แจ็ค หม่า - โดนัลด์ ทรัมป์ ขู่ อีลอน มัสก์: กลับไปที่อาฟริกาใต้โน่น!
Donald Trump Threatens Elon Musk: Go Back To South
Africa! | Jack Ma Motivation
https://youtu.be/BBm-kvMwRtM?si=TxD5T4NW7QttVzPS
บทนำ: การปะทะกันของสองยักษ์ใหญ่(intro: A Clash of Titans1)
อะไรบังเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งในเสียงที่ทรงอำนาจเต็มเปี่ยมมากที่สุดทั้งหลายในนวัตกรรม
ได้ปะทะกับหนึ่งเสียงแรงกำลังที่ดังที่สุดในทางการเมือง? (What happens when one of the most powerful
voices in innovation clashes with one of the loudest forces in politics?)
อะไรที่มันหมายถึงเมื่อชายผู้ที่สร้างจรวดทั้งหลายที่จะไปดาวอังคาร
ได้ถูกบอกให้กลับยังที่ที่เขามาจากแห่งนั้น? นี่ไม่ใช่เป็นแค่พาดหัวข่าว.
มันคือชั่วขณะที่เผยออกให้เห็นความเป็นจริงเกี่ยวกับความสำเร็จ, อำนาจ,
ความหวาดกลัว, และราคาของการมีอิทธิพลชักจูงผู้คน. (What does it mean when the man building rockets to Mars is told to go
back to where he came from? This isn’t just a headline. It’s a moment to
reveals the truth about success, power, fear, and the price of influence.)
ในปาฐกถานี้, เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเลือกข้าง.
เรามาที่นี่เพื่อเปิดบทเรียนทั้งหลาย. บทเรียนทั้งหลายเกี่ยวกับความสามารถในการปรัยบตัว/ยืดหยุ่น,
เกี่ยวกับอะไรที่มันหมายถึงอย่างแท้จริงของการที่จะเดินนำ,
และเกี่ยวกับว่าทำไมโลกบ่อยครั้งมักจะพยายามฉีกทึ้งผู้คนสำคัญของเขาลงมา
ผู้ที่กำลังพยายามที่จะยกมันขึ้นไปข้างหน้า. (In this speech, we’re not here to take side. We’re here to uncover
lessons. Lessons about resilience, about what it truly means to lead, and about
why the world often try to tear down the very people who are trying to lift it
forward.)
ถ้าคุณที่ได้ถูกประเมินต่ำไป, ถูกบอกว่าคุณไม่ใช่เป็นของที่นี่,
หรือได้เผชิญหน้าการต่อต้านง่ายๆสำหรับการที่คิดแตกต่างออกไปจากคนอื่น,
ข่าวสารนี้สำหรับคุณ. และจงอยู่กับผมไปจนจบ เพราะว่าอะไรที่คุณกำลังจะได้ยิน
ไม่ได้เป็นแค่ปาฐกถา/สุนทรพจน์. มันเป็นกระจกเงา. แผนที่เส้นทาง,
และบางทีกระทั่งใบอนุญาตที่คุณได้กำลังรอคอยมาเพื่อเสียงของคุณ, ความฝันของคุณ,และอนาคตของคุณ.
เรามาเริ่มต้นกัน. (If you’ve been underestimated, told you
don’t belong, or face resistance simply for thinking differently, this message
is for you. And stay with me until the end because what you’re about to hear
isn’t just a speech. It’s a mirror, a road map, and maybe even the permission
you’ve been waiting for to own your voice, your dream, and your future. Let’s
begin.)
อิสรภาพของการพูด
บ่อยครั้งได้ถูกเฉลิมฉลองดุจเป็นสิทธิขั้นมูลฐาน. แต่แทบจะไม่มีผู้คนใดถกเถียงราคาที่แท้จริงที่ต้องจ่ายให้พร้อมกับการมาดำเนินการของมันเลย,
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเสียงของคุณมีน้ำหนัก. ในทางทฤษฎี,
ทุกคนสามารถพูดตามจิตใจของพวกเขาได้, แต่ในความเป็นจริง,
ยิ่งเสียงของคุณดังมากเท่าใด,
มันก็ยิ่งข่มขู่ต่อผู้ที่อยู่ในอำนาจมากขึ้นเท่านั้น. (Freedom of speech is often celebrated as a
fundamental right. But rarely do people discuss the real cost that comes with exercising
it, especially when your voice carry weight. In theory, everyone can speak
their mind, but in reality, the louder your voice, the more it threatens those
in power.)
คำกล่าวอันห้าวหาญอันสั่นสะเทือนอินเตอร์เน็ต
(The Bold Statement That Shook the Internet)
เมื่อบุคคลหนี่งเหมือนอีลอน
มัสก์แบ่งปันความคิดหนึ่ง, แปะความคิดเห็น,
หรือท้าทายการตีความเรื่องราวใดที่โด่งดังหนึ่ง, มันไม่ใช่แค่อยู่ที่ออนไลน์.
มันได้เป็นระลอกคลื่นกระแทกเข้าใส่อุตสาหกรรมทั้งหลาย, รัฐบาลทั้งหลาย,
และกระทั่งตลาดเสมอภาคกันทั่วโลก. (When a person like Elon Musk shares an idea, post a comment, or
challenges a popular narrative, it doesn’t just stay online. It ripples across industries,
governments, and even global market.)
อิทธิพลจูงใจประเภทนั้นไม่ได้ดำเนินไปอย่างไม่เป็นที่สังเกตได้.
มันดึงดูดใจให้มีการตรวจสอบอย่างละเอียด, ให้มีการต่อต้าน, และในบางครั้งให้มีการตอบโต้.
การทวีตอย่างไม่เป็นทางการจากคนธรรมดาบางทีเลือนหายไปในเสียงนั้นๆ. แต่เมื่อใครบางคนอยู่บนส่วนยอดพูด,
มันก็กลายเป็นพาดหัวข่าว, การโต้เถียง, หรือแม้กระทั่งประเด็นทางการเมือง.
ในสถานการณ์เช่นนี้, เราได้เตือนจำให้คำนึงว่าอิสรภาพของการพูดบางทีเป็นสิทธิ,
แต่มันไม่ได้มักจะได้รับความเสมอภาคเท่าเทียมกัน. (That kind of influence doesn’t go unnoticed. It attracts scrutiny,
resistance, and sometimes retaliation. A casual tweet2 from an ordinary person may fade into the
noise. But when someone at the top speaks, it becomes a headline, a
controversy, or even a political issue. In situations like this, we are
reminded that freedom of speech may be a right, but it isn’t always received equally.)
