where you need to keep a certain tautness, shall I say, in the sail.)
ในหนทางเดียวกันอีกในหลาย,
มากมายทักษะทั้งหลายอื่นที่มาถึงจุดที่คุณได้การเชี่ยวชาญหนึ่ง. และที่ชั่วขณะของการได้ความเชี่ยวชาญนั้น,
คุณมีความรู้สึกแปลก/น่าสงสัยใคร่รู้ขึ้นที่ซึ่งคุณกำลังทำคือทำด้วยตัวมันเอง. เมื่อคุณในคราแรกจดจำได้ถึงการขี่จักรยาน,
คราที่คุณครั้งแรกได้ว่ายน้ำอย่างแท้จริง, เอ่อ คุณจำไม่ได้หรอกหรือถึงอารมณ์รู้สึกของอะไรในบางทีมันรกำลังทำเองมากกว่าที่ฉันกำลังทำมันในหนทางปกติ.
มันได้บังเกิดขึ้นเองแล้ว. (It’s the same as in many, many other
skills where comes a point of getting you there comes a point of getting a
knack. And at every moment of getting the knack, you have the curious sensation
that which you are doing is doing itself. When you first remember riding a bicycle,
when you first actually swam, uh don’t you remember the feeling of somehow it
is doing it rather than I am doing it in the ordinary way. It happened)
คุณรู้,
ดูสิแม่ ไม่ได้ใช้มือจับมันนะ, และเช่นนั้นด้วยความเคารพต่ออะไรที่ผมกำลังพูดถึงอยู่,
มีอยู่จุดหนึ่งที่ซึ่งมันกลายเป็นกระจ่างแจ้งอย่างสมบูรณ์ต่อคุณว่าคุณไม่ได้เป็นบางอย่างซึ่งกำลังดิ้นรนต่อสู้กับทุกสิ่งอื่น
หรือตกเป็นเหยื่อของทุกสิ่งอื่น. แต่ว่าเป็นอะไรที่กำลังดำเนินไปในไกลเหลือเกินเท่าที่คุณสามารถประสบรับรู้ได้,
มันเป็นการทำของคุณเอง. (You know, look mama no hands, and so in
respect to what I’m talking about, there is a point at which it becomes perfectly
clear to you that you are not something struggling against everything else or
being victimized by everything else. But that what is going on in so far as you
can experience, it is your own doing.)
แต่แล้วที่จุดนั่น,
คุณก็รู้, คุณกลายเป็นมุมมองของโลกที่บ้าบอ. คุณกลายเป็นคตนบ้าบอของสวรรค์.
โลกอาจจะถูกยึดครองแล้วมันก็เป็นบ้าตามขั้นมูลฐาน. บ้าบอ. ชีวิตพื้นฐานทั้งหมดเป็นชีวิตที่บ้าบอ.
เพราะว่ามันไร้สาระ. เพราะว่านี่ไงลาะเรา, คุณก็รู้, เราคิดว่าเราสร้างสาระ/มีเหตุผล.
(But
then at that point, you see, you become from the world’s point of view crazy.
You become a divine madman. The world may be taken then it be fundamentally
mad. Crazy. All basic life is crazy life. Because it’s nonsense. Because here
we are, you know, we think we make sense.)
ผมกำลังพูดคุยเป็นภาษาอังกฤษต่อคุณและคุณก็เข้าใจในความหมายทั้งหลายของคำพูทั้งหลายของผม. แต่ขอให้เราแค่ทิ้งสถานการณ์นี้ลงไปในบริบทอื่นอีกอันหนึ่ง,
อะไรที่คือความหมายนั้นที่อผมกำลังพูดล่ะ? นี่นะ,
เราทั้งหมดกำลังนั่งอยู่รอบๆที่นี่และคุณกำลังฟังต่อสัญญาณทั้งหลายเหล่านี้และคุณกำลังแปลความพวกมันเข้าไปในสัญญาณทั้งหลายของคุณเอง.
(I’m
talking English to you and you understand the meaning of my words. But let’s
just drop this situation into another context, what is the meaning what I’m
saying? See, we are all sitting around here and you are listening to these
signals and you are interpreting them into signals of your own.)
แต่มองดูที่สถานการณ์จากข้างบนสิ.
ช่างเป็นการชุมนุมบ้าบอ. (But look at the situation from above. What
a crazy assembly.)
