จ. กฤษณะมูรติ - ความคิดและ เวลา จำเป็นด้วยรึ?
Are thought and time necessary? | Krishnamurti
https://youtu.be/1J6GqQKRniE?si=VY-PVm68FcHcyRle
…ดังนั้นเราต้องกลับมาที่คำถามเรื่องความกลัวนี้. (So, we must come back to this question of fear.)
เราได้พูดว่าความคิดเป็นหนึ่งในเหตุปัจจัยทั้งหลายของความกลัว,
ชัดเจนเลย. ฉันกำลังคิดเกี่ยวกับความตาย เพราะว่าฉันเป็นชายแก่คนหนึ่ง,
หรือว่าคนหนุ่ม, หรือว่าคุณเห็นรถแห่ศพผ่านไปด้วยทั้งหมดของดอกไม้ทั้งหลาย, ม้า,
รถยนต์.(We said thought is one of the causes of fear, obviously. I
am thinking about death because I am an old man, or young, or you see some hearse
going by with all the flowers, horses, cars. What is civilized country this is?
With all the noise of death.)
และฉันเห็นว่าความคิดเป็นหนึ่งของเหตุปัจจัยของความตาย,
หนึ่งในเหตุปัจจัยของความกลัว - ถูกมั้ย? คุณเห็นนี้มั้ย? ข้อจริงอันชัดเจนฒ
ถูกมั้ย? ใช่มั้ย, ขอรับ? (And I see thought is one of the causes
of death, one of the causes of fear – right? Do you see this? An obvious fact,
right? Right, sirs?)
ตอนนี้. และด้วยเช่นกัน, เวลาคือปัจจัย/องค์ประกอบหนึ่งของความกลัว
- ถูกมั้ย? ฉันหวาดกลัวถึงอะไรที่อางบังเกิดขึ้น.
ฉันหวาดกลัวถึงบางอย่างที่ฉันได้ทำไปที่คนอื่นๆกำลังใช้มันเป็นการข่มขู่,
คุณตามทันมั้ย? ฉันหวาดกลังการนั้น. (Now. And also, time is a factor
of fear – right? I’m afraid of what might happen. I am afraid of something I
have done which others are using as a blackmail, you follow? I am afraid of
that.)
ดังนั้น, เวลาและความคิดคือรากแห่งความกลัว.
เวลาและความคิด. ไม่มีการจัดแยกกันระหว่างความคิดและเวลา,
ความคิด คือ เวลา - ถูกมั้ย? (So,
time and thought are the root of fear. Time and thought. There is no division
between thought and time, thought is time – right?)
ทีนี้, ปัญหาคือ - ฉันขออภัย, ฉันจะไม่ใช่คำว่า “ปัญหา”.
คำถามนั้นคือ; ความคิดเป็นสิ่งจำเป็น, เวลาเป็นสิ่งจำเป็น
- ถูกมั้ย? การที่จะไปจากที่นี่ไปยังที่โน้น, เวลาเป็นสิ่งจำเป็น.
เช่นกันกับที่ความคิดเป็นสิ่งจำเป็นที่จะขับรถ, ที่จะขึ้นรถโดยสาร, ที่จะขึ้นรถไฟ.
(Now, the problem is – I am sorry, I won’t use the word ‘problem’. The
question is: thought is necessary, time is necessary – right? To go from here
to there, time is necessary. As thought is necessary to drive a car, to take a
bus, take a train.)
ความคิดเป็นสิ่งจำเป็น,
เวลาเป็นสิ่งจำเป็น ที่ระดับนั่น. ถูกมั้ย? (Thought
is necessary, time is necessary at that level. Right?)
ทีนี้, ฉันกำลังพูดว่า ในฐานะที่ความคิดและเวลาคือรากแห่งความกลัว,
ความคิดและเวลาคือสิ่งจำเป็นหรือ? (Now, I
am saying as thought and time are the root of fear, is thought and time
necessary?)
นั่นมันเป็นสิ่งจำเป็น. แต่ในทางจิตแล้ว, ความคิดและเวลาเป็นสิ่งจำเป็นหรือ?
ถูกมั้ย? ใช่มั้ย? (There it is necessary. But psychologically is thought and
time necessary? Right? Is it?)