ถ้าคุณเป็นผู้มีอำนาจ, แต่ไม่ได้อยู่ในแถวกับอำนาจทั้งหลายอื่นที่เป็นอยู่,
คำพูดของคุณก็สามารถกลายเป็นกระสุนปืนถูกใช้กลับมาหาคุณ. ความขัดแย้งระหว่างอีลอน
มัสก์และโดนัลด์ ทรัมป์ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน. มันเป็นการสะท้อนถึงอะไรที่บังเกิดขึ้นเมื่ออิทธิพลจูงใจท้าทายต่ออำนาจรัฐ.
อีลอนเป็นตัวแสดงแทนของผู้นำชนิดใหม่. ผู้หนึ่งที่ไม่ได้ถูกมัดอยู่กับพรรคการเมืองหรือขอบเขตความเป็นชาติ,
แต่แทนที่การถูกขับเคลื่อนโดยวิสัยทัศน์, นวัตกรรม, การสื่อสารโดยตรงกับสาธารณะ.
นั่นคือทำไมคำพูดทั้งหลายของเขาจึงมีพลังอำนาจเต็มเปี่ยมและเป็นอันตรายต่อบางคน. (If you’re powerful, but not align with the powers that be, your words
can become ammunition used against you. The conflict between Elon Musk and
Donald Trump isn’t just about two individuals. It’s a reflection of what
happens when influence challenges authority. Elon represents a new kind of
leadership. One that isn’t tied to political parties or national boundaries,
but instead driven by vision, innovation, and direct communication with the
public. That’s why his words are powerful and dangerous to some.)
เมื่อทรัมป์บอกกับอีลอนให้กลับไปอยู่ที่อาฟริกาใต้,
มันไม่ใช่การทิ่มใส่เป็นการส่วนตัว. มันคือคำเตือนให้จำไว้ว่า
ไม่ว่าจะมากมายอย่างไรที่คุณประสบสำเร็จ, ก็จะมีอยู่เสมอในการที่ใครเหล่านั้นได้พยายามจะพิสูจน์ทดสอบคุณด้วยต้นกำเนิดของคุณแทนที่จะเป็นเรื่องที่ปะทะมาของคุณ.
และเหตุผลที่พวกเขาทำมัน, มันไม่ใช่เพราะเสียงของคุณนั้นผิด. มันเป็นเพราะเสียงของคุณนั้นแรงเกินไป.
การตอบสนองขนิดนีไม่ใช่แค่เรื่องเกี่บงกับการไม่เห็นด้วย. (When Trump tells Elon to go back to South Africa, it’s not just a
personal jab. It’s a reminder that no matter how much you achieve, there will always
be those who try to define you by your origins instead of your impact. And the
reason they do it, isn’t because your voice is wrong. It’s because your voice
is too strong. This kind of response isn’t just about disagreement.)
มันเป็นกลเม็ดที่จะทำลายความน่าเชื่อถือ, ปิดกั้น, และข่มขู่คุกคาม.
แต่อิสรภาพในการพูดที่แท้จริงไม่ได้ถูฏทดสอบ,
เมื่อทุกคนเห็นด้วยไปกับคุณ. มันได้ถูกทดสอบเมื่อคำพูดทั้งหลายของคุณไปท้าทายต่อพื้นที่อุ่นสบายของผู้คนที่มีอำนาจ. และในชั่วขณะเช่นนั้น,
โลกมองเห็นไม่ใช่แค่อะไรที่คุณพูด, แต่ว่าคุณมีความกล้าหาญที่จะรักษาคำพูดมันเอาไว้ด้วยหรือไม่.
(It’s a tactic to discredit, isolate, and intimidate. But true freedom
of speech isn’t tested when everyone agrees with you. It’s tested when your
words challenge the comfort zones of power people. And in moments like that, the
world sees not just what you say, but whether you have the courage to keep
saying it.)
ทำไมอำนาจจึงหวาดกลัวนวัตกรรม (Why Power Fears Innovation)
ความสำเร็จมักจะถูกชื่นชมยกย่องกันในระยะห่างๆ,
แต่เหล่าผู้ที่ประสบสำเร็จอย่างแท้จริงรู้ว่าการยกย่องชื่นชมนั้นเป็นเพียงด้านหนึ่งของเหรียญเท่านั้น.
อีกด้านหนึ่งก็คือความอิจฉา, การวิพากษ์วิจารณ์, และที่อันตรายมากกว่าคือ,
การต่อต้าน. ยิ่งคุณขึ้นไปสูงเท่าใด, คุณก็ยิ่งปรากฏให้มองเห็นได้มากยิ่งขึ้น.
และการเปิดเผยให้ถูกมองเห็นได้นั้น, ไม่ใช้ได้รับเสียงปรบมือ, แต่เป็นการถูกโจมตีทั้งหลาย.
(Success is often admired from a distance, but those who truly succeed
know that admiration is only one side of the coin. The other side is envy, criticism,
and more dangerously, resistance. The higher you rise, the more visible you
become. And visibility brings exposure, not just to applause, but to attacks.)
อีลอน
มัสก์ ไม่ได้เป็นแค่นักธุรกิจ. เขาเป็นสัญลักษณ์ของความก้าวหน้าที่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง.
เขาไม่ได้ร้องขอการอนุญาตที่จะเปลี่ยนแปลงในหนทางที่เราคิดในเรื่องรถยนต์ทั้งหลาย,
อวกาศ, หรือปัญญาประดิษฐ์. เขาแค่ทำมันไปเลย. และในขณะที่อะไรประเภทโบนัส
นั่นสร้างแรงบันดาลต่อหลายล้านผู้คน, มันกลับสร้างความไม่สบายให้กับผู้คนเหล่าผู้ซึ่งมีอำนาจที่เหลือกับการกำลังธำรงฐานะของพวกเขาอยู่ไว้.
นั่นคือทำไมความสำเร็จไม่ได้เป็นแค่เพียงนำมาซึ่งผู้ชื่นชมทั้งหลาย, มันได้โจมตีศัตรูด้วย.
(Elon Musk is not just a businessman. He’s a symbol of disruptive
progress. He didn’t ask for permission to change the way we think about cars,
space, or artificial intelligence. He just did it. And while that kind of bonus
inspires millions, it unsettles others, especially those whose power rests on
maintaining the status quo. That’s why success doesn’t just bring fans, it
attracts enemy.)
เมื่อคุณประสบสำเร็จ,
คุณท้าทายต่อตำแหน่งทั้งหลายของผู้คน, คุณรบกวนพื้นที่อุ่นสบาย, และคุณบีบบังคับระบบทั้งหลายให้วิวัฒนะ.
พวกเขาต่อสู้สวนกลับ. การต่อต้านนั้นบ่อยครั้งมาจากที่ซึ่งผู้คนถูกคาดหวังน้อยที่สุด.