เพราะว่าอะไรที่เรากำลังทำชุมนุมกันที่นี่,
ทำเสียงทั้งหลายอยู่ในการชุมนุมก็ไม่ได้แตกต่างจากอะไรที่ต้นไม้นี้กำลังทำออกมาในที่นี้
แผ่ยื่นกิ่งก้านของมันด้วยกิ่งไม้เล็กๆทั้งหมดเหล่านี้และสิ่งทั้งหลายยื่นทิ่มออกมา.
(Because
what we’re doing gathering here making noises is in assembly no different from
what this tree is doing out here spreading out its branches with all these
little twigs and things sticking out.)
และอ้ายเสือนี่,
อะไรที่มันกำลังทำอยู่? อื้อ, เอาละ, คุณพูดว่าถ้าเรามองที่มันจากมุมมองในเชิงปฏิบัติ,
ใบไม้ทั้งหลานเหล่านี้มีจุดประสงค์หนึ่ง. และพวกเขาเพื่อที่จะดูดซับความชื้นและแสงอาทิตย์
และที่จะแบบว่าลงไปสู่ต้นไม้และช่วยเหลือท่อน้ำเลี้ยงเนื้อเยื่อที่จะเติบโตขึ้นมา.
และ เอ่อ แล้วที่วัตถุที่ประสงค์แท้จริงของการนี้คือมันเจริญเติบโตบางชนิดของดอกไม้หรือกรวยดอก
และนั่นได้รับการปฏิสนธิและเมล็ดเล็กก็มีอยู่ข้างในขึ้น. (And my joe, what is it doing? Uh,
well, you say if we look at it from a practical point of view, those leaves
have a purpose. And they are to absorb moisture and sunlight and to sort of go
down into the tree and help the sap to come up. And uh then the real object of
this is that it grows some kind of flower or cone and that gets fertilized and
little seeds inside.)
และพวกเขาก็โผล่ออกมาและร่วงหล่นลงไปสู่พื้น
และได้ปลิวออกไป และบางรายก็ถูกเก็บขึ้นมาโดยนกทั้งหลายและถูกแจกจ่ายกระจายออกไปและพวกเขาก็สร้างทำต้นไม้อื่นขึ้นมา. คุณเห็นมั้ย, นั่นคือสิ่งนั้น.
นั่นคืออะไรที่มันเป็นทั้งหมด. นั่นคือประโยชน์หน้าที่ที่สำคัญอย่างมาก, มาก.
ตอนนี้, อย่างแท้จริงมันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี. (And they come out and fall on
the ground and get blown about and some get picked up by birds and distributed
and they make other trees. You see, that’s the thing. That’s what it’s all
about. That’s very, very important function. Now, actually it’s sheer nonsense.)
มันเป็นต้นไม้นี้ที่กำลังจะ
“พิตูต้าตู. พิตูต้าตู.” และพวกเขาก็พูดว่า, “วู้วี้, นั่นไม่ใหญ่ยิ่งรึ?”
คุณรู้มั้ย, เรามายืดขยายนี้ออกไปรอบๆและทำให้ทุกคนอื่นที่จะ “พิตูต้าตู. พิตูต้าตู.”ด้วยกัน.
ไปเลย. เอาละ, เรากำลังทำอย่างชัดเจนในสิ่งเดียวกัน.
(It’s this tree is going, “Pitutatoo.
Pitutatoo,” And they say, “Wowee, isn’t that great?” You know, let’s spread
this around and get everybody else going, “Pitutatoo, Pitutatoo.” Going. Well, we
are doing exactly the same thing.)
และเรื่องเดือดร้อนกับเราในฐานะผู้คอารยะคือเราไม่รู้จักมัน.
เราคิดว่าเรากำลังเป็นที่จริงจัง. และนั่นคือเรา, คุณรู้มั้ย, มีโครงเรื่องหลักที่สำคัญอย่างยิ่งยวดกำลังดำเนินไป
และนั่นเป็นความสำคัญสุดๆที่, ตัวอย่างเช่น, เผ่าพันธุ์มนุษย์ต้องอยู่รอด. และนั่นเราดำเนินต่อไปกับสิ่งยิ่งใหญ่นี้ที่เรียกว่าอารยธรรม,
สหรัฐอเมริกา, สหภาพโซเวียตรัสเซีย, อะไรก็ตามที่มันเป็นกัน. (And
the trouble with us as civilized people is we don’t know it. We think we’re
being serious. And that we, you know, we have tremendously important schemes
going on and that it’s desperately vital that, for example, the human race
survive. And that we go on with this great thing called civilization, the
United States of America, the USSR, whatever it is.)