ตราบเท่าที่เวลาและความคิด,
ถ้าคุณคิดว่าคือสิ่งจำเป็น, ในโลกของทางจิต, ในโลกทางอัตตา/ตัวตน,
ในโลกทางจิตใจ, ในโลกของข้างในผิวหนังนี้, แล้วคุณก็จะตกอยู่ในความกลัวตลอดเวลา
- ถูกมั้ย? (As long as time and thought, if you think are necessary, in
the psychological world, in the world of the self, in the world of the psyche,
in the world of inside this skin, then you will be perpetually in fear –
right?)
ถ้าคุณสัมผัสรับรู้นั่น, ถ้ามีการสัมผัสรับรู้(สัญญาขันธ์-จำได้หมายรู้)ว่าความคิดนั้นเป็นรากแห่งความกลัวและเวลา,
ในการสัมผัสรับรู้, ไม่ใช่การยอมรับ, แล้วความคิดและเวลาเป็นสิ่งจำเป็น
ที่ระดับทางกายภาพ, ในทางข้างในแล้ว, มันไม่ใช่สิ่งจำเป็น, เพราะเช่นนั้นเอง, คุณกำลังเฝ้ามองพวกมัน.
(If
you perceive that, if there is perception that thought is the root of fear and
time, perception, not acceptance, then thought and time is necessary at the
physical level, inwardly it is not necessary, therefore you are watching them.)
คุณกำลังเฝ้ามอง, สมองได้เฝ้ามองอยู่อย่างขยันขันแข็งโดยตัวมันเองทุกนาที
เพื่อที่จะดูว่าความคิดและเวลาไม่ได้เข้ามาในอาณาจักรขอบเขตของมัน.
นี้เป็นที่ต้องการ - คุณเข้าใจมั้ย? (You are watching, the brain is
actively watching itself every minute to see that thought and time do not enter
into its realm. This requires – do you understand?)
สิ่งนี้ต้องการอย่างยิ่งในการสนใจ, การระแวดระวัง, เพื่อที่สมองนั้น,
ที่สร้างสมความกลัวมาหลายศตวรรษ, หรือมาวันหนึ่ง, ที่สมองมองเห็นที่ไหนที่มันเป็นสิ่งจำเป็น
ที่ไหนซึ่งไม่ได้เป็นสิ่งจำเป็น, เพราะเช่นนั้นเอง, มันคือการเฝ้ามองเหมือนเหยี่ยวตัวหนึ่ง
เพื่อที่ความคิดและเวลาไม่ได้เข้ามาในการะบวนการทั้งปวงของการมีชีวิตอยู่.
คุณเข้าใจมั้ย? (This requires great attention, awareness, so that the brain,
which has accumulated fear for centuries, or for one day, that brain sees where
it is necessary, where it is not necessary, therefore it is watching like a
hawk so that thought and time doesn’t enter into the whole process of living.
You understand?)
นี้คือระเบียบวินัยอันแท้จริง, นี้คือการเรียนรู้.
ดังที่เราได้อธิบายกันไปแล้วเมื่อวันก่อน. ระเบียบวินัย หมายถึง, รากของศัพท์คำว่า
“disciple
- สาวก/ศิษย์”, สาวก/ศิษย์ คือผู้เรียน, ผู้ซึ่งกำลังเรียนอยู่ตลอดเวลา,
เขาไม่มีวันพูดว่า, “ฉันได้เรียนเสร็จแล้ว,” และยังมีชีวิตอยู่. (This
is real discipline, this is learning. As we explained the other day. Discipline
means, the root meaning of that word is ‘disciple’, the disciple is one who
learns, who is learning all the time, he never says, ‘I have learnt’ and stays.)
ดังนั้น, ในขณะที่สมองกำลังเฝ้าดูโดยตัวมันเองตลอดเวลา
ดังนั้นมันจึงขะมักเขม้น, จนกระทั่งไม่มีเวลาสำหรับมันที่จะเคลื่อนที่ไปหรือเปลี่ยนแปลง.
(So,
as the brain is watching itself all the time so that it is active, so there is
no time for it to move or to change.)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น