ผู้นำทางการเมืองทั้งหลา, อดีตพันธมิตรทั้งหลาย, หรือแม้กระทั่งสหายในกิจการด้วยกันทั้งหลาย.
ความสำเร็จข่มขู่คุกคามไม่ใช่แค่ตลาด, แต่เป็นชุดความคิดด้วย. (When you succeed, you challenge people’s assumptions, you disturb
comfort zones, and you force systems to evolve. But the systems don’t evolve
easily. They fight back. That resistance often comes from where people least expect.
Political leaders, former allies, or even fellow entrepreneurs. Success
threatens not just the market, but the mindset.)
เมื่อใครบางคนเหมือนเช่นอีลอน
มัสก์เริ่มที่จะพูดอย่างเปิดกว้างเกี่ยวกับประสิทธิภาพการทำงานของรัฐบาล,
การจัดการสื่อ, หรือแบบจำลองทางเศรษฐกิจทั้งหลาย
ก็ไม่ได้เป็นแค่การพูดคุย. เขากำลังปลุกเร้าผู้คนให้ตื่นขึ้นมา. และการตื่นขึ้นมานั้นกำลังเป็นอันตรายสำหรับเหล่าผู้ที่ได้กำไรจากโครงสร้างปัจจุบันนี้กันอยู่.
(When someone like Elon Musk begins to speak openly about government
inefficiency, media manipulation3, or economic models is not just talking.
He’s waking people up. And that awakening is dangerous for those who profit
from the current structure.)
3
https://en.wikipedia.org/wiki/Media_manipulation
คำพูดทั้งหลายของโดนัลด์
ทรัมป์จึงไม่ได้เป็นแค่ปฏิกิริยาโต้ตอบ. พวกมันคือกลยุทธฺ, กำลังบอกต่อนักนวัตกรรมสากลโลกที่จะให้กลับไปไม่ใช่แค่ภูมิศาสตร์.
มันเป็นเรื่องของการพยายามที่จะหดย่อใครบางคน ให้กลับลงไปในกล่อง ภายหลังจากที่พวกเขาได้เจริญเติบโตออกมาจากมัน.
มันเป็นเรื่องของการใช้รูปลักษณ์ตัวตนเป็นเครื่องมือที่จะปิดเสียงแห่งอิทธิความสำเร็จ.
และนี้คือราคาของความสำเร็จที่ผู้คนมักจะไม่ได้พูดคุยถึง. (The words from Domald Trump weren’t just reactive. They were strategic,
telling a global innovator to go back is not about geography. It’s about trying
to shrink someone back into a box after they’ve outgrown it. It’s about using
identity as a weapon to silence achievement. And this is the price of success
that people don’t often talk about.)
การพบปะกันเบื้องหลังประตูที่ปิด,
การข่มขู่ทั้งหลายทางกฎหมาย, พายุของสื่อทั้งหลาย, การพยายามทั้งหลายที่จะทำลายความเชื่อถือในวิสัยทัศน์ของคุณ,
แม้กระทั่งสิทธิในการพูดของคุณ. นั่นเป็นสนามรบที่ผู้ประสบสำเร็จต้องเดินลงไปสู่ทุกวัน
อันยาวนานภายหลังจากหัวข่าวพาดทั้งหลายได้เฉลิมฉลองให้กับการชนะของพวกเขา. ความสำเร็จ,
ดังนั้นเอง, ไม่ใช่แค่เกี่ยวกับการสัมฤทธิ์ผลในเป้าหมายทั้งหลาย. มันเป็นเรื่องของการเป็นผู้เข้มแข็งเพียงพอที่จะจัดการกับแซ่สะบัดฟาดกลับมาใส่ที่ตามมากับพวกนั้น.
(The meetings behind closed doors, the legal threats, the media storms,
the attempts to discredit your vision, your background, even you right to
speak. That’s the battlefield successful people walk into every day long after
the headlines celebrate their wins. Success, therefore, isn’t just about
achieving goals. It’s about being strong enough to handle the backlash that
comes with them.)
มันเป็นเรื่องของความเข้าใจ
ที่ไม่ใช่ทุกคนต้องการให้คุณประสบสำเร็จ เพราะว่าความสำเร็จของคุณบีบบังคับให้พวกเขาให้จะต้องถามถึงความสัมพันธ์เกี่ยวข้องของตน,
การควบคุมของพวกเขา, และทรัพย์สมบัติของพวกเขา. และเมื่อชื่อของคุณกลายเป็นพลังอำนาจมากเกินไปที่จะเพิกเฉยได้,
มันก็ยังกลายเป็นเป้าด้วยเช่นกัน. ไม่ใช่เพราะคุณได้ล้มเหลว, แต่เพราะคุณชนะอย่างเสียงดังเกินไป.
(It’s about understanding that
not everyone wants you to succeed because your success forces them to question
their relevance, their control, and their legacy. And when your name becomes
too powerful to ignore, it also becomes a target. Not because you failed, but
because you won too loudly.)
ความรักชาติบ่อยครั้งมักถูกใช้เป็นเช่นตราประทับ,
แต่มันจำเป็นต้องทำด้วยเกณฑ์การวัดอย่างถูกต้องตามจริงของการมีส่วนร่วมของทุกคน.
ในโลกของโลกาภิวัตน์, แรงกระทบไม่ได้ถามเราเราในเรื่องพาสสปอร์ต. อีลอน
มัสก์ อาจจะไม่ได้เกิดที่ในอาฟริกาใต้, แต่วิสัยทัศน์และงานของเขาได้ล่วงพ้นก้าวข้ามพรมแดน,
อุตสาหกรรม, รุ่นอายุทั้งหลายไปแล้ว. เขาได้ช่วยเหลือการปฏิวัติที่อย่างไรซึ่งโลกคิดเกี่ยวกับพลังงาน,
การขนส่ง, และอนาคตของมนุษยชาติในตัวมันเอง. (Nationality is often used as a label, but it has to do with the true
measure of a person’s contribution. In a globalized world, impact doesn’t ask
us for a passport. Elon Musk may have been born in South Africa, but his vision
and work have transcended borders, industries, and generations. He’s helped
revolutionize how the world thinks about energy, transportation, and the future
of humanity itself.)
การด้อยค่าเขาลงด้วยสถานที่การเกิดของเขาก็คือการที่จะเพิกเฉยกับคุณค่าที่เขาได้สร้างสรรค์ข้ามไปทั่วโลก.
มันกลเม็ดที่ถูกใช้โดยเหล่าผู้ที่ไม่สามารถแข่งขันทางความคิดทั้งหลายนั้นได้.