และเราคิด,
นั่นเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ซึ่งเราต้องทำ. แต่นั่นเป็นอะไรที่กำลังทำลายเรา. ไม่มีใครกำลังที่จะระเบิดโลกด้วยระเบิดปรมาณูเพื่อเห็นแก่ของพิตูต้าคู.
พิตูต้าตู. (And we
think, that’s the great thing we have to do. But that’s what’s destroying us.
Nobody is going to blow up the world with an atom bomb for the sake of
Pitutatoo. Pitutatoo.)
ชีวิตเป็นละครอันน่าสงสัยอันไร้ทิศทางคล้ายเมฆ,
สายน้ำไหลเป็นมูลฐานนี้. และกระนั้น, ผมในบางโอกาสใช้คำว่า “เราควรจะเข้าใจ.”
มีปัญหานั้นที่เมื่อคุณมองเห็นว่าโลกเป็นเช่นนี้, ว่าคุณเป็นหนึ่งเดียวทั้งหมดกับมัน
และมันคือการทำของคุณ, แล้วคุณก็เข้าใจมันกระจ่างชัดในจิตของคุณ. (Life is this fundamentally directionless
um wondering cloud-like, river-drifting play. And yet, I occasionally use the word
“We should understand.” There’s the problem that when you see that the world is
like the this, that you’re all one with it and it’s your doing, then you get it
absolutely clear in your mind.)
มันที่กระจ่าวงชัดจริงแท้.
แล้วคุณในมันมีมันโดยนั้นก็ต้องการที่จะอธิบายมันแก่ใครบางคนและคุณพบว่าไม่มีคำพูดทั้งหลายสำหรับมัน.
มันเป็นแต่เพียงเมื่อคุณมองเห็นในประสบการณ์รับรู้ภายในของคุณเองเท้านั้น
ที่มันอย่าง่ายๆไม่ได้สำคัญอะไรว่าอะไรสำคัญหรืออะไรที่ไม่สำคัญซึ่งนี่คือดนตรีแจ๊ซ. (It is very clear indeed. Then
you suddenly want to explain it to somebody and you find there are no words for
it. It’s only when you see in your own inner experience that it simply doesn’t
matter that what is important is what is unimportant which is the jazz.)
และนั่นคือความสำคัญ. ไม่ใช่ว่ามันควรจะดำเนินไป, แต่ในการกระทำดังกล่าว.
ไม่, แต่เราจะต้องเอาจริงเอาจังและอะไรประเภททั้งหมดของสิ่งนั้นที่คุณเห็น. แต่นั่นไม่ได้ประสบสำเร็จมากนักนอกเสียจากความเดือดร้อน. มันได้ผ่านพ้นการประยุกต์ใช้ความรู้และศึกษาและความเอาจริงเอาจังที่เรามีระเบิดปรมาณู. (And that is important. Not that
it should go on, but in the doing thereof. No, but we’ve got to be earnest and
all that kind of thing you see. But that doesn’t really achieve much except
trouble. It is through application and study and earnestness that we have the
atom bomb.)
คุณพูดว่า,
“เอาละ, ทีนี้มองที่สิ่งทั้งหลายทั้งหมดที่เราได้เป็นผู้คนอารยะได้ประสบสำเร็จ.
เอ่อ, เย้. แต่คุณเกือบจะระเบิดดาวเคราะห์นี้, ที่ดูเหมือนที่จะเป็นราคาของมัน.” แต่นี่อีกครั้ง,
ให้ผมขีดเส้นใต้ความจริงที่ผมกำลังพยายามและให้ผมทวนซ้ำในจุดนั้น.
นั่นคือคุณไม่สามารถใช้สอยทักษะที่ไม่เป็นมิตร, ไม่มีเชิงเทคนิคการไม่ทำลายได้,
จนกว่าคุณจะตระหนักโดยพื้นฐานว่าตัวคุณเองเป็นอาณาจักรทั้งปวงของธรรมชาตินี้. (You
say, “Well, now look at all the things we as civilized people have achieved.
Uh, yeah. But you’re about to blow up the planet, which seems to be the price
of it.” But here again, let me underline the fact that I’m not trying to talk
down technical skill, I’m only trying and let me repeat the point. That you
cannot employ non-hostile, non-destructive technical skill, unless you realize
basically that you yourself are this whole domain of nature.)
นั่นคือคุณที่แท้จริง.