ดังนั้นพวกเขาจึงโจมตีที่ตัวตนชาติกำเนิด. แต่ความสัจจริงนั้นคือจิตใจที่สร้างสรรค์คุณค่าให้กับผู้คนไปทั่วทุกแห่ง.
มันไม่สามารถถูกกักขังจองจำไว้ด้วยแค่ธงชาติ หรือถูกจำกัดด้วยเส้นในแผนที่.
ชั่วขณะหนึ่งที่ใครบางคนบอกกับบุคคลอีกคนหนึ่งให้ กลับไปยังที่ซึ่งเขาไกด้จากมา,
พวกเขาได้เปิดเผยตัวตนในความไม่มั่นคงของเขาเอง. พวกเขาได้ลงทะเบียนยอมรับว่าพวกเขาได้ถูกข่มขู่ไม่ใช่ด้วยที่แห่งใดซึ่งใครบาคนจากมา
แต่ดเวยอะไรที่พวกเขาไม่มีความสามารถพอ. (To reduce him to the place of his birth is to ignore the value he has
created across the globe. It’s tactic used by those who can’t challenge ideas.
So, they attack identity. But the truth is the mind that creates value belongs
everywhere. It cannot be confined by flags or limited by lines on a map. The
moment someone tells another person to go back to where they came from, they
reveal their own insecurity. It’s an admission that they are threatened not by
where someone is from but by what they are capable of.)
เหตุผลแท้จริงที่อีลอน จะไม่ยอมแพ้
(The
Real Reason Elon Won’t Back Down)
การคิดประเภทพยายามที่จะยกเอาความดีความชอบขึ้นมาด้วยตวามมีอคติ ที่จะเอามาแทนที่การมีส่วนร่วมอย่างมีวิสัยทัศน์.
แต่นักนวัตกรรมที่ยิ่งใหญ่ทั้งหลายไม่ได้เป็นหนี้ความสำเร็จจากที่ซึ่งพวกเขาได้กำเนิดมา.
พวกเขาเป็นหนี้มันจากการที่เขาคิดอย่างไร, เขากระทำอย่างไร, และพวกเขารับใช้ให้บริการแก่โลกอย่างไร.
ถ้าความรักชาติกำเนิดเป็นตัวระบุถึงความยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง,
ความก้าวหน้าก็คงเป็นไปไม่ได้. (That kind of thinking tries to raise merit with prejudice to
replace contribution with the vision. But great innovators don’t owe their
success to where they were born. They owe it to how they think, how they act,
and how they serve the world. If nationality truly define greatness, progress
would be impossible.)
ความก้าวหน้าทั้งหลายอันทรงพลังมากที่สุดได้มาจากผู้ที่หาญกล้าที่จะท้าทายต่อสภาพแวดล้อมของพวกเขา,
ช้ามพรมแดนทั้งหลาย, และปรับแก้จินตนาการของอนาคต. เมื่อบุคคลอย่างเช่นอีลอน
มัสก์สร้างจรวดทั้งหลายพุ่งเป้าไปที่ดาวอังคาร หรือยานพาหนะทั้งหลายที่ลดรอยเท้าคาร์บอน,
คำถามนั้นไม่ได้คือ เขามาจากที่ไหน? แต่มันเป็นอะไรที่เขากำลังสร้างให้อนาคต. (The most powerful advancements
have come from those who dare to challenge their environment, cross borders,
and reimagine the future. When a person like Elon builds rockets aim for Mars
or vehicles that reduce carbon footprints4, the question isn’t where he’s from, it’s what he’s building
for the future.)
4 https://www.conservation.org/stories/what-is-a-carbon-footprint
กระนั้น, การเมืองก็บ่อยครั้งมักจะเปลี่ยนการสนทนาจากการแก้ไขปัญหาไปเป็นตัวตนชาติกำเนิด.
เพราะว่าตัวตนชาติกำเนิดทั้งหลายนั้นง่ายในการโจมตีมากกว่าความคิด. แต่ความคิดทั้งหลายเมื่อไดถูกปลูกฝังลงในจิตใจไปแล้วของคนหลายล้าน
ก็ไม่สามารถถูกเนรเทศได้. คุณสามารถเนรเทศบุคคลได้, แต่คุณไม่สามารถเนรเทศความคิด
ที่ได้ปรับรูปร่างของโลกไปแล้วได้. (Yet, politics
often shift the conversation from solution to identities. Because identities
are easier to attack than ideas. But ideas once planted in the minds of
millions cannot be exiled. You can deport a person, but you can’t deport an
idea that’s already reshaping the world.)
ความรักชาติบางทีอาจเนส่วนหนึ่งของเรื่องราวชีวิตคุณ, แต่มันไม่ได้เป็นตัวระบุกำหนดอนาคตของคุณ.
มันเป็นแค่รายละเอียดหนึ่งในภารกิจที่ใหญ่กว่ามาก. และชั่วขณะหนึ่งที่เรายินยอมให้ถิ่นกำเนิดมาทอดเงาบดบังเหนือผลกระทบ,
เราสูญเสียการมองถึงอะไรคือตัวขับเคลื่อนมนุษย์ชาติไปข้างหน้า, วิสัยทัศน์,
ความกล้าหาญ, และความมีส่วนร่วม. โลกไม่ได้จำเป็นต้องการการมีผู้อพยพจำนวนน้อยกับความคิดทั้งหลาย.
มันจำเป็นต้องผู้นำทั้งหลายผู้ซึ่งสามารถมองข้ามพรมแดน/เขตแดนทั้งหลาย
และเพ่งจุดสนใจไปที่การสร้างอนาคตที่ดีกว่าเหนือสิ่งใดทั้งสิ้น. (Nationality may be
a part of your story, but it doesn’t define your destiny. It’s just one detail
in a much bigger mission. And the moment we allow origin to overshadow impact, we
lose sight of what truly drives humanity forward, vision, courage, and
contribution. The world doesn’t need fewer immigrants with ideas. It needs more
leaders who can look past borders and focus on building a better future for
all.)
ตลอดประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา,
นวัตกรรมและอำนาจแทบหาไม่ได้เลยในการที่จะเดินจับมือกันไปโดยปราศจากแรงตึงเครียด.
อำนาจบ่อยครั้งมักจะเกี่ยวกับการควบคุมเหนือผู้คน, เหนือระบบ,
และเหนือคำบรรยายทั้งหลาย. นวัตกรรม,
ในมืออีกข้าง, คือเรื่องเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง. มันท้าทายวิถีเก่าแก่,
ตั้งคำถามเอากับระบบล้าสมัยทั้งหลาย. และบีบบังคับสังคมให้วิวัฒนะ. นักคือทำไมที่นักนวัตกรรมทั้งหลาย,
ไม่ว่าจะได้ตั้งใจดีอย่างไร, บ่อยครั้งค้นพบว่าตัวพวกเขาเองเป็นที่หมองหมางใจกับเหล่าผู้กุมอำนาจ.
(Through history, innovation and power have rarely walked hand
in hand without tension. Power is often about control over people, system, and
narratives. Innovation, on the other hand, is about disruption5. It challenges old way,
questioned outdated systems, and forces society to evolve. That’s why
innovators, no matter how well-intentioned, often find themselves at odds with
those who hold power.)
5 https://en.wikipedia.org/wiki/Disruptive_innovation
เมื่ออีลอน มัสก์ตั้งคำถามกับการตัดสินใจทั้งหลายของรัฐบาล,
วิพากษ์วิจารณ์ความไร้ประสิทธิภาพของระบบราชการ, หรืออย่างง่ายๆสร้างบางอย่างจากภายนอกระบบทั้งหลายเอื้อมไปถึง,
มันไม่ดูเหมือนความก้าวหน้า. มันดูเหมือนการคุกคามต่อเหล่าผู้ได้ประโยชน์จากการรักษาสิ่งเหล่านี้เอาไว้อย่างเดิม.
นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่. ประวัติศาสตร์ได้เต็มไปเรื่องเช่นนี้ดังตัวอย่างของนักคิดทั้งหลาย,
นักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย, และผู้ประกอบกิจการทั้งหลาย ผู้ที่ได้เผชิญหน้ากับการต่อต้าน,
การเนรเทศ, หรือการประหัตประหารสำหรับการกล้าที่จะคิดแตกต่างไปจากผู้มีอำนาจ.
(When Elon Musk questions government decisions, criticizes
bureaucratic6 inefficiencies, or simply
build something outside the systems reach, it doesn’t look like progress. It
looks a threat to those who benefit from keeping things the same. This is not
new. History is filled with the examples of thinkers, scientists, and entrepreneurs
who faced resistance, exile, or persecution for daring to think differently.)
6 https://en.wikipedia.org/wiki/Bureaucracy
กาลิเลโอถูกทำให้เงียบสำหรับการพูดว่าโลกไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาล.
เสลาตายอย่างยากจนในขณะที่ผู้อื่นได้กำไรจากสิ่งประดิษฐ์ทั้งหลายของเขา. นวัตกรรมมักจะถูกจ่ายราคาเมื่อความคิดทั้งหลายของพวกเขาได้มาถึงก่อนที่โลกจะพร้อมรับ
หรือก่อนที่เหล่าผู้อยู่ในอำนาจจะมีเจตจำนงที่จะปล่อยไป. (Galileo7 was silenced for saying
the earth wasn’t the center of the universe. Tesla8 died in poverty while others
profited from his inventions. Innovators always paid the price when their ideas
arrived before the world was ready or before those in power were willing to let
go.)
อีลอน มัสก์ ในหลายวิธีมากมายทั้งหลายก็ตามไปในเส้นทางเดียวกันนั้น. เขาสร้างสิ่งทั้งหลายที่รัฐบาลได้บอกว่าไม่สามารถทำสำเร็จได้,
ไปถึงตลาดทั้งหลายที่ไม่ได้ถูกคาดหมายว่าจะถูกแตะต้อง, และสร้างอิทธิพลจูงใจหลายล้านผู้คนโดยปราศจากความจำเป็นต้องใช้สื่อดั้งเดิมหรือการเมืองหนุนหลัง.
อะไรในรูปแบบความเป็นเอกราชนั่นสร้างความกังวลไม่สบายใจให้กับโครงสร้างอำนาจทั้งหลาย.
และเมื่อกังวลไม่สบายใจ, อำนาจก็ไม่ได้เห็นด้วยกับตรรกะ/เหตุผล.
มันตอบกลับด้วยการข่มขู่, ประชดประชัน, หรือลัทธิคลั่งชาติ. (Elon Musk in many
ways follows the same path. He builds things that governments said couldn’t be
done, reaches markets that weren’t supposed to be touched, and influences
millions without needing traditional media9 or political backing. That kind of independence makes power
structures nervous. And when nervous, power doesn’t argue with logic. It
responds with intimidation, ridicule, or nationalism10.)
9 https://www.techtarget.com/whatis/feature/Traditional-media-vs-new-media-Differences-pros-and-cons
การบอกให้อีลอน มัสก์ให้กลับไปอยู่บ้านเกิดอาฟริกาใต้นั้น
ไม่ได้เป็นแค่การแสดงความไม่เห็นด้วย. มันเป็นความพยายามที่จะเรียกคืนการมีอำนาจนำที่เหนือกว่าในการสนทนา
ที่ได้หลุดการควบคุมไป. มันเป็นแบบรูป. เมื่ออำนาจไม่สามารถควบคุมข้อความข่าวสารได้,
มันก็โจมตีไปที่ตัวผู้ส่งข่าวนั้น. (Telling Elon to go back to South Africa isn’t just a statement
of disagreement. It’s an attempt to reclaim dominance in a conversation that’s
already out of control. It’s a pattern. When power cannot control the message,
it attacks the messenger.)
แต่นวัตกรรมไม่ได้หยุดลงเพราะใครบางคนที่อยู่ในอำนาจรัฐบอกว่ามันควรจะหยุด.
ความจริงแล้ว, การขัดขืนต่อต้านบ่อยครั้งก็กลายเป็นเชื้อเพลิง. ยิ่งนักนวัตกรรมทั้งหลายโดนผลักมากขึ้นเท่าใด,
ก็ยิ่งที่พวกเขาจะดันกลับไปมากขึ้นเท่านั้นด้วยความคิดที่ดีกว่าเดิม, ชุมชนทั้งหลายที่แข็งแรงกว่า,
และวิสัยทัศน์ที่กล้าหาญกว่า. อะไรที่เรากำลังเป็นประจักษ์พยานในตอนนี้
ไม่ใช่เป็นเพียงความขัดแย้งส่วนบุคคลระหว่างสองวิสัยทัศน์ของบุคคลสาธารณะ.
มันเป็นการยุทธของวิสัยทัศน์ทันสมัยกับวิสัยทัศน์เก่า. (But innovation doesn’t stop just because someone in authority
says it should. In fact, resistance often become fuel. The more innovators are
pushed, the more they push back with better ideas, stronger communities, and
bolder vision. What we are witnessing isn’t just a personal conflict between
two public figures vision. It’s a modern vision of an old battle.)