คุณไม่ต้องต่อสู้เอากับธรรมชาติ, คุณไม่ได้ต้องพิชิตธรรมชาติ.
คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อพิชิตธรรมชาติเพราะว่าไม่มีอะไรที่จะต้องพิชิต. มันทั้งหมดคือคุณ.
เมื่อเราพยายามที่จะอธิบายสิ่งหลายเหล่านี้, เราก็วิ่งเจอเข้ากับการโต้แย้งทั้งหลายสำหรับเหตุผลง่ายๆว่า
เรากำลังพยายามที่จะอธิบายมัน. ที่จะเอามันเข้ามาในภาษาหนึ่งไม่ว่าอื่นใด ในการจำแนกแยกแยะในมันที่ซึ่งคุณจะพูด
ไม่ว่าคุณจะพยายามหรือคุณไม่ได้พยามก็ตาม. ไม่ว่าคุณจะแล่อยให้สิ่งทั้งหลายไปอย่างที่พวกมันจะเป็นไป
หรือว่าคุณทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน. (That’s
the real you. You are not in a fight against nature. You’re not here to conquer
nature because there’s nothing to conquer. It’s all you. When we try to explain
these things, we run into contradictions for the simple reason that we are trying
to explain it. To put it into a language with either or categories in it where
you say either you try or you don’t try. Either you let things go as they will or you do something about it.)
ไม่ว่ามีบางอย่างที่คุณสามารถทำได้และเพราะเช่นนั้นคุณควรจะทำมันหรือไม่มีอะไรที่คุณสามารถทำได้และเพราะเช่นนั้นก็ไม่มีใครควรจะพูดว่าคุณควรจะทำมัน.
เห็นมั้ย, ดูสิว่ามันได้อุตลุดยุ่งเหยิงขนาดไหนที่คุณได้มา. หะหะหะ. (Either there is something you
can do and therefore you should do it or there’s nothing you can do and
therefore no one should say should. See, look how messed up you get. HA. Ha.)
แต่นั่นคืออะไรที่เป็นหนทางซึ่งความยากลำบากทั้งหลายเหล่านี้มาถึงที่ระดับของภาษาศาสตร์.
ความยากลำบากทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้อุบัติขึ้นมาที่อะไรซึ่งผมจะเรียกว่าเป็นชั่วขณะทางวัตถุ
หรือระดับความจริง. เพราะว่ามี, ที่ขอบเขตนั้น, คุณจะค้นพบตัวคุณเองกระทำการในหนทางที่ในหนทางมากมายมากปัญญายิ่งกว่าที่คุณกระทำเมื่อคุณตัดสินใจ.
โลกอาจถูฏครอบครองในตอนนั้นที่จะเป็นบ้าโดยขั้นมูลฐาน, บ้าบอ. พื้นฐานชีวิตทั้งหมดของเราเป็นชีวิตบ้าบอ,
เพราะว่ามันไร้สาระ. (But
that’s what the way these difficulties arrive at the linguistic level1. These
difficulties are not arising at what I will call for the moment the material or
the real level. Because there, at that domain, you will find yourself acting in
a way that is in many ways more intelligent than you act when you make up your
mind. The world may be taken then to be fundamentally mad, crazy. All our basic
life is crazy life, because it’s nonsense.)
กวีเรื่องความตายของปรมาจารย์เซ็นผู้ยิ่งใหญ่คือ, “ฉันได้พูดจาไร้สาระมาตลอด
จากอ่างอาบน้ำหนึ่งไปสู่อ่างอาบน้ำอีกอันหนึ่ง.” หะหะหะ. (The
death poem of a great Zen Master was, “I have uttered nonsense from the bathtub
to the bathtub.” Ha. Ha. Ha.)
ทั้งหมดของอ่างอาบน้ำนั้นที่เด็กทารกได้ถูกล้าวน้ำตอนเกิด,
ในอ่างที่ร่างศพถูกล้างในตอนตายก่อนพิธีกรรมงานศพ. เอ่อ,
นั่นคือสองความหมายประเด็นของชีวิต. และเช่นนั้น, ทั้งของคำสอนเซ็นขอวงท่านนี้,
ทั้งของการแบกถือไปของท่าน นี้คือเพียง, ท่านบอก, แค่สิ่งของและไร้สาระ(All
the bathtub in which the baby is washed at birth, the bathtub in which the corpse
is washed before cremation. Uh, that’s the two terms of life. And so, all his Zen teaching, all his carryings on were just, he said,
just stuff and nonsense.)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น