ภาวะผู้นำดูท่าทางเป็นอะไรภายใต้การโดนโจมตี (What Leadership Looks Like Under Fire)
เหล่าผู้ที่สร้างสรรค์อนาคตกำลังถูกท้าทายโดยเหล่าผู้ซึ่งพยายามที่จะอนุรักษ์อดีต.
และในทุกๆยุคสมัยที่การยุทธได้ให้ผลลัพธ์เช่นเดิม. โลกเคลื่อนไปข้างหน้าไม่ใช่ด้วยการยินยอมขออนุญาต
แต่ด้วยการยืนกรานบากบั่น. อำนาจสามารถหน่วงช้านวัตกรรมได้
แต่มันไม่สามารถหยุดนวัตกรรมได้.
ขณะใดที่ผู้คนเริ่มต้นที่จะคิดเพื่อตัวของพวกเขาเอง, สร้างด้วยตัวของพวกเขาเอง,
และเอื้อมหาผู้อื่นโดยตรง, การกุมของอำนาจดั้งเดิมก็เริ่มต้นหลวมคลายลง,
ไม่ว่าเขาจะชอบมันหรือไม่ก็ตาม. (Those who create the future being challenged by those trying to
preserve the past. And in every era that battle has the same result. The world
moves forward not with permission but persistence. Power can delay innovation
but it can’t stop it. The moment people begin to think for
themselves, build on their own, and reach others directly, the grip of
traditional power begins to loosen, whether he likes it or not.)
ผู้อพยพทั้งหลายบ่อยครั้งมักจะถูกมองผ่านเลนส์ของที่ซึ่งพวกเขามาจาก
มากกว่าจะเป็นอะไรที่พวกเขานำติดตัวมาด้วยกับพวกเขา. แต่ความสัจจริงก็คือ,
พวกเขานำมาซึ่งมากไปกว่าแค่วัฒนธรรมหรือภาษา. พวกเขานำความหิวโหย, วิสัยทัศน์,
และความตั้งใจ/ เจตจำนงที่จะทำอะไรที่ผู้คนในเขตอุ่นสบายจะไม่มีวันทำ.
(Immigrants are often seen through the lens of where they come from rather than what they carry within
them. But the truth is, they bring far more than just culture or language. They
bring hunger, vision, and a willingness to do what many people born into comfort
zones won’t.)
อีลอน มัสก์ ไม่ได้ก้าวเข้ามาในความสำเร็จ. เขาได้สร้างมันเหมือนก่ออิฐทีละก้อนผ่านการเดินทางที่ได้เริ่มต้นไม่ใช่ในห้องประชุมทั้งหลายของคณะผู้บริหาร,
แต่ในหลายเมืองใหญ่ที่ไม่ได้คุ้นเคย, หนทาทั้งหลายอันไม่แน่นอน,
และชุดความคิดได้ถูกก่อรูปร่างด้วยความยืดหยุ่น. ในการบอกต่อผู้อพยพให้กลับไปก็คือการมองข้ามความจริงที่ว่าผู้อพยพทั้งหลายเหล่านี้ได้ก่อสร้างบางอย่างบางอย่างของสถาบันทั้งหลาย,
เทคโนโลยีทั้งหลาย, และนวัตกรรมทั้งหลายที่ทรงอำนาจมากที่สุดซึ่งโลกไม่ได้เคยเห็นมา.
พวกเขาไม่ได้รับโอกาสซึ่งได้มาง่ายๆเลยเพราะว่าพวกเขาได้ต้องต่อสู้เพื่อหาเลี้ยงตนเองในทุกๆนิ้วของมัน.
พวกเขาทำงานหนยักกว่า, คิดอย่างมีประสิทธิภาพกว่า, ละปรับตัวได้ไวกว่า,
แต่เพราะว่าพวกเขาดีกว่า, แต่เพราะว่าพวกเขาไม่มีทางเลือก. (Elon Musk didn’t
step into success. He built it brick by brick through a journey that began not
in boardrooms, but in unfamiliar cities, uncertain pathways, and a mindset
shaped by resilience. To tell an immigrant to go back is to overlook the fact
that immigrants have built some of the most powerful institutions,
technologies, and innovations the world has ever seen. They don’t take opportunity
for granted because they’ve had to fight to earn every inch of it. They work
harder, think differently, and adapt faster, not because they are better, but because
they have no choice.)
ชีวิตทั้งหลายของพวกเขาได้สร้างขึ้นอยู่บนความเสี่ยง, กับการมีชีวิตอยู่เบื้องหลังการเป็นที่รู้จักในการค้นหาในสิ่งอะไรที่อาจเป็นไปได้.
เมื่ออีลอนย้ายมาจากอาฟริกาใต้,
เขาไม่ได้เพียงแค่เปลี่ยนตำแหน่งที่ตั้ง. เขากำลังเปลี่ยนทิศทางการดำรงชีวิตของเขา.
เขาได้มาถึงด้วยความทะเยอทยาน, ไม่มีฐานันดรศักดิ์. เขาไม่ได้เป็นทายาทกองมรดกอะไร,
เขาสร้างมันขึ้นมาอันหนึ่ง. นั่นคือเรื่องราวทั้งหลายที่ช่างมากมายอะไรเหลือเกินเกี่ยวกับเหล่าผู้อพยพ.
ไม่ใช่เกี่ยวกับร้องขอเพื่อการยื่นมือมาช่วย, แต่เกี่ยวกับการสร้างสรรค์ทะลวงผ่านมาทั้งหลาย.
(Their lives are often built on risk, on living behind the known
in search of what might be possible. When Elon moved from South Africa, he
wasn’t just changing location. He was changing the direction of his life. He
arrived with ambition, not entitlement. He didn’t inherit a legacy, he created
one. That’s what so many immigrant stories are about. Not about asking for
handouts, but about creating breakthroughs.)
กระนั้น, ก็ยังคง, ไม่ว่าจะมากมายแค่ไหนที่พวกเขาได้บรรลุ,
ก็มักจะมีเหล่าผู้ที่ได้พยายามจะลดทอนคุณค่าของพวกเขาอยู่เสมอไปที่ซึ่งเขาได้กำเนิด.
มันเป็นกลเม็ดของความรู้สึกหวาดกลัวและความไม่มั่นคงปลอดภัย. เพราะว่าเมื่อใครบางคนเพราะว่าเมื่อใครบางคนมาจากภายนอกและแสดงผลออกมาเหนือกว่าเหล่าผู้ที่อยู่ภายในระบบนั้น,
มันได้เปิดให้เห็นถึงรอยแตกร้าวในระบบนั่น. และมากกว่าจะซ่อมแซมรอยแตกร้าวทั้งหลายนั้น,
บางคนเลือกที่จะโจมตีผู้ที่ได้เปิดเผปยพวกมัน.
(Yet, still, no matter how much they achieve, there
will always be those who try to reduce their worth to where they were born.
It’s a tactic of fear and insecurity. Because when someone comes from the
outside and outperforms those within the system, it exposes cracks in that
system. And rather than fixing the cracks, some choose to attack the person who
revealed them.)
แต่นี้คือความจริง. ผู้อพยพทั้งหลายไม่ได้แค่เข้ามามีส่วนร่วมในสังคม,
พวกเขาบ่อยครั้งมักจะเปลี่ยนรูปมัน. พวกเขามาด้วยความคิดทั้งหลายที่ไม่มีใครคาดหวังไว้,
แก้ไขปัญหาทั้งหลายที่คนอื่นๆเพิกเฉย, และผลักดันเขตแดนทั้งหลายที่ผู้อื่นได้หวาดกลัวเกินจะไปแตะต้อง.
(But here’s the truth. Immigrants don’t just contribute to society;
they often transform it. They come with ideas no one expect, solve problems
others ignored, and push boundaries others were too afraid to touch.)
อีลอนไม่ได้ร้องขอสำหรับที่นั่งในโต๊ะ. เข้าสร้างโต๊ะของเขาเอง.
และนั่นสร้างความหวาดกลัวแก่ผคนที่ไม่เคยจินตาการมาเลยว่าใครบางคนจากที่ห่างไกลสามารถจะเข้ามาและทำได้มากกว่าเหล่าผู้ที่ได้อยู่ในอำนาจแล้ว.
มันท้าทายต่อความภาคภูมิใจ, สิ่งเล่าขาน, และมายาภาพของการควบคุมของพวกเขา.
(Elon doesn’t ask
for a seat at the table. He built his own table. And that scares people who
never imagined someone from far away could come and do more than those already
in power. It challenges their pride, the narrative, and the illusion of control.)
(Immigrants are not
a threat to progress. They are the engine of it. The burden is heavy, but the brilliance
is what keeps the future moving forward. Even when the present resists it, when
your voice reaches millions, it doesn’t matter whether you whisper or shout,
people listen and more importantly, people react.)
อิทธิพลชักจูงใจยิ่งมากเท่าใดที่คุณถือมา,
การต่อต้านยิ่งมากขึ้นเท่านั้นที่คุณจะเผชิญหน้า. อีลอน มัสก์ไม่ใช่แค่ผู้ประกอบการรายหนึ่ง.
เขาคือเสียงที่มีผลกระทบระกับโลก. คำพูดทั้งหลายของเขาสามารถเขย่าตลาดทั้งหลาย,
จุดประกายการโต้แย้งทั้งหลาย, และบันดาลใจให้มีการเคลื่อนไหว. อำนาจประเภทนั้นไม่ได้ไปเป็นที่ไร้การสังเกตเห็น..
ในความเป็นจริงแล้ว, มันกลายเป็นแม่เหล็กสำหรับการวิพากษ์วิจารณ์, การตีความที่ผิด,
และแซ่ที่สะบัดกลับมา. (The more influence you carry, the more resistance you’ll face.
Elon Musk is not just an entrepreneur. He is a voice with global impact. His
words can shake markets, spark debates, and inspire movements. That kind of
power doesn’t go unnoticed. In fact, it becomes a magnet for criticism,
misinterpretations, and backlash.)
โลกไม่ได้มักจะดันกลับมาเสมอเพราะว่าคุณนั้นผิด. ในบางครั้งมันดันกลับมาเพราะว่าเสียงของคุณดังเกินไป,
เร็วเกินไป, และไม่กลัวเกินไป. และในโลกที่อิทธิพลนั้นคือเงินตรา,
ยิ่งดังมากเท่าใดของเสียงคุณที่กลายมาเป็น,
ยิ่งผู้อื่นทั้งหลายต้องการที่จะควบคุมหรือทำให้มันเงียบ. (The world doesn’t
always push back because you’re wrong. Sometimes it pushes back because your
voice is too loud, too fast, and too fearless. And in a world where influence is
currency, the louder your voice becomes, the more others want to control or
silence it.)
นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของเมืองหรือความคิดเห็น.
มันเกี่ยวกับการควบคุมเรื่องราว. เมื่อคุณมีอำนาจนั้นที่จะปรับแต่งรูปร่างการสนทนาทั้งหลายบนวาระประเด็นของคุณเอง,
คุณข่มกดเหล่าผู้ซึ่งได้สร้างอาชีพทั้งหลายทั้งปวง หรือระบบทั้งหลายอันรายรอบการรักษาประตูรั้วของอิทธิพลนั้น.
(This isn’t just about politics or opinion. It’s about narrative
control. When you have the power to shape conversations on your own terms, you
threaten those who have built entire careers or systems around gatekeeping that
influence.)
ชุดความคิดทั้งหลายของผู้อพยพ: ถูกขับเคลื่อนโดยวิสัยทัศน์ (The Immigrant Mindset: Driven by Vision)
อีลอนไม่ได้พึ่งพาอยู่กับสื่อดั้งเดิมในการที่จะติดต่อสื่อสาร.
เขาทวีต. เขาพูดโดยตรง. เขาก้าวไปกับตัวกรองจังหวะทั้งหลาย. และนั่นคืออะไรที่กวนใจระบบเก่าๆทั้งหลาย.
ผู้เฝ้าประตูรั้วทั้งหลายไม่ได้เป็นผู้ถือกุญแจอีกต่อไป.
ผู้ชมของเขาไม่ได้เป็นผู้ชม. มันเป็นชุมชนโลก. และเมื่อใดที่เขาได้พูดบางอย่างเป็นที่โต้ค้าน,
การตอบโต้กลับก็ไม่ใช่เป็นแค่เรื่องส่วนตัว, มันเป็นยุทธศาสตร์. (Elon doesn’t rely
on traditional media to communicate. He tweets. He speaks directly. He by paces
filters. And that’s what bothers the old systems. The gatekeepers no longer
hold the keys. His audience isn’t an audience. It’s a global community. And
when he said something controversial, the response isn’t just personal, it’s
strategic.)
เหล่าผู้คนที่ตรงข้ามกับเขาไม่ได้แต่ไม่เห็นด้วย,
พวกเขารวมหัวกัน. พวกเขาขยายการหวดแซ่กลับ. พวกเขาผ่าแยกแยะทุกคำพูด. พวกเขาติดอาวุธใส่ทุกการพลาดหลุดลื่นไถล.
ทั้งหมดอยู่ในความพยายามที่จะลดทอนความน่าเชื่อถือของเขา และเอาการควบคุมกลับคืนมาเหนือสิ่งเล่าขานบรรยายใด.
แต่แบบรูปนี้ไม่ใช่สิ่งใหม่. เสียงที่แข็งแรงมากขึ้น,
การดันกลับก็ยิ่งแข็งแรงมากขึ้น. (Those who oppose him don’t just disagree, they organize. They
amplify the backlash. They dissect every word. They weaponize every slip. All
in an effort to reduce his credibility and regain control over the narrative.
But this pattern isn’t new. The stronger voice, the stronger the push back.)
ผู้มีวิสัยทัศน์ทั้งหลายแทบจะไม่ได้เฉลิมฉลองทันตามเวลาจริง.
พวกเขาถูกเข้าใจผิด, ถูกต่อต้าน, กระทั่งถูฏเกลียดชัง, ไม่ใช่กับอะไรที่พวกเขาได้ทำผิด,
แต่กับการกล้าที่จะคิดอย่างเป็นเอกราชและพูดออกมาอย่างกล้าหาญ. เสียงที่เติบโตขึ้นของอีลอนท้าทายมากยิ่งไปกว่าความเห็นทั้งหลาย.
มันท้าทายความสบายของคนธรรมดาและมายาภาพของการควบคุม. (Visionaries are
rarely celebrated in real time. They are misunderstood, resisted, even hated,
not for what they’ve done wrong, but for daring to think independently and
speak boldly. Elon’s growing voice challenges more than opinions. It challenges
the comfort of mediocrity and illusion of control.)
และเมื่อผู้คนรู้สึกว่าถูกข่มขู่,
พวกเขาไม่ได้แค่ท้าทายความคิดทั้งหลายของคุณ. พวกเขาพยายามที่จะท้าทายตัวตนแตลักษณ์ของคุณด้วย. นั่นคือทำไมคำพูทั้งหลายเหมือนเช่น กลับไปอาฟริกาใต้
ได้ถูกโยนไปรอบๆเพราะว่าพวกมันมีคุณค่า แต่เพราะพวกมันได้ถูกหมายที่จะกดปุ่มให้เงียบ,
เพื่อเตอนจำว่าอิทธิพลชักจูงใจนั้นมีราคาต้องจ่าย. (And when people
feel threatened, they don’t just challenge your ideas. They try to challenge
your identity. That’s why words like go back to South Africa are thrown around
not because they have value but because they are meant to trigger to silence,
to remind that influence has a price.)
แต่เสียงที่ดังมากขึ้นของคุณกลายเป็นความสำคัญมากขึ้นเมื่อมันถูฏใช้มันอย่างชาญฉลาดเพื่อที่จะยืนอย่างมั่นคงและที่จะยืนต่อแรงต้านทานนั้นซึ่งไม่ได้มักจะเป็นเครื่องหมายว่าคุณผิดไปเสมอ.
มันบ่อยครั้งคือเครื่องหมายหนึ่งว่าคุณกำลังถูกได้ยินอย่างแน่นอนในที่ที่มันสำคัญมากที่สุด.
(But the louder
your voice becomes the more essential it is to use it wisely to stand firm and
to stand that resistance isn’t always a sign you’re wrong. It’s often a sign you’re being heard
exactly where it matters most.)
ในตอนจบ,
นี่ไม่ใช่เรื่องราวเกี่ยวกับสองบุคคลสาธารณะสาดคำพูดใส่กัน.
มันคือภาพสะท้อนของบางอย่างที่ลึกไปกว่า. ความขัดแย้งเสียดสีกันระหว่างพลังเก่าและเสียงใหม่ทั้งหลาย,
ระหว่างอนุรักษ์กับก้าวหน้า, ระหว่างผู้รักษาประตูรั้วกับผู้เปลี่ยนเกม.
(In the end, this
is not just a story about two public figures clashing over words. It’s a
reflection of something deeper. The friction between old power and new voices,
between preservation and progress, between gatekeepers and game changers.)
เมื่อใครบางคนเหมือนเช่นอีลอน
มัสก์กลายเป็นมากยิ่งกว่าแค่นักธุรกิจ และเริ่มต้นที่จะมีอิทธิพลชักจูงใจให้ผู้คนคิดอย่างไร,
พูดอย่างไร, และกระทำตนอย่างไร, การต่อต้านก็หลีกเลี่ยงไม่ได้.
ไม่ใช่เพราะว่าเขาได้ทำบางอย่างผิด, แต่เพราะว่าการดำรงอยู่ของเขานั้นท้าทายต่อเชตอุ่นสบายของเหล่าผู้ที่ได้ยึดกุมไมโครโฟนมายาวนาน.
(When someone like Elon Musk becomes more than just a
businessman and begins to influence how people think, speak, and act,
resistance is inevitable. Not because he has done something wrong, but because
his existence challenges the comfort zones of those who’ve long held the
microphone.)
จากการถูกบอกให้กลับไปนั้นอันเนื่องมาจากการเป็นเป้าของการพูดที่กล้าหาญเกินไป,
ข่าวสารนีชัดเจน. ความยิ่งใหญ่บ่อยครั้งมักดตามมาด้วยราคาที่ต้องจ่าย.
แต่ราคาของความเงียบนั้นมักจะสูงกว่าเสมอ. ในโลกที่ให้รางวัลกับคนธรรมดาสามัญ
และลงโทษต่อผู้ที่กล้าหาญ, เหล่าผู้ที่กล้าที่จะคิดแตกต่างออกไป,
กระทำสิ่งแตกต่างไป, และวิสัยทัศน์นำหน้า ก็มักจะได้เผชิญหน้ากับกองไฟ.
(From being told to
go back to being targeted for speaking too boldly, the message is clear.
Greatness often comes with a cost. But the price of silence is always higher.
In a world that rewards mediocrity, and punishes boldness, those who dare to
think different, act different, and lead vision will always face fire.)
และกระนั้น, ประวัติศาสตร์ตกเป็นของพวกเขา.
ไม่ใช่ของนักวิพากษ์วิจารณ์, ไม่ใช่ของผู้ชอบเยาะเย้ยถากถางทั้งหลาย,
แต่เป็นของผู้สร้าง, ผู้ฝัน, ผู้ทำทั้งหลาย. จงให้เสียงของคุณถูกได้ยิน. จงให้ความคิดทั้งหลายของคุณหายใจ. และถ้าโลกนี้พยายามที่จะทำให้คุณเงียบ,
จงปล่อยให้การนั้นเป็นเหมือนสิ่งพิสูจน์ว่า
ในท้ายที่สุดแล้วคุณกำลังพูดบางอย่างที่สำคัญ. (And yet, history
belongs to them. Not to the critics, not to the cynics, but to the builders,
the dreamers, the doers. Let your voice be heard. Let your ideas breathe. And
if the world tries to silence you, let that be the proof that you’re finally
saying something that matters.)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น